Συνέντευξη: Η Joy Crookes μιλάει για το ντεμπούτο της άλμπουμ «Skin», τις μουσικές επιρροές, τη ζωή της, την cancel culture και τον κόσμο που ζούμε σήμερα.
Σε ηλικία 14 ετών ανέβασε στο YouTube μια διασκευή στο κομμάτι «Hit The Road Jack» του Ray Charles και έφτασε τις 600.000 προβολές. Έμαθε να παίζει κιθάρα, πιάνο, μπάσο και ξεκίνησε να συνθέτει τη δική της μουσική. Λίγο πριν από την ενηλικίωσή της, τράβηξε την προσοχή με το πρώτο της τραγούδι, «New Manhattan». Και τώρα, λίγες μέρες αφού έκλεισε τα 23, κυκλοφορεί το πρώτο της άλμπουμ, «Skin», στις 15 Οκτωβρίου. Με τα πρώτα singles του άλμπουμ να έχουν ακουστεί εκατομμύρια φορές αυτή τη χρονιά, η Joy Crookes συστήνεται με 13 καινούργια τραγούδια που θα ακούμε για πολλά χρόνια. Η νέα μεγάλη τραγουδίστρια της Βρετανίας, με ρίζες από την Ιρλανδία και το Μπανγκλαντές, με ανησυχίες για το gentrification, την ξενοφοβία και το Brexit, με αποφασιστικότητα για την ενδυνάμωση των γυναικών, εντυπωσιάζει με τις ερμηνευτικές δυνατότητές της, και σε μια εποχή που κατακλύζεται από εφήμερα hits μάς χαρίζει συνθέσεις με συναίσθημα. Με ένα zoom, μας άφησε να τη γνωρίσουμε καλύτερα.
Συγχαρητήρια για το επερχόμενο πρώτο άλμπουμ σας «Skin». Έχει βάθος και ρυθμό, είναι εκφραστικό και συναρπάζει. Τι σας ενέπνευσε περισσότερο κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων;
Νομίζω, πιθανότατα, η ίδια η ζωή. Οι πολλές καταστάσεις και οι συζητήσεις, οι εμπειρίες που βίωσα. Είναι πολύ αυτοβιογραφικό, οπότε… αυτό.
Τι νομίζετε ότι άλλαξε στον τρόπο που συνθέτετε από το «New Manhattan» μέχρι το «Feet Don’t Fail Me Now»;
Η σιγουριά μου. Δεν είμαι 16 πια. Είμαι γυναίκα. Και γνωρίζω τι είναι αυτό που θέλω, όπως και τι είναι αυτό που δεν θέλω, συχνότερα το δεύτερο. Δεν φοβάμαι να πω για κάτι που δεν θέλω πια, οπότε αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά, υπάρχει περισσότερη αυτοπεποίθηση και «φωνή» στη γνώμη μου.
Ποιο τραγούδι σάς δυσκόλεψε περισσότερο στην ηχογράφηση;
Το «Feet Don’t Fail Me Now»!
Γιατί;
Ήταν το πρώτο, γιατί λειτούργησε σαν πιλότος, και κανένα τραγούδι δεν θα έπρεπε να είναι σαν να κάνεις δοκιμαστικό θα έπρεπε να βρίσκεσαι μέσα σε δημιουργικό περιβάλλον, δεν θα έπρεπε να υπάρχει η αίσθηση ότι εξετάζεσαι ή ότι κάποιος σου λέει τι να κάνεις και πώς να το κάνεις. Ήταν το πρώτο τραγούδι που φτιάξαμε με τον παραγωγό μου Blue May, και αυτό ήταν σχεδόν μια δοκιμή για το αν μπορούμε να δουλέψουμε μαζί για όλο το άλμπουμ. Και ήθελα, βεβαίως, να δουλέψω μαζί του, αλλά το τεστάρισμα ερχόταν από την πλευρά της δισκογραφικής, γιατί εγώ ήμουν αυτή που έφερνε τον Blue μπροστά τους. Oπότε… υπήρχε πίεση πάνω μου, αφού εγώ ήμουν που είπα «κοιτάξτε, θέλω να δουλέψω μαζί του», και υπήρχε πίεση και στον Blue, από τη δισκογραφική δεν είχαν στο μυαλό τους εκείνον όταν σκέφτηκαν εμένα, άρα εγώ προσπαθούσα να αποδείξω ότι δεν είμαι τρελή, εκείνος ότι είναι ταλαντούχος – που είναι, και δεν χρειαζόταν να το αποδείξει. Υπήρχε, λοιπόν, αυτό. Και επίσης σε ό,τι αφορά το μουσικό μέρος προστέθηκαν ντραμς, δεν ήμουν σίγουρη ότι μου άρεσαν, ήρθε άλλος ντράμερ, και πάλι δεν ήμουν σίγουρη ότι μου άρεσε, αλλάξαμε τον ρυθμό, γράφτηκαν άλλοι στίχοι, και ξανά αλλαγή στα ντραμς, μέχρι να φτάσουμε το τραγούδι στο σημείο όπου ήμασταν χαρούμενοι, αλλά πάλι έγινε αλλαγή στον ρυθμό και στους στίχους, για τρίτη φορά. Όλο ήταν ένα μεγάλο, γαμημένο μπέρδεμα!
