Ο Ορφέας Αυγουστίδης έχει σταματήσει να περιμένει ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα

Το καφετί σημάδι πάνω από το στόμα είναι το σήμα κατατεθέν του. Οι καστανές μπούκλες έρχονται δεύτερες μιας και υπάρχουν ρόλοι που έχει ενσαρκώσει χωρίς αυτές. Η μετάβαση από τη μεγάλη οθόνη στη μικρή και πάλι προς τα πίσω έγινε δίχως να το καταλάβουμε. Ύστερα, ήρθε και το θέατρο. Μία μέρα που η Ελένη Ράντου αποφάσισε ότι τον θέλει στην ομάδα της. Έκτοτε η σκηνή ανοίγει μερικές ίντσες ακόμα για αυτόν. Το χειροκρότημα είναι δυνατό και σε κάθε παράσταση τον φέρνει για μία ακόμη φορά στην υπόκλιση.

Ο ρόλος του στην «Κωμωδία των παρεξηγήσεων» θα τον φτάσει σε εκείνο το σημείο που όλοι όσοι τον παρακολουθούμε από την πρώτη του παράσταση πιστέψαμε ότι θα τον δούμε. Και τον είδαμε. Και εκείνος το χάρηκε. Πολύ.

Συνάντησα τον Ορφέα στον Κεραμεικό, λίγα μέτρα μακριά από το Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου. Είχε ακόμα παράσταση και έπρεπε να είναι εγκαίρως εκεί για να βαφτεί και να μπει στους «μοναδικούς φασαριόζους», όπως ο ίδιος τους αποκαλεί χαϊδευτικά: τα παπούτσια του.

Ειδήσεις από το μέλλον: Ρόζεγκραντζ και Γκιλντεστέρν
«Στα επόμενα εκατό χρόνια θα χάσουμε τα δόντια μας γιατί θα γίνουμε όλοι χορτοφάγοι. Θα μεγαλώσει το στομάχι μας γιατί θα θέλουμε όσοι τρώμε κρέας να είναι μόνο μαλακό. Τα πράγματα αναπόφευκτα θα πάνε εκεί που τα πηγαίνουμε.
»Εδώ θα φανεί ποιος μένει στην εποχή του».

Μία Τεράστια Έκρηξη γενεών

«Υπάρχει μπλοκάρισμα συναισθημάτων στη γενιά μας και κυρίως στη λίγο πιο νέα γενιά από εμάς. Δεν ξέρουμε ουσιαστικά τι θέλουμε. Δεν είναι η έκφραση, το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Ακόμα και το κινητό και το σκύψιμο πάνω σε αυτό σού δίνουν τη δυνατότητα να εκτονώσεις πράγματα, αλλά πιστεύω ότι δεν υπάρχει εκτόνωση και έκφραση γιατί δεν υπάρχει συγκοινωνία συναισθήματος και εγκεφάλου.

» Η γενιά μας είναι απολιτίκ γιατί δεν χρειαζόταν να είμαστε πολιτικοποιημένοι όσο μεγαλώναμε. Δεν χρειαζόταν γιατί, κατά τις υποσχέσεις των πολιτικών, όλα ήταν στη θέση τους. Κανένας δεν κυνήγησε τον δικό σου τον μπαμπά επειδή ήταν αριστερός. Τον πατέρα του δικού μου του μπαμπά, όμως, τον κυνήγησαν επειδή ήταν αριστερός.

» Εμείς πολιτικοποιηθήκαμε ανάλογα με το πώς ξεβολευτήκαμε. Και έτσι στραφήκαμε σε όσους μας έδωσαν υποσχέσεις ότι θα μας πάνε πίσω σε αυτό που ήμασταν. Κάτι που προφανώς δεν γίνεται. Γι’ αυτό είμαστε κωλοτουμπάκηδες.

» Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι, ούτε εμένα, γιατί έχω πάψει να περιμένω πότε τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα και προσπαθώ πλέον να απολαύσω το υπόλοιπο που μας μένει σε αυτό τον κόσμο. Είναι το πώς τοποθετείς τον εαυτό σου πάνω σε αυτή τη διαδρομή».

