Είναι η Αρετούσα στον «Ερωτόκριτο» της ΕΛΣ που επαναλαμβάνεται στο Ηρώδειο. Είναι η «Μάντισσα» που έσπασε το κοντέρ στο ελληνικό youtube. Είναι ένα ατόφιο ταλέντο κι ένα κορίτσι που σου φτιάχνει τη μέρα με τη χαρά της.
«Ο Ερωτόκριτος», η παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ανέβηκε το καλοκαίρι και έγινε sold out – γι’ αυτό και επαναλαμβάνεται στο Ηρώδειο. Απολύτως δικαιολογημένα. Είναι από εκείνες τις ευτυχείς περιπτώσεις συνάντησης ταλέντων που προκαλεί μια απογείωση. Δημήτρης Μαραμής (μουσική), Κωνσταντίνος Ρήγος (σκηνοθεσία), ένα καστ δυνατών ερμηνευτών κι ένα λαμπερό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Θοδωρής Βουτσικάκης στο ρόλο του Ερωτόκριτου και Μαρίνα Σάττι στο ρόλο της Αρετούσας).
Το όνομα της Μαρίνας Σάττι, πριν τον «Ερωτόκριτο», ήδη είχε αρχίσει να ακούγεται. Κάτι η διασκευή του «Θα σπάσω κούπες», κάτι οι ρόλοι σε μιούζικαλ («West side story», «Shrek the musical», «Ο βιολιστής στη στέγη»), κάτι η φωνή της στην ταινία της Disney «Βαϊάνα» δημιούργησαν τον πρόλογο σε μια βιογραφία που εκτοξεύτηκε με το τραγούδι της «Μάντισσα» (τώρα που απομαγνητοφωνώ, το βίντεο μετράει το μυθικό για τα ελληνικά δεδομένα αριθμό των 23.493.945 προβολών).
«Δεν πιστεύω πως χρειάζονται χρήματα για να κάνεις κάτι. Νομίζω όταν δεν τα διαθέτεις ασχολείσαι μόνο με την ουσία και το τι θέλεις να πεις και όχι με τα λούσα και τα πυροτεχνήματα. Ξέρεις, η έννοια του λυρισμού και της ατμόσφαιρας δεν μου αρέσει ούτε στην τέχνη ούτε στη ζωή. Δεν θέλω να ασχολούμαι με στολίδια, όπως και δεν πιστεύω στα κοσμητικά επίθετα. Σε όλη τη φάση της κατασκευής της “Μάντισσας”, η οποία συνέπεσε με την περίοδο της Αρετούσας, αμφισβητούσα τον εαυτό μου. Την άλλαζα ξανά και ξανά μέχρι να πεισθώ ότι μου αρέσει το αποτέλεσμα. Κάθε γέννα, λένε, έχει πόνο. Ακόμα λοιπόν και ένα ποπ τραγούδι, όπως αυτό, έχει πόνο. Αυτό που πρέπει είναι να πιστέψεις σε αυτό που κάνεις και να έχεις το θάρρος να προχωρήσεις. Να μάθεις να αντιστέκεσαι στους πειρασμούς και να συνεχίζεις τη δουλειά σου.
» Το βίντεο της “Μάντισσας” είναι, νομίζω, η αποθέωση του φυσικού. Είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε βίντεο κλιπ με λιμουζίνες και γούνες, φτάνοντας στο σημείο να μας φαίνεται παράξενο όταν βλέπουμε κορίτσια, κάθε σωματότυπου, να πρωταγωνιστούν όπως κυκλοφορούν στην καθημερινότητά τους, χωρίς μακιγιάζ και φτιασίδια. Κάποιος κύριος μού έγραψε κάτι το οποίο με συγκίνησε, καθώς στα λόγια του είδα εκφρασμένο αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Είναι ένα βίντεο, έγραφε, που μας δείχνει ότι η Αθήνα θα πρέπει να είναι ένας χώρος όπου όλα τα σώματα είναι ευπρόσδεκτα, αλλά και ότι μπορούμε να αντισταθούμε στις διαθέσεις που προσπαθεί να μας επιβάλλει είτε ένας άνθρωπος είτε ένας τόπος.
