Η Σοφιάννα θέλεις να σου τηλεφωνεί το πρωί για να ξεκινάει η μέρα σου με κέφι. Φαντάζομαι ότι θα έχει και τα κάτω της ‒ πώς να γίνει διαφορετικά όταν το όνομά σου είναι σύντμηση από ονόματα δύο γιαγιάδων; Τα διπλά δεν σταματούν εδώ. Έχει σπουδάσει στην Πάντειο αλλά και στο Θέατρο Τέχνης. Από τη μία γράφει τα σενάρια για το «Μην αρχίζει της μουρμούρα» και από την άλλη λιμπρέτο για όπερες που απευθύνονται σε παιδιά. Όπως αυτό για τον «Πρίγκιπα Ιβάν και το πουλί της φωτιάς» σε μουσική Θοδωρή Αμπαζή για την ΕΛΣ. Τη ρωτήσαμε πώς δουλεύει σε κάθε περίπτωση.
«Τι θα έλεγες να γράψεις το λιμπρέτο για το "Πουλί της Φωτιάς"; "Ναι εννοείται"... τόσο απλά. Τώρα το "εννοείται" είναι λίγο σχετικό. Παρόλο που είναι το δεύτερο λιμπρέτο, συνεχίζω να έχω αυτό το τσιμπηματάκι του άγχους μέσα μου. Αντίθετα, το να γράψω κείμενο για παιδιά δεν μου είναι κάτι άγνωστο. Πάντα έγραφα. Έπαιζα, έγραφα, ζωγράφιζα. Δεν είναι μυστικό το ότι δεν πιστεύω στις ιδιότητες και τις ταμπέλες. Βρίσκω διάφορες εκδηλώσεις μου μέσα από διαφορετικά πράγματα. Φίλοι και συνάδελφοι, στενοί συνεργάτες το ξέρουν. Έχω γράψει κείμενα για παραστάσεις, τραγούδια, έχω κάνει μεταφράσεις, αλλά πάντα σε συγκεκριμένο πλαίσιο, ασφαλές και πάντα επικουρικά. Μετά τη "Βασίλισσα του χιονιού" στη Στέγη, ήμουν περισσότερο απενοχοποιημένη. Απενοχοποίηση, σημαντική λέξη σε ό,τι έχει να κάνει με οποιαδήποτε μορφή τέχνης.
Το λιμπρέτο δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Δεν είναι ένα θεατρικό κείμενο, το οποίο θα παιχτεί και άντε γεια. Τριγύρω έχεις μουσική, κίνηση, μουσικούς, τεσιτούρες, χρωματικές κλίμακες κι άλλες άγνωστες λέξεις που έχουν όμως σώμα πάνω στη σκηνή και διεκδικούν επίσης το χώρο τους. Οπότε πολύ κείμενο θα φύγει αναγκαστικά και δεν έχω χειρότερο όταν πρέπει να διαφωνήσω πάνω σε αυτό.
Συνεπώς, και λόγω μιας δικής μου προσωπικής αυστηρότητας, προσπαθώ να προβλέπω τις ενδεχόμενες "τρύπες" στην κειμενική δραματουργία. Αν το δω παιγμένο και δεν καταλάβω κάτι, χρειάζεται να το διορθώσω άμεσα. Το οποίο βεβαίως είναι πολύ σχετικό επίσης. Πολλές φορές δεν υπάρχει χρόνος, οπότε δεσμεύεσαι ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρεις καλύτερα, θα προστατεύσεις τα όρια, θα αφήσεις λιγότερες ελευθερίες στο κείμενο. Σχετικό ξανά. Είμαι σε στάδιο πολύ πρώιμο όσον αφορά την αφαίρεση, η σκέψη μου είναι πολύχρωμη και φλύαρη από κατασκευής της, συνεπώς χρειάζεται μεγάλη επιμονή και υπομονή.
Δίνω μεγάλη σημασία στην ιστορία. Μου αρέσουν οι ιστορίες. Να τις παίζω, γράφω, ακούω. Μια καλή ιστορία είναι σαν το καλό φαγητό, συνδέει τους ανθρώπους βαθιά και ανεξήγητα.
Στις πρόβες έχουμε μια επιλεγμένη επιτροπή πιτσιρικάδων από 5 -12 χρονών, οι οποίοι δεν το έχουν σε τίποτα να βαρεθούν και να το δείξουν, να μην καταλάβουν και να αρχίσουν να στριφογυρίζουν στη θέση τους. Εγώ μαζί τους είμαι. Έχουν υπάρξει φορές που έχω αναρωτηθεί κι εγώ τι θέλει να πει ο ποιητής, δεν έχω καταλάβει την ιστορία οπότε και φτου κι απ' την αρχή! Το να είσαι ανοιχτός σε μια τέτοια κριτική προϋποθέτει να καταπιείς τουλάχιστον τα 2/3 του ναρκισσισμού σου και να κρατήσεις το 1/3 για να γράψεις κάτι πιο συνεπές.
Από την άλλη, όταν γράφω τις σκαλέτες για τη "Μουρμούρα" είναι πιο εύκολο για μένα. Τη "βρώμικη" δουλειά των διαλόγων την κάνει ο Παναγιώτης Χριστόπουλος. Είναι, επίσης, μια ευτυχής συνεργασία. Συναντιόμαστε, καθόμαστε ένα τρίωρο, βγάζουμε έξι επεισόδια, κάνω την έρευνα, γράφω την ιστορία, την παίρνει ο Παναγιώτης, τη φτιάχνει κομψή και εμφανίσιμη για την τηλεόραση. Συνειδητά δεν έχω μπει στη λογική του τηλεοπτικού σεναρίου ακόμα. Το κοιτάζω δύσπιστα, είναι άλλη διαδικασία σκέψης και είμαι νεοσσός ακόμα, παρόλο που η συνεργασία μας είναι επίσης πολύ υποστηρικτική από τη μεριά του. Εδώ έχεις άλλα να αντιμετωπίσεις, τύπου "κόπηκε το επεισόδιο". Ευτυχώς, η καθημερινότητα είναι πολύ γενναιόδωρη. Αν έχεις τις κεραίες σου ανοιχτές, θα δεις ότι οι ιστορίες είναι γραμμένες παντού. Σε μια λέξη σε έναν τοίχο, σε μια φράση που θα σου πει ένας φίλος, ένας άγνωστος, σε ένα βρισίδι, σε μια βαθυστόχαστη κουβέντα. Οι ιστορίες είναι κομμάτι μιας ζωής που είναι γρήγορη και ανάκατη. Οπότε, όταν μια ιστορία είναι έτοιμη να ακουστεί, χρειάζεται χώρος. Λίγη ησυχία, λοιπόν, παρακαλώ, κάτι θέλω να ακούσω».
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Ο πρίγκιπας Ιβάν και το πουλί της φωτιάς» δείτε το Guide της Athens Voice
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
18°
