Συνέντευξη: Η Imany, μιλάει για το νέο της άλμπουμ «Voodoo Cello», στο οποίο διασκευάζει 12 γνωστά τραγούδια με τσέλο, τη ζωή της και τη μουσική της πορεία.
Ακριβώς δέκα καλοκαίρια πριν, μια γυναικεία φωνή κέρδιζε τα αυτιά των ανθρώπων με ένα άλμπουμ για το σχήμα μιας ραγισμένης καρδιάς και τραγούδια που σε ωθούσαν να μάθεις περισσότερα για τη soul και folk μουσική, για τα blues. Φωνές τραγουδούσαν «You Will Never Know», μίντια αναζητούσαν ποια είναι η γυναίκα που παράτησε τα άλματα σε ύψος στον στίβο και μετά το μόντελινγκ στις πασαρέλες, για να τραγουδήσει.
Διαλέγοντας για καλλιτεχνικό όνομα το Imany, που στα σουαχίλι σημαίνει πίστη, η Nadia Mladjao, ταξίδεψε σε πολλές χώρες του κόσμου δίνοντας συναυλίες που τελείωναν με ακατάπαυστα χειροκροτήματα και ακούστηκε εκατομμύρια φορές μετά το remix των Filatov & Karas. Επένδυσε ηχητικά το σάουντρακ της ταινίας «Sous les jupes des filles» της Audrey Dana, που αφηγείται τις ιστορίες 11 γυναικών στο Παρίσι, έγινε μητέρα, αποφάσισε να κάνει ένα διάλλειμα από τις μεγάλες διεθνείς περιοδείες, αποφάσισε να παίρνει περισσότερα ρίσκα.
Διασκευάζοντας 12 πασίγνωστa τραγούδια των Neil Diamond, Imagine Dragons, Black, Elton John, Eminem, Henri Salvador, TaTu, Ed Sheeran, Madonna, Hozier, Bonnie Tyler, Eartha Kitt, Cat Stevens, με 8 τσελίστες και τη φωνή της, η Imany, στο «Voodoo Cello» ερμήνευσε σαν μια «ιέρεια βουντού», ηχογράφησε, ενορχήστρωσε και επιμελήθηκε την παραγωγή τους εξ ολοκλήρου προκειμένου να δώσει τη δική της διάσταση από την πρώτη νότα του άλμπουμ μέχρι την τελευταία. Ξεκινώντας με ένα άπταιστο ευγενικό «παρακαλώ» στα ελληνικά τη συζήτηση, μας εξήγησε την έμπνευση που άσκησε το τσέλο σαν όργανο για τα νέα της τραγούδια-αφού τα έχει φέρει τόσο πολύ στα μέτρα της ώστε να της «ανήκουν», και μας έδωσε την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε περισσότερο.
Χαιρετίσματα από Ελλάδα και συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ, «VoodooCello», το οποίο νομίζω είναι συναρπαστικό. Πώς αποφασίσατε να επιστρέψετε με ένα τέτοιο άλμπουμ διασκευών;
Ξέρετε, ήταν κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό, ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ όπου όλες οι «χορδές θα ρυθμιστούν εκ νέου», ένα άλμπουμ διασκευών … ήταν μία καλή ευκαιρία να ενώσω αυτές τις δύο επιθυμίες μου, ήθελα απλώς να κάνω κάτι διαφορετικό, αντισυμβατικό, ήθελα να αφήσω τη ζώνη ασφαλείας μου.
Τι σας ενέπνευσε περισσότερο κατά τη διαδικασία ηχογράφησης του «VoodooCello»;
Για να είμαι ειλικρινής, η μεγαλύτερη έμπνευση ήταν το τσέλο. Το τσέλο είναι ένα μαγικό όργανο, είναι σχεδόν θεϊκό, μοιάζει σαν να διαθέτει ψυχή αυτό το όργανο, οπότε εμπνεύστηκα από τα τόσα πολλά πράγματα που μπορεί να κάνει, και σε αυτό το άλμπουμ δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τσέλο, δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να σε ξεγελάσει, ό,τι ακούς έρχεται από τις δυνατότητες του τσέλο και μόνο, κάποιες φορές ακούγεται σαν σειρήνα, άλλες σαν ηλεκτρική κιθάρα, ή ένα φλάουτο, οπότε ναι, το ίδιο το όργανο ήταν η έμπνευση.
