Parquet Courts: Μπορείς να χορέψεις με τα πάντα

Έχουν ιδρώσει τους Αθηναίους στο παρελθόν με τις συναυλίες τους στην πόλη και έχουν ένα νέο άλμπουμ γεμάτο grooves με επιρροές από τα dance parties και τα clubs της Νέας Υόρκης, στα οποία πήγαιναν πριν από την πανδημία, όταν και δημιουργήθηκε το «Sympathy For Life». Ο Andrew Savage, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Parquet Courts, συνδέθηκε μέσω Zoom και εξήγησε στην ATHENS VOICE πώς προέκυψαν τα νέα τους τραγούδια, αλλά και γιατί μένει μακριά από rock star πράγματα…

Χαιρετίσματα από Αθήνα και συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ «Sympathy For Life», που τα σπάει. Νομίζω πως είναι το πιο αυτοσχεδιαστικό από κάθε άλλο. Πώς το αποφασίσατε;
Χαιρετίσματα από Μπρούκλιν! Είσαι πολύ διαισθητικός, ναι, το άλμπουμ βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό. Tώρα, αν το επιλέξαμε; Μπορώ να πω ότι ήταν μια ιδέα πάνω στην οποία θέλαμε να αρχίσουμε να πειραματιζόμαστε, κάθε άλμπουμ προσφέρει μια δημιουργική πρόκληση, που εφαρμόσαμε έτσι ώστε να σιγουρέψουμε ότι δεν βαδίζουμε στα ίδια βήματα, οπότε προστέθηκε σαν δημιουργική πρόκληση και ήταν κάτι που πραγματικά άρεσε στον παραγωγό μας Rodaidh McDonald. Ήταν ένα πείραμα που ξεκίνησε από την πρώτη ηχογράφηση του δίσκου, πήγε πολύ καλά και αποφασίστηκε να συνεχιστεί έτσι.

Τι σας ενέπνευσε περισσότερο κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του άλμπουμ; Ποιο κομμάτι σάς δυσκόλεψε περισσότερο στο στούντιο;
Δεν ξέρω αν είναι μόνο ένα πράγμα, για να είμαι ειλικρινής. Μερικά τα δουλεύαμε για ώρες, αλλά αυτό δεν ξέρω αν έγινε επειδή τα κάναμε λάθος ή επειδή περισσότερο προσπαθούσαμε για διάφορα, νομίζω ότι στο «Plant Life» ξοδεύτηκε ο περισσότερος χρόνος, όχι όμως επειδή ήταν σκληρό, αλλά επειδή συνέβαιναν πράγματα συνεχώς. Μερικά από τα σόλο κιθάρας που είχα, όπως στο «Just Shadows» και στο «Pulcinella», ήταν αρκετά δύσκολα για να τα πετύχω, ειδικά το «Just Shadows», υπήρχαν δύο στο συγκεκριμένο τραγούδι, το δεύτερο είχε μάκρος. Όταν κοιτάς πίσω, μπλέκονται όλα λίγο, και είναι δύσκολο για μένα να τραγουδήσω δυνατά ένα δύσκολο τραγούδι… για να σκεφτώ… η ηχογράφηση του «Sympathy For life» ήταν δύσκολη, για λόγους που δεν μπορώ να θυμηθώ, όμως θυμάμαι ότι το ηχογραφήσαμε αρκετές φορές.

Το «Marathon Of Anger» είναι από τα πιο ψυχεδελικά σας κομμάτια, πιστεύω. Τι πυροδότησε τη δημιουργία του;
Ο Austin Brown τραγούδησε και έγραψε τους στίχους για το συγκεκριμένο· είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ηχογραφήθηκε πριν γραφτούν οι στίχοι. Δεν μπορώ να σχολιάσω πολλά για τους στίχους, επειδή δεν το έγραψα εγώ, αλλά ήταν από αυτά που ξεκινούν με πρωτογενές υλικό, και βασικά το επεξεργαστήκαμε για να γίνει τραγούδι. Αυτό που κάναμε ήταν 40 λεπτά jamming και μετά ο Rodaidh McDonald ζήτησε να το επεξεργαστούμε, οπότε δεν ξέρω ποια ήταν η έμπνευση – τα περισσότερα τραγούδια, εκτός από λίγα, ξεκίνησαν με πρωτογενές υλικό. Δεν ξέρω αν μιλήσαμε ποτέ για καθοδηγούμενη έμπνευση όταν ξεκινήσαμε το συγκεκριμένο τραγούδι. Τώρα για τους στίχους, αν και, όπως είπα δεν τους έγραψα εγώ, είμαι σίγουρος ότι μιλούν για κινήματα διαμαρτυρίας, όπως το Black Lives Matter, και όσα γίνονται στη Νέα Υόρκη τα τελευταία δύο χρόνια.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι του άλμπουμ που σας αγγίζει περισσότερο;
Όλα μού μιλούν. Έχω ανάμειξη σε όλα, οπότε όλα μού είναι αρκετά προσωπικά, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να επιλέξω ένα απαραίτητα, έχω διαφορετικά αγαπημένα για διαφορετικούς λόγους. Ίσως αυτό για το οποίο θα ήμουν λίγο πιο υπερήφανος είναι το «Application Apparatus», αλλά το ίδιο νιώθω και για το «Just Shadows», για το «Pulcinella», για το «Walking At A Downtown Pace». Η απάντηση λοιπόν είναι όχι, δεν υπάρχει κάποιο που να με αγγίζει περισσότερο.