Αυλαία, ανοίγει: Ορφέας Αυγουστίδης σεζόν 2019-2020

«Θα είμαι στη “Μέθοδο του Γκρόνχολμ” στο Θέατρο Άνεσις, ένα έργο που είχε παρουσιαστεί παλιότερα σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Θα γίνει αναβίωση της ίδιας παράστασης. Θα είναι όλοι ίδιοι εκτός από τον Γιώργο Καραμίχο, που θα παίξω εγώ το ρόλο του.

» Τον Ιανουάριο θα είμαι στις “Τρεις αδερφές” του Δημήτρη Καρατζά. Θα είναι η πρώτη συνεργασία μου με το Δημήτρη και την περιμένω».

Αυλαία, κλείνει

«Το καλοκαίρι, ξεκούραση. Στην Κίμωλο και τα νησιά, βόλτες με το φουσκωτό».

Αμερικανοί Βούβαλοι: Συνεργασίες και έργα, έργα και συνεργασίες

«Όλα είναι μέσα στη διαδικασία της ζύμωσης της δουλειάς. Είναι τέλειο να βρίσκεσαι με έναν πολύ πιο έμπειρο ηθοποιό στην πρόβα, ειδικά όταν είναι έτοιμος να σου δώσει κάτι ή να σου ξεκλειδώσει πόρτες. Αντίστοιχα, και οι νεότεροι με λιγότερες ώρες πτήσεις από σένα μπορεί να φέρουν κάτι φρέσκο που δεν μπορείς να το φανταστείς, που θα βοηθήσει στη διαδικασία. Για μένα όλα είναι χρήσιμα».

Ένα απωθημένο

«Θα ήθελα να παίξω σε μία ταινία του Τζιμ Τζάρμους. Είναι ένα μεγάλο απωθημένο αλλά, εντάξει, τι να κάνω, θα προχωρήσω και έτσι» [σ.σ. γέλασε δυνατά]

» Υπάρχουν πολλές κατευθύνσεις, αλλά ακόμα δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά σε ποια είδη έργων τείνει το θέατρο. Υπάρχει η τάση για δραματοποίηση ποιητικών κειμένων και γενικότερα μη θεατρικής προέλευσης, αλλά υπάρχει και η επιστροφή στα πολύ κλασικά έργα από νέες φρέσκιες ματιές.

» Δεν υπάρχει μία σαφής κατεύθυνση και ανάγκη των δημιουργών να απευθυνθούν και αυτό το λέω ως θεατής. Πολλές φορές συναντώ παραστάσεις που δεν απευθύνονται σε κανέναν ή σε πολύ λίγους και αισθάνομαι άσχημα. Είναι κάτι που δεν μπορώ και δεν θα ήθελα να το κάνω μέσα από τις παραστάσεις που συμμετέχω».

Η κωμωδία των παρεξηγήσεων ενός κοινού

«Το κοινό δεν υπάρχει περίπτωση να εκπαιδευτεί, όταν νιώθει ανεπιθύμητο σε μία αίθουσα. Το κοινό εκπαιδεύεται σιγά-σιγά και όταν το κοιτάς στα μάτια. Έχουμε θεατρόφιλο κοινό που μπορεί να καταπιεί, να διυλίσει και να επεξεργαστεί και πιο δύσκολες σκέψεις και πιο βαθιά κείμενα».

Κατάδική μας: Η εκτόνωση

«Αν μπορούσα να σου απαντήσω σε μία αράδα πώς μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου, τότε δεν θα υπήρχαν ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές.

» Το θέατρο είναι ένα μέσο εκτόνωσης το οποίο σου δίνει τη δυνατότητα, αν θέλεις, να σε δεις λίγο. Είναι ένα εργαλείο, δεν είναι ψυχανάλυση. Σου δίνει ένα μικρό hint.

» Η αχαριστία είναι η απόλυτη μιζέρια και όταν κοιτάς μονίμως τον εαυτό σου. Ο πυρήνας είναι η αχαριστία και ο τρόπος με τον οποίο προσπαθείς να τη φροντίσεις, κάνοντας φασαρία».

