Ο Μιχάλης Σαράντης έχει μία απορία: «Παιδιά, τι φάση με την Παρασκευούλα;»

Με τα πούπουλα του Νίκου Καραθάνου στους αγκώνες, τη γύμνια του Ευθύμη Φιλίππου και τις τετραγωνισμένες κινήσεις του Δημήτρη Καρατζά στο σώμα του, υποκλίνεται. Ο σταυρός του Δημήτρη Χορν κρέμεται κάποιες νοητές γραμμές πάνω από το κεφάλι του. Οι γωνίες του, αιχμηρές, τέμνουν τη σκηνική του έκφραση. Σκοτάδι και μετά πάλι φως. Τα χειροκροτήματα του κόσμου πολλά και δυνατά. Το πιο ιδιαίτερο στοιχείο του Μιχάλη; Το βάδισμα. Ο τρόπος με τον οποίο σε παίρνει μαζί του με κάθε ρόλο. Αργά, ήσυχα, αβίαστα.

Τον βρήκα στα Πετράλωνα να τρώει το μεσημεριανό του φαγητό. Ήταν φωτεινός. Έμοιαζε χαρούμενος. Δύο μέρες πριν βρισκόταν στη Γαλλία για την παράσταση «Ρομπ» σε παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Δύο ώρες μετά, καβαλούσε τη μηχανή του, το καινούργιο του απόκτημα, μαχόμενος τον χρόνο και την ταχύτητα. 

Πάντοτε καβαλούσα μηχανή φίλων μου. Είχαμε μία και τη μοιραζόμασταν τρεις τέσσερις. Ε... τώρα την πήρα και δεν τη μοιράζομαι».

Πόσα συναισθήματα χωράνε σε μία Γκόλφω
«Υπάρχει μεγάλο μπλοκάρισμα γενικότερα αλλά νομίζω ότι πάντα υπήρχε. Απλώς μετασχηματίζεται. Έχω επαφή με ανθρώπους που είναι πολύ ανοιχτοί. Προβληματισμένοι, ανασφαλείς, αλλά θα δοθούν, θα ερωτευθούν. Έχει τύχει να είμαι κοντά με ανθρώπους που είναι έντονοι. Που δεν θα το σκεφτούν να μου πουν “δεν είμαι καλά» ή “είμαι ερωτευμένος με αυτή την γκόμενα”.

Αφουγκράζομαι τους ανθρώπους. Δεν σου λέω ότι τους καταλαβαίνω. Μου έχει τύχει άνθρωπος να με καταλάβει με την πρώτη και να μου πει είσαι αυτό, αυτό και αυτό. Σοκ».

Δεκαήμερο και κάτι παραπάνω με τον Λευτέρη Βογιατζή

«Η μόνη φορά που είδα τον Λευτέρη Βογιατζή σε μία οντισιόν για τον “Οιδίποδα”. Μία παράσταση που δεν έκανε ποτέ. Μου πήρε το κεφάλι, τον εγκέφαλο για δύο εβδομάδες και μου τον επέστρεψε, όταν ήθελε, χωρίς να μου το πει κιόλας. Με έγδυσε. Μου θύμιζε πάρα πολύ τον μπαμπά μου που έχει υπάρξει κι αυτός άρρωστος, ευτυχώς τώρα δεν είναι πια. Μου θύμιζε τα χρώματά του, όλο αυτό που έχουν αυτοί οι άνθρωποι μετά τις χημειοθεραπείες. Τελικά με πήρε στην παράσταση. Αλλά δεν πήγα. Δεν ήθελα να το ξαναζήσω αυτό το πράγμα. Από αγάπη αλλά και από προστασία σε μένα. Έστειλα στον βοηθό του ότι δεν θα μπορέσω να είμαι.

Χάρηκα που έστω και για λίγο είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι λείπουν σήμερα. Άνθρωποι που μπορεί να μην τους συναναστραφείς ποτέ και όμως σε επηρεάζουν.

» Ήξερα και ξέραμε ότι κάπου στην Αθήνα υπάρχει ένας άνθρωπος που κάνει θέατρο έτσι. Που βλέπει τη ζωή έτσι. Και αυτό είναι παρήγορο.

» Έτσι είναι τώρα ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Και μόνο η ύπαρξή του με συγκινεί βαθιά».

Τα Κύματα: Μάζες που εκπέμπουν sos

«Δεν ξέρω πώς διαμορφώνονται οι τάσεις ούτε πότε και αν ξεκίνησε να εκπαιδεύεται το κοινό για να πω ότι είναι έτοιμο. Δεν ξέρω εάν ακόμα η κατάσταση είναι συντηρητική ή μη συντηρητική. Γενικά, δεν μου αρέσει να σκέφτομαι τα πράγματα με μάζες. Πιστεύω πολύ στη μοναδικότητα του καθένα.

