Η Σοφία Χιλλ μιλάει στην ATHENS VOICE για το θέατρο, τα παιδικά της χρόνια, τα ταξίδια, τη ζωή της και την παράσταση «Αποχωρισμοί» που παρουσιάζει στο θέατρο Απτέρας.
Παρκάρει το αυτοκινητάκι της σε μια γωνιά και αρχίζουμε να τριγυρίζουμε στα στενά γύρω από την Ακρόπολη ψάχνοντας ένα ήσυχο μέρος να μιλήσουμε. Την παρακολουθώ πώς κινείται, άνετη, με τζιν, ψηλά τακούνια, λιτά ξανθά μαλλιά και ένα εγκάρδιο χαμόγελο. Είναι όμορφη αλλά στο μυαλό μου η ομορφιά της είναι ταυτισμένη με τη σκηνική της παρουσία. Στο Θέατρο Άττις, όταν εμφανίζεται στη σκηνή, η ομορφιά της δεν είναι κουκλίστικη, είναι μια άγρια λάμψη που έρχεται από κάποιο τόπο εσωτερικό. Μπορεί να είναι η δική της «μέθοδος» να μαγνητίζει το εκπαιδευμένο κοινό του Τερζόπουλου, να το γοητεύει ακαριαία.
Ξέρω λίγα πράγματα για τη Σοφία Χιλλ. Είναι η ηθοποιός που αποτελεί «τον πύρηνα της δουλειάς» του σπουδαίου σκηνοθέτη και δάσκαλου, έχει μεγαλώσει στην επαρχία εδώ και εκεί, έχει πολλά αδέλφια, έχει ταξιδέψει αρκετά, έχει ένα παιδί και τώρα πια ζει μόνιμα στην Αθήνα. «Σκέφτεσαι τα παιδικά σου χρόνια;» είναι η πρώτη ερώτηση που μου έρχεται στο μυαλό, γιατί παρόλο που έχει ένα 14χρονο παιδί για κάποιο λόγο μοιάζει και η ίδια με παιδί. Ναι, αρκετά, λέει καθώς παραγγέλνει ένα πράσινο τσάι αρωματισμένο με μαστίχα.
Έχει εικόνα αυτό το παρελθόν;
Διάφορες πόλεις της Ελλάδας ή την Αγγλία. Δεν ζούσαμε στην Αθήνα. Την αγαπώ όμως πολύ την Αθήνα, την αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Που έζησα ως φοιτήτρια. Εξάλλου εδώ γεννήθηκα.
Με τι ασχολούνταν οι γονείς σου;
Ο πατέρας μου είναι καθηγητής γλωσσολογίας στο πανεπιστήμιο. Όντας Άγγλος έχει ανακαλύψει κάποιες μεθόδους γρήγορης εκμάθησης αγγλικών. Είναι πολύ καλός στη δουλειά του.
Με τη μητέρα σου γνωρίστηκαν στην Ελλάδα;
Στην Αθήνα. Ο πατέρας μου ήταν φιλέλλην. Είχε έρθει σχεδόν περπατώντας από την Αγγλία στην Ελλάδα, με κάτι τρένα, λεωφορεία, κάτι οτοστόπ. Ήταν η εποχή του οτοστόπ και οι Άγγλοι το συνηθίζουν, όταν τελειώσουν τις σπουδές τους, να πηγαίνουν στους τόπους που αγαπούν. Πέρασε από όλη την Ευρώπη, από τη Γερμανία για τον Γκαίτε, από την Ιταλία, αλλά έπρεπε να «προσκυνήσει» και στην Ελλάδα. Ήθελε να ζήσει ένα-δύο χρόνια στο νότο και είχε σκοπό να γυρίσει πάλι στην Ιταλία. Ήρθε στην Ελλάδα θέλοντας να κάνει εθελοντισμό και του σύστησαν ένα γραφείο. Πήγε και είδε «Νίκη» από έξω –ήταν το όνομα της μητέρας μου– και φαντάσθηκε ότι θα είναι ένας κύριος, γιατί «Niki» στα αγγλικά είναι ανδρικό όνομα. Άνοιξε την πόρτα και έπαθε σοκ, ήταν πολύ όμορφη η μητέρα μου, μελαχρινή, τελείως Ελληνίδα. Αλλά και αυτός ήταν πολύ όμορφος, σαν τον Paul Newman. Ήταν εξωτικοί ο ένας για τον άλλο. Και από τότε έμειναν μαζί, αχώριστοι, και γύρισαν όλη την Ευρώπη. Έκαναν όλα αυτά τα παιδιά και παρόλο που χώρισαν, συνεχίζουν να έχουν μία σχέση δική τους πολύ γερή.
