Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες φωτογραφίες από την τρίτη συναυλία των Metallica στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2007, στο Rockwave Festival.
Ακόμη κι αν ήσουν και συ στο γήπεδο του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη στις 27 Ιουνίου του 1993, στην πρώτη συναυλία των Metallica στην Ελλάδα, ακόμη κι αν έγινες και συ «σαρδέλα» για να μπεις πριν ξεκινήσουν στο γήπεδο του Απόλλωνα Αθηνών στις 12 Ιουνίου του 1999, πάω στοίχημα πως δεν έλειψες και από τη Μαλακάσα δεκατέσσερα χρόνια πίσω, στο πλαίσιο του Rockwave Festival. Metallica και Iron Maiden στη χώρα μας αποτελούν φετίχ, μη λέμε τα αυτονόητα. «Θρησκεία».
Ηλίου φαεινότερων πως και για μένα ως φωτογράφου συναυλιών, τούτη η hard & heavy τριπλέτα του ετήσιου θεσμού αποτελούσε (για πολλοστή φορά) στανταράκι! Και τούτο γιατί το τριήμερο φεστιβάλ του 2007 της Big Star Promotion περιείχε πολλά λατρεμένα σχήματα της δισκοθήκης μου. Ξεκινώντας την Παρασκευή 29 Ιουνίου με ένα ονειρικό line-up που περιείχε Europe, Chris Cornell και Robert Plant, η Κυριακή 1 Ιουλίου με ήθελε να προσκυνώ ξανά τους BLACK SABBATH MK II (έτσι, με κεφαλαία γράμματα, ώστε να βγει το μάτι της Sharon Osbourne!) παρέα με Dream Theater, Iced Earth και Anathema. Όσο για την τρίτη ημέρα που τιμάται εδώ, οκέι, μπορεί να ήταν λιγότερο του γούστου μου, μα ονόματα σαν και αυτά αποτελούν αντικειμενικά αναπόφευκτο πόλο έλξης για κάθε οπαδό του σκληρού ήχου που σέβεται τον εαυτό του.
Φωτορεπορτάζ Rockwave Festival 2007: Metallica, Mastodon, My Dying Bride, Dirt Spawn Disease - Terra Vibe, Μαλακάσα, Τρίτη 3 Ιουλίου 2007
Η κοσμοσυρροή υπήρξε εντυπωσιακή από νωρίς. Τόσο που ακόμη και οι δικοί μας Dirt Spawn Disease που βγήκαν στα σανίδια με τον ήλιο να τους τυφλώνει στις πέντε το απόγευμα, έπαιξαν με κόσμο από κάτω. Για μισή ώρα οι Έλληνες ομόλογοι των Tool κέρδισαν την προσοχή και το σεβασμό μας μονομιάς.
Κι αν οι σκοτεινοί και «δυστυχείς» My Dying Bride έμοιαζαν παράταιροι υπό το φώς του Ηλίου, ο επί τω πλείστων γονυπετής Aaron Stainthorpe απέδωσε τα μέγιστα με το δέκατο κύημα των doomsters “For Lies I Sire” να πρωταγωνιστεί.
Και ήταν η τρίτη συνεχής χρονιά που οι άκρως περιπετειώδεις έως και απρόβλεπτοι Mastodon έδιναν το παρών τιμώντας τους αναρίθμητους ντόπιους φίλους τους. «Να μας φέρετε ξανά και του χρόνου» δήλωσε μάλιστα ο Sanders πριν μπει το “Blood and Thunder”, μα το 2008 αποτέλεσε εν τέλει την πρώτη «τρύπα» για αυτή τους τη συνήθεια. Όσο για τα ιπτάμενα μισόλιτρα «Ζαγόρια» από πλευράς κάποιων κρετίνων του κοινού, ούτε που άγγιξαν τη γνωστή παρεϊστικη κάβλα του κουαρτέτου (συγνώμη για το «Γαλλικό»). Τώρα όσον αφορά στον ήχο που εισπράξαμε από τα τιτάνια ηχεία, την «Αχίλλειο Πτέρνα» τους σε κάθε τους ζωντανή εμφάνιση - έως τη νύχτα στο κορυφαίο “Piraeus Academy”, για κάποιο ξεκούδουνο λόγο χάλασε σταδιακά από τη μέση του set και μετά θυμίζοντας σε στιγμές τα αντίστοιχα χάλια της βραδιάς με τους Tool… Όπως και να ’χει, για άλλη μια φορά οι Mastodon κούρεψαν το γρασίδι σύριζα με την ενέργειά τους!
Η μεγαλειώδης περιοδεία “Sick Of The Studio” άρχισε να βάζει τα καλά της κατά τις οκτώμισι το βράδυ. Ακόμη και ο ήλιος υποχωρεί μπροστά στο μεγαλείο της σκηνής. Στο άκουσμα του “It's A Long Way To The Top” των AC/DC οι τρίχες μου σηκώνονται κάγκελο. Για να παραμείνουν όρθιες με το που οι γιγαντοοθόνες κατακλύζονται από επικολυρικές σκηνές του “The Good, The Bad and The Ugly” του Sergio Leone. Το ρολόι δείχνει πια εννιά και τέταρτο. Ξάφνου καπνοί, και από μέσα τους ξετρυπώνουν οι τέσσερεις πρωταγωνιστές υποδουλώνοντας εικοσιπέντε χιλιάδες με το “Creeping Death”. Η μάχη έχει ήδη κερδηθεί!
Με ένα άκρως ερωτεύσιμο set list δυόμιση ωρών, η αλάνα του εξοχικού Terra Vibe έζησε μια από τις πιο έντονες στιγμές της ιστορίας της. Η τετραμελής ομάδα εισπράττει υπέρμετρη λατρεία και όλοι τους χαμογελούν εγκάρδια, επιστρέφοντας πίσω το τσουνάμι με ευγνωμοσύνη ειλικρινή. «Δεν το πιστεύω» ομολογεί κάθε τόσο ο Hetfield με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Σκαρφαλώνει στα τύμπανα ο Ulrich σε στιγμές αλλοφροσύνης. Αεικίνητος ο Hammett, οργώνει τη σκηνή. Και ο Trujillo φουσκώνει-ξεφουσκώνει τα μάγουλά του, λες και είναι έτοιμος να εκραγεί.
Μια βραδιά γεμάτη στιγμές ανατριχίλας. Στο πολυπόθητο “…And Justice For All” δεν υπάρχει ούτε ένας ψύχραιμος, ούτε για δείγμα! Το “Memory Remains” τραγουδιέται μαζικά, με το κοινό στο ρόλο της Marianne Faithful. Και σαν ένα μικρό αφιέρωμα στο “Master Of Puppets”, ο ομώνυμος ύμνος πλαισιώνεται από τα “Disposable Heroes”, “Orion”, “Sanitarium” και “Battery”. Το δεύτερο κύμα ακολουθεί με τα "Sad But True" και "Nothing Else Matters" να ολοκληρώνουν το κυρίως πιάτο καθώς πρέπει, ήτοι μεγαλειωδώς. Όσο για τα πατροπαράδοτα encores, το πρώτο θέλει το "One" να προξενεί αμέτρητες γροθιές στον ουρανό και το "Enter Sandman" να πυροδοτεί μια θεόρατη τρύπα αφιονισμένων ούννων, ενώ το δεύτερο σερβίρει τα "Whiplash" και "Seek and Destroy" ωμά, με το αίμα τους.
8°