Η ερώτηση του εκατομμυρίου (ή περισσότερων): Με πόσα χρήματα έμπαινες φυλακή για επτά χρόνια;

«Θεωρώ ότι μου στερούν άλλα και άλλα πράγματα που δεν είναι φυλακή και θυσιάζω κάτι που δεν θυσιάζεται εύκολα προκειμένου να νιώθω ελεύθερος. Μέχρι και μία συνάντηση με έναν άνθρωπο που δεν με αφορά, θα την αποφύγω. Πόσο μάλλον να μπω φυλακή. Ο μόνος λόγος για να το κάνω θα ήταν να κινδυνεύει κάποιος δικός μου άνθρωπος. Για να καλυτερεύσω τη ζωή μου υλικά, όχι. Δεν μπορείς να ρεφάρεις».

7 χρόνια (στο περίπου) ξένων σειρών

«Έχω θέμα με τις σειρές. Νιώθω ότι έχοντας δει μία σειρά δέκα επεισοδίων έχω χάσει πέντε πολύ καλές ταινίες. Γι’ αυτό αποφεύγω να βλέπω σειρές με “σάλια”. Δηλαδή αυτή που έχει καλά σκηνικά, μουσική, ατμόσφαιρα, κτλ. Ξαφνικά γεμίζεις όλες σου τις ώρες με τσιμπολογήματα.

» Βλέποντας μία ταινία μπορεί να την κουβαλάς μία εβδομάδα. Στις σειρές ποντάρουν στις μικρές συνεχόμενες εκπλήξεις γιατί ο κόσμος έχει μάθει να χωνεύει πολύ γρήγορα την πληροφορία. Σε αυτό έχει μεγάλη ευθύνη το Instagram. Μέσα στην ημέρα ένας άνθρωπος βλέπει 1.000 τόσες εικόνες και τις επεξεργάζεται. Είναι εθισμένος ο κόσμος σε αυτή την υπερκατανάλωση.

Όλο αυτό δεν θα σκάσει γιατί βασίζεται στην εξέλιξη του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα».

Bank Bang: Ελεύθερος χρόνος θα πει

«Μου αρέσει το σινεμά, η συναναστροφή με φίλους για τσικουδιά και κουβέντα, κάνω ποδήλατο. Έχει μία ιδιαίτερη σχέση και με τη θάλασσα. Έχω ξεκινήσει ιστιοπλοΐα και έχω τρελαθεί.

» Έχω μεγάλη αγάπη στα επιτραπέζια. Έχω μία μεγάλη συλλογή και μαζευόμαστε συχνά και παίζουμε. Και παιχνίδια ρόλων και στρατηγικής. Είναι αρρώστια. Είναι ωραίος τρόπος να ξεφεύγεις και να συναναστραφείς. Πρόσφατα τα ανακάλυψα, αλλά έχω πέσει με τα μούτρα».

Όταν πήρε κόκκινα γυαλιά

«Δεν θα έφευγα στο εξωτερικό. Τι θα κάνω εκεί; Θα παίζω με βαριά ελληνική προφορά να κάνω τον νοτιοανατολίτη Ευρωπαίο; Ποτέ μη λες ποτέ, βέβαια. Η μητέρα μου μένει στη Νέα Υόρκη πια. Συνήθως στην ηλικία της οι άνθρωποι θέλουν να βολεύονται ή να αποσυρθούν με κάποιον τρόπο για να απολαύσουν τον χρόνο. Βλέπεις, όμως, ότι δεν είναι πάντα έτσι και ποτέ δεν μπορείς να πεις ποτέ.

Έχω αρκετή λύσσα να κάνω κάποια πράγματα εδώ. Και δεν μιλάω για καριέρα, μιλάω για επικοινωνία, για έκφραση, για συναναστροφή μέσω του βήματος που μου δίνεται ή και άλλων που μπορεί να ψάξω στην πορεία. Δεν τελειώνει αυτό. Έχω έναν πολύ μεγάλο ενθουσιασμό γι’ αυτό που μου προσφέρεται και μία μεγάλη χαρά που είμαι ο εαυτός μου και συντονίζομαι απόλυτα μαζί του».

---

Υ.Γ. 1 Ευχαριστούμε το Καφενείο του Λούη για τη φιλοξενία.

Υ.Γ. 2 Οι μεσότιτλοι είναι αφιερωμένοι στους ρόλους του.