Η φωτεινή πλευρά της ζωής: Η ιστορία πίσω από το τραγούδι - Πώς κατέληξαν να το πουν τα Μακρινά Ξαδέρφια.
Και να πώς ξεκινάει η ιστορία της «Φωτεινής πλευράς της ζωής». 2002, χειμώνας, και χτυπάει το κινητό. Είναι ο γλυκύτατος και ταλαντούχος Ηρακλής Βαβάτσικας, ο ακορντεονίστας, θέλει να βρεθούμε. Έχει να μου προτείνει μια παραγωγή. Εγώ είμαι ανεξάρτητος και προετοιμάζομαι να ενεργοποιήσω ξανά τον «Μικρό Ήρωα». Η πρόταση είναι να αναλάβω την παραγωγή του εξαιρετικού Πόντιου τραγουδιστή Αλέξη Παρχαρίδη. Έχουν ξεκινήσει και μαζεύουν τραγούδια. Μου αφήνει μια κασέτα. Ο Αλέξης είναι πρίγκιπας για τους Πόντιους. Στα βόρεια τότε, ήταν η ανερχόμενη δύναμη.
Έχει κατέβει στην Αθήνα. Η πρόταση είναι με το κατάλληλο ρεπερτόριο να τον αγαπήσουν όλοι οι Έλληνες. Ακούω το υλικό και εκτός των άλλων, ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνουν δυο τραγούδια που τα τραγουδάει άψογα ο δημιουργός τους. Μαθαίνω το όνομα του. Θοδωρής Κοτονιάς. Τον συναντώ και του εξηγώ, για να μου αρέσουν δύο στα δύο, δεν είναι τυχαίο. Κάτι έχει. Έχει κάτι στο συρτάρι του. Μου δίνει ένα cd. Όταν ανοίγω την θήκη, cd δεν υπάρχει. Είναι άδειο. Θα μου ξαναδώσει ένα γεμάτο. Έχει κι ένα παρεάκι που παίζουν μαζί και λέγονται πότε «Αρμενιστές», πότε «Ένοικοι της σοφίτας», πότε «Εαρινή Ισημερία». Αλλάζουν ονόματα σα να ζουν στην παρανομία. Εν τω μεταξύ ο Παρχαρίδης δεν άντεξε την Αθήνα και επιστρέφει στα πάτρια. Η απόπειρα για δίσκο αναβάλλεται.
Η Αθήνα τότε είχε 25-30 Μουσικές Σκηνές. Κυριολεκτώ. Όχι αυτές τις μεγάλες, με τα ρεζερβέ με τους μετρ και τους παρκαδόρους. Χώροι μικροί. Κουβαλάνε την ζεστασιά των μπουάτ αλλά με πολύ πιο διευρυμένο ρεπερτόριο. Στέκια που γίνονται γνωστά από στόμα σε στόμα. Ιδιοκατασκευές τα περισσότερα. Σαν πάρτι ρεφενέ. Εκεί άκουγες σπάνιες συνευρέσεις μουσικών. Σχήματα που έπαιζαν μουσική και όχι αποκλειστικά τραγούδια. Άκουγες αυτοσχεδιασμούς. Ολοκαίνουρια πρότζεκτ. Εναλλακτικά προγράμματα. Κυριαρχούσε η φαντασία του μουσικού και η ανάγκη του για μια νέα ελευθερία. Οι σημαντικότερες ζυμώσεις Ανατολής και Δύσης έγιναν τότε, σε αυτούς τους μικρούς χώρους. Οι περισσότεροι σημερινοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες, εκεί μπουσούλισαν. Σε ένα τέτοιο μαγαζί τους άκουσα. «Στη σκιά του φεγγαριού». Ασκληπιού 91, στα Εξάρχεια. Το πεζοδρόμιο γέμιζε «παπάκια» ξεκλείδωτα ως επί το πλείστον. Στο σχόλασμα «ζαλισμένος» ή ενθουσιασμένος, μπορεί και να έπαιρνες το όχημα αλλουνού.
Η παρέα ήταν ένας συνδυασμός σπάνιος και δυναμικός. Σπύρος Καβαλλιεράτος (κιθάρες αναγεννησιακό λαούτο, αναγεννησιακό φλάουτο με ράμφος), Θοδωρής Κουέλης (κοντραμπάσο, τσέλο), Θοδωρής Κοτονιάς (νέι, κρουστά), Κώστας Ασημάκης (βιολί, πιάνο). Έκτακτος ο Ανδρέας Ανδρεοσάτος (ακορντεόν) που θα τους εγκαταλείψει για την δικηγορία. Όλοι «διαβαστεροί»* και τραγουδούν όλοι. Ο μόνος «αναλφάβητος» ο Κοτονιάς, αλλά έχει του κόσμου τα χαρίσματα. Παίζουν δικά τους και το υλικό του Νίκου Παπάζογλου με πρωτοτυπία. Τον Παπάζογλου η «παρέα» τον λέει «Μπαμπάζογλου»! Μου αρέσουνε. Τα βρίσκουμε και πάμε για δίσκο.