Το «Poison» είναι από τα πιο συναισθηματικά σας τραγούδια, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Τι πυροδότησε τη δημιουργία του;
Ο θυμός μου. Τρελαινόμουν, παρόλο που στο τραγούδι δεν ακούγεται αυτό, βγάζει αυτοπεποίθηση, όμως υπάρχει υποβόσκων θυμός στο τραγούδι. Εκείνη την περίοδο ήμουν έξαλλη με ένα μέλος της οικογένειάς μου, πολύ θυμωμένη, και φτάσαμε σε τέτοιο σημείο διαφωνίας, που άρχισα να κάνω πια πλάκα με αυτό. Όμως μια ένδειξη ότι μπορεί να τρελαίνεσαι –και δεν εννοώ μεταφορικά, αλλά στην πραγματικότητα– είναι όταν αρχίζεις να βρίσκεις τα πάντα αστεία ενώ αυτά δεν είναι. Θυμάμαι να γελάω επανειλημμένως μετά από βίαιους καβγάδες, και μετά να πηγαίνω στο δωμάτιό μου και να παίζω στην κιθάρα έναν ρυθμό. Είχα γράψει σε ένα τετράδιο «Εσύ φοβάσαι τα φίδια, εγώ φοβάμαι εσένα», και αυτό ήταν, ήταν αρκετό· έγραψα το τραγούδι σε δέκα λεπτά περίπου.
Εκτός από τραγουδίστρια, είστε και στιχουργός. Τι σας εμπνέει περισσότερο όταν γράφετε στίχους, όταν το στιλό αγγίζει το χαρτί;
Η κουβέντα, επειδή… Πάρε το «Poison», για παράδειγμα. Ήταν όλα όσα ήθελα να πω σ’ εκείνο το άτομο. Και νομίζω ότι τα καλύτερα τραγούδια μου είναι οι πιο έντιμες συζητήσεις, ακριβώς όταν αποτυπώνεται στο χαρτί ό,τι θέλω να πω σε κάποιον, ή στον εαυτό μου. Αυτό είναι το καλύτερο υλικό για εμένα.
Πόσο δύσκολο είναι για νέους μουσικούς να βρουν δισκογραφική για να ηχογραφήσουν το πρώτο τους άλμπουμ;
Αν ήμουν μαθηματικός και σου έδινα την πιθανότητα να κάνεις ένα άλμπουμ με το οποίο θα ήσουν χαρούμενος από άποψη budget, ανθρώπων, οι πιθανότητες θα άγγιζαν το μηδέν. Είναι τόσο δύσκολο… Δεν ήταν καθόλου εύκολο, ήταν μια μακρά διαδικασία, και ίσως πιο εύκολο για έναν Βρετανό ή μια Βρετανίδα.
Πώς πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ένα ντεμπούτο άλμπουμ για να τραβήξει την προσοχή;
Όλα τα αγαπημένα μου πρώτα άλμπουμ… ήταν πάντοτε πολύ ακατέργαστα.
Ποιο ήταν το πρώτο άλμπουμ που αγοράσατε;
Νομίζω το «What’s Going On» του Marvin Gaye.
Καταπληκτικό άλμπουμ! Ποιες λέξεις διαλέγετε για να περιγράψετε το δικό σας ντεμπούτο άλμπουμ;
Τίμιο… Εύθραυστο… Δύσκολο (στη θεματολογία)… Ακατέργαστο… Συναισθηματικό… Ευαίσθητο.
Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας;
Εμμμ… δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν πρόκειται για τοποθεσία ή για ανθρώπους, γιατί, πολλές φορές, αληθινά περίεργες καταστάσεις με ανθρώπους με κάνουν να νιώθω ένα «κοίτα τι ζω τώρα». Για παράδειγμα, πριν από τρεις μήνες περίπου ήμουν στο γυμναστήριο, και ήρθε ένας πατέρας με τον γιο του μέσα, ο γιος του ήταν αυτιστικός, και δεν ήταν ότι δεν ένοιαζε αυτόν τον μπαμπά, τον ένοιαζε, την ίδια στιγμή όμως δεν του φερόταν ξεχωριστά. Τον έφερε στο γυμναστήριο για να προπονηθεί. Του έδινε οδηγίες, «πήγαινε σε εκείνο το μηχάνημα», «πήγαινε στο άλλο», και αυτό ήταν κάτι πανέμορφο να το παρακολουθείς. Δεν μπορώ να κατανοήσω τι σημαίνει να είσαι γονιός, αλλά και να είσαι γονιός παιδιού με ειδικές ανάγκες, ή γονιός παιδιού που βρίσκεται σε οποιοδήποτε στάδιο αυτισμού. Όμως το να βλέπεις αυτόν τον πατέρα να καθοδηγεί τον γιο του σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο και να δείχνει με τον τρόπο του ότι ήρθαμε εδώ για να κάνουμε ακριβώς αυτό, ήταν μια πανέμορφη κατάσταση που σχεδόν με έκανε να βάλω τα κλάματα, με συγκίνησε πολύ, δεν είπα τίποτα επειδή δεν ήθελα να το κάνω θέμα. Από την άλλη, έχω βρεθεί και στην ακτή του Μπανγκλαντές, και εκεί βίωσα συγκίνηση, και στη δυτική ακτή της Ιρλανδίας το ίδιο, οπότε δεν ξέρω αν πρόκειται για καταστάσεις ή για μέρη. Μάλλον ο συνδυασμός και των δύο.
Γιατί επιλέξατε να διασκευάσετε το «You And Me» από τους Wannadies;
Για να βγάλω λεφτά…! Μου ζήτησαν να το κάνω, δεν το επέλεξα. Ήταν για μια διαφήμιση στο Ηνωμένο Βασίλειο και δέχθηκα.
Ποιο είναι το σημαντικότερο κοινωνικό πρόβλημα για το Ηνωμένο Βασίλειο αυτή τη στιγμή;
Η κυβέρνηση των Τόρηδων. Τελεία. Όλα όσα πρεσβεύουν και όλα όσα δεν πρεσβεύουν. Η Πρίτι Πατέλ και ο Μπόρις Τζόνσον, και η θέση που κράτησαν στο θέμα της πανδημίας, οι μηδαμινές τους ηγετικές ικανότητες, η έλλειψη συμπόνιας και ενσυναίσθησης, η μη αναγνώριση της ύπαρξης ρατσισμού σε αυτή τη χώρα, η αγνόηση του τι έφεραν οι μετανάστες σε αυτόν τον τόπο, στη συγκεκριμένη πόλη, αυτό τους κάνει ένα τσούρμο μαλάκες που κάνουν τις ζωές των άλλων ανθρώπων δύσκολες. Η υπερβολική υπαρκτή φτώχεια αυτής της χώρας και τόσα άλλα εσωτερικά ζητήματα που δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτά τους κάνουν το σημαντικότερο κοινωνικό πρόβλημα, γιατί πέφτεις επάνω τους παντού. Κι ακόμα κι αν θεωρεί κάποιος ότι δεν επηρεάζεται από αυτό, πιθανότατα του συμβαίνει χωρίς να το καταλαβαίνει.
...η cancel culture είναι μια ανοησία. Κάτι που του λείπει η ενσυναίσθηση...
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες μουσικές σας επιρροές; Ποιους θα αποκαλούσατε μουσικούς σας ήρωες;
Nina Simone, Billie Holiday, Van Morrison, Laura Marling, Solange, είναι τόσοι πολλοί, λατρεύω τη μουσική.
