«Οι επιτυχίες μάς κάνουν νάρκισσους και οι αποτυχίες πιο ανθρώπινους. Η δική μου μεγάλη επαγγελματική αποτυχία ήταν “Ο βασιλιάς Λιρ”, ίσως η πιο μεγάλη κρίση που έχω περάσει στα 36 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά. Στην προσωπική μου ζωή, μεγάλη αποτυχία θεωρώ όταν με κάποιους ανθρώπους παύω να λέω “καλημέρα”. Δεν θα ήθελα όμως να φύγω από αυτό τον κόσμο με τέτοιες εκκρεμότητες. Γιατί πάντα μπορούμε να δώσουμε και να πάρουμε μία συγνώμη».
Βογιατζής Λευτέρης
«Μιλάμε κατά καιρούς στο τηλέφωνο και θέλω πάρα πολύ να παίξει φέτος, όπως σχεδιάζει. Θέλω με όλη την ψυχή μου να γίνει πάλι καλά και να εξακολουθεί να κάνει αυτά τα σπουδαία και δημιουργικά πράγματα που κάνει, γιατί του αξίζει. Δεν παύω ποτέ να του χρωστάω του Λευτέρη, από την εποχή που πρωτοξεκινήσαμε, αυτή την επιρροή του να παθιάζεσαι με το θέατρο. Είναι κάτι για το οποίο θα του είμαι πάντα ευγνώμων παρά τα όσα συνέβησαν μετά στη Σκηνή. Όσα μας χώρισαν είναι μπούρδες».
Γεννήθηκα
«Σε μια κλινική στο Κέντρο της Αθήνας, αλλά ουσιαστικά μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Από εκεί έφυγα στα 28 μου, όταν πρωτονοίκιασα το δικό μου σπίτι. Η Νέα Σμύρνη είναι τα παιδικά και εφηβικά χρόνια μου, η οικογένειά μου, ο φούρνος που είχε ο παππούς μου, τα σχολεία όπου πήγα, τα καλοκαιρινά σινεμά που ήταν ο παράδεισός μου. O τόπος που ονειρεύομαι να επιστρέψω όταν γεράσω».
«Κάθε φορά που κάνω πρόβες για ένα έργο. Πραγματικά, αυτή η διαδικασία περνάει την ψυχή μου από σαράντα κύματα. Ξεκινάω θεωρώντας ότι έχω καταλάβει τα πάντα για ένα ρόλο, στη μέση των προβών κάτι παθαίνω, το μυαλό μου κλουβιαίνει, αρχίζω και μπερδεύομαι, πανικοβάλλομαι, με καταπίνει το χάος. Μετά κάτι γίνεται και αρχίζω και πατάω ξανά στα πόδια μου».
Ήρωες
«Δικοί μου ήρωες είναι οι άνθρωποι εκείνοι που είναι έντιμοι, καλοί, κάνουν αριστοκρατικές επιλογές χωρίς να έχουν χρηματικό περίσσευμα, αυτοί που βοηθούν τους άλλους».
«Τον φοβάμαι. Μικρούς θανάτους βιώνω και κάθε φορά που τελειώνει ένα θεατρικό έργο, στην τελευταία παράσταση, όταν αφήνω πίσω μου τα κοστούμια, το μακιγιάζ, τα λόγια αυτά που με ζόριζαν τόσο στις πρόβες».
Θεός
«Δεν μπορώ να καταλάβω την ύπαρξή μου χωρίς να πιστεύω στον Θεό. Νιώθω καλύτερα όταν σκέφτομαι ότι υπάρχει. Είμαι πιο ευτυχισμένος τις στιγμές που πιστεύω παρά όταν με πιάνουν οι λογικές σκέψεις και αναλύσεις».
Θέατρο
«Για μένα, είναι ΤΟ καταφύγιο και ΤΟ ορμητήριο. Στο θέατρο ξεφεύγω από τη βαρετή πραγματικότητά μου, αποκτά νόημα ηζωή μου. Στο θέατρο, βγάζω τη δύναμη που δεν βγάζω στην καθημερινή μου ζωή, κάνω επιλογές που με αντιπροσωπεύουν. Στην “κανονική” μου ζωή είμαι πιο δειλός, πιο συγκρατημένος, πιο κότα».
