«Φωτογραφίζω εγκαταλειμμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην ελληνική επικράτεια». Έτσι συστήθηκε ο Χριστόφορος Δουλγέρης, ο οποίος μας έστειλε ένα μήνυμα μαζί με δείγματα της ξεχωριστής δουλειάς του, η οποία μας υποχρέωσε να σκύψουμε πάνω από ένα φαινόμενο που όλοι προσπερνάμε. Τι απογίνονται τα κτίρια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας μας όταν παύουν να εξυπηρετούν λειτουργικές χρήσεις;
Η γενικευμένη κοινωνική απορρύθμιση της κρίσης και οι αναπόφευκτες επιπτώσεις της στην παιδεία επέφεραν σκληρότερα χτυπήματα στις περιοχές μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η απόκοσμη όψη των ερειπωμένων σχολικών συγκροτημάτων δεν άφησε ασυγκίνητο τον Χριστόφορο Δουλγέρη. Όπως σχολιάζει ο ίδιος, «ο κύριος και βασικός άξονας αυτής της σειράς βασίζεται στην άμεση φωτογραφική καταγραφή των εκπαιδευτικών σχολείων και ιδρυμάτων της υπαίθρου της Ελλάδας. Ένα ταξίδι που καλύπτει όλους τους νομούς της Ελλάδας και φωτίζει αρκετά έντονα την πρόσφατη εγκατάλειψη των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε τμήματα της υπαίθρου. Τα περισσότερα από αυτά τα σχολεία είναι αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, πραγματικά στολίδια τα οποία έχουν λειτουργήσει σε ποικίλα δημογραφικά, γεωγραφικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά στις αρχές του αιώνα που έφυγε».
Από τα σύνορα του νομού Σερρών έως την Ιθάκη, την Κρήτη, την Πάρο, ο φωτογράφος ταξίδεψε μέχρι τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας προκειμένου να αιχμαλωτίσει τις ιδιαίτερες αυτές εικόνες. Τι του εντυπώθηκε προπάντων μέσα από όλες αυτές τις διαδρομές; «Ακολουθώντας αυτή την ιστορική και πολιτισμική διαδρομή στα χνάρια των αρχών του αιώνα μας, προσπαθώ να καταλάβω με τον δικό μου τρόπο τι μας έχει συμβεί. Αυτή η εμπειρία της αρχιτεκτονικής σύγκρισης ίσως μας μεταφέρει μια μεγαλύτερη εικόνα από αυτή που έχουμε μέχρι σήμερα αντιληφθεί , μια εικόνα την οποία ίσως δεν έχουμε καν αναζητήσει».
Ο δημιουργός, ο οποίος σπούδασε κοινωνιολογία στο Ρέθυμνο, πήρε μαθήματα φωτογραφίας στο Ντίσελντορφ και κατόπιν φοίτησε στο Camberwell College of Arts του Λονδίνου, εργάζεται ως ελεύθερος φωτογράφος από το 2003. Η δουλειά του κλίνει σαφώς προς τον μαγικό ρεαλισμό, ενώ οι έννοιες του τόπου και της ταυτότητας αποτελούν σταθερό μοτίβο της προβληματικής του. Άμεσος στόχος του είναι να προεκτείνει το πορτφόλιο των ερειπωμένων σχολείων, αντλώντας εικόνες από ελληνικά ιδρύματα στα παράλια της Μικράς Ασίας , την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο, τη νότια Ιταλία, την Οδησσό, οπουδήποτε έχει αφήσει τα χνάρια του το ελληνικό στοιχείο.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
12°
