Από το μεγάλο «μπαμ» της «Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου» μέχρι τη βραβευμένη πορεία του στον κινηματογράφο, οτιδήποτε πιάνει ο Πέτρος Ζούλιας γίνεται χρυσός. Χρυσός στη λάμψη, χρυσός στην ουσία. Φέτος βρίσκεται μεταξύ Παλλάς και Θεάτρου Χώρα με το «Ζητείται Ψεύτης» και το «Συμβολαιογράφο» αντίστοιχα να μονοπωλούν την ενέργεια και τη διαθεσιμότητά του. Μετά τον «Ψεύτη» του, όπως τον αποκαλεί και ο ίδιος, που στις 15 Μαρτίου έχει την πρεμιέρα του στο Θέατρο Παλλάς, θα καταπιαστεί με τον Μυριβήλη και τη «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» και θα «συναντήσει» τη Μαρίκα Κοτοπούλη σε μια σκηνική δημιουργία με τη Νένα Μεντή. Όχι, ο Πέτρος Ζούλιας δεν έχει πολύ ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό του. Όμως ποιος καλλιτέχνης που σέβεται το ταλέντο του έχει; Σύμφωνα με τον ίδιο, ταλέντο θα πει διαθεσιμότητα και ο Πέτρος, στηρίζει τα πιστεύω του.
Σε ποιες αντιδράσεις σου εντοπίζεις ακόμα τον έφηβο εαυτό σου;
Ακόμα και σήμερα ο έφηβος εαυτός μου είναι αυτός που με εξωθεί στην καλλιτεχνική δημιουργία. Η τάση πάντα μιας διαφυγής από την πραγματικότητα. Η ανάγκη έκφρασης, η προσωπική ανάγνωση των γεγονότων και των ανθρώπων που με συγκινούν. Η ευαισθησία στις λεπτομέρειες, στον τρόπο που συμβαίνουν γύρω μου τα πράγματα. Ψάχνω την επικοινωνιακή γέφυρα με το διπλανό μου, με τον απέναντί μου. Για να τον καταλάβω. Για να τον αγαπήσω. Για να υπάρξω τελικά μαζί του και όλα αυτά χάρη σε αυτόν τον έφηβο που κρύβω μέσα μου.
Αν ακολουθούσες τον δρόμο των σπουδών σου στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου, ποιους θα υπερασπιζόσουν;
Η αλήθεια είναι ότι παρότι πήρα το πτυχίο της Νομικής, δεν άσκησα ποτέ το επάγγελμα. Αν αναλάμβανα ωστόσο να υποστηρίζω μια κατηγορία ανθρώπων, αυτοί θα ήταν συγγενείς των ηρώων που επέλεξα στα περισσότερα έργα μου: Μειοψηφίες που χαρακτηρίζονται από το στοιχείο της διαφορετικότητας. Άνθρωποι με πάθη και ισχυρή προσωπικότητα. Πρόσωπα ακραία και ταυτόχρονα οικεία. Ήρωες που καίγονται μέσα στη θέληση για ζωή, που δε χωράνε στα στενά πλαίσια του συμβατικού, του ανώδυνου, του «εντός των τειχών» τρόπου ζωής.
Ο Γιώργος Παρτσαλάκης και η Ναταλία Δραγούμη στην παράσταση «Ζητείται ψεύτης» σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια
Ποιο μπορεί να γίνει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα ενός σκηνοθέτη;
Για μένα είναι δύο. Το πρώτο είναι όταν εργάζεται στις κρατικές σκηνές καθότι εκεί έχει μεγάλη τεχνική υποστήριξη και είναι σε μεγάλο βαθμό απαλλαγμένος από την αγωνία του ταμείου. Έχει άλλη ελευθερία να κάνεις τη δουλειά του, όπως την πιστεύεις. Από την άλλη, θεωρώ πλεονεκτική τη θέση του σκηνοθέτη που έχει δική του ομάδα ηθοποιών. Μαθαίνει και μιλά μια κοινή γλώσσα μαζί τους. Έχει κοινό κώδικα έκφρασης.
