Cypress Hill: Ο Sen Dog μιλάει στην ATHENS VOICE

Πήραν το όνομά τους από έναν δρόμο στο Λος Άντζελες και πρωταγωνίστησαν σε ένα ταξίδι που άφησε έκπληκτη την ποπ κουλτούρα. Πριν από τρεις δεκαετίες, οι B-Real, Sen Dog και DJ Muggs, οι Cypress Hill, έσκασαν με ρίμες και ρυθμούς, υποστήριξαν με ζέση τη χρήση μαριχουάνας κι έγραψαν hip hop ιστορία: Νο 1 στο Top 200 του Billboard και το πρώτο rap συγκρότημα με δύο άλμπουμ ταυτόχρονα στα charts, το πρώτο λατινοαμερικανικό rap συγκρότημα που πέτυχε πολυ-πλατινένιες επιτυχίες, σπάζοντας το φράγμα των 20 εκατομμυρίων πωλήσεων σε δίσκους, αποκτώντας το δικό του αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλιγουντ, το δικό του αφιερωματικό επεισόδιο στη σειρά «The Simpsons». Από τον JAY-Z μέχρι τον A$AP Rocky, από τους The Black Eyed Peas μέχρι τον Chance The Rapper, είναι πολλοί αυτοί που έχουν πάρει ένα sample τους. Το 2022 τους βρίσκει να κυκλοφορούν το νέο, δέκατο στούντιο άλμπουμ τους «Back In Black», που προέκυψε σαν ένα straight hip hop joint, να νοιάζονται για το τι συμβαίνει γύρω τους και να ετοιμάζονται για νέα ρεκόρ με το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί στο Showtime. Ο Sen Dog μίλησε στην ATHENS VOICE και είχε να πει πολλά.

Χαιρετίσματα από την Αθήνα και συγχαρητήρια για το επερχόμενο άλμπουμ σας «Back In Black». Είναι ένας δίσκος με βάθος, με πολύ groove, ταξιδιάρικος, που σε κάνει να τον ακούς συνέχεια. Πώς καταλήξατε σε αυτόν τον τίτλο;
Ο τίτλος δεν ήταν δική μου ιδέα, ο B-Real τον σκέφτηκε… Νομίζω πως έχει να κάνει και με τον παραγωγό Black Milk, ο οποίος έκανε την παραγωγή σε όλο το άλμπουμ. Οπότε έδειξε με αυτόν τον τρόπο τον σεβασμό του σε εκείνον.

Οι Cypress Hill επιστρέφουν με κρότο και νέα singles, το «Bye-bye» σε συνεργασία με τον Dizzy Wright, αλλά και το «Open Ya Mind», που ρίχνει φως στην αμφιθυμία των μεταρρυθμίσεων νομιμοποίησης της κάνναβης στην Αμερική.  Λοιπόν, «they legalized in California / but the Feds still tryna put the pressure on ya». Τι τρέχει εδώ;
Με τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας σε πολιτείες των ΗΠΑ τώρα έχεις να ασχοληθείς με την κυβέρνηση για συγκεκριμένα θέματα. Γιατί δεν μπορείς να έχεις μία πλατφόρμα σαν την κάνναβη και να περιμένεις να βγάλεις λεφτά από εκεί. Και τώρα να μπορείς να πηγαίνεις να την αγοράζεις νόμιμα από τα καταστήματα. Θα προσθέσουν φόρους και έτσι βγάζει και η κυβέρνηση χρήματα. Γι’ αυτό «οι αστυνομικοί προσπαθούν να ρίξουν την πίεση επάνω σου», γιατί πριν δεν χρειαζόταν να ανησυχούμε γι’ αυτό. Πριν καλλιεργούσαμε μαριχουάνα πίσω στην αυλή μας, τη φτιάχναμε, είχαμε τη σοδειά μας και ήμασταν έτοιμοι να την καπνίσουμε, πλέον όμως πρέπει να πληρώνεις εκατομμύρια δολάρια σε άδειες και διάφορων τύπων αμοιβές. Και αν δεν έχεις τα μέσα να πληρώνεις, μπορούν να σε κλείσουν. Τα προβλήματα παραμένουν. Είναι νόμιμη πια αλλά ο αγώνας συνεχίζεται, η συμβολή μας συνεχίζεται, θέλουμε ο κόσμος να το ξέρει αυτό. Ξέρεις, λένε «έι, πάμε να φτιαχτούμε, πάμε να μαστουρώσουμε, είναι νόμιμο». Όχι, δικέ μου. Η κυβέρνηση προσπαθεί να ασκήσει πίεση για να βγάλει περισσότερα χρήματα. Θέλουμε οι ακροατές μας να γνωρίζουν ότι μπορεί να είμαστε μπροστάρηδες σε αυτό το μέτωπο για περισσότερα από 30 χρόνια και πλέον να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας τρόπο, αλλά στην ουσία πρέπει ακόμη να εξαγοράζεις την πορεία σου. Μπορεί να ακούς περί νομιμοποίησης στην Καλιφόρνια, αλλά οι ομοσπονδιακοί συνεχίζουν να μας πιέζουν, προσπαθούν να βγάλουν ακόμη περισσότερα χρήματα από την κατάσταση. Έτσι έχουν τα πράγματα, και ως καταναλωτές ή καλλιεργητές οφείλουμε να τα γνωρίζουμε όλα αυτά.

Οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες φαίνεται πως προσπαθούν πάντα να ορίσουν τις συνήθειες των ανθρώπων με σκοτεινά μέσα. Η κρίση των οπιοειδών συνεχίζει να αυξάνεται σε όλο τον κόσμο, και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Ποια είναι η άποψή σας;
Νιώθω ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν την επικινδυνότητα των οπιοειδών και της χρήσης τους, αλλά είναι ακόμα νόμιμα. Υπάρχουν πολλοί θάνατοι και πραγματικά δεν γνωρίζω τι περισσότερο να πω σε κάποιον που παλεύει με τον εθισμό από οπιοειδή εκτός από το «μην κάνετε χρήση, προσπαθήστε να βρείτε νέους τρόπους για να χειριστείτε τη ζωή σας». Αλλά δεν μοιάζει να λειτουργεί αυτό – όσο πιο επικίνδυνη γίνεται μία κατάσταση τόσο οι άνθρωποι θέλουν να γίνουν μέρος της. Προσπαθείς λέγοντας ότι το όπιο μπορεί να σε σκοτώσει, το ακούνε, αλλά είναι σχεδόν σαν την επιδημία κρακ τη δεκαετία του 1980. Ήξεραν ότι το κρακ ήταν επικίνδυνο, όμως εξακολουθούσαν να κάνουν χρήση. Ήταν σε μια φάση που δεν τους ένοιαζε, ήθελαν μόνο να «φτιαχτούν» με αυτά τα σκατά. Υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στις δύο δεκαετίες, εξάλλου. Είναι η θλιβερή πραγματικότητα των σκληρών ναρκωτικών. 

Όσον αφορά τα αμιγώς μουσικά, τώρα, το άλμπουμ «Elephants On Acid», που κυκλοφόρησε το 2018, ήταν τεράστια επιτυχία. Ανέδειξε επίσης στοιχεία ψυχεδελικού rock αλλά και world music. Ποια ήταν η μεγαλύτερη δημιουργική πρόκληση που αντιμετωπίσατε για το νέο σας άλμπουμ; 
Θα έλεγα το να βρεις να πεις νέα πράγματα, να πλησιάσεις τον κόσμο και να μην επαναλαμβάνεσαι, να μην ακούει κάποιος τον ίδιο δίσκο από τους Cypress Hill ξανά και ξανά. Δεν μπορούμε να κάνουμε άλλο ένα «Elephants Οn Acid», ένα ακόμα «Stoned Raiders» ή ένα «Till Death Do Us Part». Πρέπει κάθε νέα δουλειά να είναι διαφορετική και πάντοτε να ανοίγει τα μάτια και το μυαλό σε αυτόν που θα την ακούει. Έχουμε ακόμα πράγματα να γράψουμε, πράγματα με τα οποία μπορεί ο κόσμος να ταυτιστεί, αυτό είναι το κλειδί για τους δίσκους των Cypress Hill, ότι πρέπει να γίνονται διαφορετικά πράγματα. Εκεί ακριβώς ήταν η πρόκληση.  

Πάντοτε προσπαθείτε να αποφύγετε την επανάληψη. Έχετε πουλήσει πάνω από είκοσι εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, και γίνατε το πρώτο λατινοαμερικανικό συγκρότημα hip hop που πέτυχε πλατινένια και πολυ-πλατινένια επιτυχία. Είστε ένα άτομο που έχει επηρεάσει πολλούς, έχετε εμπνεύσει ανθρώπους να γίνουν MC’s... Πώς ορίζετε την επιτυχία;
Την ορίζω με βάση τη συνοχή, τη μακροημέρευση και τη συνέχεια με κάθε επόμενο project, όποιο κι αν είναι αυτό. Αυτά τα τρία πράγματα συμβάλλουν πολύ στην επιτυχία μιας μπάντας, ειδικά όταν βρίσκεται στα πράγματα για περισσότερα από 30 χρόνια. Απλώς πρέπει να δεις μέσα σου και να ξέρεις τι θέλεις να έρθει μετά, κι αν είσαι σωστός με αυτό που κάνεις οι fans θα συμφωνήσουν, θα αγοράσουν τον δίσκο και θα τον απολαύσουν. Αν αποτύχουμε, εννοώντας αν κάνουμε τα ίδια με το προηγούμενο άλμπουμ, θα το καταλάβουμε επίσης πάρα πολύ γρήγορα.