Πότε σκέφτηκες πρώτη φορά ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;
Ήμουν 15 ετών. Ζούσαμε στα Χανιά. Η Ελπίδα Μπραουδάκη είχε ένα θεατρικό εργαστήρι. Είχε κάνει διασκευή την «Τουραντό» σε παιδικό. Μου πρότεινε το ρόλο. Όταν τον διάβασα, δεν σκέφτηκα, το έκανα. Θυμάμαι, έρχονταν διάφοροι συμμαθητές μου στην παράσταση, κορόιδευαν, χαχάνιζαν, δεν με ένοιαζε. Εφηβεία! Μέχρι να τελειώσω το Λύκειο έπαιζα σε παραστάσεις. Τότε το θέατρο δεν με ενδιέφερε σοβαρά, ήθελα να κάνω αρχαιολογία ή να γίνω δασκάλα, διάφορα. Όταν τελείωσα το σχολείο πήγα στην Αγγλία, έκανα ένα χρόνο Κολλέγιο και πέρασα στο Manchester Polytechnic που τότε είχε σπουδαίο θεατρικό τμήμα, αλλά τελικά δεν έμεινα. Γύρισα στην Ελλάδα.
Η εμφάνιση έπαιξε ρόλο στην απόφασή σου;
Πότε δεν είχα την αίσθηση ότι είμαι όμορφη, γιατί είχα τέσσερις αδερφές οι οποίες ήταν πανέμορφες. Εάν ήθελα, μπορούσα να κάνω την όμορφη, μπορούσα να το στηρίξω, αλλά δεν πίστευα πραγματικά ότι είμαι. Ήμουν όμως πολύ ατίθαση και ασυμβίβαστη, όχι άγρια, γιατί υπήρχε ηρεμία στην οικογένεια. Μετά, με τον μικρό (τον γιο μου) έστρωσα! (γέλια) Οι γονείς μου ποτέ δεν μου επέβαλαν τα δικά τους πιστεύω, αυτό τους το αναγνωρίζω. Είχα ελευθερία, δεν με περιόριζαν. Είχα και πιο μεγάλα αδέρφια και παρασυρόμουν. Από 12 ετών ξενυχτούσα στα πάρτι και το πρωί πήγαινα στο σχολείο. Δούλεψα από πολύ μικρή στο θέατρο, σε bar, τραγουδίστρια σε ρεμπετάδικα, σε ποντιακό κέντρο, μέχρι και σε μαγαζί στην Εθνική Οδό. Στο τελευταίο άντεξα για περίπου ένα μήνα, έβγαιναν οι τραγουδιστές στην πίστα και μου έλεγαν, βγες κι εσύ, κουνήσου λίγο. Εγώ καθόμουν με την ορχήστρα!
Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο;
Με κάλεσε, με βρήκε μέσω της Σχολής. Είχε μιλήσει με την Πάγια Βεάκη. Μου άρεσε πολύ η οντισιόν του, το ότι δεν είπε, κάνε μας τώρα τον ρόλο σου, είπε, ανέβα στη σκηνή, άνοιξε τα χέρια σου. Είδε τη φιγούρα, την ενέργεια, το εκτόπισμα που λέει κι ο ίδιος. Θυμάμαι ότι δεν ζορίστηκα, δεν ήταν εξέταση, όχι διανοητικά, απλά πράγματα. Μετά μου είπε, κάνε κάτι με τη φωνή σου, μίλα έτσι, πιο ψιθυριστά, πιο δυνατά. Λέει εντάξει, σκέφτηκα αυτό ήταν; Αυτή ήταν η οντισιόν; Μου άρεσε πολύ, έβλεπε άλλα πράγματα, και αυτό μου δημιούργησε μία ελευθερία αμέσως. Βλέπεις, πολλά παιδιά ακόμα και για να δώσουν στη Σχολή ή στις οντισιόν είναι κουμπωμένα, στρεσαρισμένα, είναι μία διαδικασία που δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί κανείς και σε ποιο βαθμό να καταλάβει για τον άλλο πράγματα. Κάναμε κάποιες συναντήσεις στις οποίες ήμασταν διάφοροι ηθοποιοί. Μια μέρα μου λέει θα κάνεις αντικατάσταση στον ρόλο της Ιούς. Έχεις τέσσερις ημέρες να μάθεις τον ρόλο. Σηκώθηκα να φύγω. Μου λέει, θα το κάνεις. Δεν ήθελα. Τελικά το έκανα, βούτηξα στα βαθιά. Ήταν ένα σοκ. Είπα «τώρα κάν’ το». Όταν άκουγα να μου λένε πράγματα, έλεγα ποιος ξέρει τι βλέπουν, ίσως έβλεπαν πραγματικά κάτι πολύ ωμό, ένα κορίτσι 24 ετών σε πανικό.
