Δημήτρη Παπανδρέου, τι θα δούμε στο Gimme Shelter Film Festival;

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της διοργάνωσης μας δίνει ένα sneak preview από την καλοκαιρινή μουσική και κινηματογραφική εμπειρία που λέγεται Gimme Shelter Film Festival Technopolis Edition και θα συμβεί από τις 11 έως τις 13 Ιουνίου, με μοναδικές πρεμιέρες, live, καλεσμένους και εκπλήξεις.

Gimme Shelter Film Festival Technopolis Edition, μετά από πολλές μεταθέσεις εξαιτίας της πανδημίας. Όλα έτοιμα;

To GSFF δεν είναι ένα συνηθισμένο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Είναι μία διαρκής και δυναμική δημιουργική διαδικασία, με πολλές και διαφορετικές παραμέτρους. Κουβαλάει βαριά κληρονομιά, και εμείς που έτυχε να κρατάμε σήμερα τις τύχες του στα χέρια μας οφείλουμε να σεβαστούμε, όχι μόνο αυτό που πριν 18 χρόνια ξεκίνησε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, αλλά και όλους όσοι το στηρίζουν και το περιμένουν κάθε χρόνο. Κι επειδή ήμασταν από καιρό έτοιμοι, ήδη από τον περασμένο Σεπτέμβρη, αποφασίσαμε να κυνηγήσουμε τις πιθανότητές μας. Είχαμε αρχικά ανακοινώσει ημερομηνίες για τον Νοέμβριο, μετακινηθήκαμε για Δεκέμβριο, μετά στον Φεβρουάριο, στον Μάιο και τώρα, επιτέλους, θα είμαστε τον Ιούνιο στην Τεχνόπολη!

Η πανδημία, αντί να μας απογοητεύσει, μας έδωσε το χρονικό περιθώριο να επανασχεδιάσουμε και να εμπλουτίσουμε το αρχικό πρόγραμμα, από τις πέντε βραδιές να πάμε στις οκτώ, ενώνοντας τα προγράμματα του 2020 και του 2021 σε μια ειδική έκδοση που ονομάσαμε GSFF Uncut, χρησιμοποιώντας έναν όρο που συναντάμε τόσο στο σινεμά, όσο και την μουσική, έναν όρο που χρησιμοποιούν οι δημιουργοί για να καταδείξουν ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που θέλουν, χωρίς συμβιβασμούς ή περιορισμούς. Αξιοποιήσαμε κάθε χαραμάδα φωτός στο σκοτάδι του lockdown, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι από κοντά αυτή την εμπειρία όπως εμείς την είχαμε φανταστεί και σχεδιάσει, όπως της αρμόζει, και όχι μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή, με μαγνητοσκοπημένα live sets και ψυχρές συζητήσεις μπροστά σε κάμερες. Όσο old school, ρομαντικό, τυπολατρικό ή επιχειρηματικά παράλογο κι αν ακούγεται αυτό.

Το GSFF είναι κινηματογράφος και μουσική, αλλά κυρίως είναι οι άνθρωποι, η επικοινωνία, το diversity και το interaction. O,τι συμβαίνει επάνω στην σκηνή και την οθόνη, δημιουργείται από ανθρώπους για ανθρώπους, τρέφεται, παίρνει δύναμη και μεγαλώνει μέσα από την αμφίδρομη αυτή σχέση. Οτιδήποτε άλλο, απλά δεν θα ήταν το GSFF. Βέβαια η Covid-19, εκτός από επικίνδυνος, αποδείχθηκε και πολύ απρόβλεπτος εχθρός. Μας ανάγκασε να αναβάλουμε 4 φορές αλλά δε θα μας ανάγκαζε να ματαιώσουμε. Το Gagarin θα είναι πάντα το φιλόξενο σπίτι μας και εκεί θα επιστρέψουμε τον χειμώνα του 2021, με τις ταινίες, τις μπάντες και τις συζητήσεις που δεν χώρεσαν στην Τεχνόπολη.