» Και για του λόγου το αληθές σε αυτό που αναφέρει για τη επιβαλλόμενη διάθεση θα σου πω ένα ανεκδοτολογικό περιστατικό. Το γύρισμα έγινε πολύ πρωί σε δρόμους όπως η Ευριπίδου, η Σωκράτους κ.λπ. Όσο περίμεναν τα άλλα κορίτσια, μέχρι να μπουν στο πλάνο, έρχονταν άνδρες και τις ρωτούσαν “πόσο πάει;”. Το θεώρησαν φυσικό ότι αν ένα κορίτσι είναι μόνο στο συγκεκριμένο σημείο σημαίνει και πως εκδίδεται! Το βίντεο αντιπροσωπεύει, λοιπόν, την κοινωνική, πολιτική και αισθητική άποψή μου για το σήμερα».
Η συνέντευξη γίνεται τηλεφωνικά. Η φωνή και η ταχύτητα του λόγου της με κάνουν να τη φαντάζομαι πως την ίδια στιγμή μπορεί και να πηδάει σε ένα τραμπολίνο. Το ζεστό μεσημέρι δροσίζεται από ένα αεράκι που έρχεται από το γέλιο και τη δυναμική της. Η Αρετούσα, όπως την είδα στην παράσταση, μου μιλούσε στο τηλέφωνο. «Ο Δημήτρης (σ.σ. Μαραμής) μου έλεγε πως δεν την φαντάζεται τόσο ως πριγκίπισσα αλλά σαν ένα κατσίκι που αλωνίζει τα βουνά της Κρήτης. Και αυτό με ενθουσίασε. Αν και νόμιζα πως είχα χάσει λίγο την αντιδραστική έφηβη Μαρίνα, που βέβαια αντιδρούσε για την αντίδραση, ανακαλύπτω πως την βγάζω πάλι μπροστά. Μεσολάβησαν όμως και χρόνια που φοβόμουν να εναντιωθώ. Τώρα είμαι εκτός από ένας άνθρωπος που αγαπάει την ησυχία και… κατσίκι».
Γι’ αυτό η φυλακή που δημιούργησε ο Ρήγος στην παράσταση μοιάζει με κλουβί;
«Μάλλον. Τι ωραία που σκηνοθέτησε την παράσταση! Πρώτη φορά συνεργάζομαι μαζί του και μου άρεσε τόσο πολύ ως άνθρωπος εκτός από σκηνοθέτης. Θεέ μου, είναι τόσο απίστευτα χαλαρός. Ποτέ δεν δημιούργησε ένταση, που θα μπορούσε και να δικαιολογηθεί όσο πλησιάζαμε στην πρεμιέρα. Αλλά και ο Δημήτρης είναι ακομπλεξάριστος. Ήταν ένα σχολείο η δουλειά μαζί τους. Έχω κάνει σπουδές κι εδώ και στην Αμερική και, ξέρεις, όταν βγαίνεις από τη σχολή νομίζεις ότι πρέπει να είσαι κάπως. Προσωπικά είχα μια κάπως “καθωσπρέπει διάθεση”. Αυτοί οι δύο μου έδειξαν πως άλλο η σοβαρότητα και άλλο η σοβαροφάνεια. Οι σπουδές αξίζουν, αλλά τελικά το πιο σπουδαίο είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Αν είσαι καλά μπορείς και με ένα πιρούνι κι ένα πιάτο να κάνεις θεσπέσια μουσική. Αν ο Δημήτρης δεν ήταν αυτός που είναι δεν θα μπορούσε να γράψει για τον “Ερωτόκριτο” μια μουσική που έχει στοιχεία τζαζ, μπλουζ, αναφορές στον Χατζιδάκι ή τη μουσική της Κρήτης. Όταν πήρα την παρτιτούρα στα χέρια μου τρόμαξα. Σκεφτόμουν, πώς θα ερμηνεύσω τα τραγούδια χωρίς να φαίνονται οι ραφές; Μάλλον τα κατάφερα. Τώρα νιώθω πιο απελευθερωμένη και δεν θέλω άλλο ψεύτικο βάρος».
