Η μία και μοναδική συναυλία των White Stripes στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 2005, που διήρκησε μόλις 45 λεπτά εξαιτίας των καιρικών συνθηκών.
Jack White. Παντός καιρού, ανεξάντλητος! Ο άνθρωπος δεν υπάρχει. Δεν σβήνει. Το σαράκι της δημιουργίας που τον κατατρώγει από γεννησιμιού του δεν λογαριάζει τα «σημεία των καιρών» που μεις οι κοινοί θνητοί συχνά επικαλούμαστε σε εποχές ζόρικες σαν κι αυτή που ζούμε. Και να σου τον λοιπόν ξανά που ξεσπαθώνει, με δυο «χατζάρες τούρκικες» στα χέρια!
Έτσι στις 11 του μήνα που εκπνέει ο αχαλίνωτος μουσικοσυνθέτης από το Ντιτρόιτ μας αποκάλυψε πως τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία του κρούση, έχουμε να περιμένουμε όχι ένα, μα δυο ολόφρεσκα άλμπουμ του Jack White, προσφέροντάς μας μάλιστα μια πρώτη γεύση με το βίντεο κλιπ του τραγουδιού “Taking Me Back”.
Το πρώτο με γενικό τίτλο “Fear Of The Dawn” που αναμένεται στις 8 Απριλίου του 2022 από την Third Man Records και το δεύτερο με τίτλο “Entering Heaven Alive” που θα έρθει στο φως στις 22 Ιουλίου.
Όπως πάντα φυσικά, πέρα από τις παραδοσιακές στάνταρ εκδόσεις τους σε μορφή βινυλίου και cd, ο ευφάνταστος Jack White προσφέρει «θέαμα» με άλλες τέσσερις περιορισμένης έκδοσης συλλεκτικές, έως και αλλόκοσμες εναλλακτικές μορφές. Έτσι τα βινύλια θα κυκλοφορήσουν και σε εξωγήινες αποχρώσεις που... δεν μεταφράζονται καν! Υπερβάλω; Μετάφρασέ τες μου εσύ λοιπόν, έστω και ελεύθερα: “midnight blue vinyl version with a screen printed jacket”, “astronomical blue vinyl”, “moon glow white vinyl”, “split moon glow white & astronomical blue LP with an 11”x11” screen printed poster”.
Δράττοντας την ευκαιρία, κάθισα και ξέθαψα/επεξεργάστηκα κάποιες ιστορικές εικόνες από τη μια και μοναδική ευκαιρία που είχαμε έως τώρα να απολαύσουμε τον Λευκό Ιάκωβο (ελεύθερη μετάφραση δεν ήθελες;) επί σκηνής στα μέρη μας. Ή μήπως να πω μισή; Όποιοι ήσασταν εκεί παρέα, θυμάστε την άχαρη, ατυχή κατάληξη αυτής της ημέρας του G-Fest...
To G-Fest έζησε δυστυχώς μονάχα μια χρονιά. Το Καλοκαίρι του 2005. Ήταν το μεγαλόπνοο όραμα του αείμνηστου σκηνοθέτη και διοργανωτή συναυλιών Νίκου Τριανταφυλλίδη να βγει στα γήπεδα και τις αρένες, τα καλοκαίρια, αφού πρώτα ο ίδιος είχε εγκαινιάσει το Σεπτέμβριο του 2002 το γνωστό χειμερινό στέκι μας, το αγαπητό Gagarin 205 της οδού Λιοσίων. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό όλων όσων λατρεύουμε αυτό το από σκηνής αλισβερίσι μας με τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες όταν ανακοινώθηκαν τα ονόματα! Άλλωστε προλάβαμε να απολαύσουμε ονοματάρες όπως οι Megadeth, Queens of the Stone Age, Kraftwerk, Dream Theater, Θανάση Παπακωνσταντίνου και White Stripes. Προλάβαμε να κάνουμε το «κομμάτι» μας, να ζήσουμε το όνειρο. Κι ας πήγαν άκλαυτοι λόγω χαμηλής προπώλησης οι Fantomas... (ντροπή μας!)
Κι όμως. Οι ισχυροί άνεμοι εκείνη την Τετάρτη στην παραλιακή όπου βρίσκεται η Ολυμπιακή Εγκατάσταση του Beach Volley ήθελαν έναν roadie των Whites Stripes τραυματισμένο και παρά τη διακοπή για αφαίρεση του θεόρατου ανεμοδαρμένου σκέπαστρου της σκηνής, το διάσημο ντουέτο αναγκάστηκε από τους δικούς του υπεύθυνους ασφαλείας να κατέβει από τη σκηνή αμετάκλητα πριν καλά-καλά κλείσει μια ώρα επί σκηνής, στα σαρανταπέντε λεπτά.
Η πολλά υποσχόμενη βραδιά ξεκίνησε με τον ήλιο να μας συντροφεύει και τους Σκοτσέζους Sons and Daughters να κερδίζουν μεγάλο μέρος του κοινού με ευκολία, όντας στο πικ της δεκάχρονης πορείας τους. Ακολούθησαν oι Άγγλοι Coral που έπαιξαν πάνω από μια ώρα προσφέροντας κυριολεκτικά ένα ανθολόγιο από όλες τους της δουλειές, με τραγούδια που τραγουδήθηκαν από τους γνώστες εκ του κοινού όπως τα “In The Morning”, “Dreaming of You”, “Pass it On” και “Arabian Sand”.
Το φως είχε πλέον πέσει και θα ήμασταν με το ζόρι πέντε χιλιάδες νοματαίοι στο γρασίδι. Το πολύ. Αλήθεια τώρα, μόνο εγώ το θεωρώ μικρό νούμερο για αυτό το διάσημο σχήμα; Κι ας μη δηλώνω οπαδός τους. Κι ας μην έχω δίσκο τους. Η παντελής έλλειψη μπάσου και χαμηλών συχνοτήτων μου το «απαγορεύει»! Όμως στο κάτω-κάτω της γραφής εγώ ο ίδιος έχω υποκλιθεί βαθιά μπρος στην αξέχαστη, καίρια συμμετοχή του Black στο -για τα δικά μου γούστα- αξέχαστο ντοκιμαντέρ “It Might Get Loud” του Davis Guggenheim (Sony Music Classics – 2008), όπου ο μπαγάσας όχι μόνο στέκει αντάξιος των δυο ηρώων του (Jimmy Page & Edge), μα ίσα που δεν τους «καπελώνει» με την εφευρετικότητα και την αδρή αυθεντικότητά του!
Όπως και να ’χει, η ιστορία ήθελε τους White Stripes να προλάβουν να παίξουν δεκατρία κομμάτια μόνο παρότι headliners, σε λίγο λιγότερο από σαρανταπέντε λεπτά. Το εναρκτήριο “Dirty Leaves” υπήρξε μάλιστα τόσο καταιγιστικό, που δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιου είδους κατάληξη. Το όλο σκηνικό επί σκηνής στημένο άψογα. Αμερικανιά, κάργα. Όπως και ο Jack. Καπελαδούρα και καουμπόικο παντελόνι με έντονη καμπάνα, μπότες, σπιρουνιά και καυτές σέλλες. Όσο για τη Meg, ήταν το «αρνητικό» του που λέμε μεις οι φωτογράφοι. Μες τα άσπρα ντυμένη. Και έπαιξε αυτό που ξέρει να παίζει στα τύμπανα. Απλή συνοδεία. Αυτό. Αναρωτιέμαι. Μόνο εγώ ονειρεύομαι τις νύχτες τους Dead Whether στα μέρη μας; Δεν νομίζω!
13°