Μπορείς να σκεφτείς τον εαυτό σου έξω από το Άττις; Αυτή η κατηγοριοποίηση «ηθοποιός του Άττις» σε ενοχλεί;
Όχι, εάν με ενοχλούσε δεν θα ήμουν εκεί. Υπήρξε μία εποχή που το να είσαι ηθοποιός του Άττις, σήμαινε ότι παίζεις με ένα συγκεκριμένο στιλ. Με τον καιρό όμως, κατάλαβα ότι η ρίζα του θεάτρου είναι μία. Πέρα από στιλ φόρμες κ.λπ. Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που ενώ προέρχονται από άλλου είδους θέατρο θα ήθελαν να συνεργαστούν με τον Θόδωρο.
Θα ήθελες να σε σκηνοθετήσει κάποιος άλλος;
Φυσικά, αυτά είναι συναντήσεις, όπως είναι στη ζωή οι φιλίες. Όταν υπάρχει επιθυμία και επικοινωνία μπορεί να γεννηθεί κάτι πολύ ωραίο. Είναι ένας ενθουσιασμός κάθε φορά, μια παράσταση εάν δεν το έχει αυτό μπορεί να είναι μια βασανιστική ρουτίνα. Και στο Άττις, πάντα κρατώ αυτόν τον ενθουσιασμό, διαφορετικά δεν θα το έκανα με τίποτα.
Ο Τερζόπουλος μου έχει πει, η Σοφία Χιλλ αποτελεί πυρήνα της δουλειάς μου. Πώς το αντιλαμβάνεσαι αυτό;
Τελικά είναι μία πραγματικότητα. Κοιτώντας πίσω, ναι, με έναν τρόπο μεγαλώνουμε μαζί και αυτό μου δίνει χαρά, δεν με αγχώνει.
Το Άττις το αισθάνεσαι σαν σπίτι σου;
Ναι, πια. Το καμαρίνι πριν την παράσταση είναι σαν το δωμάτιό μου. Όταν τελειώνει, όμως, μία παράσταση και μπαίνουν τα παιδιά που κάνουν τα μαθήματα, δεν είναι πια δικό μου. Με τον Τερζόπουλο αισθάνομαι ένα άλλο είδος οικειότητας, οι συναντήσεις μας γίνονται στη σκηνή, ό,τι είναι να πούμε το λέμε εκεί.
Έχεις σκεφθεί γιατί;
Ίσως κρατώ μία απόσταση, επειδή πιστεύω ότι το χρειάζεται η δουλειά μας, το να μην είσαι και πολύ κολλητός με τον άλλον, γιατί μετά αρχίζουν παραχωρήσεις άλλου τύπου ή συμβιβασμοί, που καλό είναι να μην υπάρχουν στο θέατρο.
Η Μέθοδος του Τερζόπουλου είναι για εσένα μια επώδυνη διαδικασία;
Όχι ακριβώς. Η Μέθοδος είναι μία διαδικασία που ζυμώθηκα μαζί της. Όταν πρωτομπήκα στο Άττις δεν υπήρχε όλο αυτό που λέμε τώρα «Μέθοδος», που έχει γίνει βιβλίο. Αυτά διαμορφώθηκαν σιγά-σιγά με τον χρόνο. Άρα όλο αυτό είναι ζυμωμένο, δεν είναι ότι ξαφνικά ήρθα και είπα, αυτή είναι η μέθοδος Α, Β, Γ. Πιστεύω ότι υπάρχουν εμπνευσμένοι άνθρωποι, όπως είναι ο Τερζόπουλος, αλλά και άλλοι σκηνοθέτες και δάσκαλοι, που προτείνουν έναν τρόπο, κάποια κλειδιά. Είναι πού ακουμπά ο καθένας και πώς μπορεί να τα αντιληφθεί και να τα εφαρμόσει. Εάν ταιριάζουν με αυτά που πιστεύει, εάν θα μπορέσει να τα δει, να τα πάρει και να τα εξελίξει. Η Μέθοδος δεν είναι πανάκεια, κάποια πράγματα που γίνονται και είναι ουσιαστικά, μπορεί να είναι επώδυνα. Γιατί η τεχνική της αποδόμησης, όπως και μία συζήτηση, μπορεί να είναι επώδυνη, όταν είναι επί της ουσίας. Οι σχέσεις οι ανθρώπινες, οι ουσιαστικές, είναι επώδυνες.