Τι σας έδωσε η συνεργασία σας με τον Black Milk στο νέο άλμπουμ; Τι στοιχεία πρόσθεσε στο συνολικό ύφος;
Είναι ένας καθαρός hip hop δίσκος. Νομίζω ότι χρειαζόμασταν μια επιστροφή στις ρίζες μας κατά κάποιον τρόπο, όχι αντιγράφοντας όσα κάναμε στο παρελθόν, στα πρώτα μας άλμπουμ, αλλά με τα vibes ενός απλού hip hop άλμπουμ, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οι Cypress Hill έχουν πειραματιστεί με κάθε είδος μουσικής που μπορώ να σκεφτώ, αλλά για τον συγκεκριμένο δίσκο, όταν μπήκα μέσα σε αυτό και άκουσα τα beats, ήμουν πολύ χαρούμενος που ήταν hip hop. Δεν είναι rap metal δίσκος, ούτε rap reggae, δεν έχει ισπανικά στοιχεία  – αν και θέλουμε να κάνουμε έναν ισπανικό δίσκο στο μέλλον. Οπότε ήμουν χαρούμενος που θα κάναμε ένα παραδοσιακό hip hop άλμπουμ.

Καθώς γιορτάζουμε την 30ή επέτειο από το επίσημο ντεμπούτο σας, τι έχει αλλάξει και τι παραμένει το ίδιο από το 1991; Από την ημέρα που ξεκίνησε το μουσικό σας ταξίδι μέχρι σήμερα; 
Από την αρχή μέχρι σήμερα θα έλεγα ότι έχει έρθει πολλή σοφία στη ζωή μας. Όταν ξεκινήσαμε ήμουν 24 χρονών και δεν ήξερα πολλά πράγματα, αν και νόμιζα πως ήξερα. Ακολουθώντας μουσική καριέρα εδώ και 30 χρόνια, μαθαίνεις περισσότερα γύρω από τη συγκεκριμένη βιομηχανία, γνωρίζεις περισσότερο τον εαυτό σου. Είμαστε ενήλικες πια, δεν είμαστε παιδιά, δεν είμαστε εκεί για να πουλήσουμε αγριάδα – υπήρξε καιρός που ήμασταν έτσι και είχε πλάκα. Τώρα πια αυτό που με αφορά είναι η σύνδεση του μυαλού μου με το δικό σου, πώς μπορώ να σε προσεγγίσω, πώς να σε κάνω να πεις «ω, οι Cypress Hill έκαναν αυτό». Εκεί ακριβώς είναι η πρόκληση. Έπρεπε να ωριμάσεις και να μπορείς αυτό να το δείξεις με τους δίσκους σου, αυτός είναι ο στόχος, και το να έχεις επιτυχία στο παρόν.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό «μάθημα» που σας έμαθε η ζωή –εντός ή εκτός μουσικής– και γιατί είναι σημαντικό;
Το πιο σημαντικό θα έλεγα πως είναι να εμπιστεύεσαι το όραμα των συναδέλφων σου στην μπάντα. Όταν ξεκινήσαμε δεν εμπιστευόμουν πάντοτε το όραμα που κυνηγούσαμε. Και αυτό με έκανε τεμπέλη, δεν πίστευα σε πολλά πράγματα που προσπαθούσαν να κάνουν τα παιδιά. Τελικά βγάλαμε έναν δίσκο, πέτυχε, και τότε σκέφτηκα ότι ο DJ Muggs και ο B-Real είχαν δίκιο και ότι έπρεπε να τους στηρίζω και όχι να τους δυσκολεύω όλη την ώρα. Αυτό το έμαθα λοιπόν με τα χρόνια, να υποστηρίζω ένα όραμα, να εμπιστεύομαι την ομάδα μου και να αφήνομαι στις ιδέες τους, να παρέχω πλήρη ενότητα. Αν δεν εμπιστεύεσαι τα μέλη της μπάντας σου, τους αδερφούς σου, δεν πρόκειται να πάει μακριά. Οφείλουμε να πιστεύουμε ο ένας τον άλλον.