Είμαστε όμως πολύ χαρούμενοι που υπάρχει ένας χώρος, ένα εμβληματικό venue στο κέντρο της πόλης με εντυπωσιακές υποδομές, που εξασφαλίζει απόλυτη ασφάλεια και όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα για όσους θα παρακολουθήσουν το φεστιβάλ, θα συμμετάσχουν και θα εργαστούν για αυτό, κάτι που για μας αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα. Χρειάζονται φυσικά προσαρμογές, όπως σε κάθε event που μετακινείται σε άλλον χώρο από εκείνον για τον οποίο έχει σχεδιαστεί. Πάνω σ’ αυτό δουλεύουμε τώρα.

Η Τεχνόπολη μας παρέχει πάρα πολλές extra δυνατότητες τις οποίες θα αξιοποιήσουμε για να προσφέρουμε το #bestGSFFever και να κάνουμε την αναμονή μηνών, να αξίζει τον κόπο. Μεγαλύτερη χωρητικότητα, έστω και περιορισμένη, πάντα με αποστάσεις και κανόνες. Άλλωστε το GSFF είχε σχεδιαστεί για καθήμενους, από την πρώτη μέρα της αναβίωσής του, 5 χρόνια πριν. Τα καθιστά live ήταν ένα πείραμα, ένα τόλμημα που έχει πετύχει, δε μας αιφνιδιάζουν τα μέτρα και οι συνθήκες, τολμώ να πω ότι μας ταιριάζουν. Μεγαλύτερο stage και μεγαλύτερη οθόνη, περισσότερος χώρος, όλα τα εχέγγυα για μια μοναδική εμπειρία. Σε όλους έχουν λείψει τα live και μια βραδιά μπροστά στη μεγάλη οθόνη, με αγαπημένους ήρωες, κάτω από τα αστέρια, κι αυτό είναι που ξαναφέρνει το GSFF Technopolis Edition. Μεγαλύτερο venue σημαίνει περισσότερες υποδομές, χώροι και ευκαιρίες να διοχετεύσεις τις ιδέες και τα οράματά σου. Γι’ αυτό και φέτος, δημιουργήσαμε και παρουσιάζουμε, εκτός από τις καθιερωμένες δράσεις, και μια πρωτότυπη έκθεση φωτογραφίας, τη Fade Away Photo Exhibition, την οποία ελπίζουμε να αγκαλιάσει το κοινό που θα επισκεφθεί την Τεχνόπολη, 11 με 13 Ιουνίου.

Τι έχει αλλάξει από το πρώτο Gimme Shelter Film Festival μέχρι σήμερα στον τρόπο οργάνωσής του και τι θεωρείς πως έχετε προσφέρει στην πόλη;

Έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Κάθε αρχή είναι, όχι μόνο δύσκολη, αλλά ως έναν βαθμό και αφελής. Ξεκινήσαμε υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές μας και την ίδια τη δυναμική του φεστιβάλ, με έναν μαραθώνιο 13 ημερών και 20κάτι προβολών, με πολύ διαφορετική οργάνωση από αυτήν που έχουμε σήμερα. Με μια άγνοια κινδύνου που, προσωπικά θεωρώ καλό σύμβουλο, γιατί σε κάνει να τολμάς και να προχωράς χωρίς να το σκέφτεσαι πολύ. Το καλό με την ομάδα του GSFF είναι ότι συζητάμε, αξιολογούμε και ψαχνόμαστε. Είδαμε τι πήγε λάθος, οργανωθήκαμε καλύτερα, επενδύσαμε περισσότερο στο μουσικό μέρος του φεστιβάλ, εντοπίσαμε τα core values του φεστιβάλ και διαμορφώσαμε ένα ιδιαίτερο και πρωτότυπο concept, το οποίο υπηρετούμε σταθερά. Μεγαλώσαμε την ομάδα μας, αναπτύξαμε το brand και επενδύσαμε σε μια ξεχωριστή και αισιόδοξη επικοινωνία, έναν δικό μας τρόπο να μιλάμε στο κοινό με μια καμπάνια που έχει επίκεντρο τον άνθρωπο και την πόλη. Κάθε άνθρωπο και κάθε πόλη.