Γιατί διάλεξες το «Ζητείται Ψεύτης»;
Πιστεύω πολύ στο ελληνικό έργο. Ο Ψαθάς είναι διαχρονικός και η πολιτική του σάτιρα πάντα επίκαιρη. Στον «Ψεύτη» ο Ψαθάς σε εξωθεί να δεις γενικότερα τη σχέση αλήθειας-ψέματος. Το έργο και η παράσταση καταπιάνεται με πολύ σοβαρά θέματα, αλλά το κάνει με χιούμορ και τρόπο ανάλαφρο. Σε κάνει να σκεφτείς μέσα από το γέλιο, το τραγούδι, την ψυχαγωγία. Προσπάθησα να χαρίσω στο κείμενο, αυτό που του αξίζει: Λάμψη, ρυθμό αλλά και τη βαθιά του ουσία, που πίσω από τα λογοπαίγνια, στέκει ισχυρή, τίμια, αυθεντική.
Ο Αλέξης Γεωργούλης στην παράσταση «Ζητείται ψεύτης»
Μέχρι σήμερα, ποιο απωθημένο βρίσκεται πρώτο στη λίστα σου;
Ευτυχώς δεν έχω απωθημένα. Έχω όμως μεγάλες ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Δεν έχω κάνει ποτέ αρχαία ελληνική κωμωδία ή τραγωδία. Νομίζω από φόβο αν και η αλήθεια είναι ότι στα θεατρικά κείμενα με οδηγεί κυρίως ο ηθοποιός. Μέσα σε αυτά που θα ήθελα να κάνω είναι και το να καταπιαστώ με το κλασικό ρεπερτόριο.
Ο ξένος τύπος έχει γράψει αρκετές φορές ότι η Αθήνα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πρωτεύουσα Μοντέρνας Τέχνης όπως έγινε με το Βερολίνο, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη. Πιστεύεις ότι το ελληνικό θέατρο μπορεί να «σταθεί» αντίστοιχα;
Φυσικά και πιστεύω ότι μπορούμε να αγγίξουμε τα επίπεδα των θεάτρων στο Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Νέα Υόρκη. Έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες που θα άντεχαν οποιαδήποτε σύγκριση.
Ποια πιστεύεις ότι είναι η πιο υπερεκτιμημένη πεποίθηση για την ιδιότητα ενός σκηνοθέτη;
Η εξουσία του. Ο σκηνοθέτης στο θέατρο είναι σε απόλυτη εξάρτηση από τον συγγραφέα, τον ηθοποιό και τον παραγωγό της κάθε παράστασης. Οδηγεί αλλά και οδηγείται από τις συνθήκες και τα πρόσωπα. Δεν προλαβαίνει να αλλάξει νοοτροπίες και τρόπο σκέψης. Νιώθω συχνά ότι υπηρετώ και δεν υπηρετούμαι. Άρα, ποια είναι αυτή η μέγιστη εξουσία του σκηνοθέτη;
Το παρελθόν σου έχει καταγεγραμμένα αρκετά βραβεία από Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Στο δρόμο που χάραξε ο Γιώργος Λάνθιμος λοιπόν, θα επέστρεφες σε αυτόν τον κλάδο διεκδικώντας ένα Όσκαρ;
Έχω πολλά χρόνια απομακρυνθεί από το χώρο του σινεμά. Θαυμάζω τη δουλειά του Λάνθιμου και νιώθω περήφανος που έφτασε στα Όσκαρ.
Ποια θεωρείς ως τη μέχρι τώρα μεγαλύτερή σου επιτυχία;
Την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου». Ήταν μια παράσταση που συγκλόνιζε επί χρόνια κάθε είδος κοινού. Από τους νεότερους ως τους μεγαλύτερους.
Πες μας μία φράση που σε περιγράφει ή που θα έλεγες ότι «ακολουθείς» στη ζωή σου.
Είμαι ο «Πέτρος της υπομονής» και ακολουθώ τη φράση: «Τι είναι ταλέντο; Η διαθεσιμότητα»!
Ο Πέτρος Ζούλιας ανεβάζει στο Θέατρο Παλλάς το «Ζητείται Ψεύτης» από τις 15 Μαρτίου έως τις 21 Απριλίου. Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
14°