Δεν μου αρέσουν τα ονόματα που χρησιμοποιεί το «παρεάκι». Ψάχνουμε όλοι να βρούμε έναν ευφάνταστο τίτλο. Και η πρόταση έρχεται από την Λάρισα, από την γυναίκα του Σπύρου. «Μακρινά Ξαδέρφια». Ενθουσιάζομαι και τους βαφτίζω γρήγορα πριν αρχίσουν οι ενστάσεις. Παίρνω την Νικολακοπούλου και την πληροφορώ ότι έγινε η Νονά του γκρουπ «Κάτι λίγοι συγγενείς, Ξαδέρφια Μακρινά!». Μπαίνουμε στο στούντιο ΣυνΕνα. «Αποδοχή Κληρονομιάς» ονοματίζω τον δίσκο που ετοιμάζουμε και την μεγαλύτερη δημιουργική μερίδα την έχει ο Κοτονιάς.
Στη δεύτερη δισκογραφική κίνηση έχουν φύγει οι μισοί. Έρχονται νέα μέλη. Εξηλεκτρίζεται η μπάντα. Τύμπανα, ηλεκτρικό μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα και ένα χαρούμενο κορίτσι που ερμηνεύει τα θηλυκά τραγούδια που γράφει ο Θοδωρής. Η Μαρία Παπαλεοντίου.
Νέος δίσκος «Περιμένοντας το θείο». Και σε αυτήν την προσπάθεια τα τραγούδια του Κοτονιά είναι τα περισσότερα. Ο Ζερβουδάκης συμμετέχει στον δίσκο και τους παίρνει και στις συναυλίες μαζί του. Τους συμπαθούν όλοι, αλλά μέχρι εκεί.
Ένας υπαρξιακός κλονισμός του Θοδωρή και η ομάδα κάνει παύση για λίγο και ανασυντίθεται. Στηρίζουμε τον τραγουδοποιό. Εν τω μεταξύ έχουμε μεταφερθεί εγώ και ο Μικρός Ήρως στη Λύρα του Γιαννίκου. Ο τρίτος δίσκος θα γίνει εκεί και λέγεται «Καλό Ταξίδι».
Όλα τα τραγούδια εδώ τα υπογράφει ο Θοδωρής. Αλλά έχει και ωραίες ιδέες. Είχε την «παιχνιδιάρικη» φλασιά να διασκευάσει στα ελληνικά το «Bright side of life», το τραγούδι από την ταινία «The life of Bryan» των Monty Pythons. Το ηχογραφούμε. Επιμένει να το μοιραστεί με διάσημους τραγουδοποιούς. Δεν συμφωνώ καθόλου γιατί φαντάζομαι ηθοποιούς, αλλά του δίνω τα τηλέφωνα αυτών που θέλει και κάθομαι στην γωνία. Μας δίνουν και την άδεια οι ξένοι εκδότες. Οι τραγουδοποιοί τού λένε όλοι ευγενικά ναι, αλλά δεν έρχεται κανένας. Έχουν γραφτεί όλα τα τραγούδια. Ο δίσκος είναι έτοιμος.
Έχουν περάσει έξι μήνες. Έχουμε κάνει και έχουμε γράψει ό,τι τρέλα μάς έχει κατέβει και η «Φωτεινή πλευρά» είναι στο σκοτάδι. Στα αζήτητα. Ο Κοτονιάς έχει απογοητευτεί και σκέφτεται να μην το συμπεριλάβουμε γιατί πρέπει να κυκλοφορήσουμε. Εδώ επεμβαίνει ο παραγωγός και λέει «Φίλε, τέτοια ευκαιρία δεν είναι δυνατόν να την χάσουμε». «Μα πρέπει να παραδώσουμε το μάστερ». «Κύριοι, δώστε μου μια εβδομάδα».
Παίρνω τηλέφωνο τους αγαπητούς ηθοποιούς: Αντώνη Καφετζόπουλο, φίλος και συνεργάτης ηχολήπτης, από τα χρόνια της «Οπισθοδρομικής» που του αρέσει η ιδέα. Τον Σπύρο Παπαδόπουλο, συμφοιτητή στου Κατσέλη, που θέλει πολύ κι επειδή δεν μπορεί να έρθει στο ραντεβού κι έχει σφιχτό πρόγραμμα θα έρθει εννέα η ώρα το πρωί, ένα Σάββατο που σκάβουν με εκσκαφέα το διπλανό οικόπεδο και ηχογραφούμαι στις παύσεις των κραδασμών. Περιπέτεια. Τον Θοδωρή Αθερίδη, που δεν γνωριζόμασταν αλλά είναι ο πιο ενθουσιώδης γιατί μου εξομολογείται, ότι από αυτήν την ταινία, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Το μαθαίνει ο Γρηγόρης Ψαριανός, με παίρνει τηλέφωνο και θέλει να μπει στην παρέα. Μαζευόμαστε όλοι στο στούντιο Soundflakes. Έχω την κάμερα και βιντεοσκοπώ. Η χαρά και το κέφι της παρέας δεν περιγράφεται. Αυτοσχεδιάζουν. Γελάνε. Πειράζονται. Μοιράζουν μόνοι τους τα μέρη τους. Το αποτέλεσμα σαρκαστικά γαργαλιστικό. Ο Αθερίδης θυμάται και την ατάκα από την ταινία και την ρίχνει. «Παιδιά, μην τρελαίνεστε. Απ’ το τίποτα ερχόμαστε, στο τίποτα πηγαίνουμε, μία η άλλη είμαστε!»
Σε λιγότερο από μια εβδομάδα παραδίδω. Το τραγούδι παίχτηκε σε όλα τα ράδια κατά κόρον και μοίρασε χαρά και αισιοδοξία. Έκανε χείλη πολλά να χαμογελάσουν και πολλούς να μάθουν να σφυρίζουν.
*«διαβαστερός» ο μουσικός που διαβάζει παρτιτούρα.
11°