Έχει ψυχαναλυτική διάσταση η Μέθοδος;
Σίγουρα έχει, όμως ο Θόδωρος προσπαθεί να εστιάζει στο τεχνικό μέρος, γιατί είναι άλλο η δραματοθεραπεία και άλλο το Θέατρο. Πρέπει να είσαι ψυχρός, όπως ο χειρουργός, δεν σηκώνει συναισθηματισμό. Να επιτρέπεις στο συναίσθημα να ελευθερώνεται αλλα χωρίς συναισθηματισμούς. Τώρα, στη διαδικασία της αποδόμησης κάποιος που προφανώς δεν έχει ξανασυναντηθεί με αυτό, μπορεί να περάσει από διάφορα στάδια, να σταθεί σε πιο προσωπικά πράγματα, είναι δελεαστικό διότι απελευθερώνεσαι, βλέπεις πράγματα σε σένα που δεν ήξερες και θες να ψυχαναλυθείς, αλλά δεν είναι το ζητούμενο αυτό.
Έχεις ψυχαναλυθεί ποτέ;
Δεν έχω, αλλά είμαι πολύ θετική σε όλο αυτό και πιστεύω ότι και με ανθρώπους που αγαπάμε ή έχουμε μία σχέση πιο προσωπική μπορούμε να κάνουμε δουλειά, αλλά δεν το έχω κάνει ποτέ. Ίσως, ναι, κάποια στιγμή το κάνω.
Είσαι εξωστρεφής;
Δεν ξέρω. Μικρή το παρατσούκλι μου ήταν «χαμογελάκι». Χαμογελούσα συνέχεια. Παλιά ο Τερζόπουλος κάποιες φορές μού έλεγε, δεν είναι μόνο η χαρά, και του έλεγα, είναι η χαρά. Το βασικό κίνητρο για όλα, πάντα, πιστεύω ότι πρέπει να είναι η χαρά. Εάν δεν υπάρχει, κάτι δεν πηγαίνει καλά. Από την άλλη δείχνω εξωστρεφής αλλά δεν είμαι πάρα πολύ ανοιχτή μάλλον, απ’ ό,τι μου έλεγαν στη Σχολή οι συμφοιτητές μου. Μου λένε, δεν σε γνωρίσαμε ποτέ, Σοφία, τελικά.
Κλαις;
Κλαίω, είμαι πολύ ευσυγκίνητη, τελευταία ειδικά, μου θυμίζω τη μάνα μου! Μπορεί να συγκινηθώ με πράγματα πολύ εύκολα.
Όταν είσαι επάνω στη σκηνή σκέφτεσαι;
Μπορεί να σκεφτείς κάτι τελείως άσχετο, συμβαίνει και αυτό, αλλά είναι δευτερόλεπτα, γιατί εάν χαθείς, έχεις φύγει. Ναι, είναι ένα παράξενο πράγμα, από τη μία έχεις το απόλυτο control, είσαι, όπως λέω, ο χειρουργός που είσαι εκεί και δεν αφήνεσαι στους πέντε ανέμους. Από την άλλη αυτό δίνει μία αίσθηση τρομερής ελευθερίας και πετάγματος. Είναι ένας συνδυασμός control και αφήματος, γιατί πρέπει και να αφεθείς. Έτσι ανοίγουν και κάποιες πόρτες, για τα ανερμήνευτα.