Η εποχή που μεγάλωσα εγώ είχε να κάνει με την ανύψωση της hip hop κουλτούρας, πώς θα είμαστε καλύτεροι και πιο δυνατοί. Δεν ήταν όλο «εγώ, εγώ, εγώ», αλλά «εμείς, εμείς, εμείς»

 

Ποια χαρακτηριστικά φτιάχνουν έναν καλό MC;
Αρχικά πρέπει να έχεις μια παρουσία, να δείχνεις άνετος. Μπαίνεις στο παιχνίδι με μια δυνατή εμφάνιση, με αυτοπεποίθηση – είναι κάτι που πρέπει να ψάξεις μέσα σου για να το κάνεις πραγματικότητα. Πρέπει επίσης να έχεις ένα όραμα, να είσαι καλός αφηγητής, να έχεις σωματικές δεξιότητες, αλλά δεν είναι μόνο αυτά· είναι και η σκηνική παρουσία, εκεί που το κοινό σε παρακολουθεί ζωντανά, πρέπει να τους κερδίσεις και να τους κάνεις fans. Πρέπει όμως να έχεις συνοχή και να είσαι ευρηματικός στα concepts και τις ιδέες σου. Όλα αυτά παίζουν τον ρόλο τους όταν θέλεις να είσαι ένας σπουδαίος MC. Και σίγουρα υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά, δεν θα πω ότι τα γνωρίζω όλα, αλλά πρέπει να έχεις σιγουριά για το πού ανήκεις, οφείλεις να γνωρίζεις ότι ανήκεις εκεί επάνω που παίζεις. Να είσαι εκεί με όλη σου την καρδιά. Το αν ανοίξεις αυτό το κεφάλαιο στη ζωή σου και αφήσεις την αυτοπεποίθηση να εισχωρήσει και να βγει προς τα έξω, αυτό είναι που χρειάζεται.

Πριν από 10 χρόνια, η Καλιφόρνια πέρασε σοβαρή οικονομική κρίση· σήμερα είναι μία από τις πιο ακριβές περιοχές για να μένει κανείς. Πώς αντιμετωπίζετε αυτή τη νέα πραγματικότητα; Πόσο εύκολα τύποι σαν εσάς, τους Cypress Hill, ζείτε στις μέρες μας στη Μέκκα της τεχνολογίας και των νεαρών εκατομμυριούχων;
Εξαιτίας της δουλειάς που έχουμε κάνει. Όσο προχωράς, μαθαίνεις, προσπαθείς να διατηρήσεις αυτό που έχεις χτίσει, γιατί μπορεί να χαθεί πολύ εύκολα. Εμείς αποφασίσαμε ότι δεν θα πάμε προς τα πίσω. Όταν μπαίνεις μέσα σε αυτό, συντηρείς το ποιος είσαι όχι μόνο για εσένα αλλά και για τον κόσμο σου. Πρέπει να δείξεις ότι έχεις αλλάξει με έναν τρόπο που είναι ωφέλιμος για την μπάντα σου.

Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας;  
Ομορφιά έχουμε δει σε όλα τα μέρη που έχουμε ταξιδέψει και σε όλα τα μέρη που έχουμε δει – και δεν τα έχουμε δει όλα. Έχουμε δει πολλή ομορφιά και στην Ελλάδα, όταν την επισκεφθήκαμε πρώτη φορά, και στην ιστορία που υπάρχει στη χώρα σας, και η Ιστορία είναι το μόνο μάθημα που έδωσα ποτέ την προσοχή μου…

Αλήθεια; Γιατί;
Γιατί αφορά πράγματα που έχουν ήδη συμβεί, και είναι κάτι που συνεχίζεται... Όταν ήρθα στην Ελλάδα και είδα μερικά από τα ιστορικά μνημεία που υπήρχαν εκεί, αυτό με συνεπήρε, σκέφτηκα ότι ήταν ό,τι πιο όμορφο έχω δει. Σε όλο τον κόσμο είναι ευλογία τα ταξίδια, σε μέρη όπως η Σαρδηνία, η Ιταλία, τόσο cool και όμορφα, και πριν μπορούσες μόνο να τα περιγράψεις στους φίλους σου γιατί δεν είχαμε κινητά με κάμερα, δεν είχαμε social media. Τώρα, ο κόσμος μπορεί να δει πού είμαστε και κατά κάποιον τρόπο να το ζήσουν μαζί μας. Πάντοτε πίστευα, πάντως, ότι συνολικά η Ευρώπη είναι ένα πολύ όμορφο μέρος με μεγάλη Ιστορία, μια ιστορία που είναι ορατή, κάτι που κάνει το ταξίδι ωραιότερο. Θυμάμαι μια φορά ήμασταν κάπου στην Ιταλία και είδα ένα από αυτά τα αρχαία ρωμαϊκά υδραγωγεία – παίζαμε και το έβλεπα από απόσταση και ένιωθα πολύ ξεχωριστά, σκεφτόμουν ποιος άλλος βλέπει αυτά τα πράγματα; Εμείς!

