‘Όταν βρεθήκαμε μόλις είχαν τελειώσει οι παραστάσεις της «Οπερέττας», έκανε πρόβες για το «Ρομπ/Rob» αλλά και για μια παράσταση για το καλοκαίρι, ενώ ετοιμαζόταν για τα γυρίσματα της καινούργιας ταινίας του Ζαχαρία Μαυροειδή «Ο απόστρατος». Ο Μιχάλης Σαράντης ήρθε με τη μηχανή από το σπίτι του κοριτσιού του, πήρε καφέ και τίποτα δεν προμήνυε ότι η συζήτηση θα μας έκανε να βγάλουμε τα μπουφάν κι ας καθόμασταν έξω βραδιάτικα στο Φίλιον. Καθώς μιλούσε αναδευόταν στην καρέκλα του, το βλέμμα του έφευγε και ερχόταν, ενώ η φωνή του άλλοτε έσβηνε και άλλοτε ησύχαζε. Είναι ωραίο στο τέλος να φεύγεις και να έχεις καταλήξει ότι ένα καλός ηθοποιός είναι πολύ πιο ωραίος άνθρωπος.
«Γεννήθηκα το ’85 στο κέντρο της Αθήνας και έζησα μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια – γονείς, τρία κορίτσια κι εγώ. Αν και μεγαλύτερος δεν χρειάστηκε ποτέ να το παίξω προστάτης. Μάλλον η αδελφή μου η Φανή, ένα χρόνο μικρότερη από εμένα, ανέλαβε αυτό το ρόλο. Από μικρή ήταν δυναμική. Με την Ελένη έχω πέντε χρόνια διαφορά και με την Αντριάνα εννιά.
»Πήγα σε ένα ιδιωτικό σχολείο στο Μοσχάτο, την περιοχή όπου δούλευαν οι γονείς μου – ήθελαν να μας έχουν κοντά γι’ αυτό και το επέλεξαν. Έτσι τα παιδικά μου χρόνια πέρασαν ζώντας μια διπολική κατάσταση. Το πρωί στο ιδιωτικό και το απόγευμα με τα παιδιά της γειτονιάς μου στον Κεραμεικό. Ένιωθα εντάξει και με τους δύο κόσμους, όμως μέσα μου με ταλαιπωρούσε λίγο όλο αυτό.
» Ήμουν καλός μαθητής μέχρι τη Δευτέρα Λυκείου. Τότε ερωτεύθηκα ένα συνομήλικο κορίτσι που ζούσε στο Γαλάτσι και με έφαγαν οι διαδρομές με το 608 ή με τα ταξί. (γέλια) Πολλά λεφτά σε ταξί, μιλάμε. Πόσο κράτησε; Όσο κρατάνε αυτά. Λίγο, αλλά πάντα θα έχει τη θέση του πρώτου ολοκληρωμένου έρωτα.
» Κάπως έτσι συμπεριφερόμουν και αργότερα με τους επόμενους έρωτες. Διακρίνω έτσι κι αλλιώς στη ζωή μου μια επανάληψη μοτίβων και παλεύω να τα τελειώσω. Τρώγομαι με τον εαυτό μου πολλές φορές για ανοησίες. Θέλω να του πω ηρέμησε, απόλαυσε αυτό που συμβαίνει τώρα αλλά δεν είναι τόσο εύκολο γιατί αφήνω το φαντασιακό να απαιτεί πράγματα που δεν έχουν νόημα εκείνη τη στιγμή. Ζω με ένα παράλληλο κομμάτι του εαυτού μου να τρέχει προς μία άγνωστη κατεύθυνση και αυτό με κουράζει. Σαν να έχω ένα μόνιμο μπρα-ντε-φερ με τον εαυτό μου. Αυτό μου δημιουργεί άγχος κι ας αγαπώ την ελαφράδα. Ευτυχώς δουλεύω πάρα πολύ και δεν έχω χρόνο για πολλές εσωτερικές κουβέντες.