Ποια φράση σού αρέσει από το έργο;
«“Καλλιά ’χω εσέ με θάνατον, παρ’ άλλη με ζωή μου”. Θα το πάει μέχρι το τέρμα, βρε παιδί μου, κι αυτό με εκφράζει απόλυτα, καθώς πωρώνομαι πολύ με ό,τι μου αρέσει και πιστεύω. Παλιότερα δεν είχα το θάρρος, αλλά τώρα νομίζω πως μπορώ να το κάνω».
Γεννημένη το 1986 από την πλευρά της μητέρας της έχει ρίζες στην Κρήτη και τη Μικρά Ασία. Από την πλευρά του πατέρα της έχει ρίζες στο Σουδάν. «Νομίζω, έχω κληρονομήσει ένα χαρακτηριστικό από τον πατέρα μου. Θα το πω λίγο ωμά… εκεί που καίγεται ο κώλος μου κάνω ένα τσαφ και αποσυμφορώ την κατάσταση. Ο πατέρας μου είναι ένας τύπος που ενώ είμαστε κόσμος μαζεμένος, αν νυστάζει θα πει “καληνύχτα” και θα πάει να κοιμηθεί. Κάποιος μπορεί να το θεωρήσει αγένεια. Δεν είναι, όμως. Του μοιάζω, λοιπόν, σ’ αυτό. Δεν θέλω να ψυχαναγκάζομαι κοινωνικά.
»Στο Σουδάν πήγαινα μόνο καλοκαίρια. Θυμάμαι πως μια φορά κατά λάθος πάτησα ξυπόλητη στην άσφαλτο και παρά λίγο να πάθω έγκαυμα. Από τις εικόνες που έχουν εγγραφεί μέσα μου είναι αυτές του γάμου, ο οποίος κρατάει μέρες με το στολισμό της νύφης, αλλά και ένα ταξίδι που είχαμε κάνει στο νότιο Σουδάν –τότε δεν είχε χωριστεί σε βόρειο και νότιο–, όπου οδηγούσαμε με 140 χλμ. την ώρα σε μια ευθεία για έντεκα ώρες. Απίστευτες εναλλαγές στο τοπίο, κοκκινόχωμα, έρημος, πράσινο και πάλι από την αρχή, ενώ στους δρόμους συναντούσαμε ανθρώπους διαφορετικών φυλών. Θυμάμαι κι ένα δένδρο που για να κυκλωθεί η διάμετρός του χρειαζόντουσαν και διακόσιοι άνθρωποι να κρατηθούν χέρι-χέρι».
Τι κάνεις τώρα, πώς φαντάζεσαι το άμεσο μέλλον σου;
«Είμαι αισιόδοξη και πιστεύω στους ανθρώπους και πως κάθε πράγμα θα έρθει όταν είσαι έτοιμος. Εκτός από τον “Ερωτόκριτο” αυτή τη στιγμή ασχολούμαι και με μια χορωδία 32 κοριτσιών, με το συγκρότημά μου τις “Φωνές”, θα ήθελα να γράψω ένα προσωπικό δίσκο, να μπορέσω να φύγω κάποια στιγμή από τη Αθήνα. Και να γίνω καλύτερη. Να σε ρωτήσω... Τι ζώδιο είσαι;». Γιατί ρωτάς; «Δεν ξέρω από ζώδια, αλλά αναρωτιέμαι γιατί η συζήτησή μας κύλησε τόσο αβίαστα». Ιχθύς με ωροσκόπο ή Παρθένο ή Καρκίνο. «Είδες τελικά; Όλοι μου οι φίλοι και οι φίλες είναι Ιχθύες. Ο αδελφός μου Σαρίφ, με τον οποίο τα πάω περίφημα, είναι Καρκίνος και τα περισσότερα αγόρια που μου άρεσαν παλιότερα ήταν Παρθένοι. Εγώ είμαι Αιγόκερως με Ζυγό, δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά αν τυχόν με τύχεις κάπου σε κάποιο μπαρ έλα να συνεχίσουμε την… ψυχανάλυση (γέλια)».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