Η Μέθοδος προσιδιάζει σε μία ασκητική του θεάτρου, είναι έτσι (πια) και η ζωή σου;
Η αλήθεια είναι ότι έγινε έτσι από τότε που γέννησα τον Άγγελο. Με το παιδί άλλαξε η ζωή μου, έγινε πιο ασκητική. Ίσως αυτό είναι και το κοινό με το Άττις που κάπως έχει ταιριάξει με τη ζωή μου, δεν βγαίνω, δεν πηγαίνω σε μπαράκια, δεν πίνω, δεν καπνίζω.
Κουβαλάς στην καθημερινότητά σου τους ρόλους;
Ναι, κάνω διαλόγους. Περνώ πολλές ώρες μόνη μου λόγω των συνθηκών, κάνω διαλόγους με ρόλους, με νεκρούς, δεν ξέρω, με συγγραφείς. Όμως η καθημερινότητά μου είναι τόσο απαιτητική, δεν προλαβαίνω ούτε να κοιμηθώ. Θέλω να τα ζήσω όλα, δεν θέλω να χάνω ούτε μία στιγμή του Άγγελου. Θέλω να είμαι εκεί στο μαγείρεμα, στις εξετάσεις, στα πάντα. Χάνω ύπνο ή χάνω μία βόλτα με μία φίλη ή ένα σινεμά.
Έχεις ταξιδέψει πολύ, αλλά και με το Άττις και κάθε παράσταση είναι μία διαφορετική εμπειρία. Αυτό έχει αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή;
Έχουμε ταξιδέψει, όντως, πολύ. Δηλαδή και πριν μπω στο Άττις είχα ήδη ταξιδέψει πολύ. Μου άρεσε. Τα τελευταία χρόνια βέβαια με τον Άγγελο και ίσως μεγαλώνοντας, έχω κουραστεί ειδικά με τα πολύ μακρινά ταξίδια. Με το Άττις πάμε συχνά παντού, Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία, όλη την Ευρώπη, Αμερική. Τα ταξίδια σε ανοίγουν, όπως και τα άλλα ταξίδια τα εσωτερικά.
Τελευταία ήσασταν στη Σαγκάη. Το κοινό εκεί είναι διαφορετικό;
Έχουν έναν πολύ διαφορετικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και μία συμπεριφορά πολύ διαφορετική από τη δική μας. Πάντα σκεφτόμουν, άραγε καταλαβαίνουν όπως εμείς; Ένα βράδυ περπατούσαμε μετά από μία παράσταση και μας σταμάτησαν κάτι νέοι και άρχισαν να σχολιάζουν την παράσταση. Μου έκανε εντύπωση που τους άρεσαν πολύ τα κείμενα, ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου, που είναι κείμενα δύσκολα στους υπέρτιτλους. Δεν συμβαίνει εύκολα αυτό, εκτός από τη Ρωσία που έχουν ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Μας είπαν ότι είναι πολύ βαθιά, σπουδαία κείμενα, πολύ δυνατά, ότι τους θύμισαν κάποια δικά τους κείμενα. Μία κοπελίτσα, πολύ νέα, είχε ψάξει και είχε βρει για τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη – και είχε ήδη παραγγείλει κάποιες τραγωδίες για να ξεκινήσει να τις διαβάζει. Έκανε μάλιστα ένα πολύ ωραίο σχόλιο, «συνήθως», είπε, «όταν βλέπουμε από τη Δύση παραστάσεις, οι ηθοποιοί έχουν πολύ καλή επαφή με το κοινό, με εμάς, εσείς είχατε και μία επαφή με τον Θεό σε αυτό το έργο. Αυτό το έχουμε κι εμείς στο δικό μας θέατρο, υπάρχει ο ηθοποιός που είναι και με τον Θεό και με το κοινό». Αυτό μου άλλαξε αρκετά την ιδέα που είχα για τους Κινέζους, έχουν σύνδεση με τις ρίζες τους ακόμα, παρότι τους βλέπεις όλους κολλημένους με την τεχνολογία, περπατούν με ένα κινητό στο χέρι… Από τότε παρατήρησα ότι οι Κινέζοι τουρίστες στην Ελλάδα γεμίζουν τα μουσεία, ενώ οι Άγγλοι γεμίζουν τις καφετέριες. Μου είπαν και στην Απτέρα, που δουλεύω τώρα, ότι έχει πάρα πολλούς Κινέζους και στα μουσεία και στους χώρους τους.