Ποιο τραγούδι σας δυσκόλεψε περισσότερο στις ηχογραφήσεις;
Το «Wild World». Ήταν σκληρό γιατί το τραγούδησα στα αγγλικά, και δεν μπορούσα να βρω τον σωστό τρόπο για την διασκευή του, και μετά αποφάσισα να γίνει μετάφραση στα Comorian, τη μητρική μου γλώσσα, και τότε όλα άλλαξαν, όμως πριν από αυτό έκανα έξι διαφορετικές εκδοχές μέχρι να είμαι χαρούμενη με το τελικό αποτέλεσμα.
Πριν ξεκινήσετε την καριέρα σας σαν τραγουδίστρια, ήσασταν αθλήτρια του στίβου και μοντέλο. Ποιος σας ενέπνευσε να κάνετε μουσική; Ποιες είναι οι μουσικές σας επιρροές;
Είχα πολλές, από όταν ήμουν παιδί, η Tracy Chapman ήταν μία, η Whitney Houston, και αργότερα, σαν έφηβη, ανακάλυψα τη Nina Simone, τον Bob Dylan. Καλλιτέχνες όπως αυτοί με διαμόρφωσαν σε αυτό που είμαι σήμερα.
Επιλέγετε φωνητικές προσεγγίσεις, τεχνικές όπως οι ηθοποιοί όταν παίζουν τον ρόλο τους;
Στο συγκεκριμένο project επάνω στην σκηνή, ναι. Γιατί πραγματικά δεν είναι σαν μία στημένη συναυλία, είναι σαν ένα cool θεατρικό, έγραψα γι’ αυτό έναν ρόλο για να παίξω, αλλά όταν ήμουν στην σκηνή για το προηγούμενο άλμπουμ που έκανα, δεν λειτούργησα καθόλου σαν ηθοποιός, είναι η μοναδική φορά που ήμουν ο εαυτός μου.
Ακολουθείτε ένα συγκεκριμένο «τελετουργικό» πριν βγείτε στη σκηνή;
Δεν έχω τελετουργικό, έχω, όμως, ρουτίνα. Συγκεντρώνω τον εαυτό μου στη σιωπή, μιλάω τα τραγούδια για να διαφυλάξω τη φωνή μου και έτσι κάνω μία μικρή εξάσκηση, συνήθως κάνω και λίγη γυμναστική για να ξυπνήσω τη φωνή και το σώμα μου. Μένω στη σιωπή και προσπαθώ να οραματιστώ τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω.
Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγοράσατε;
Ήταν το «The Score», των Fugees.
Θυμάστε το πρώτο σας ταξίδι στην Ελλάδα; Κάποια συγκεκριμένη συναυλία σας στην Ελλάδα; Γνωρίζετε ότι έχετε πολλούς fansεδώ…
Θυμάμαι πολύ ζωντανά την πρώτη μου φορά στην Ελλάδα. Ήταν τέτοιο σοκ, ήμουν στη Θεσσαλονίκη, και στην αρχή ήρθα μόνο για ένα ραδιοφωνικό promo, και δεν είχα ιδέα πόσο ακουγόταν το «You will never know» στην Ελλάδα, οι άνθρωποι με σταματούσαν στον δρόμο, και στην αρχή νόμιζα ότι με σταματούσαν για κάτι άλλο, όχι γιατί με αναγνώριζαν και με ήθελαν για φωτογραφίες, αυτόγραφα και όλα αυτά. Οπότε το θυμάμαι πολύ ζωντανά όλο αυτό, ήταν εκπληκτικά!
Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας;
Υπάρχουν δύο μέρη που αγαπώ, το ένα είναι το Μπαλί στην Ινδονησία και αγαπώ, επίσης, την Αϊτή. Αυτά είναι τα δύο πιο όμορφα μέρη που έχω πάει, αλλά υπάρχουν και άλλοι προορισμοί που αγαπάω και θα ήθελα να επισκεφτώ.
Από τους μουσικούς που έχετε συναντήσει, σας έχει εκπλήξει περισσότερο…
Ερωτεύτηκα εντελώς την Patti Smith, τη συνάντησα κατά τη διάρκεια φιλανθρωπικής συναυλίας για το Βατικανό, και με προσκάλεσε να τραγουδήσουμε μαζί, πάλι για φιλανθρωπικούς σκοπούς, στην Αμερική, και την θεωρώ εκπληκτική, έχει εισχωρήσει τόσο στη μουσική, καλλιτεχνικά, σαν συγγραφέας, ως ποιήτρια, ως γυναίκα, είναι απλά υπέροχη.