Ακολουθείτε κάποιο συγκεκριμένο τελετουργικό πριν από τις συναυλίες; Αντιμετωπίσατε ποτέ άγχος στη σκηνή;
Άγχος στη σκηνή… ναι. Στην αρχή, όταν πηγαίναμε σε χώρες που δεν είχαμε επισκεφτεί ξανά, ήμουν μέσα στα νεύρα και έλεγα «τι κάνουμε εμείς εδώ;». Αλλά όσο κάνεις τα ίδια και τα ίδια το άγχος μοιάζει να εξαφανίζεται. Δεν ξέρω αν το θυμάστε, ήμουν εκτός των Cypress Hill για περίπου δυόμισι χρόνια. Αποφάσισα ότι χρειαζόμουν χρόνο εκτός της μπάντας και ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν για να καταλάβω ότι είχα κάτι πολύ ξεχωριστό στα χέρια μου και να το εκτιμήσω περισσότερο. Αν δεν είχα σταματήσει τότε, αμφιβάλλω αν θα ήμουν σήμερα εδώ. Ήταν μία περίοδος που έμαθα ότι τα πράγματα συμβαίνουν ακριβώς το λεπτό που τα ζεις και πρέπει να εστιάζεις στη στιγμή, γιατί όπου και να είσαι περιοδεία στον κόσμο θα υπάρχει αρχή και τέλος. Οπότε, αντί να αφήνεις το άγχος και τα νεύρα να χάλανε το παρόν σου, πρέπει να διαφυλάσσεις τις στιγμές σου, και οφείλεις να φερθείς με σεβασμό στον κόσμο που πλήρωσε πολλά και ήρθε να σε δει. Έτσι ξεπέρασα το άγχος μου για τις επισκέψεις σε άλλες χώρες.

Τι κάνετε για να φορτίσετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Επιλέγω να μείνω εκτός μουσικής, όχι μόνο από τη δημιουργία αλλά ακόμα και από την ακρόαση. Μπορεί να καβαλήσω τη μηχανή μου με τους φίλους μου, να βγω μαζί τους, να κάνω κάτι που με κάνει να αισθάνομαι ζωντανός, ευγνώμων για όσα ζω. Και τελικά όλη αυτή η ενέργεια γυρνάει σε σένα και σε βοηθάει να είσαι δημιουργικός και να επανέλθεις με υλικό που θα αρέσει στον κόσμο. Δεν χρειάζεται να είμαι ο Sen Dog 24 ώρες το 24ωρο. Ειδικά μετά τις περιοδείες επιλέγω να μείνω λίγο μακριά από τη μουσική και να κάνω απλά, καθημερινά πράγματα, που με κάνουν μετά να θέλω να γυρίσω πίσω στη μουσική μου. 

Υπάρχουν μουσικά σχέδια για τους Powerflo μετά το EP «Bring That Shit Back»;  
Ναι, ναι, για την ακρίβεια θα έχουμε καινούργιο άλμπουμ. Έχω ολοκληρώσει το δικό μου μέρος, απλώς περιμένουμε να γίνει η μείξη και το mastering. Κάναμε το άλμπουμ, αλλά δεν έχω τίτλο ακόμα, όμως υπάρχουν καλά τραγούδια εκεί, η μπάντα με προκάλεσε να είμαι πιο «βαρύς» στη φωνητική μου έκφραση και νομίζω ότι το πέτυχα, ακούω heavy metal όλη την ώρα, στο αμάξι μου, Pantera, Megadeth, τέτοια…

Διάβασα ότι είστε στενοί φίλοι με τον Dave Lombardo…
Ναι, πηγαίναμε στο ίδιο γυμνάσιο. Είμαστε και οι δύο «Cubanos», οπότε γίναμε αμέσως φίλοι, και μάλιστα ήταν ο πρώτος τύπος που είδα από το γυμνάσιο να λέει στους καθηγητές του ότι ξέρει τι θέλει να κάνει. Ήξερε ότι η μπάντα του θα γίνει μεγάλη, ήξερε ότι θα περιοδεύσει σε όλο τον κόσμο και εννοείται ότι αυτό άρχισε να συμβαίνει μετά το γυμνάσιο. Ο Dave είχε ένα κορίτσι που έμενε στον ίδιο δρόμο, μερικά σπίτια μακριά από το σπίτι της μητέρας μου, ερχόταν λοιπόν και ζητούσε να μας ακούσει και μας έλεγε ότι ακουγόμαστε συνεχώς καλύτερα και μας έκανε να το πιστέψουμε ότι τα πηγαίναμε καλύτερα. Ο Dave ήταν πάντοτε έμπνευση όσο ήταν τριγύρω, μας πρόσεχε.

