Αν θελήσεις να τον φέρεις στο μυαλό σου θα κυριαρχήσει ένα χαμόγελο. Από αυτά τα μεγάλα και ειλικρινή που σε κάνουν να αισιοδοξείς και να θέλεις να σηκώνεις το ποτήρι σου ξανά και ξανά και να εύχεσαι «στην υγεία σου!». Το θέατρο Skrow τον έκανε πολίτη του Παγκρατίου και έφερε το θεατρόφιλο κοινό πέρα από την αριστερή όχθη της Βασιλίσσης Σοφίας (οκ, Βασιλέως Κωνσταντίνου, το σωστότερο). Φέτος συν-σκηνοθετεί μια εφηβική εκδοχή του «Δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ» για το Θέατρο Τέχνης, στο Skrow συνεχίζεται το έργο του «Μια τεράστια έκρηξη» και έρχονται τον Δεκέμβρη άλλες δύο παραστάσεις που το όνομά του θα συμπεριλαμβάνεται στους συντελεστές. Αποφασίσαμε από κοινού, σε μια στιγμή απερίσκεπτης παλικαριάς, βραδιάτικα να καθίσουμε έξω στις καρέκλες του Pink Freyd ‒ ακριβώς δίπλα στο θέατρό του. Ο ίδιος είχε κρυφτεί μέσα στο γιακά του τζάκετ του, είχε χώσει τα χέρια ανάμεσα στο πόδια του, αλλά όσες φορές και να τον ρώτησα αν κρύωνε μου απαντούσε ότι είναι «χουχουλιάρης». Κάτι το όνομα του μαγαζιού, κάτι το σφινάκι ουίσκι, η συζήτηση κάποιες στιγμές θύμιζε ψυχαναλυτική συνεδρία.
«Όταν ψάχναμε με την ομάδα να βρούμε ένα χώρο προκειμένου να στεγάσει τις μελλοντικές δουλειές μας δεν είχαμε στο μυαλό μας την επιτυχία αλλά ότι θέλαμε να κάνουμε κάτι σε αυτή τη… ζωούλα. Κάποιος ακούγοντας να λέω ότι η επιτυχία δεν με ενδιέφερε πολύ, ή ότι δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα το οικονομικό ρίσκο ‒χωρίς μάλιστα να είμαι πλούσιος‒ μπορεί και να με χαρακτηρίσει ανώριμο. Θα το δεχτώ. Αυτό είμαι. Ένας μη φυσιολογικός άνθρωπος, που πιστεύει στην αξία του πειραματισμού, στο ότι αξίζει να ρισκάρεις για τα όνειρά σου χωρίς να σταθμίζεις με απόλυτη ακρίβεια όλες τις παραμέτρους.
» Δεν ξέρω αν μια τέτοια στάση μπορεί και δικαιολογείται από το ότι κατάγομαι από τη Ικαρία (γέλια). Εξάλλου όταν είμαι εκεί νιώθω πολύ Αθηναίος ‒δεν την παλεύω τόση χαλαρότητα‒ και όταν είμαι εδώ νιώθω πολύ Ικαριώτης! Σπούδασα κόμικ και καρτούν στη σχολή Ορνεράκη γιατί δεν ήξερα τι άλλο να σπουδάσω. Σχεδίαζα από μικρός οπότε μου φάνηκε λίγο αυτονόητο ‒ άσε που βλέποντας τον πατέρα μου να ξυπνάει αχάραγα και να πηγαίνει στα ναυπηγεία είχα συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς ότι έπρεπε να βρω μια δουλειά που να μη με υποχρεώνει να ξυπνάω νωρίς. Εκεί στη σχολή είχαμε καθηγητή τον σκιτσογράφο Ταμπακέα. Τρελή προσωπικότητα. Αυτός μας ζητούσε να σηκωνόμαστε μπροστά στην τάξη και να περιγράφουμε με λόγια αυτό που θα θέλαμε να σκιτσάρουμε. Ενώ σχεδόν όλοι μισούσαν αυτή τη διαδικασία κατέληξε το αγαπημένο μου μάθημα. Κάθε φορά που σηκωνόμουν να μιλήσω οι συμμαθητές μου γελούσαν με τις μαλακίες που έλεγα ‒ τότε συνειδητοποίησα ότι το γούσταρα όλο αυτό. Να μιλάω και να υποκρίνομαι. Έτσι μπήκε το θέατρο στη ζωή μου. Δύο στενά πιο κάτω ήταν η δραματική Σχολή της Νέλλης Καρρά και πολύ απλά μια μέρα μπήκα μέσα και από το 2002 ασχολούμαι πλέον με το θέατρο. Εμπιστεύομαι τη ζωή. Πιστεύω ότι αξίζει να αφήνεις την τύχη να σε πάει, όπου σε πάει. Να ακούς το υποσυνείδητό σου που θέλει να σε οδηγήσει σε πράγματα που το ευχαριστούν.