Από πολύ νωρίς, και καθώς το φεστιβάλ καθιερωνόταν, καταφέραμε να αναπτύξουμε πολύ καλές σχέσεις με διανομείς και σκηνοθέτες, να κατοχυρώσουμε την αξιοπιστία μας στη διεθνή αγορά και να αποκτήσουμε πρόσβαση σε πρώτες προβολές και αποκλειστικότητες. Κάναμε focus στην ελληνική παραγωγή και αναδείξαμε τις δουλειές που ξεχωρίζουν. Το GSFF γεννήθηκε και ανδρώθηκε σε έναν εμβληματικό συναυλιακό χώρο της πόλης, φέρνοντας μια νέα πρόταση που έκανε ξανά cool τις χειμωνιάτικες Δευτέρες των Αθηναίων. Κάποια κρύα και βροχερά δευτεριάτικα βράδια που η Λιοσίων, αλλά και όλη η πόλη έμοιαζαν έρημες και δυστοπικές (πολύ πριν την πανδημία), το Gagarin έγινε ένα φωτεινό και ζεστό καταφύγιο. Άνθρωποι που δεν είχαν ξαναβρεθεί στον χώρο (κάποιοι ούτε καν στην περιοχή), έφταναν ρωτώντας κι έφευγαν χαμογελώντας, γιατί είχαν ζήσει μια διαφορετική Δευτέρα, μια ξεχωριστή εμπειρία.

Καταφέρατε να συγκεντρώσετε αρκετές ενδιαφέρουσες προβολές. Με ποια κριτήρια επιλέγετε και στήνετε το πρόγραμμα αυτού του φεστιβάλ;

Βασικός μας στόχος κάθε χρόνο είναι να παρουσιάζουμε ό,τι πιο καινούριο και, όσο είναι εφικτό, να προσθέτουμε νέα στοιχεία. Το ρόστερ των ταινιών μας περιλαμβάνει πάντα φρέσκιες παραγωγές των τελευταίων 2-3 ετών. Και φυσικά παλιότερες ταινίες που δεν έχουν προβληθεί στην Ελλάδα ή παρουσιάζουν καλλιτεχνικό / εμπορικό ενδιαφέρον, έχουν κάτι να μας πουν, αλλά και τις πιο σημαντικές ελληνικές παραγωγές κάθε χρονιάς. Δεν έχουμε στεγανά στις επιλογές μας, δεν περιοριζόμαστε από μουσικά είδη ή προσωπικές προτιμήσεις. Το diversity είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει πιστεύω, σε όλα τα επίπεδα. Το GSFF έχει φιλοξενήσει πολλά διαφορετικά μουσικά είδη και αυτό θα συνεχίσει να κάνει. Και φυσικά δεν διαχωρίζουμε το κοινό σε σινεφίλ και μη ή μουσικόφιλους και μη, και σε αυτό το πλαίσιο δεν κάνουμε επιλογές που να γέρνουν προς τη μία ή την άλλη πλευρά, γιατί οι αυθεντικοί σινεφίλ και οι αυθεντικοί μουσικόφιλοι δεν έχουν στεγανά. Με αυτή τη λογική σχεδιάσαμε και το φετινό πρόγραμμα, το οποίο για τον Ιούνιο διαφοροποιείται από εκείνο που είχε ανακοινωθεί αρχικά, λόγω των υγειονομικών περιορισμών. Έχοντας στη διάθεσή μας την κεντρική σκηνή της Τεχνόπολης για 3 μέρες, επιλέξαμε και παρουσιάζουμε 3 ταινίες που προβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα:

Ξεκινάμε την Παρασκευή 11 Ιουνίου, με το ντοκιμαντέρ για τον Phil Lynott, «Songs For While I’m Αway». Μια ιδιαίτερη και ευαίσθητη ταινία της Emer Reynolds για έναν χαρισματικό καλλιτέχνη, που έκανε την πρεμιέρα της τον περασμένο Νοέμβριο στο Λονδίνο και η Αθήνα είναι μία από τις πρώτες πόλεις που θα την φιλοξενήσουν.