» Ο καθένας μας έχει μία δική του ευθύνη στο χρώμα που θα επιλέξει να βάλει από την παλέτα.

» Θα ήθελα με έναν τρόπο να έρθω σε επαφή με ένα νεοελληνικό έργο. Πάμε λίγο πίσω. Κάτι ψάχνουμε πίσω. Δεν είναι κακό. Για να πηγαίνεις προς τα πίσω σημαίνει ότι κάτι θέλεις να προτείνεις ξανά. Σαν να παίρνεις μία σκυτάλη από κάπου. Κάτι θέλεις να μετασχηματίσεις.

» Όταν ξεκινούσα δεν είχα την ανάγκη να παίξω αρχαία τραγωδία. Τότε ήμουν ένα παρτσακλό που ήθελε απλώς να ασχοληθεί με το θέατρο. Δεν είχα μπει μέσα σε μία προσωπική τρύπα. Όσο έμπαινα, τόσο έβλεπα ότι για εμένα όλο αυτό έχει κάτι πιο βαθύ».

Je suis Μήδεια

«Το θέμα είναι πώς αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους. Αν πας σε ένα μαέστρο και να έχεις ως πρώτη θέση ότι τον σέβεσαι, είσαι μπλοκαρισμένος. Δεν μπορείς να λειτουργήσεις, είστε συνεργάτες. Πας να δουλέψεις. Σκέφτεσαι λοιπόν ότι για να με πήρε, κάτι είδε αυτός ο άνθρωπος. Άπαξ και πας υποτακτικά σε τέτοιες σχέσεις, το έχεις χάσει το παιχνίδι. Αυτό μπορεί να γίνει και όταν πας να δουλέψεις με έναν νέο και του πεις “έλα, θα σου δείξω εγώ”. Δεν παίζουν αυτά. Αν δεν είναι ισότιμες οι σχέσεις δεν θα γίνει η δουλειά. 

» Έχω κάψα να δουλέψω με δύο τρεις ανθρώπους πολύ, αλλά δεν θα πω όχι σε ένα νέο παιδί που θα έρθει και θα μου πει με μάτι που γυαλίζει “θέλω να κάνω αυτό”».

Αυλαία, ανοίγει: Μιχάλης Σαράντης σεζόν 2019-2020

«Τώρα θα κάνουμε περιοδείες με το “Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός” με τον Αιμίλιο Χειλάκη και τον Μανώλη Δούνια και τον χειμώνα θα το ανεβάσουμε στο Θέατρο Βεάκη.

» Εδώ και κάποια χρόνια δουλεύω τον “Αίαντα” με ένα φίλο μου ζωγράφο, τον Απόστολο Χατζαρά, και θα είμαστε μαζί επί σκηνής τον χειμώνα Δευτέρες και Τρίτες στο Θέατρο Βεάκη.

» Στη δεύτερη σεζόν, από τον Ιανουάριο και μετά θα είμαστε μαζί με τον Άρη Σερβετάλη στην “Καρδιά του σκύλου” στο Θέατρο Κιβωτός σε σκηνοθεσία του Άρη».

Αυλαία, κλείνει

«Είμαι σε φάση που δεν νιώθω καθόλου την ανάγκη να πάρω χρόνο. Είμαι εντάξει. Ψυχικά προσπαθώ να είμαι ήρεμος και ψύχραιμος παρότι γίνεται πόλεμος. Το σώμα μου το νιώθω εντάξει, κάνω προπονήσεις. Και έχω και όρεξη. Θέλω να κάνω πράγματα πολλά. Πρόπερσι πήρα λίγο απόσταση. Το ίδιο και φέτος τον χειμώνα που δεν δούλεψα πολύ. Έκανα μία παράσταση. Αρχή της σεζόν έκανα μία ταινία. Οπότε είχα ένα τρίμηνο κενό.

» Δεν έκανα τίποτα. Ερχόμουν εδώ. Διάβαζα, έτρωγα, πήρα μηχανή, έκανα βόλτες».

Ο Ρομπ θέλει να μάθει τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις

«Ένας φίλος μου μού είπε, θα πάω στη Δραματική Σχολή, και του είπα “θα έρθω και εγώ”. Ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Έπαιζα μπάλα, μου άρεσε. Ήθελα να γίνω γιατρός, όπως ο μπαμπάς μου. Μαλακίες. Δεν ήξερα τι θέλω να γίνω αλλά δεν με πείραζε ποτέ. Δεν είχα ανασφάλεια. Έλεγα ότι κάτι θα έρθει, κάπου θα πάω. Δεν είχα όλο αυτό το άγχος του να αποφασίσω. Και στην τελική στα 17 σου τι να αποφασίσεις, ρε φίλε; Είναι λάθος.