» Αν θέλω να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου θα χρησιμοποιούσα λέξεις όπως ανοργάνωτος, χαοτικός, πολύ πιστός ‒θα εγκαταλείψω τελευταίος ένα σχέδιο που το είχα πιστέψει‒, ισορροπώ πάντοτε ανάμεσα στην αποτυχία και την επιτυχία και χρησιμοποιώ το χιούμορ ως άμυνα απέναντι στη ζωή. Η σοβαρότητα με τρομάζει αφάνταστα. Μέχρι στιγμής καλά τα πήγα… στο μέλλον δεν ξέρω. Α, είμαι και καλοπερασάκιας. Στις συνεργασίες μου αυτό που προκρίνω είναι αν θα περάσω καλά με τους άλλους και όχι τόσο αν το αποτέλεσμα πάρει καλές κριτικές η ερμηνεία μου. Μετά, αν τυχόν έρθει η… λυπητερή, αρχίζω και αναρωτιέμαι «ωχ, τι έκανες πάλι», αλλά μυαλό δεν βάζω. (γέλια)
» Κοιμάμαι καλά το βράδυ και έχω βρει την ησυχία μου. Είναι ανακουφιστικό να δουλεύεις στο πλαίσιο που εσύ έχεις ορίσει και όλα να τα ορίζεις εσύ μαζί με τη ομάδα. Το θέατρο, ως κτίριο, δεν είναι τόσο πολυέξοδο ώστε να μην μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Επιπλέον οι παραγωγές μας, όπως και οι συμπαραγωγές, λαμβάνουν υπόψη τον αριθμό των θέσεων. Έτσι, και στη χειρότερη περίπτωση ‒να μην πάει καθόλου καλά μία παράσταση‒ δεν θα βρεθεί κανείς μας τόσο εκτεθειμένος, ούτε θα καταλήξει στη φυλακή. Η πορεία του Skrow θεωρώ ότι ήταν αρκετά καλή. Φέτος κλείνουμε τέσσερα χρόνια και ήδη μπορούμε να διακρίνουμε ένα σταθερό κοινό, που δημιουργήθηκε και από το κοινό που έφεραν όσοι συνεργάστηκαν μαζί μας ‒η Ιώ Βουλγαράκη, ο Θέμελης Γλυνάτσης, η Κάτια Γέρου, ο Δημήτρης Μπογδάνος κ.ά.‒ ανεβάζοντας εδώ παραστάσεις. Πλέον, μας στηρίζει και η γειτονιά, που όπως συνήθως συμβαίνει, περίμενε να δει τι θα γίνει πρώτα και μετά να έρθει…
» Από τις 4/12 θα είμαι στο πλευρό της Σοφίας Σεϊρλή, για κάτι που χαίρομαι πάααρα πολύ. Παίζουμε στο έργο “Χελιδόνι” του Γκιλιέμ Κλούα σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα. Αχ, είναι ένα έργο που όσοι το έχουν διαβάσει κλαίνε και για μένα το κλάμα είναι σπουδαία υπόθεση. Γιατί είμαι από αυτούς που κλαίνε πολύ. Πώς συμβαίνει και κάθε φορά που πάω σινεμά με τον πατέρα μου βαλαντώνω στο κλάμα; Μωρέ, τώρα που το σκέφτομαι, λες να έχει κάποιου είδους σαδισμό ο πατέρας μου και να επιλέγει επίτηδες τέτοιες ταινίες όταν πάμε μαζί κινηματογράφο; (γέλια)
» Στη ζωή όμως δεν κλαίω τόσο εύκολα. Μάλιστα πολλοί από τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχω δουλέψει μου λένε ότι είμαι πολύ συναισθηματικά συγκρατημένος και πρέπει να χαλαρώσω. Λύνομαι συναισθηματικά σε άσχετο χρόνο. Ακατανόητο, ε; Μάλλον, χρειάζομαι λίγο δουλειά με τον εαυτό μου. Ας πούμε έχω μια περίεργη σχέση με τον έλεγχο και το λέω εδώ φάτσα κάρτα στη συνέντευξη. Για κάποιο λόγο πιστεύω ότι όλα μπορούν να λύνονται ειρηνικά, κι αν και δεν μπορώ τους μεγάλους τσακωμούς παθαίνω, σε άσχετο χρόνο, εκρήξεις. Ίσως, όλο αυτό γίνεται γιατί προσπαθώ να περνάω δίπλα από τα προβλήματα ‒ ξεγλιστράω είναι το σωστό∙ Πρέπει να στριμωχτώ σε μία γωνία για να πάρω τις αποφάσεις. ΟΚ, έχω και το σύνδρομο του καλού παιδιού και θέλω να με συμπαθούν. Το δουλεύω, όμως. Σήμερα τουλάχιστον δεν χάνω τον ύπνο μου αν αισθανθώ ότι κάποιος έχει πρόβλημα μαζί μου.