Η δεύτερη μέρα είναι πολύ ιδιαίτερη για μας. Η Μαρίνα Δανέζη έχει ετοιμάσει ένα αφιέρωμα στον Νίκο Τριανταφυλλίδη, κάτι που το φεστιβάλ οφείλει στον εμπνευστή και ιδρυτή του και τώρα είναι η στιγμή να το παρουσιάσει. Αλλά και η ταινία που θα προβάλουμε, το «Don’t Go Gentle: A Film About IDLES», ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο που μας πέρασε, μέσα στην πανδημία και έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για να διηγηθεί την ιστορία μιας μπάντας που αυτή τη στιγμή βρίσκεται ίσως στο απόγειό της (και που αν δεν είχαν προκύψει όλα αυτά, την επόμενη μέρα θα εμφανιζόταν στην Αθήνα) και καταπιάνεται με θέματα που ίσως δεν περιμένουμε από ένα μουσικό ντοκιμαντέρ.

Oλοκληρώνουμε την Κυριακή 13 Ιουνίου με την «Εποχή της άρνησης του θανάτου», ένα ελληνικό ντοκιμαντέρ που θα μας ταξιδέψει από τα 90s ως το μουσικό «Big Bang» του 2011, μέσα από διηγήσεις πρωτoπόρων και πρωταγωνιστών της σκηνής, όπως οι Planet of Zeus, 1000mods, Nightstalker, Deaf Radio και Whereswilder. Η συγκεκριμένη ταινία ολοκληρώθηκε μόλις πριν λίγο καιρό, και στο GSFF θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της.

Με τα live μας δεν προσπαθούμε απλώς να γεμίσουμε τις βραδιές μας. Επιλέγουμε ό,τι πιο hot κυκλοφορεί εκεί έξω και μπορεί, ανεβαίνοντας στη σκηνή του GSFF, να παρουσιάσει μια πρόταση και να υπηρετήσει το concept. Μέσα στα χρόνια έχουμε, μαζί με τους καλλιτέχνες, τολμήσει να παρουσιάσουμε αποκλειστικά live sets, ιδιαίτερες προσεγγίσεις και αληθινές καλλιτεχνικές προτάσεις, όπως το πρώτο ever acoustic show των Nightstalker, σε ένα γεμάτο Gagarin, στο Opening Night του 2018. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν δημιουργηθεί σχήματα ειδικά για να παίξουν στο GSFF. Μετά από τόσους μήνες χωρίς live, θέλαμε το μουσικό μέρος του Technopolis Edition να είναι ξεχωριστό. Νομίζω ότι το πετύχαμε, αλλά αυτό μένει να επιβεβαιωθεί τον Ιούνιο στη μεγάλη σκηνή της Tεχνόπολης. Εκεί που την πρώτη μέρα θα ανέβουν οι Remember Lizzy, ένα tribute band με πολλά χρόνια πορείας, που αποτελείται από τους σημαντικότερους Έλληνες hard rock μουσικούς – fans των Thin Lizzy και του Philo. Για τη δεύτερη μέρα επιλέξαμε τους Bazooka, μια πολύ φρέσκια μπάντα, την πιο κατάλληλη να ανοίξει την βραδιά των IDLES, η οποία έχει ήδη χτίσει ένα hype με τις δυναμικές της ζωντανές εμφανίσεις. Το GSFF θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 13 Ιουνίου με ένα διπλό live act: οι Honeybagder θα ανοίξουν τη βραδιά και οι Whereswilder θα κλείσουν τη μέρα που είναι αφιερωμένη στην ελληνική σκηνή, και είμαι σίγουρος ότι θα συζητάμε για καιρό.