Αν ο 15χρονος εαυτός σας μπορούσε να σας δει τώρα, τι θα σκεφτόταν;
Wow! Στα 15 μου ήμουν πολύ χωμένος στα σπορ, στο μπέιζμπολ, και αυτό πίστευα ότι θα γίνω, επαγγελματίας αθλητής. Εάν αυτό το παιδί μπορούσε να μου μιλήσει τώρα, ή καλύτερα αν μπορούσα εγώ να μιλήσω σε αυτό το παιδί τότε, θα του έλεγα να είναι ανοιχτός στις επιλογές του, να βλέπει την κάθε μέρα ξεχωριστά, άλλο το χθες κι άλλο το σήμερα, τα πράγματα αλλάζουν από ώρα σε ώρα. Όταν ήμουν 18-19 και άρχισα να ραπάρω, δεν το έκανα σοβαρά, πίστευα ότι ήταν αστείο. Έγινε σοβαρό όταν γνώρισα τον DJ Muggs. Θα έλεγα σε εκείνον τον νεαρό να είναι έτοιμος για οτιδήποτε επιφυλάσσει η ζωή σε εκείνον, ποτέ δεν γνωρίζεις τι θα συμβεί. Ερχόμαστε από μία μικρή πόλη, το South Gate στην Καλιφόρνια, εκείνη την εποχή αυτό δεν ήταν εύκολο, έπρεπε να είσαι έτοιμος για τα πάντα. Πρέπει να το γνωρίζεις αυτό γιατί η ζωή μονίμως αλλάζει, μεγαλύτερα πράγματα έρχονται στον δρόμο σου και, αν δεν είσαι έτοιμος, ίσως πέσεις και πας πίσω. Κανένας δεν θέλει να αποτυγχάνει, όλοι θέλουν να είναι επιτυχημένοι, αλλά, όταν κάνεις κάτι που οι άλλοι το θεωρούν αδύνατο, αυτό θα σου μάθει ποιος είσαι εσύ και ποιοι είναι οι φίλοι σου. Οι φίλοι μου και εγώ το κυνηγήσαμε. Όλη τη μέρα, κάθε μέρα, καμιά φορά δεν πηγαίναμε καν σπίτι, απλώς ηχογραφούσαμε, ηχογραφούσαμε, ηχογραφούσαμε... Οπότε πρέπει να είσαι ανοιχτός στις αλλαγές.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που αλλάξατε τη γνώμη σας για κάτι, μιας και μιλάμε για αλλαγές;
Είναι δύσκολη ερώτηση, αλλά θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη αλλαγή είναι η απόφασή μου να συνδυάσω το heavy metal με το rock ‘n’ roll, αντί να είναι μόνο κάτι που ακούω. Δεν πίστευα ότι μπορούσα να κάνω heavy metal και rocking rap, όμως όσο έβλεπα ότι οι fans αντιδρούσαν θετικά σε αυτό που βγάζαμε, αυτό με έκανε πιο ανοιχτόμυαλο και δεκτικό σε πειραματισμούς στη μουσική, και οι fans ήταν πάντοτε θετικοί με ό,τι τους παρουσιάζαμε και αναρωτιόμουν «τι τους αρέσει από αυτό;». Πρέπει να είσαι έτοιμος, ακόμα και κάτι μικρό, όπως το να αλλάξεις τη διατροφή σου, μπορεί να είναι μεγάλη υπόθεση. Αλλά χρειάζεται να είσαι ανοιχτόμυαλος συνεχώς. Δεν μπορείς να πεις «θα μείνω με τα flows του 1990». Πρέπει να μεγαλώσουμε, πρέπει να είμαστε διαφορετικοί, πρέπει να αλλάξουμε, δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος συνεχώς. Όταν το εντοπίσεις αυτό, θα αφήσεις περισσότερη θετικότητα να μπει στη ζωή σου.

