Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για το άλμπουμ «All Things Must Pass» του George Harrison, που επανακυκλοφορεί, και τη σχέση του μουσικού με τα άλλα μέλη των Beatles.
➽ Δεν ήταν εξωστρεφής όσο ο Ringo Starr, δεν είχε στα χέρια του τον έλεγχο της μπάντας όπως ο Paul McCartney και ο John Lennon, συνεπώς αυτό που έμενε στον George Harrison ήταν να παίζει όσο καλύτερη κιθάρα μπορούσε στο studio και στις συναυλίες, να (του επιτρέπουν να) προσφέρει το πολύ δύο τραγούδια σε κάθε δίσκο, να διευρύνει το μυαλό του μέσω των ανατολικών φιλοσοφιών και να μιλάει όσο το δυνατόν λιγότερο. Το “All Things Must Pass” κυκλοφορεί το 1970 και αποτελεί το πιο φιλόδοξο εξωbeatlικό album της τετράδας. Για πολλούς και το καλύτερο με διαφορά. Τριπλοί δίσκοι σε box set κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή μόνο στο κλασικό ρεπερτόριο, κυρίως όπερες αλλά και συνολικές εκδόσεις συμφωνιών ή κοντσέρτων μεγάλων συνθετών. Αν το καλοσκεφτείς, ο Phil Spector ως συμπαραγωγός αυτού του δίσκου δεν προσφέρει τίποτε άλλο παρά τις διαστάσεις μια τεράστιας βαγκνερικής και μπρουκνεριανής παραγωγής. Wall Of Sound σε όλο του το μεγαλείο, συνθετική συμβολή του Bob Dylan, ο καλός φίλος Eric Clapton στο line up, ο Gary Brooker, ο Ringo Starr, ο Gary Wright, ο Bobby Whitlock και μερικές δεκάδες ακόμη σπουδαίοι μουσικοί της εποχής συμμετέχουν στο έπος αυτό. Αν και κανείς δεν θα μπορούσε να το περιμένει λόγω υψηλής τιμής, το τριπλό αυτό album, ανεβαίνει στο Νο 1 των charts Αμερικής και Αγγλίας, με το “My Sweet Lord” να πετυχαίνει το ίδιο κι επιπλέον να αποτελεί το πιο πολυπαιγμένο τραγούδι εκείνης της χρονιάς.
➽ Η φωτογραφία του εξωφύλλου δείχνει τον Harrison καθισμένο σε σκαμπό και τέσσερις νάνους ξαπλωμένους γύρω του. Τραβήχτηκε από τον απόλυτο άρχοντα της φωτογραφίας με μουσικό θέμα εκείνης της εποχής, τον Barry Feinstein στο Friar Park, τη βίλα με τον 62 στρεμμάτων εξωτερικό χώρο, που είχε μόλις αγοράσει ο Harrison στο Henley-On-Thames, 37 μίλια έξω από το Λονδίνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι αντί για τα πολύχρωμα και συχνά έντονα, αν εξαιρέσουμε το “White Album”, εξώφυλλα που διάλεγαν οι Beatles, o Harrison τοποθετεί στο εξώφυλλο του δίσκου του μια ασπρόμαυρη και κάπως μουντή φωτογραφία. Ο τίτλος αλλά και οι στίχοι του ομώνυμου τραγουδιού παραπέμπουν στο ότι όλα τα πράγματα, όμορφα και άσχημα, πρέπει κάποτε να τελειώσουν, εννοώντας ξεκάθαρα τους Beatles. Σε αντίθεση με τον ίδιο που κάθεται ολοζώντανος στο σκαμπό του, οι τέσσερις νάνοι αποτελούν είδος νεκρής φύσης, αυτό δηλαδή στο οποίο έχουν μετατραπεί τα Σκαθάρια μέσα του. Δεν θα μπορούσε να παρουσιάσει πιο εύγλωττα τη διάθεσή του να ξεπεράσει το παρελθόν και να προχωρήσει μπροστά.
➽ Η επανέκδοση του 2001 είχε για πρώτη φορά έγχρωμο εξώφυλλο, με αποχρώσεις που δεν θα επέλεγαν για κανέναν λόγο οι Beatles. Η νέα επανέκδοση, όμως, αυτή που έρχεται στις 6 Αυγούστου για να γιορτάσει τα πενήντα χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του δίσκου, επιστρέφει στην αρχική ασπρόμαυρη εικόνα, με τη διαφορά ότι τα δέντρα που εικονίζονται πίσω από τον Harrison, έχουν ένα σκούρο πράσινο χρώμα. Οι νέες εκδόσεις δεν είναι μία και δύο. Μπορεί κάποιος να διαλέξει, πέρα από το κανονικό τριπλό lp/διπλό cd, εκδόσεις με 3 cd, 5 lp, 8lp αλλά και μια απίθανη πλήρη έκδοση σε μεγάλο ξύλινο κουτί, που περιλαμβάνει τα 5 cd και τα 8 lp που λέγαμε, ένα μεγάλο βιβλίο, blu-ray, αφίσες, σημειώσεις από το studio και την αγάπη του George για την κηπουρική και, κυρίως, πέντε πλαστικές μινιατούρες σε μέγεθος 1 προς 6 με τον Harrison στο σκαμπό του και τους νάνους στις αυθεντικές στάσεις ξάπλας τους. Το ξύλινο αυτό κουτί είναι περιορισμένο, πανάκριβο, 999 ευρώ παρακαλώ, αλλά νιώθω ότι αμέσως μόλις εξαντληθεί, η αξία του θα εκτοξευθεί.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ. Μονοθεματικός βγήκε ο Μονομανής αυτή την εβδομάδα αλλά… Harrison είναι αυτός. Το σχεδόν διαλυμένο κουτί και οι σκαμμένοι δίσκοι της πρώτης έκδοσης στη δισκοθήκη μου, φωνάζουν απελπισμένα για καλή παρέα. Το cd του 2001, το ίδιο. Για να δούμε τι θα φέρει ο καιρός…
12°