Με την ίδια λογική επιλέγουμε κάθε χρόνο και τους καλεσμένους μας. Άνθρωποι με βαθιά γνώση, εμπειρίες και αγάπη για το είδος, συντελεστές και δημιουργοί, ενδιαφέροντες συνομιλητές που έχουν να προσφέρουν πολλά. Στην Τεχνόπολη θα έχω τη χαρά και την τιμή να μοιραστώ τη σκηνή με ξεχωριστούς φίλους για να συζητήσουμε, πάντα με αφετηρία τις ταινίες αλλά και πέρα από αυτές. Όλους αυτούς τους μήνες, με τις καθυστερήσεις, τις αλλαγές και τους περιορισμούς, η αλήθεια είναι ότι η σύνθεση των πάνελ μας άλλαξε πολλές φορές, κυρίως σε ό,τι αφορά στους καλεσμένους μας από το εξωτερικό. Ταυτόχρονα όμως είχαμε την δυνατότητα να μιλήσουμε πολύ μαζί τους και να πάρουμε feedback και πολλές πληροφορίες που θεωρώ ότι θα κάνουν τις συζητήσεις στην Τεχνόπολη ακόμα πιο ενδιαφέρουσες και ανατρεπτικές. 

Κάτι νέο, που σχεδιάζαμε για καιρό και τώρα έχουμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε για πρώτη φορά, είναι η έκθεση Fade Away Photo Exhibition. Μια παράλληλη δράση που θα λειτουργεί κάθε μέρα του φεστιβάλ με ελεύθερη πρόσβαση για όλους όσους θα βρεθούν στην Τεχνόπολη. Η έκθεση φιλοξενεί τρεις φωτογράφους, τρεις καλλιτέχνες αρκετά διαφορετικούς μεταξύ τους, στο έργο των οποίων συναντάμε όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το GSFF - τη μουσική, τον κινηματογράφο και τον άνθρωπο:

• Τον εμβληματικό και αγαπημένο Χρήστο Κισατζεκιάν, με έργα από την πλούσια καριέρα του, στα οποία αποτυπώνεται η συναυλιακή ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία 30+ χρόνια.
• Την Jo Brent, μόνιμη συνεργάτη του GSFF, μια φωτογράφο με ευαισθησία και ανθρωποκεντρική προσέγγιση, που θα παρουσιάσει αντιπροσωπευτικά δείγματα της δουλειάς της για το φεστιβάλ, πορτραίτα μουσικών / καλλιτεχνών και έργα εμπνευσμένα από την Ελλάδα.
• Τη Lindsay Melbourne, φωτογράφο και Associate Producer της ταινίας για τους IDLES, η οποία μας παραχώρησε φωτογραφίες από τις πρώτες ζωντανές εμφανίσεις των IDLES και ανέκδοτο behind the scenes υλικό από τα γυρίσματα της ταινίας.

Όπως ανέφερα και στο ξεκίνημα, στην Τεχνόπολη θα παρουσιάσουμε μόνο 3 από τις 8 βραδιές που είχαμε σχεδιάσει και ανακοινώσει. Οι υπόλοιπες, μαζί ίσως και με άλλες που θα προκύψουν ως τότε, θα παρουσιαστούν στο γνωστό καθιερωμένο format τον χειμώνα, στο σπίτι μας το Gagarin. Οι ημερομηνίες του χειμώνα θα ανακοινωθούν πιθανότατα αμέσως μετά το Technopolis Edition.

Πώς μπήκε το rock στη ζωή σου; Τι σημαίνει για σένα να είσαι rock στο 2021;