Υπάρχουν εκατομμύρια δίσκοι των Cypress Hill σε σπίτια και δισκοπωλεία. Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγοράσατε;  
Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν του συγκροτήματος Cameo. Τους γνωρίζετε; Είχαν ένα τραγούδι, το «Word Up».

Ναι. Μεγάλη επιτυχία!
Ανακάλυψα τους Cameo στα 12 μου, γύρω στο 1976, και ήταν 10-11 άτομα στην μπάντα. Η αδελφή μου άκουγε funk, οπότε όταν τους άκουσα πρώτη φορά είπα «Θεέ μου, αυτό είναι ό,τι καλύτερο», και μπήκα κι εγώ μέσα σε αυτό, το άλμπουμ που πήρα ήταν το «Knights Οf Τhe Sound Table». Ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασα. Όσο για τον πρώτο δίσκο που πραγματικά έπρεπε να αποκτήσω, ήταν των Kiss. Άκουσα υλικό τους, τους είδα… είδα τις φωτογραφίες στο άλμπουμ, και από τότε έγινα fan και αγόραζα κάθε άλμπουμ τους που έβγαινε. Το funk ήταν πιο προσβάσιμο σε εμάς, εκεί που ζούσα και όταν μεγάλωσα ξεκίνησα με Jimi Hendrix, Janis Joplin, Led Zeppelin, Kiss, Cream. Όλα μου άφησαν κάτι, αλλά δεν το ήξερα, και δεν θα το μάθαινα μέχρι τα 20 μου ότι είμαι ένας metal head. 

Ακολουθείτε τη σύγχρονη hip hop σκηνή; Η κυριαρχία του trap άλλαξε ριζικά το είδος. Είναι όμως για το καλύτερο; Πώς έχει αλλάξει το rap game από τότε που ξεκινήσατε εσείς, 30 χρόνια πριν;
Ναι, άλλαξε πολύ. Όταν ξεκινήσαμε, η ραπ βασιζόταν στην αυτοβελτίωση και τη διάδοση της κουλτούρας μας, δεν ήταν τόσο υλιστική, πίσω στα 80s υπήρχε ένα κομμάτι του ροκ εν ρολ που ο κόσμος αποκαλούσε «glam rock». Ήταν συνεσταλμένο και όμορφο, οι άντρες φορούσαν μέικ-απ, και νομίζω πως έτσι είναι και η hip hop σήμερα. Είναι σε μια κατάσταση «glam rap». Αφορά περισσότερο την επίδειξη, τα περίσσια χρήματα, κορίτσια που κουνάνε τα οπίσθιά τους, αυτοκίνητα εκατομμυρίων δολαρίων. Η εποχή που μεγάλωσα εγώ είχε να κάνει με την ανύψωση της hip hop κουλτούρας, πώς θα είμαστε καλύτεροι και πιο δυνατοί. Δεν ήταν όλο «εγώ, εγώ, εγώ», αλλά «εμείς, εμείς, εμείς». Και τώρα έχεις τύπους που πετούν τα λεφτά τους στον αέρα, τις χρυσές αλυσίδες τους, όταν ξεκίνησα δεν ήταν έτσι. Ήταν «όλοι μαζί καλύτερα»... Σε εκείνο το σημείο έφυγα. Το hip hop αφορά στο να γίνει μια κουλτούρα καλύτερη. Όταν ξεκίνησαν τύποι να φωνάζουν «είμαι το Nο 1», τελείωσε για μένα.

Πίσω στο «Back Τo Black», το βίντεο «Open Ya Mind» μοιάζει να αντλεί έμπνευση από τη σειρά τίτλων του «Game of Thrones». Πώς προέκυψε αυτό; Ήσασταν μεγάλοι θαυμαστές της σειράς; Ή μήπως ήταν ένας οδυνηρός παραλληλισμός με την ίντριγκα πίσω από τους νόμους νομιμοποίησης της κάνναβης;
Μάλλον και τα δύο, οπωσδήποτε μου άρεσε το «Game of Thrones», ήταν από τα καλύτερα που είδα εδώ και καιρό, όταν μας παρουσίασαν το περιεχόμενο του βίντεο και δεν έπρεπε να συμμετέχουμε εμείς και είχε κάποιες cool γεωμετρίες μέσα, μου άρεσε αυτό. Δεν ήταν μόνο ότι κάναμε κάτι διαφορετικό σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο, αλλά θυμίζει κάτι που έχουμε ήδη δει, το «Game of Thrones», όπως είπα νωρίτερα, η έμπνευση έρχεται από τα πιο περίεργα μέρη και από τα πιο παράξενα πράγματα. Όταν κάνεις μίτινγκ με σκηνοθέτες δεν ξέρεις εκείνοι τι «βλέπουν» όταν ακούνε τη μουσική σου. Αναπτύσσεται μια δυναμική και αυτή είναι η ιδέα που είχαν όταν άκουσαν τη μουσική μας. Μετά από 137 βίντεο που συμμετέχουμε σε όλα –δεν υπάρχει κανένα που δεν παίζουμε κι εμείς– ήταν μια τέλεια ιδέα για να βγάλουμε αυτό το τραγούδι.   