Κρίση
«Είναι κάθε φορά που η ζωή σου έρχεται τα πάνω κάτω. Ως τώρα μου έχει συμβεί δύο-τρεις φορές να έχω περάσει πολύ μεγάλες κρίσεις, οι οποίες με οδήγησαν στην ψυχανάλυση. Είναι σαν να ανοίγουν όλα τα συρτάρια του είναι σου και να βγαίνουν όλα τα πράγματα έξω. Η ζωή μας, όμως, είναι ανολοκλήρωτη αν δεν περάσουμε κάποιες κρίσεις να μας ταρακουνήσουν».
Νεοέλληνες
«Ευτυχώς μας τελείωσαν. Με την κρίση, αυτό το φαινόμενο του Νεοέλληνα με το μούφα lifestyle, τα τέσσερα αυτοκίνητα, τη γαϊδουριά της ξέφρενης επίδειξης, την τηλεοπτική βαρβαρότητα η οποία κατάπιε τόσα και τόσα νέα παιδιά, πάει, μας άφησε χρόνους. Αισιοδοξώ ότι σιγά-σιγά θα αρχίσουμε να γινόμαστε περισσότερο Έλληνες, παρά Νεοέλληνες».
«Αυτό που ονειρεύομαι είναι ένα δικό μου θεατρικό χώρο. Επειδή έζησα τη θεατρική μου ζωή σε τρεις μεγάλες οικογένειες ανά δέκα χρόνια (Σκηνή, Εμπρός, Απλό Θέατρο) κι επειδή δεν μου αρέσει άλλο η περιπλάνηση, θα ήθελα να έχω ένα χώρο όπου θα δημιουργηθεί ένας πυρήνας με συναδέλφους, με έναν παραγωγό που θα με εμπιστευόταν».
Οικογένεια
«Έχω φτάσει πια στα 58 και λυπάμαι πάρα πολύ που δεν έχω ένα παιδί. Ο γάμος πάντα με απωθούσε, με την έννοια ότι δεν μπορώ να φανταστώ δύο ανθρώπους να ζουν για πάντα μαζί. Παρόλα αυτά, έχω μεγάλη ανάγκη το ρόλο του πατέρα, ανάγκη η οποία υποκαθίσταται από τη σχέση δασκάλου-μαθητή που έχω με τους μαθητές μου στις σχολές».
Πολιτικοί
«Σήμερα, λείπει ο πολιτικός με Π κεφαλαίο, ο ηγέτης που θα εμπνεύσει το λαό σε μια στιγμή τόσο οριακή και δύσκολη. Οι πολιτικοί μέσω της τηλεόρασης έχουν γίνει πια πάρα πολύ προσιτοί και συχνά γελοίοι. Η τηλεόραση τους απομυθοποίησε τόσο πολύ, φανέρωσε το πόσο κακοί θεατρίνοι είναι – δεν ξέρουν να ακούν, δεν συνομιλούν».
Τοίχος
«Σε έναν τοίχο θα έγραφα: “Είμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο. Δεν μας ανήκει τίποτα. Είμαστε ενοικιαστές. Δεν είμαστε ιδιοκτήτες”».
Φόβοι
«Φοβάμαι τη φθορά του σώματος που προηγείται του φυσικού θανάτου. Μεγαλώνοντας φοβάμαι πολύ τα αεροπλάνα. Επίσης, στο θέατρο, κάθε μέρα έχεις να παλέψεις με διάφορους φόβους που σου στήνει το μυαλό σου: Θα θυμηθώ τα λόγια μου; Θα είμαι ενδιαφέρων ή θα βαρεθούν που θα με βλέπουν;».
Χρήματα
«Ποτέ δεν επεδίωξα να “βγάλω λεφτά”. Έχω κάνει και πράγματα τζάμπα, ακόμα και τώρα. Κι ενώ ποτέ δεν ήθελα τα πολλά χρήματα, πάντα ήθελα να ζω ευπρεπώς. Κάποτε το είχα πετύχει, αλλά τελευταία όλο και χειροτερεύουν τα πράγματα».
Ψέματα
«Όταν λέω ψέματα, κοκκινίζω και φαίνομαι. Δεν μπορώ να κρυφτώ. Αν νιώθω δυσάρεστα με κάποιον άνθρωπο, επίσης μου είναι πολύ δύσκολο να το κρύψω. Δεν μου αρέσει καθόλου να λέω ή να μου λένε ψέματα. Και στο θέατρο, δεν μου αρέσει να παίζω ψεύτικα. Θυμάμαι τον Χορν που έλεγε ότι το “θέατρο θέλει πιο πολλή αλήθεια από την αλήθεια”».
Ώρα να...
«…αποτολμήσουμε μια ενδοσκόπηση, να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες του, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας και τους άλλους».
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
12°
