Έχω πάθει εξάρτηση: κάθε μέρα τσεκάρω το fb του Κρις Στάιν, κιθαρίστα των Blondie και παντοτινού συντρόφου της Ντέμπι Χάρι, κάποτε ερωτικά, πλέον επαγγελματικά. Δεινός φωτογράφος, αυστηρώς ασπρόμαυρος, απίστευτος ως προς το κάδρο, ακόμα κι όταν σουτάρει σνάπσοτ ή πρέπει να φωτογραφίζει τη «στιγμή», ο Στάιν καθημερινά σχεδόν ανεβάζει κι από μια φωτογραφία της μυθικής Νέας Υόρκης του Factory και των seventies, του CBGB's και των Velvets, του Μέιπλθορπ και της Πάτι Σμιθ, των αρουραίων, μεγάλων στο μπόι όσο και οι ουρανοξύστες, της πρέζας που εξόντωνε σαν μύγες μαζί με το Aids τα καλύτερα παιδιά.
Η Debbie, ίσως το 1990.
Οι εικόνες του είναι μνημειακές, χαρμάνι σκληράδας μα και ουμανισμού, η κάμερα παρίσταται χωρίς κανείς να τον εμποδίζει ακόμα και να αποτυπώνει τις πιο αδιάκριτες και προσωπικές στιγμές, όμως τίποτα παπαράτσι ή κίτρινα βέβηλο δεν νετάρει στο ενσταντανέ του. Απεναντίας. Αυτά και αυτοί που βλέπεις είναι φορμαρισμένοι με γλυκύτητα και αγάπη. Ακόμα και στην πιο μεγάλη παρακμή, ο Κρις περνάει ένα φίλτρο από σεβασμό και στοργή. Σαν να ξέρει πως αυτό που καταγράφει είναι σημαντικό, μεγάλο, προορισμένο να επιτελέσει υλικό μιας γνήσιας ντοκουμενταρίστικης ματιάς για ζωή της πόλης, που έως και σήμερα αποτελεί προϊόν μελέτης κοινωνιολογικής και πολιτικής, πέραν του μουσικού και αισθητικού κινήματος που γέννησε.
Οι Arturo Vega, Tommy Ramone, Debbie, ίσως το ’75.
Οι Suicide και οι Ramones, η Candy Darling κι ο ποιητής Jim Caroll. Φλάσμπακ: στο peak της καριέρας τους και έχοντας ξεφύγει από τη στενή σκηνή του CBGB's, χτυπώντας παναμερικανικό και παγκόσμιο σουξέ, ο Στάιν διαγνώσκεται με καλπάζουσα πέμφιγα. Αυτοάνοσο δερματικό νόσημα με οδυνηρούς πόνους, που του στερεί την ικανότητα να παίζει μουσική και να ανταπεξέρχεται στις συνθετικές υποχρεώσεις του αλλά και τις περιοδείες. Η μπάντα πρέπει να διαλέξει ή να τον αντικαταστήσει ή να διακόψει, η απόφαση για το μέλλον βαραίνει την «Ξανθιά». Αν ήταν σκύλα και αδίστακτη (λέγε με Madonna), θα έπρεπε να συνεχίσει με άλλον. Όμως η Ντέμπι διαλέγει την αγάπη: οι Blondie σταματούν, η Χάρι από pin up girl διαλέγει να γίνει νοσοκόμα, όλη η περιουσία της φεύγει για νοσήλεια και θεραπείες. Υπενθύμιση: έως και το 1989, η Χάρι κι ο Στάιν ήταν ανύπαντροι, η σχέση τους παρέμενε ακλόνητα ρομαντική, ούτε παιδιά, ούτε σκυλιά, μόνο φιλιά και μουσική. Σήμερα συνεχίζουν να γράφουν και να παίζουν μαζί, χωρίς να μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι. Τότε όμως, οι Blondie διαλύονται εξαιτίας της ασθένειας του Κρις αλλά και της απόφασης της Χάρι να παραμείνει δίπλα του όσο μεγάλο κι αν ήταν το τίμημα. Που ήταν: θεωρώ πως, αν δεν διέκοπτε τόσο άδοξα, μέχρι να επιστρέψει πάλι πίσω στα τέλη του ’90, η μπάντα θα είχε γκέλα τρελή. Ασχέτως αν σήμερα θερίζουν στα μεγάλα φεστιβάλ, τελευταίοι επιζώντες εκείνης της υπέρτατης εποχής όπου το κουρασμένο αμερικάνικο ροκ ξαναπήρε μπρος σαν πανκ και new wave.
Ο Harry Dean Stanton και η Debbie στις 26 Ιουλίου 2015, στο Greek theater, στα γενέθλια του Harry.
Πίσω στον φωτογράφο Στάιν: στα χρόνια της αρρώστιας και ανήμπορος να παίξει κιθάρα, ο Κρις, ίσως και θέλοντας να αποτυπώσει την ομορφιά της Ντέμπι Χάρι που μαράζωνε δίπλα του, ως νοσοκόμα και σύντροφος ασθενούς, τη χρησιμοποιεί ως μούσα κι ως μοντέλο του. Την φωτογραφίζει καθημερινά και αδιάλλειπτα, αποθεώνει το κάλλος της παντού. Στην κρεβατοκάμαρα και το μετρό, στα dinning rooms και τα πάρτι που τους καλούν, εκατοντάδες εικόνες, που σήμερα, χωρισμένοι μεν, μα πάντα συνεργάτες, φροντίζει κάθε μέρα να τις ανεβάζει στο Δίκτυο.
Ο Sting και η Debbie, κάποτε.
Έχω πάθει εξάρτηση: χαζεύω την Ντέμπι με την οποία τελώ σε virtual ρομαντική σχέση από τα τέλη του ’70, όταν πρωτάκουσα το "Parallel lines" κι εκείνη τραγουδούσε με το μαύρο κομπινεζόν. Χαζεύω την Ντέμπι των 70s αλλά και την Ντέμπι του σήμερα, έτσι όπως συνεχίζει να την «λατρεύει», στα αεροδρόμια του κόσμου όπου περιοδεύουν ή στα μοτέλ της αμερικάνικης ενδοχώρας που ξεσελώνουν τα αλογάκια τους μετά τα live. Πάντα κουκλάρα, πάντα με αυτό το ατάραχο βλέμμα και το βαμπ στιλ. Μοιραίο θηλυκό, κλασάτη γυναίκα, γεννημένη ντίβα, προορισμένη να λατρεύεται εσαεί.
Ο Iggy Pop και η Debbie Harry το '77.
Οι Dennis Christopher, Andy Warhol και Debbie.
Σκέφτομαι: η ρομαντική τους ιστορία, αντάξια με του Λένον και της Όνο ή του Τζόνι Κας με τη Τζουν Κάρτερ, ασχέτως εάν σήμερα δεν τους συνδέει τίποτα ερωτικό πέραν της φιλίας και της στοργής που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, θα έπρεπε να γίνει ταινία αλλά και βιβλίο. Μπορεί να το γράψω. Μέχρι τότε κάθε μέρα θα τσεκάρω τον λογαριασμό του στο fb για να παίρνω ιδέες. Και μάτι. Γιατί στην τελική, όμοιο με του Τζάρμους είναι το φωτογραφικό αφήγημα του Στάιν: Μόνον οι εραστές μένουν ζωντανοί!
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
7°