H μουσική είναι κάτι που μπαίνει στη ζωή και την ψυχή σου απλά και όμορφα, όπως ο έρωτας. Αν για τον έρωτα μπορείς ίσως να εντοπίσεις τη στιγμή που σου προκύπτει, η μουσική, πιστεύω, είναι αποτυπωμένη στο DNA μας. Σε κάθε περίπτωση είναι μια σχέση μαγική. Το rock, σε όλες του τις εκφάνσεις, ήταν μια φυσική εξέλιξη καθώς άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, τον κόσμο γύρω μου, να διαμορφώνω απόψεις και να θέλω να ακούσω μουσική. Το rock δεν είναι κάτι που το «φοράς» ή το επιδεικνύεις αλλά κάτι που κουβαλάς μέσα σου. Με αυτή την έννοια δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο ή κάτι περισσότερο το 2021, από ό,τι σήμαινε το 2001 ή το 1991. Με την έννοια ότι δεν προσπαθώ να είμαι κάπως, να ντύνομαι κάπως ή να εκφράζομαι κάπως. Είμαι ο εαυτός μου. Η μουσική και ιδιαίτερα το rock, είναι ελευθερία ψυχής και έκφρασης, δεν σε υποχρεώνει να μπαίνεις σε νόρμες κι αυτό είναι πολύτιμο. Σου δίνει όμως την αίσθηση ότι μέσα στην αυθεντικότητά σου ανήκεις κάπου, πως μοιράζεσαι κάτι με πολλούς άλλους, ενώ ταυτόχρονα είσαι ελεύθερος να το βιώσεις και να το αφομοιώσεις όπως εσύ νιώθεις και θέλεις. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως αυτό να είναι που με τράβηξε, τελείως υποσυνείδητα. Το μόνο που συνειδητοποιώ το 2021 και το σκέφτομαι αρκετά, είναι πως θα ήθελα να μπορούσα να παίξω μουσική ώστε να έχω τα μέσα να εκφραστώ μέσα από αυτό που αγαπάω. Δυστυχώς όμως, παρά το ότι περιστοιχιζόμουν πάντα από μουσικούς και είχα πάντα καλό «αυτί» όπως μου έλεγαν, δεν είχα ποτέ την πειθαρχία και την υπομονή που απαιτείται για να μάθεις ένα όργανο, να αναπτύξεις το αισθητήριο και να καλλιεργήσεις τα εκφραστικά σου μέσα ή το όποιο ταλέντο. Γι’ αυτό και τρέφω απεριόριστη εκτίμηση για τους μουσικούς, που αξιοποιούν αυτή τη μαγική «γλώσσα» για να μιλούν στην ψυχή μας. Η μουσική είναι στιγμές, συναισθήματα και αναμνήσεις. Είναι το χαμόγελο που σκας όταν μπαίνει ένα κομμάτι ενώ οδηγείς, ένας στίχος που έχεις συνδέσει με κάποιο πρόσωπο ή μια στιγμή, είναι το δάκρυ και η ανατριχίλα, η αίσθηση της πληρότητας φεύγοντας από μία συναυλία.

Από όλους τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχεις έρθει σε επικοινωνία όλα αυτά τα χρόνια, ποιος σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και γιατί;

Η αλήθεια είναι ότι, ως καλλιτεχνικός διευθυντής του GSFF, έχω το προνόμιο να γνωρίζω αρκετούς σκηνοθέτες, άλλους λιγότερο κι άλλους περισσότερο. Ως συντονιστής των πάνελ προσπαθώ να πάρω ερεθίσματα και να αποκρυπτογραφήσω τα κίνητρα και την έμπνευσή τους. Κάποιους είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε σε Q&A και να περάσουμε χρόνο μαζί στην Αθήνα. Με άλλους, ειδικά στην περίοδο της πανδημίας, περάσαμε αρκετό χρόνο στο zoom ή τα social media. Όλοι έχουν ιστορίες να πουν, όλοι τρέφουν μεγάλο θαυμασμό για το θέμα με το οποίο καταπιάστηκαν, κι αυτό είναι η δύναμή τους. Για όλους αποτελεί τιμή να προβάλλεται η ταινία τους για το αθηναϊκό κοινό, όλοι θέλουν (ή θα ήθελαν αλλά δεν τα κατάφεραν) να είναι μαζί μας στις προβολές, και μιλάνε με ενθουσιασμό για την Αθήνα και την Ελλάδα. Η Emer Reynolds π.χ., πριν λίγες μέρες μου ζήτησε να δείξουμε ξανά την ταινία της τον χειμώνα, ώστε να καταφέρει να έρθει, γιατί τον Ιούνιο θα έχει ξεκινήσει γυρίσματα για την επόμενη. Κάποιοι μου έχουν εντυπωθεί περισσότερο από άλλους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο Jason Georgiades ας πούμε, μου είπε απίθανες ιστορίες από τα γυρίσματα του Desert Age και είχε μείνει άναυδος βλέποντας για πρώτη φορά live τους Nightstalker και τους Puta Volcano, στο Street Mode Festival! Με έχει εντυπωσιάσει η αγάπη της Emer για τον Phil Lynott, η ζεστασιά με την οποία μιλάει για εκείνον και η προσέγγισή της στη ζωή, την προσωπικότητα, το έργο και την κληρονομιά του. Αλλά και ο Miguel Cano Santizo, όταν τον ρώτησα πώς ένας Ισπανός έφτιαξε ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική ροκ σκηνή του σήμερα, μου απάντησε με αφοπλιστική απλότητα και ειλικρίνεια. Τι μου είπε; «Ζω στο Βερολίνο και έβλεπα γύρω μου πολύ κόσμο με t-shirts από ελληνικές μπάντες, ειδικά τις μέρες που εκείνες έπαιζαν στην πόλη. Πήγα σε κάποια live, εντυπωσιάστηκα από αυτό που είδα και άκουσα, και κατάλαβα ότι κάτι σημαντικό γίνεται στη χώρα σας. Κάτι που έπρεπε να γνωρίσω και να καταγράψω».