Φωτογραφία: Θανάσης Καρατζάς
» Η επαφή με το θάνατο ήταν αυτή που νιώθω ότι με αποδιοργάνωσε. Στα δεκατρία μου έχασα τον κολλητό μου, τον Ηλία. Για χρόνια μετά έκανα πράγματα που πίστευα ότι θα τον ικανοποιούσαν. Ένιωθα μέχρι και ενοχές που εγώ ζούσα ενώ αυτός είχε φύγει. Μιλάμε για πολύ… ξύλο. Άργησα να αποδεχτώ το χαμό του και σήμερα μόνο μπορώ να πω “να είναι καλά όπου είναι”. Πρόπερσι έχασα τη μητέρα μου με την οποία ήμουν πολύ δεμένος. Είχα την ανάγκη της φροντίδας της. Να με κρύψει από την απώλεια, να με προστατέψει από τη συναίσθηση της θνητότητας, από το θάνατο που τον συνάντησα σ’ εκείνη την ηλικία.
» Όλοι θα πεθάνουμε κάποτε. Με τρελαίνει πολύ και με τρομάζουν επίσης εκείνες οι πρώτες στιγμές του θανάτου που θα υπάρχει το σώμα χωρίς εμένα. (σ.σ. ξαπλώνει στην πολυθρόνα και προσποιείται το νεκρό) Πολλές φορές εξαιτίας αυτού τσεκάρω ότι μπορώ να ελέγχω το σώμα μου για να βεβαιωθώ ότι είμαι ζωντανός. Δεν θέλω να φύγω από αυτή τη ζωή χωρίς να έχω νιώσω γαλήνη με τον εαυτό μου. Παλεύω με ενοχές, με όνειρα, προσπαθώ να εκφράζω τα συναισθήματά μου, να γνωρίζω τους ανθρώπους… έχω κάνει απονενοημένες πράξεις ψάχνοντας το νόημα… Δεν γίνεται να περιφέρεσαι σαν αθάνατος, που επειδή ζεις έχεις τελειώσει με τις υποχρεώσεις απέναντι στον εαυτό σου, στη ζωή και στους άλλους.
» Τελειώνοντας το σχολείο ήταν σα να έκανα restart. Για δύο χρόνια ψαχνόμουν για το τι θα κάνω και ευτυχώς είχα τη συμπαράσταση των γονιών μου σε όλο αυτό. Βρέθηκα λοιπόν σε μια καινούργια παρέα με ζωγράφους που με οδήγησαν σε ένα διαφορετικό κόσμο, αυτόν της τέχνης. Εκείνη ακριβώς την περίοδο ένας φίλος, με τον οποίο δουλεύαμε μαζί στις καντίνες του ΟΑΚΑ την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, μου ανακοίνωσε ότι θα πήγαινε να παρακολουθήσει μαθήματα σε μια δραματική σχολή. Θυμάμαι από μικροί λέγαμε ότι ο Στέλιος πρέπει να γίνει ηθοποιός καθώς ήταν εξωστρεφής, έκανε πλάκες… Εγώ αν και είχα μια εκκεντρική εμφάνιση –πάρα πολύ μαλλί, ντυνόμουν πάντα πολύχρωμα, ξέρεις στη λογική κοιτάξτε–, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό να ασχοληθώ με το θέατρο. Χωρίς πολλή σκέψη, σαν τουρίστας περισσότερο, τον ακολούθησα, αφού μάλιστα στη σχολή δεν χρειαζόταν να δώσεις εξετάσεις για να μπεις. Έμεινα εκεί έξι μήνες και μετά πήγα και έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης.
