To μόνο φως που παραμένει ανοιχτό στην Στοά του Βιβλίου όταν οι πόρτες των μαγαζιών κλειδώνουν είναι εκείνο της εισόδου, ήπιο και χρυσαφί. Αυτό συνεχίζει να λάμπει και μετά το απόγευμα, κάνοντας ορισμένους περαστικούς να στρέφουν προς τα εκεί το βλέμμα για μερικά δευτερόλεπτα πριν προχωρήσουν και χαθούν μέσα στο βράδυ. Και προχωρούν όλοι, εκτός από λίγους και εκλεκτούς που ξέρουν να αναγνωρίζουν τις νότες του Is You Is or Is You Ain’t My Baby καθώς εκείνες προσγειώνονται από την ταράτσα στον δρόμο. Αυτοί είναι που κοντοστέκονται, σιγουρεύονται πως τα κορδόνια των παπουτσιών τους είναι καλά δεμένα και κατευθύνονται προς το χρυσαφί φως.
Ανεβαίνοντας λοιπόν τις σκάλες της στοάς θα βρεις το Polis Art Café και ένα swing πάρτι σε εξέλιξη. Αν όχι κάθε εβδομάδα, τότε τουλάχιστον κάθε δεκαπενθήμερο οι πιο χορευταράδες τύποι που μπορείς να συναντήσεις μαζεύονται εκεί με σκοπό να κάνουν και εσένα να λαχανιάσεις.
Όταν η πόλη έχει κρύο, τα έπιπλα στοιβάζονται στις γωνίες του μαγαζιού και οι θαμώνες χορεύουν στα ζεστά, ακόμα και αν έξω χιονίζει. Με το που ο καιρός γλυκάνει, ο ρυθμός μετακομίζει και οι jivers ξεχύνονται σε μία τεράστια ταράτσα, με θέα τις αθηναϊκές σκεπές και τους ήχους της λεωφόρου να πνίγονται από την φωνή της Ella Fitzgerald.
Υπεύθυνοι για όλο αυτό το ξεφάντωμα είναι τα ιδρυτικά μέλη της σχολής Jump & Jive, νέο μέλος της οποίας είμαι και εγώ. Ή ίσως δεν θεωρούμαι πλέον τόσο νέο εφόσον γράφτηκα τον Φεβρουάριο και από τότε έχουν δημιουργηθεί άλλα τρία τμήματα για μαθήματα lindy hop και τουλάχιστον είκοσι καινούρια άτομα έχουν γραφτεί στην ομάδα. Δεν με συμφέρει όμως να μην αποκαλούμαι αρχάρια γιατί ακόμα μπερδεύω τα βήματα και πατάω τους καβαλιέρους μου.
Σκοπός αυτών των πάρτι είναι καταρχάς η εξάσκηση (για να περιοριστούν τα πατήματα και οι αγκωνιές), δεύτερον η ένωση των καινούριων μαθητών της σχολής με τις παλιές καραβάνες (δηλαδή τους έμπειρους χορευτές που το ζούνε και στην αρχή σε κομπλάρουν) και φυσικά να περάσουμε και οι μεν και οι δε μία όμορφη βραδιά.
Η καθιερωμένη βαθιά ανάσα πριν μπω σε έναν χώρο με πολλά άτομα (όσοι πάσχουν από υπερβολικό άγχος θα με καταλάβουν) έπρεπε να είναι πιο διακριτική αυτήν την φορά καθώς συνοδευόμουν από δύο φίλες μου, εκείνες τελείως καινούριες σε όλο αυτό. Φτάσαμε στο Polis γύρω στις εντακάμιση το βράδυ, ενώ χορευτικά ζευγαράκια στριφογυρνούσαν ήδη στην πίστα υπό το φως των προβολέων που έκαναν τα πάντα να μοιάζουν μωβ και πράσινα.
Εντόπισα τα παιδιά που ξέρω λίγο καλύτερα και έχω αρχίσει να θεωρώ πλέον φίλους μου, έκανα τις απαραίτητες συστάσεις («από εδώ η Κυριακή», «μην τους ρωτάς τις ηλικίες τους, είναι πιο μικροί από εμάς», «ναι ακόμα σπουδάζουν») και έσπευσα να βρω καβαλιέρο με όρεξη να με χορέψει.
Το περίεργο με τα πάρτι του Jump &Jive είναι πως σε κάνουν να νιώθεις σαν να έχεις μπει σε μία μηχανή του χρόνου και έχεις γυρίσει πίσω στα 50s ενώ σου δίνουν και μερικά flashbacks από χοροεσπερίδες του γυμνασίου («δεν πάω να του ζητήσω να χορέψουμε, να έρθει αυτός!») αλλά ταυτόχρονα μέσα στην όλη vintage διάθεση ανακαλύπτεις κάτι τελείως καινούριο και πρωτόγνωρο.
Η ατόφια χαρά που σου χαρίζει ο χορός και η μουσική βρίσκεται σε αφθονία, το χαμόγελο στα πρόσωπα των όσων παρευρίσκονται είναι γνήσιο και δεν οφείλεται στο αλκοόλ (εντάξει ίσως ένα 20%) ενώ η ζάλη που προκύπτει από τις πολλές στροφές είναι η πιο γλυκιά που θα νιώσεις.
Η μόνη αξιοσημείωτη αναποδιά της βραδιάς ήταν ένα βαρύ τσούξιμο στα μάτια από δακρυγόνα τα οποία υπέθεσα πως έριξε κάποια αντίπαλη σχολή του lindy hop για να μας χαλάσει το βράδυ.
Όσο όλοι υποχωρούσαμε στον εσωτερικό χώρο του Polis πανικόβλητοι, εγώ φανταζόμουν βεντέτες και επικά dance battles και απαγορευμένους έρωτες μεταξύ μιας δικής μας ντάμας και ενός ξένου καβαλιέρου σαν ένα σύγχρονο West Side Story. Ήμουν έτοιμη να αρχίσω να τραγουδάω το America όταν με πληροφόρησαν πως γίνονταν επεισόδια στο κέντρο μετά τον αγώνα ΑΕΚ-ΠΑΟΚ. Απογοητεύτηκα λιγουλάκι.
Όσο η ώρα περνούσε, όλο και περισσότερα άτομα άφηναν τα ποτά τους στην άκρη και ξεκινούσαν τον χορό, είτε περιοριζόμενοι στα βασικά βήματα (rock- step- triple step-rock-step-triple step) είτε κάνοντας καταπληκτικές φιγούρες, εντυπωσιακά dips και γρήγορες εναλλαγές.
Όταν οι δάσκαλοι του Jump&Jive αποφάσιζαν να χορέψουν και αυτοί, συνήθως οι υπόλοιποι χειροκροτούσαμε και απλώς τους χαζεύαμε. Προσωπικά ακόμα αναρωτιέμαι πως ακριβώς γίνονται αυτά τα μαγικά που κάνουν και γνωρίζω πως δεν θα έχω ποτέ τόσο άριστη σχέση με το ίδιο μου το σώμα.
Γυρίζοντας σπίτι με πονεμένα άκρα και απέραντη κούραση, κατάφερα να κοιταχτώ στον καθρέφτη για μερικά δευτερόλεπτα. Το μαλλί μου είχε χάσει οποιαδήποτε φόρμα, το μακιγιάζ μου είχε μετακομίσει στην άκρη του προσώπου μου από τον ιδρώτα και η μία τιράντα από το φόρεμά μου είχε ξηλώσει, ούτε ξέρω και εγώ πως.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
11°