Ποιος από τους μουσικούς που συναντήσατε σας εξέπληξε περισσότερο, και γιατί;
O Mick Jones, ο βασικός κιθαρίστας των Clash. Έκλαιγα όταν τον συνάντησα, και εκείνος μου είπε: «Κι εγώ που νόμιζα ότι θα μου ζητούσες οδηγίες». Ήμουν 14 και μόλις είχα τελειώσει το διάβασμα ενός μεγάλου ροζ βιβλίου που λεγόταν «The Clash», που είχε μέσα τα πάντα, πώς ήταν να δουλεύουν με τους παραγωγούς Don Letts και Lee «Scratch» Perry, τι αφορούσαν τα τραγούδια τους, πώς έγραφαν για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, πώς, βλέποντας το «Αποκάλυψη Τώρα», έγραψαν το «Charlie Don’t Surf», τη συναναστροφή τους με τον Άλεν Γκίνσμπεργκ και την ένταξή του στα τραγούδια τους. Είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες στον κόσμο, και, αφού είχα τελειώσει το βιβλίο τους μόλις τρεις μέρες πριν –και γνώριζα ποια τραγούδια έγραψε ο Mick, ό,τι αφορούσε το «Rock the Casbah», δεν ξέρω αν μπορείς να δεις (γυρίζει την κάμερα), έχω όλη τη συλλογή, το «25th Anniversary Edition, κάτι τέτοιο, όλα τα cd τους–, τότε βρέθηκα στον δρόμο με τον Mick, όπου ήμασταν μόνο οι δυο μας, και απλά φρίκαρα. Υποθέτω ξαφνιάστηκα επειδή στο μυαλό μου ήταν κάτι σαν σούπερ ήρωας, αλλά ήταν επίσης και ένα εντελώς κανονικό, ανθρώπινο πλάσμα που διέσχιζε τον δρόμο.
Τι κάνετε για να φορτίσετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Ζω. Προσπαθώ να ζω, όσο το δυνατόν περισσότερο. Εννοώ το να παίρνω δύσκολες αποφάσεις, να προστατεύω την καρδιά μου και να διασκεδάζω όσο το δυνατόν περισσότερο, μέσα σε παραμέτρους, και να περνάω τον χρόνο μου με ανθρώπους που αγαπάω.
Τι χρόνο καταναλώνετε καθημερινά στα social media και σε άλλες διαδικτυακές δραστηριότητες;
Πολύ γαμημένο χρόνο. Παάρα πολύ. Δεν είναι φυσιολογικός ο χρόνος που σπαταλάει η γενιά μου πάνω από τα τηλέφωνα. Θυμάμαι πόσο πιο χαρούμενη ήμουν όταν δεν περνούσα τόσο χρόνο έτσι.
Θα ήθελα να μου δώσετε τον ορισμό της επιτυχίας…
Πιθανότατα έχει να κάνει με τη μουσική διάρκεια, πόσο χρόνο μπορείς να παραμείνεις στη μουσική βιομηχανία.
Έχετε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα ως τουρίστρια;
Ναι, έχω επισκεφτεί τη Σύμη.
Τι θυμάστε από αυτό το ταξίδι;
Θυμάμαι ότι δεν μου άρεσε η παρέα μου, αλλά θυμάμαι επίσης πόσο φρέσκα ήταν όλα, θυμάμαι να κόβω ένα σύκο από ένα δέντρο, να το τρώω. Και θυμάμαι στο πρωινό μου να έχω βερίκοκα που τα είχαν κόψει απευθείας από το δέντρο, θυμάμαι να συνειδητοποιώ ότι το ελληνικό γιαούρτι δεν είναι το ίδιο με του Ηνωμένου Βασιλείου, θυμάμαι τα νερά, και πόσο απλή είναι η ζωή εκεί. Όμως πάει πολύς καιρός από αυτό, ήμουν παιδί.
Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
Υπάρχουν μερικές… «Να βαδίζεις με σκοπό» είναι μία από τις αγαπημένες μου, «ζήτησε και θα σου δοθεί», κάτι που έλεγε ο παππούς μου στη μητέρα μου, και ο μπαμπάς μου, που μου έλεγε «γάμησέ τους», κάτι που επίσης βοήθησε πολύ.
Ποια είναι η γνώμη σας για την cancel culture;
Είναι μια ανοησία. Κάτι που του λείπει η ενσυναίσθηση, και πιστεύω πως ο καθένας θα πρέπει να έχει την ευκαιρία να τον διορθώσουν ή να διορθωθεί. Στο τέλος της ημέρας, είμαστε ανθρώπινα όντα, προορισμένα να κάνουμε λάθη.
Ποιο είναι το σημαντικότερο μάθημα που σας έμαθε η ζωή, μέσα ή έξω από τη μουσική, και γιατί είναι σημαντικό για εσάς;
Ως γυναίκα, το σημαντικότερο μάθημα είναι να λέω «όχι» όσο συχνότερα μπορώ και να σταματήσω να απολογούμαι όλη την ώρα.
Έχετε αισθανθεί διαφορετική συμπεριφορά στη μουσική βιομηχανία εξαιτίας του φύλου σας;
Συνεχώς. Με κάνει και γελάω.
Το ντεμπούτο άλμπουμ «Skin» της Joy Crookes κυκλοφορεί την Παρασκευή 15 Οκτωβρίου από τη Sony Music/Panik Records.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
13°