Φωτογραφία: Θανάσης Καρατζάς
»Μπαίνοντας στο θέατρο δεν είχα άποψη σε σχέση με τη δραματολογία ή με τι είδους θέατρο θα ήθελα να ασχοληθώ. Απλά επειδή από μικρός έπαιζα πολλή μπάλα το μόνο που ήξερα πως μου άρεσε ήταν το ομαδικό πνεύμα. Η έννοια του συνόλου. Η ομαδικότητα για μένα είναι ιερό πράγμα. Το Αμόρε και η Πειραματική Σχολή του Εθνικού ήταν τότε οι αναφορές μου. Τώρα που μιλάμε… σκέφτομαι ότι μπορεί να φταίει και η απώλεια που είχα βιώσει για την ανάγκη να βρίσκομαι μέσα σε μια ομάδα. Όπως ένιωσα ότι έχω πάθει κακό, ότι ένιωσα ξανά απώλεια, όταν τελείωσαν δύο παραστάσεις. Η “Οπερέττα” στο Εθνικό σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου και παλιότερα όταν τελείωσαν τα “Κύματα” στη Στέγη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.
» Ο Δημήτρης είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και αυτό με συγκινεί, νιώθω ότι ταιριάζουμε τόσο πολύ. Τον Νίκο τον γνώρισα εκτός θεάτρου, όταν ήμουν ακόμη κνώδαλο. Ήταν και είναι ο κολλητός μου. Έχει υπάρξει πατρική και μητρική καλλιτεχνική φιγούρα για μένα. Ανταλλάσσουμε συνεχώς από πληροφορίες για το τι αξίζει να δεις, να διαβάσεις ή να ακούσεις μέχρι αυτά που δεν λέγονται σε άλλους. Είναι η οικογένειά μου.
» Στην παράσταση “Ρομπ/Rob”, ένα έργο που το έγραψε ο Ευθύμης Φιλίππου και το σκηνοθετεί ο Δημήτρης, υπάρχει μια μικροκοινωνία δέκα ατόμων που ασχολούνται μ’ έναν άνθρωπο, τον Ρομπ, που δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι υπήρξε. Στην πραγματικότητα αυτός ο άνθρωπος γίνεται αφορμή να δούμε πώς διαχειρίζονται αυτοί οι άνθρωποι ένα πυρηνικό κομμάτι του εαυτού τους. Υπάρχει ο πατέρας του, η μητέρα του, το κορίτσι που τον αγαπάει, ο αστυνομικός επιθεωρητής που πρεσβεύει ότι τον έχει σκοτώσει, ο κολλητός του, ο φύλακας από την περίοδο που ο Ρομπ έκανε φυλακή και μια “εκνευριστική πωλήτρια” που δεν τον έχει γνωρίσει αλλά ανήκει σε μια ομάδα μαζί μου και με το κορίτσι του Ρομπ. Εγώ κάνω το αγόρι που θέλει να μοιάσει του Ρομπ. Προσωπικά είχα πιάσει τον εαυτό μου να μιμείται παλιότερα άλλους, σαν μια προσπάθεια να βρω αυτό που με εκφράζει καλύτερα. Έχω αντιγράψει χειρονομίες ή χροιά φωνής. Έτσι καταλαβαίνω αυτή την ανάγκη του ήρωά μου να κερδίσει την επιβεβαίωση μέσω μιας ταύτισης. Γι’ αυτό τελικά νιώθω τυχερός που παίζω σε έργα που έχουν κάτι να αποκαλύψουν είτε για μένα είτε για τους άλλους είτε για τη ζωή.
» Το καλοκαίρι που μετά από πολύ καιρό έμεινα μόνος με το κορίτσι μου σε μια ερημική παραλία και ήταν όλα υπέροχα και μοναδικά άρχισα να κλαίω με αναφιλητά. Έτσι χωρίς λόγο, για ώρα πολλή. Δεν ξέρω γιατί το είπα τώρα εδώ… Από την προσπάθεια να είμαι πάντα ειλικρινής; Ωστόσο πιστεύω τελικά ότι θα καταλάβαινες περισσότερα για μένα, αν ανεβαίναμε τώρα μαζί πάνω στον Λυκαβηττό. Θα με άκουγες να ουρλιάζω κάτι άναρθρο, αλλά μελωδικό. Κάποιες φορές δεν μπορώ να εκφραστώ με τις λέξεις».
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
12°
