Η συναυλία των Madrugada στην Αθήνα, στο Gagarin 205, τον Μάιο του 2008, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
«Τα τραγούδια του νέου άλμπουμ είναι μια αντανάκλαση του ποιοι είμαστε στην παρούσα εποχή. Είμαστε γηραιότεροι. Και είμαστε πλέον όλοι μας πατέρες. Και προσωπικά πιστεύω ότι έχω μια πιο διαφοροποιημένη άποψη για τη ζωή από ό,τι είχα πριν από είκοσι χρόνια. Και μια μεγαλύτερη ικανότητα να αισθάνομαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Η όλη αισθητική των Madrugada ήταν πολύ από Νέα Υόρκη και Βερολίνο, ήμασταν ένα πανκ συγκρότημα που έπαιζε μπλουζ. Όλα αυτά τα στοιχεία παραμένουν. Απλά αυτή τη φορά μας ήταν πιο ελκυστικό να εξερευνήσουμε τις πιο ονειρικές πτυχές αυτού που κάνουμε…». Οι πρόσφατες δηλώσεις του προσφιλέστατου στη χώρα μας Sivert Høyem για το ολόφρεσκο “Crimes At Midnight” των αναγεννημένων Madrugada θέλουν χιλιάδες αμετανόητους οπαδούς με το χέρι στην εξώπορτα, ανυπόμονους να τους δοξάσουν για μια ακόμη φορά τον προσεχή Σεπτέμβριο στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας στις 24 Σεπτεμβρίου. Μα τι σου λέω; Το ξέρεις ήδη!
Η πολυαναμενόμενη και μεγαλεπίβολη παραγωγή θα αποτελεί την ένατη φορά που τούτο το ιδιαίτερα αγαπητό σχήμα πατάει πόδι επί ελληνικού εδάφους. Και είναι αυτός ένας ιδιαίτερος σταθμός της Ευρωπαϊκής περιοδείας που ξεκινά εξίσου μεγαλόπνοα σήμερα, 4 Φεβρουαρίου, στην Spektrum Arena του Όσλο της Νορβηγίας και ολοκληρώνεται στον ίδιο γήπεδο παρακαλώ στις 3 Δεκεμβρίου!
Η απρόσμενη επανένωση που αποφάσισε το γκρουπ το 2019 ώστε να τιμήσει την εικοστή επέτειο της κυκλοφορίας του -για πολλούς αξεπέραστου- πρώτου δίσκου “Industrial Silence” ήθελε τους τρεις εναπομείναντες της αρχικής σύνθεσης να συνειδητοποιούν πως η απουσία τους όχι μόνο δεν είχε συρρικνώσει το ενδιαφέρον του κοινού, μα αντιθέτως λειτούργησε «στερητικά» δημιουργώντας ένα πανέμορφο κύμα ζήτησης. Και το πιο σημαντικό; Σε τούτη τη συνάντηση, οι τρεις ιδρυτές ένιωθαν μεταξύ τους πιο κεφάτοι από ποτέ! Αποτέλεσμα; Η περιοδεία εκείνη στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία ξεπουλώντας συναυλιακούς χώρους που παλαιότερα ονειρευόντουσαν οι Høyem, Jacobsen και Pettersen, όπως άλλωστε συνέβη και με στο δικό μας Tae Kwon Do στο Φαληρικό Δέλτα. Όσοι άλλωστε διαβάσατε την πολύ πρόσφατη συνέντευξη του ντράμερ των Madrugada, Jon Pettersen, στην ATHENS VOICE, του ανθρώπου που ανέλαβε να ανασχηματίσει το συγκρότημα, αντιληφθήκατε από πρώτο χέρι τις ευεργετικές ιδιότητες της συγκεκριμένης πολύμηνης πανευρωπαϊκής περατζάδας των τριών. Δεκατέσσερα χρόνια δισκογραφικής απουσίας ήταν πολλά. Μα προφανώς αναγκαία πέρα ως πέρα, ως μια περίοδος πένθους για τον πρόωρο χαμό του αναντικατάστατου Robert Buras…
Από όλες τις επισκέψεις στην Ελλάδα (όχι μόνο των Νορβηγών μα και του ψηλέα όταν βγήκε μόνος στα σανίδια), μονάχα στην τελευταία τους απουσίαζα, ανωτέρα βία. Πάμε λοιπόν να δούμε εικόνες από την τελευταία νύχτα πριν την τότε επικείμενη διάλυσή τους.
Χωρίς τον Buras, το όλο πράγμα «βάρυνε» το κλίμα εξαρχής. Η χαρμολύπη διάχυτη παντού. Κατήφεια για το κενό εκεί ψηλά στα αριστερά, ενθουσιασμός για άλλη μια αυθεντική νορβηγική μελαγχολία, και δώστου πάλι τα κεφάλια κάτω στη σκέψη του ότι αυτή ίσως θα ήταν η τελευταία μας φορά που θα απολαμβάναμε τούτο το σκανδιναβικό δοχείο συναισθημάτων.
Τίγκα το μαγαζί, πλατεία και εξώστης. Κόντεψε να διακοπεί η κυκλοφορία στη Λιοσίων ως που να ανοίξουν οι πύλες του Gagarin. Το άνοιγμα της αυλαίας ανέλαβαν κατά τις εννιάμισι οι δικοί μας Kain, ένα αμάλγαμα από μέλη σχημάτων όπως οι λατρεμένοι μου Purple Overdose, οι ιστορικοί Nemesis της γειτονιάς που μεγάλωσα και ζω ακόμη, και οι Enema. Λογικό και επόμενο το μουσικό φίλτρο της εν λόγω μπάντας να παραπέμπει ξεκάθαρα σε σχήματα όπως οι Hawkwind, άλλα αντί άλλων με το κυρίως πιάτο της βραδιάς, όμως πιστεύω ακράδαντα πως δεν ήμουν ο μόνος που εκστασιάστηκε εκεί μέσα με το ψυχεδελικό καλειδοσκόπιο του space & progressive rock που κατέκλεισε τον χώρο.
Πρέπει να ήταν καμιά ώρα μετά που τα “Whatever Happened To You?”, “The Hour Of The Wolf” και “Look Away Lucifer” από τον τότε πολύ πρόσφατο ομώνυμο δίσκο ξεσήκωσαν μονομιάς το ευαισθητοποιημένο πλήθος. Ο Sivert αρχικά ολιγόλογος έως και σκοτεινός. Όμως αυτό που εισέπραξε σταδιακά ως αποτέλεσμα εκπληκτικών εκτελέσεων των “Strange Colour Blue”, “Majesty” “Hands Up I Love You” όπως και του “Black Mambo”, τον μεταμόρφωσαν ξάφνου σε ένα μακρόστενο δονούμενο πομπό ευδαιμονίας και πώρωσης που προσωπικά δεν έχω ξαναδεί εκ μέρους του πριν ή μετά!…
Αναμενόμενο λοιπόν το ότι οι ιαχές των θεατών ήθελαν το διάλειμμα για το encore λιλιπούτειο έως μηδαμινό, με την τετράδα των “Vocal”, “The Kids Are On High Street”, “Lucky One” και “I Wanna Be Your Dog” των Stooges του Iggy Pop να προξενεί ντελίριο. Είμαι περίεργος αν όλο αυτό που βιώσαμε εκατέρωθεν είχε ως αποτέλεσμα ένα ακόμη encore με το “Only When You' Re Gone” ως δωράκι ευγνωμοσύνης, ή αν ήταν προγραμματισμένο, μα δεν πρόκειται να μάθω ποτέ την αλήθεια.