Το 2022 μοιάζει ήδη με μια συναρπαστική χρονιά για τους Cypress Hill και το τεράστιο fan base σας. Μαζί με το άλμπουμ, ένα νέο ντοκιμαντέρ για το συγκρότημα και την κληρονομιά του πρόκειται σύντομα να μεταδοθεί μέσω του Showtime. Να ενθουσιαστούμε κι εμείς;
Νομίζω ότι θα πρέπει να ενθουσιαστείτε για το ντοκιμαντέρ, έχω ήδη παρακολουθήσει αποσπάσματα και με έναν τύπο όπως ο Estevan Oriol στη σκηνοθεσία, όχι επειδή τα «σπάει» η σκηνοθεσία του και είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει, αλλά ήταν μαζί μας συνεχώς. Τραβούσε φωτογραφίες, ήταν ο tour manager, καμιά φορά ήταν ο DJ, και έχει το καλύτερο υλικό. Κυρίως ανυπομονεί ο ίδιος να πει την ιστορία. Βγήκε όμορφο, πιστεύω ότι στις μέρες μας το ντοκιμαντέρ έχει γίνει πιο σημαντικό κομμάτι της μουσικής σε σχέση με πριν. Ειδικά με το lockdown, που έμειναν όλοι στο σπίτι. Νομίζω ότι θα αρέσει στον κόσμο και νομίζω ότι θα αρέσει και σε εσάς, όταν το παρακολουθήσετε.

Πώς περάσατε το lockdown; 
Έκανα πράγματα που αφορούσαν την οικογένειά μου. Ως μέλος της μπάντας, ημέρες σημαντικές όπως γενέθλια, επετείους, κηδείες τα έχανα. Με το να είμαι σπίτι, είδα τα παιδιά μου, ήμουν εκεί την 4η Ιουλίου, αυτά ήταν πράγματα που κάθε χρόνο τα χάναμε. Είχα, λοιπόν, την ευκαιρία να είμαι εκεί, και τα παιδιά μου ήταν πολύ χαρούμενα που ήμουν μαζί τους και ήμουν κι εγώ χαρούμενος που βρισκόμουν σπίτι. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κουρασμένος ήμουν. Είχα την ευκαιρία να ξεκουράσω το σώμα μου, η πανδημία για μένα ήταν μία ευκαιρία επανεστίασης, επανεκτίμησης και προετοιμασίας για να μπω στο παιχνίδι ξανά. Δεν ξέρω αν ήταν αυτό που θέλατε να ακούσετε, αλλά αυτό δούλεψε για μένα.

Το 2019 δώσατε μία «insane in the brain» συναυλία στην Αθήνα. Τι θυμάστε από το show και την επίσκεψή σας στην πόλη μας;
Θυμάμαι ότι ήταν μια όμορφη εποχή του χρόνου, δεν είχε κρύο, θυμάμαι να μιλάω με τον πατέρα μου και να με ρωτάει «πού είσαι, παιδί μου;» και να του απαντάω ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα. Και η μαμά μου ζητούσε να της συλλαβίσω το όνομα της πόλης και, όταν το έκανα, μου είπε «δεν το πιστεύω ότι είσαι εκεί! Αυτή η πόλη είναι στη Βίβλο!» και εκείνο και το άλλο... Εγώ καταλάβαινα ότι είχα μπροστά μου μια μεγάλη Ιστορία. Όχι όπως το 2004, τότε που ο Eric Bobo εμφανίστηκε με μια ποδοσφαιρική φανέλα που δεν έγινε αποδεκτή και άρχισαν να μας πετούν πέτρες στη σκηνή, αυτή τη φορά όλοι ήταν χαρούμενοι που έβλεπαν τους Cypress Hill. Όταν το κοινό ενθουσιάζεται, ενθουσιάζεσαι κι εσύ.

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σας. Το «Back in Black» τα «σπάει», είναι ήχος πρωταθλητών. Ό,τι καλύτερο!
Κι εγώ σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και ελπίζω να σας συναντήσω από κοντά και να σας σφίξω το χέρι.