Συνεργαστήκατε πολύ με τους Rodaidh Mc Donald και John Parish. Ποια στοιχεία πρόσθεσαν συνολικά στο στιλ του άλμπουμ;
Ο Rodaidh μας ενθάρρυνε πολύ στην καθοδήγηση του υλικού, ο Austin δεν έπαιξε πολύ κιθάρα σε αυτό τον δίσκο, έπαιξε περισσότερο synths, ο Rodaidh πρόσθεσε υφή στον δίσκο, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον σε αυτό, και επίσης στο editing. Για τον John, ο λόγος που ήθελα να δουλέψω μαζί του είναι γιατί είναι απίθανος στο να πετυχαίνει εκπληκτικούς ήχους, χωρίς να κάνει πολλά – ένα μικρόφωνο, ένα ηχείο και το στέλνει στο μηχάνημα ηχογράφησης χωρίς να κάνει τίποτε άλλο. Έχει την ικανότητα να φτιάχνει καθαρούς, αγνούς ήχους, και ο Rodaidh είναι καλός στο να μεταχειρίζεται τους ήχους.

Πώς είναι να δουλεύετε και να μένετε στη Νέα Υόρκη και πώς επηρέασε αυτό τον τρόπο που κάνετε μουσική;
Μια ποιότητα που έχει η τέχνη της Νέας Υόρκης, ξέρεις, είναι μια πολύ ακριβή πόλη να ζεις, είναι μια δύσκολη πόλη, δεν είναι φιλόξενη για τους καλλιτέχνες, πρέπει να δουλεύεις ασταμάτητα και σκληρά. Αν κάτι έκανε τη Νέα Υόρκη αυτό που είναι, είναι η αίσθηση ότι πρέπει να δουλεύεις συνεχώς, δεν μπορείς να τεμπελιάσεις εδώ, και αυτό συντέλεσε στη διαμόρφωση των Parquet Courts. Προφανώς αυτός ο δίσκος καθυστέρησε έναν χρόνο, και, για να πληρώσουμε τα ενοίκιά μας, πρέπει να συνεχίσουμε τις περιοδείες, εκτός από το 2020 και το μεγαλύτερο μέρος του 2021, περιοδεύουμε συνεχώς από το 2013 και μετά. Αν είναι να είσαι μουσικός ή καλλιτέχνης εδώ, απλά πρέπει να συνεχίζεις.

Πιστεύεις ότι ο μετα-covid κόσμος είναι ένα νέο τοπίο για τους καλλιτέχνες, για εξερεύνηση και δημιουργία;
Ναι, φυσικά, ο κόσμος αλλάζει συνεχώς, οπότε το τοπίο για τους καλλιτέχνες είναι συνεχώς μεταβαλλόμενο. Σίγουρα θα επηρεαστούν πράγματα, το γεγονός ότι κανείς δεν δούλεψε για πάνω από έναν χρόνο θα έχει συνέπειες που μπορεί να μην έχουμε δει ακόμα, και αυτό ισχύει για πολλά πράγματα. Ας πούμε, ο κόσμος δεν έχει δει την οικονομική κατάρρευση εξαιτίας της πανδημίας, δεν μπορεί να την προβλέψει ακόμα, οι καλλιτέχνες προσαρμόζονται, γίνονται πολλά live streams, και ναι, μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι τη μουσική, αλλά πραγματικά νομίζω είναι νωρίς να πούμε.

Πώς ορίζετε την επιτυχία;
Δεν την ορίζω. Και ένας δίσκος να βγει, αυτό το ορίζω επιτυχία σε ό,τι αφορά τους Parquet Courts. Θα την όριζα δημιουργικά, θα έλεγα ότι είμαστε επιτυχημένη μπάντα γιατί κάνουμε ακόμα ενδιαφέρουσα μουσική, απαιτητική, και το απολαμβάνουμε, και, αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, θα έκανα κάτι άλλο. Αν δεν ήταν μια μπάντα με απαιτήσεις, δεν θα δενόμουν. Όμως είναι, για πάνω από δέκα χρόνια, και ακόμα βρίσκω χαρά και τρόπους να εκφραστώ.  