» Στο σχολείο οκ, κάναμε πράγματα με έναν καθηγητή, τον Αποστόλη Παπαγεωργίου. Τον θυμάμαι να με τσιγκλάει και να μου λέει “Έλα, σου πάει” και εγώ ένιωθα καλά. Μετά το άφησα όλο αυτό και με βρήκε στα είκοσί μου.

» Ήμουν έξω, γειτονιά, μπάλα, κορίτσια. Ήμουν εύστροφος μαθητής, “τα έπιανα”. Δεν διάβαζα πολύ, αλλά ήμουν καλός μαθητής».

Βρικόλακες: Στερεότυπα

«Ότι η Ελλάδα είναι φέτα, μουσακάς, καλοκαίρι και Ζορμπάς. Αυτό το “καλοκαιράκι”, “νησάκι»”, “ουζάκια”, “διακοπούλες”. Δεν είναι, παιδιά. Δεν είναι. Δεν θέλω εγώ να είναι. Και δεν το λέω μόνο για τους έξω, το πώς μας βλέπουν. Και το μεταξύ μας είναι πρόβλημα.

» Όλο αυτό που έχουμε, το “να έρθει η Παρασκευή”. Πολλές φορές ακούω από την Τετάρτη στο ράδιο ότι “άντε να έρθει η Παρασκευή”. Όλοι θέλουν να έρθει το Σαββατοκύριακο. Όλοι θέλουν να κάτσουν. Τι φάση, παιδιά, γιατί όλοι θέλετε να κάτσετε; Τι αεργία ψυχική είναι αυτή; Τι νωθρότητα είναι αυτή;

» Δεν μπορώ να νιώθω εγώ τυχερός επειδή κάνω αυτό που ήθελα. Δεν είναι μόνο θέμα τύχης. Δεν μπορώ να ακούω “Θέλω να έρθει το καλοκαίρι”, “Θέλω να έρθει η Παρασκευή”, “Θέλω να κάθομαι”. Δεν μπορώ, μπορεί να με τρελάνει αυτό το στερεότυπο. Με ταράζει ότι δεν θέλει κάποιος να είναι ενεργός. Δηλαδή θέλουν να έρθει το Σαββατοκύριακο να κάνουν τι; Δεν κάνουν σεξ τις καθημερινές; Πού είναι η ποίηση, πού είναι τα βιβλία, τι σκατά γίνεται;

» Δεν καταλαβαίνω αυτή τη μανία. Δεν ήρθε η χώρα μόνη της. Δεν είπε η Ελλάδα μόνη της το 2008 “θα πτωχεύσω”».

Μία υπερδύναμη

«Θα ήθελα να έχω την υπερδύναμη του να είμαι αόρατος και να διακτινίζομαι. Ή να πετάω. Όλες τις θέλω, όλες μου αρέσουν».

Τα Πουλιά της ρουτίνας

«Βλέπω σειρές. Αυτό που βλέπω τώρα είναι μία σειρά στο Netflix το “One Strange Rock” του Αρονόφσκι. Είναι η ιστορία της Γης και 8 αστροναυτών.

» Πολύ ακραία φάση το να είσαι αστροναύτης. Εδώ πας μέχρι την Καλαμάτα και λες “θέλω να πάω σπίτι μου”. Σου λείπει το οικείο.

Η ρουτίνα που σε κάνει εσένα να νιώθεις καλά είναι ωραία.

» Η ζωή είναι τόσο τυχαία οι διακλαδώσεις είναι άπειρες. Ποιον θα πληγώσεις, ποιος θα σε πληγώσει, ποιον θα επηρεάσεις με μία παράσταση. Όσο και αν δεν θέλεις να πεθάνεις, θα πεθάνεις. Καθόλου δεν θέλω αλλά το ξέρω ότι θα γίνει».

Η ερώτηση του εκατομμυρίου (ή περισσότερων): Με πόσα χρήματα έμπαινες φυλακή για επτά χρόνια;

«Δεν θα πήγαινα φυλακή με τίποτα. Είσαι τρελή; Με τίποτα. Από συναισθηματικές φυλακές είμαστε περιχαρακωμένοι. Όμως δεν πειράζει, ακόμα και μέσα σε αυτό νιώθουμε ελεύθεροι. Ούτως ή άλλως ορίζουμε μία μικρή φυλακή και μας ορίζουν μία αντίστοιχη».

Μία ατάκα

«Σιχαίνομαι τα μότο».

---

Υ.Γ. 1 Ευχαριστούμε το Θεραπευτήριο για τη φιλοξενία. 

Υ.Γ. 2 Οι μεσότιτλοι είναι αφιερωμένοι στους ρόλους του.

Υ.Γ. 3 Αν δεν τον ακολουθήσεις στην περιοδεία του με το «Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός», μπορείς να δεις τον Μιχάλη σε κάποιο από τα επεισόδια της σειράς «Ου Φονεύσεις» του Πάνου Κοκκινόπουλου.