Ποιος είναι ο ορισμός που δίνετε στην επιτυχία;
Αν μπορέσεις να πάρεις αυτό που θέλεις και βρεθείς στο κατάλληλο μέρος, εκεί που πρέπει να βρεθείς, χωρίς να ξεπουληθείς, και να είσαι χαρούμενος με όσα έχεις, τότε καταφέρνεις την επιτυχία.
Έχετε αισθανθεί διαφορετική συμπεριφορά στη μουσική βιομηχανία, εξαιτίας του φύλου σας;
Όχι. Όχι τώρα, τουλάχιστον, γιατί όταν ξεκίνησα δεν με ήξερε κανείς, φυσικά συναντάς παραγωγούς που σου κλείνουν άσκοπα ραντεβού στις 11 το βράδυ, και αυτό δεν το κάνουν με άντρες, το κάνουν με γυναίκες, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι είσαι νέα γυναίκα ή μου έλεγαν να φοράω κολλητές φούστες ή κοντές φούστες, αλλά τώρα που το status μου είναι διαφορετικό, είναι αλλιώς. Η μουσική διαφέρει από άλλα επαγγέλματα, γιατί εμείς είμαστε τα αφεντικά. Συνήθως το αφεντικό το σέβονται. Συνήθως…
Ποιο είναι το σημαντικότερο μάθημα που σας έμαθε η ζωή, μέσα ή έξω από την μουσική, και γιατί είναι σημαντικό για εσάς;
Είναι πολλά τα μαθήματα, αλλά το σημαντικότερο μάθημα, ειδικά στο κομμάτι της δουλειάς, ακόμα και για τη ζωή, όταν έχεις μία ιδέα ή έναν στόχο, πρέπει να δουλέψεις πολύ, πολύ, πολύ, πολύ σκληρά για να φτάσεις, έστω στα μισά από εκεί που θέλεις να είσαι, και το μάθημά μου είναι αν δουλεύεις σκληρά με ακεραιότητα και υπομονή, πάντοτε αποζημιώνει, πάντοτε θα σε πηγαίνει κάπου αυτό.
Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ το άγχος της σκηνής;
Ναι. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή, το σώμα μου δεν ακολουθούσε το μυαλό μου. Άρχισα να τρέμω σύγκορμη, και αυτό ήταν απαίσιο. Μου πήρε πολύ χρόνο να το ξεπεράσω.
Με τι άλλο παθιάζεστε, εκτός από τη μουσική;
Αγαπώ τις ταινίες, το σινεμά, να τραβάω φωτογραφίες, τα παιδιά μου είναι το πάθος μου, η τέχνη γενικότερα, αγαπάω να χορεύω, να παρακολουθώ μπαλέτο και να βλέπω άλλους να χορεύουν και να παίζουν, έχω ενδιαφέροντα, και με ενδιαφέρουν πάντοτε πολλά πράγματα.
Και τι κάνετε για να φορτίσετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Περπατάω πολύ, διαβάζω πολύ, όταν είμαι πολύ μπλοκαρισμένη προσπαθώ να ζωγραφίζω, δεν ζωγραφίζω καλά, όμως δεν έχει σημασία, το κάνω γιατί βοηθάει στο να έχει η έμπνευσή μου ροή, γιατί είναι μία έκφραση που μου αρέσει, και γιατί η έμπνευση πρέπει να σε βρίσκει την ώρα που δουλεύεις.
Αλήθεια είναι αυτό. Αν ο εικοσάχρονος εαυτός σας, μπορούσε να σας δει τώρα, τι θα σκεφτόταν για εσάς;
Θα έλεγε «Wow, έκανες ακριβώς αυτό που ήθελες να σου συμβεί!».
Αυτό είναι μεγαλειώδες. Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, συγχαρητήρια ξανά για το «VoodooCello».
Θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι, το κάνω πάντοτε στους δημοσιογράφους όταν κυκλοφορεί νέο άλμπουμ μου, και συζητάμε εδώ στη δισκογραφική, ποιο τραγούδι σας αρέσει περισσότερο;
Γιατί πιστεύω ότι, κάθε φορά που ακούς ένα τραγούδι ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα. Αν, ωστόσο, έπρεπε να διαλέξω κάποιο, θα έλεγα το «Wonderfullife».
Ok. Τέλεια!