Τι φιλοδοξείς να αλλάξεις στον τρόπο που υλοποιείται ένα πολιτισμικό φεστιβάλ στην Αθήνα;

Ξεκινώντας την κουβέντα μας είπα πως το GSFF δεν είναι ένα απλό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Είναι μία διαφορετική πρόταση που φαίνεται πως ενδιαφέρει πολλούς, οι οποίοι ελπίζουμε να γίνουν ακόμα περισσότεροι. Μέσα από το GSFF και τις άλλες δουλειές μας δεν φιλοδοξούμε να αλλάξουμε κάτι ή να φέρουμε επανάσταση. Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές στα πάνελ του GSFF με αφορμή τους μεγάλους καλλιτέχνες για τους οποίους συζητάμε, δε νομίζω πως κάποιος ξυπνά ένα πρωί και λέει «σήμερα θα ανακαλύψω το Χ μουσικό είδος, θα κουρδίσω την κιθάρα μου στον Ψ τόνο και θα φέρω επανάσταση στη μουσική». Απλώς κάνει αυτό που γουστάρει με τον δικό του τρόπο, έχει έμπνευση, κατεβάζει ιδέες και τις παρουσιάζει στο κοινό, που είναι ο πιο αυστηρός κριτής.

Θέλουμε να είμαστε πρωτότυποι και αυθεντικοί, να προσφέρουμε κάτι νέο, να μπούμε στα παπούτσια και το μυαλό του κοινού για να ανακαλύψουμε τι του λείπει, τι αναζητά σε ένα φεστιβάλ, μια συναυλία ή ένα αθλητικό event. Προσπαθούμε να προσφέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και το κάνουμε με τον δικό μας τρόπο, από τη σύλληψη ως την υλοποίηση. Και ο δικός μας τρόπος, χωρίς να είναι θέσφατο, δε μας έχει προδώσει μέχρι σήμερα. Στόχος μας είναι, όσοι έρχονται, συμμετέχουν ή εργάζονται στα events μας να περάσουν όσο γίνεται καλύτερα, με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Δεν ανταγωνιζόμαστε κάποιον, παρά μόνο τους εαυτούς μας, το προηγούμενο event μας, και θέλουμε να γινόμαστε καλύτεροι. Δεν διεκδικούμε το αλάθητο. Μετά από τόσα χρόνια, σε κάθε event μαθαίνουμε και κάτι νέο και το εφαρμόζουμε στο επόμενο. Είμαστε πολύ αυστηροί με τον εαυτό μας και το 10 των άλλων είναι το δικό μας 7-8. Το δικό μας 10 δεν το έχουμε πιάσει ακόμα. Αλλά, εδώ που τα λέμε, δε νομίζω πως, αν ρωτήσεις οποιονδήποτε ασχολείται με τα events, θα σου πει ότι έχει κάνει την τέλεια διοργάνωση και είναι 100% ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα.

