Ο Γιάννης Βελισσαρίδης φωτογραφίζει τον Στέλιο Καζαντζίδη και θυμάται ιστορίες
Γράφει ο Γιάννης Βελισσαρίδης
Από μικρός δούλευα στα χωράφια του πατέρα μου, μέχρι η εφηβεία και οι άλλες προσωπικές μου αναζητήσεις να με κάνουν να θέλω να γίνω φωτογράφος. Στην αγροτική αυτή ενασχόληση, μαζί με όλους τους εργάτες –καλλιεργούσαμε καπνό– από την Ελασσόνα, την Κρανιά Γρεβενών και από τα χωριά του Κιλκίς, απαραίτητη ψυχαγωγία μας ήταν το ραδιοφωνάκι. Τα τραγούδια του Στέλιου μεσουρανούσαν στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο και λίγο πολύ όλοι τα τραγουδούσαν. Αργότερα, όταν έγινα φωτογράφος δισκογραφίας το 1992, οι εταιρείες που συνεργαζόμουν μου έδιναν τα πρώτα ονόματά τους για να τους κάνω εξώφυλλα ή φωτογραφίες για δελτία τύπου.
Ο διάσημος τραγουδιστής «του λαού» είχε αποφασίσει να πάει στον Άγιο Κωνσταντίνο, ψαρεύοντας και ζώντας μια απλοϊκή ζωή χωρίς να βγάλει νότα για πολλά χρόνια. Εκείνο τον καιρό ήμουν ο φωτογράφος της εταιρείας MBI. Απλός, λιτός, σεμνός, ήσυχος, ο Στέλιος Καζαντζίδης με άφηνε να τον φωτογραφίζω σε κάθε στούντιο που έμπαινε και συνεργαζόταν μαζί μου. Λόγω της κοινής μας καταγωγής με φώναζε «Πόντιο», με το χαμόγελο πάντα, και η συνεργασία μας ήταν άψογη. Κυρίως κάναμε πορτρέτα – και όλοι γνωρίζαμε πόσο σπάνιο ήταν αυτό που έκανα μαζί του.
Συνήθως έπινε ελληνικό καφεδάκι στο στούντιο ηχογράφησης και η γυναίκα του, η κ. Βάσω, τον βοηθούσε σε όλα. Του στεκόταν με αξιοπρέπεια και σθένος και πάντα ήταν θετική – ή και αυστηρή, εάν έπρεπε. Εντύπωση μου είχε κάνει ότι έρχονταν οι φίλοι του από διάφορα μέρη της Ελλάδος για να κάνουν παρέα μαζί του αλλά και να του δείξουν την αγάπη τους – άλλωστε ο Στέλιος είχε πολλούς φίλους και έχει ακόμα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σ’ όλο τον κόσμο. Ήταν τόσο προσιτός και αγαπητός που όλοι τον αγαπούσαν και του στέκoνταν. Θυμάμαι ότι, όταν έκαναν παρουσίαση δίσκου, προτίμησαν να πάνε σε ταβέρνα στους Θρακομακεδόνες για να γλεντήσουν οι φίλοι του.
Θυμάμαι, ακόμα, εκείνη τη φορά που τον φωτογράφιζα και είχε έρθει μια δημοσιογράφος να του πάρει συνέντευξη. Η συνέντευξη κράτησε περίπου μισή ώρα και η δημοσιογράφος τού έκανε ήπιες ερωτήσεις τις οποίες εκείνος απαντούσε με σχετική ευκολία. Προς το τέλος, έτσι για να «βγει είδηση», όταν τον ρώτησε για τον Χρήστο Νικολόπουλο, ο Στέλιος θύμωσε και ήθελε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν και η φωνή του έβγαινε σπασμωδικά, πότε με ένταση και πότε ταραγμένα. Εγώ γνωρίζοντάς τον προσωπικά, αλλά και από όσα είχα ακούσει για τη σχετική διαμάχη, ξενέρωσα με τον τρόπο που η δημοσιογράφος αντιμετώπισε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που έκανε τότε την τελευταία του προσπάθεια να βγάλει νέα τραγούδια...
Μετά τον θάνατό του κάποιες από τις φωτογραφίες αυτές εκλάπησαν, παραποιήθηκαν, αλλοιώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν χωρίς καταβολή πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά και χωρίς την άδειά μου. Σήμερα διατηρώ στο αρχείο μου πάνω από 150 αδημοσίευτες φωτογραφίες του Στέλιου και χαρά μου θα ήταν κάποια στιγμή να τις δείξω.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
18°