Ποιο ήταν το πιο αναπάντεχο πράγμα που είδατε ή κάνατε σε περιοδεία;
Σε ποια από όλες τις περιοδείες; Μιλάμε για δέκα χρόνια εδώ, οπότε… Χριστέ μου, δεν ξέρω. Ίσως το γεγονός ότι εξακολουθώ να κάνω περιοδείες και να ζω από αυτό. Ίσως το να παίζω για πάνω από 3.000 ανθρώπους στο Roundhouse, στο Λονδίνο. 

Ποιο ήταν το πρώτο άλμπουμ που αγόρασατε;
Rolling Stones, «Their Satanic Majesties Request». Με τράβηξε το 3D εξώφυλλο.

Ποιος σας ενέπνευσε να κάνετε μουσική;
Οι γονείς μου είχαν πολλούς δίσκους, κανείς από τους δύο δεν είναι μουσικός αλλά ακούγαμε πολλή μουσική στο σπίτι. Η πρώτη φορά που θέλησα να είμαι σε μπάντα ήταν εξαιτίας των Beatles, περίπου στα 9 μου. Μετά από αυτούς, οι δύο αγαπημένες μου μπάντες ήταν οι Oasis και οι Smashing Pumpkins. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από αυτούς.

Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας;
Το κρεβάτι μου.

Τι κάνετε για να φορτίσετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Ο ύπνος βοηθάει, ο ύπνος είναι πολύ ωραίος και τον έχω στερηθεί τον τελευταίο καιρό. Δεν φορτίζω τις μπαταρίες μου πολύ· καλύτερα πιστεύω ότι η δημιουργικότητα δεν έχει μπαταρίες, τη σκέφτομαι περισσότερο σαν μυ, έναν μυ που πρέπει να χρησιμοποιείς για να χτιστεί, κι αν σταματήσεις αυτός σκληραίνει. Αντί, λοιπόν, να το σκεφτόμαστε σαν μπαταρία που θέλει φόρτιση, το βλέπω περισσότερο σαν μυ τον οποίο πρέπει να χρησιμοποιείς όλη την ώρα.

Ποια είναι η τέλεια συνταγή για το τέλειο πάρτι;
Καλοί άνθρωποι, καλό φαγητό, καλή μουσική.

Και ποια είναι η μεγαλύτερη παρανόηση για τη χορευτική μουσική στις μέρες μας;
Ότι η χορευτική μουσική είναι η μόνη που μπορείς να χορέψεις. Μπορείς να χορέψεις με τα πάντα. Είναι ένα ανόητο όνομα για ένα είδος μουσικής, γιατί με τα περισσότερα είδη μπορείς να χορέψεις, αυτό είναι και το νόημα.

Τι έχει αλλάξει για εσάς από το πρώτο σας άλμπουμ «American Specialties» πίσω στο 2011;
Όταν ηχογραφήθηκε αυτό το άλμπουμ, τρεις από εμάς ήμασταν 24 χρόνων, ένας ήταν 18, και τώρα τρεις από εμάς είμαστε 35 και ο Max Savage 29, οπότε… οι τρεις μας έχουμε παντρευτεί, είμαστε διαφορετικοί. Αν ακούσεις το «American Specialties» και το «Sympathy For Life», ουσιαστικά ακούς τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους να κάνουν πολύ διαφορετική μουσική. Αλλά, αν ακούσεις όλα τα ενδιάμεσα, θα δεις το μεγάλωμα και την εξέλιξη. Όλα είναι αλλαγμένα, ό,τι έγινε στην πόλη, στους τέσσερις αυτούς ανθρώπους σε δέκα χρόνια, μοιάζει σαν άλλος κόσμος, για να είμαι ειλικρινής.

Ποιο είναι το πιο rock star πράγμα που έχετε κάνει;
Ω, Θεέ μου, βασικά προσπαθώ να μείνω μακριά από rock star πράγματα, για να είμαι ειλικρινής. Γαμώτο… εμ, δεν έχω γεμίσει ποτέ με σκουπίδια δωμάτιο ξενοδοχείου, δεν έχουμε θαυμάστριες, και ποια είναι τα rock star πράγματα, άλλωστε; Υποθέτω έχω υπογράψει αυτόγραφα, οι περιοδείες είναι rock star πράγματα, αλλά δεν μου αρέσουν τα rock star πράγματα, γι’ αυτό και μένω μακριά τους.