Στο αρχαίο θέατρο της Απτέρας στην Κρήτη ετοιμάζεις μόνη σου την παράσταση «Αποχωρισμοί» στις 29 και 30 Ιουνίου, Σάββατο και Κυριακή βράδυ. Θα είναι η πρώτη φορά που θα ακουστεί λόγος σε αυτό το θέατρο;
Το θέατρο είναι τόσο παρθένο που πραγματικά πατάς εκεί και αισθάνεσαι την ενέργεια που σου δίνει. Είναι ένας πολύ σπουδαίος τόπος, δυνατός και πολύ φιλικός προς τους ανθρώπους, όπως είναι και το θέατρο των Δελφών που παίξαμε πέρυσι. Λόγω της τραγωδίας έχουμε παίξει σε πολλά θέατρα σε όλη τη λεκάνη της μεσογείου. Τα θέατρα της Απτέρας και των Δελφών ξεχωρίζουν. Η παράσταση έχει να κάνει με τον αποχωρισμό, είναι κομμάτια από αρχαίες τραγωδίες. Βρέθηκε στις ανασκαφές στην Απτέρα ένα επίγραμμα του 3ου αιώνα π.Χ., που έχει να κάνει με τον αποχωρισμό. Ο Νείκων, ένας νέος άνδρας χάνει την γυναίκα του –Συμφέρουσσα– στα 30 της χρόνια. Στο επίγραμμα που ο ίδιος γράφει στον τάφο της μιλάει αρχικά σαν Συμφέρουσσα και μετά σαν Νείκων. Ο ίδιος ο ποιητής δηλαδή κάνει και τα δύο πρόσωπα. Αυτό είναι κάτι που συναντάμε πολύ σπάνια σε ταφικό επίγραμμα. Κλείνει με τη φράση του άντρα της για τη νεκρή, «απλά σαν άνεμος πέταξε».
Είναι η πρώτη σου απόπειρα να σκηνοθετήσεις τον εαυτό σου;
Ναι. Δεν είναι όμως μόνο η σκηνοθεσία, με απασχόλησε πολύ η δραματουργία και η δομή της παράστασης. Μελέτησα πολλές τραγωδίες και τις διάφορες μεταφράσεις τους. Έπρεπε όλο αυτό το υλικό να δέσει, να έχει μία ενότητα και μία ομοιογένεια. Η δυσκολία ήταν ότι έπρεπε να δημιουργηθεί έναρξη, κορύφωση και φινάλε από την αρχή, γιατί σκέψου ότι ο αποχωρισμός είναι η κορύφωση κάθε τραγωδίας, είναι η πιο δυνατή στιγμή. Συγχρόνως ήθελα να μπορεί να το παρακολουθήσει και ο θεατής που ίσως δεν ξέρει τους μύθους, να μη χάνεται. Ήταν και συνεχίζει να είναι μία εμπειρία πολύ δημιουργική και πολύτιμη για εμένα. Το είχα ανάγκη, και αν δεν δούλευα απολύτως μόνη σε συνθήκες ηρεμίας, χωρίς να υπάρχει κάτι απ’ έξω να με αγχώνει, δεν ξέρω καν αν θα είχα μπει στη διαδικασία. Το κάνω με πολλή χαρά.
Να προσθέσω εδώ ότι το φόρεμα είναι ειδικά σχεδιασμένο από τη Λουκία και με βοηθάει στις αλλαγές από τη μία τραγωδία στην άλλη κι από τον έναν ρόλο στον άλλον, ενώ τα σκουλαρίκια είναι σχεδιασμένα από την Κατερίνα Μακρυγιάννη. Αυτά, μαζί και με τον χώρο, είναι το μόνο «σκηνικό».
Και μετά;
Μετά, τον Αύγουστο ξεκινάμε πάλι περιοδείες. Θα πάμε στην Ιαπωνία με τις «Τρωάδες» τον Αύγουστο, μετά στην Κίνα, τον Νοέμβριο θα πάμε στην Αγία Πετρούπολη με το «Alarme», το «Encore» και το «Amor» και δεν θυμάμαι πού αλλού.
Info
Στην παράσταση «Αποχωρισμοί», στις 29 και 30 Ιουνίου, η Σοφία Χιλλ θα ερμηνεύσει αποσπάσματα από αρχαίες τραγωδίες, με θέμα τον Αποχωρισμό αγαπημένων προσώπων. Συνδιοργανώνουν το Υπουργείο Πολιτισμού, η Εφορεία Αρχαιοτήτων Χανίων, η Περιφέρεια Κρήτης και το Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου.
21°