Υποθέτω το event planning συνοδεύεται από στρες. Πώς το διαχειρίζεσαι;

Καμιά μέρα στη δουλειά μας δεν είναι ίδια με την προηγούμενη κι αυτό είναι, μεταξύ άλλων, που την κάνει συναρπαστική και προκλητική. Αν έρθει αυτή η μέρα που θα νιώσεις “business as usual” κάτι δεν (θα) πάει καλά. Κανένα event δεν είναι ίδιο με τα άλλα, το event planning δεν είναι «τυφλοσούρτης» και δεν έχει «βίβλο». Η λέξη-κλειδί είναι «planning»: σχεδιασμός, μεθοδικότητα, παρατηρητικότητα, σημασία στη λεπτομέρεια. Αν όλα πάνε καλά στην προετοιμασία και είσαι ήρεμος και χαλαρός, σίγουρα κάτι σου έχει ξεφύγει, κάτι δεν θα πάει καλά στο event. Δεν υπάρχει εφησυχασμός, αλλά επαγγελματισμός. Ψάχνεις να βρεις και να προβλέψεις, όχι τι μπορεί να πάει στραβά αλλά, όλα τα ενδεχόμενα και δεδομένα. Αυτό ακούγεται πολύ αγχωτικό, αλλά μετά από τόσα χρόνια καριέρας πιστέψτε με δεν είναι. Σίγουρα υπάρχει πίεση. Ειδικά όταν έχεις τόσο ψηλά standards και απαιτήσεις από τον εαυτό σου. Η πίεση αυτή όμως είναι δημιουργική. Είναι αυτή που σε ξυπνάει το πρωί (αλλά όχι μέσα στη νύχτα…) και σε κάνει να σηκώνεσαι από το κρεββάτι με μια νέα ιδέα. Είναι το είδος πίεσης που, ενώ έχεις φτάσει το event σου σε ένα καλό επίπεδο, σε κάνει να ψάχνεις αυτό που θα το διαφοροποιήσει και θα του προσθέσει ακόμα περισσότερη αξία. Είναι το είδος πίεσης που μας έκανε για παράδειγμα να μεγαλώσουμε το GSFF πριν μερικούς μήνες, και να ανακοινώσουμε 8 προβολές εν μέσω πανδημίας. Είναι η δημιουργική πίεση που έφερε την ιδέα της έκθεσης φωτογραφίας. Η πίεση που σε κάνει καλύτερο.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή σε αυτό που κάνεις και γιατί;

Αυτό που κάνω μου δίνει την ευκαιρία να είμαι δημιουργικός και να μετουσιώνω τις ιδέες μου σε κάτι που αφορά κι άλλους, (ιδανικά) πολλούς ανθρώπους, σε κάτι που θα τους κάνει να χαρούν, να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να αγκαλιαστούν. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα είναι αυτή που παίρνω εκείνη την ώρα ακριβώς που συμβαίνει: αυτό το vibe, η συντονισμένη ενέργεια πολλών ανθρώπων που γεμίζει τον χώρο και με χτυπάει σαν ρεύμα, τα χαρούμενα πρόσωπα, τα καλά λόγια από ανθρώπους που εμπιστεύομαι, η λάμψη στα μάτια αγαπημένων προσώπων. Αυτά το κάνουν να αξίζει τον κόπο, την κούραση, την πίεση και το ρίσκο. Αυτό που κάνουμε ως διοργανωτές εκδηλώσεων, συναυλιών, φεστιβάλ, είναι να δίνουμε την ευκαιρία στους ανθρώπους να χαρούν, να ενωθούν, να απολαύσουν αυτό που αγαπάνε, να τους χαρίζουμε στιγμές, να δημιουργούμε αναμνήσεις και εμπειρίες που θα θυμούνται για χρόνια, και αυτό είναι μοναδικό. Αυτά είναι που τελικά με κρατάνε ενεργό και δραστήριο, αφού δυστυχώς τις περισσότερες φορές η οικονομική ανταμοιβή είναι αντιστρόφως ανάλογη όλων αυτών.