» Στο “Χελιδόνι” λοιπόν, ο συγγραφέας “μεταφέρει” το τρομοκρατικό χτύπημα που είχε γίνει σε ένα γκέι μπάρ του Ορλάντο, στη χώρα του, την Ισπανία. Με αφορμή αυτό και φέροντας απέναντι έναν (υστερικά) φιλελεύθερο gay και μια συντηρητική, εξ ανάγκης, γυναίκα μιλάει για το θέμα των ταυτοτήτων, την αποδοχή του άλλου αλλά και του εαυτού μας, το ρατσισμό, την αγάπη. Είναι πάρα πολύ έξυπνο έργο καθώς οι ήρωες έχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία, και δεν υπηρετεί μια μανιχαϊστική θέση. Δεν θα πω άλλα, δεν μας αφήνει να αποκαλύψουμε πολλά η σκηνοθέτριά μας. (γέλια)
» Από τις 2/12 ξεκινάμε στο Skrow τις παραστάσεις του έργου “Τα μάτια του έρωτα” που βασίζεται στο “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας” του Σέξπιρ. Διαλέξαμε το συγκεκριμένο έργο ως έμπνευση προκειμένου να μιλήσουμε για τον έρωτα, γιατί σε αυτό ο Σέξπιρ βλέπει τον έρωτα ως πλάνη. Είναι η διάσταση που ταιριάζει στο σήμερα! Μπορείς να δεις κάποια ή κάποιον εδώ στο μπαρ που κάθεσαι, και να πας να πηδηχτείς στην τουαλέτα, πιστεύοντας ότι είναι ο έρωτας της ζωής σου. Το κείμενο είναι δικό μας απλά χρησιμοποιήσαμε υλικά από το “Όνειρο” θέλοντας όλα τα σεξπιρικά μεταφυσικά στοιχεία (ξωτικά κ.λπ.) να τα φέρουμε στη ρεαλιστική εκδοχή τους. Κεντρικός άξονας στο έργο μας είναι το ζευγάρι. Η φύση και εδώ θα παίξει καταλυτικό ρόλο για τα τρία ζευγάρια που θα βρεθούν μαζί ένα τριήμερο. Τα βλέμματα θα κινητοποιήσουν καταπιεσμένα συναισθήματα, καημούς, πάθη, έρωτες, θα δοκιμάσουν την πίστη, αλλά και το ρόλο της απιστίας… Καθώς το συγγράφαμε με την Κατερίνα Μαυρογεώργη και τη Μαρία Φιλίνη, αλλά και στη διάρκεια των προβών μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, είχε πλάκα καθώς αντιλαμβανόμασταν πόσο διαφορετική άποψη είχαμε πάνω σε πράγματα που αφορούν τις σχέσεις όσο και τον έρωτα και ξεκινούν από το φύλο μας… Κορίτσια vs Αγόρια. Τελικά με έναν τρόπο μεταφέραμε στην παράσταση κάτι που συμβαίνει στη ζωή, τουλάχιστον στις ετεροφυλικές σχέσεις. Οι άνδρες ψάχνουν πάντα μια μαμά, οι γυναίκες με το χρόνο ωριμάζουν και οι άνδρες μικραίνουν… Δεν είναι έτσι;»
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
12°
