Bicep: Θα κάνουμε μουσική μέχρι να ναυαγήσει το πλοίο

Είναι άδικο που δεν μπορούμε να χορέψουμε όλοι μαζί ακούγοντας δυνατά τα κομμάτια από το «Isles» των Bicep. Συνάμα, μια από τις πιο δίκαιες περιπτώσεις καλής φήμης στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής είναι αυτή που συνοδεύει παντού πλέον το δίδυμο των Andrew Ferguson και Matthew McBriar που γεννήθηκαν στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας και πλέον κατοικούν μόνιμα στο Λονδίνο. Για την ακρίβεια, οι Bicep είναι ίσως οι μόνοι DJs και παραγωγοί που αξίζει να πατήσουν πρώτοι το play στη μετά Covid-19 εποχή και να μας προσφέρουν το ιδανικό πάρτι.

Το «Isles» που μόλις κυκλοφόρησε και συνοδεύεται από διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως είναι η κορυφή μιας δεκαετούς αναρρίχησης της δυάδας στον χώρο της dance μουσικής βιομηχανίας και το hype που τους συνοδεύει, γιγαντώθηκε με τον πιο οργανικό τρόπο. Από το επιδραστικό Feel My Bicep blog στις αρχές των 10s μέχρι τα περίφημα edits τους που έκαναν τους γύρους σε όλα τα μεγάλα clubs του κόσμου στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, μέχρι τον μικρό στρατό από ξεσηκωτικά σινγκλ που εδώ και μια τριετία προετοίμασαν ιδανικά το έδαφος για την μαζική επέλαση του παρθενικούς τους άλμπουμ «Isles» που κρατάει την dance φλόγα ζωντανή ακόμα και στις μέρες της πανδημίας όπου η έννοια clubbing κοντεύει να ξεχαστεί.

Οι Ιρλανδοί Matt McBriar και Andy Ferguson είχαν τις απαντήσεις σε καίριες ερωτήσεις γύρω από τη δημιουργία του άλμπουμ τους.

Πρέπει να ήταν περίεργο να ηχογραφείτε χορευτική μουσική εν μέσω πανδημίας.

Μatt: Ήταν δύσκολα. Προσπαθήσαμε όμως να μείνουμε δημιουργικοί, γράψαμε το μεγαλύτερο μέρος του εκμεταλλευόμενοι το lockdown και έπειτα μια σειρά από live streaming αλλά και τώρα η προώθηση του άλμπουμ μας κρατάνε δημιουργικούς. Από την άλλη οικονομικά μιλώντας ήταν μια κακή χρόνια για τους DJs και την χορευτική μουσική.

Andy: Σημαντικό ότι είχαμε χρόνο να ανακαλύψουμε όλο και περισσότερες νέες λειτουργίες και νέους ήχους από τον εξοπλισμό που είχαμε στο στούντιο αλλά δεν είχαμε καταφέρει να πειραματιστούμε μαζί του. Καινούργια και παλιά synths καθώς και το στοίχημα του να φέρουμε σε αρμονία το οπτικό υλικό των νέων κομματιών με τη μουσική.

Είναι χρόνια που χτίζεται το όνομά σας, πώς ξεκίνησαν όλα;

Matt: Γνωριζόμαστε από το σχολείο, σχεδόν από 8 χρονών αλλά δεν ενώσαμε τις δυνάμεις μας μουσικά μέχρι τα 20. Ξεκινήσαμε μαζί το clubbing στα 16 μας, μετά μετακομίσαμε εγώ στο Νιουκάστλ και ο Andy στο Μάντσεστερ και κάπου εκεί στα 20 ξεκινήσαμε ένα blog με σκοπό να είναι διαφορετικό μουσικά απ οτιδήποτε άλλο. Φανταστείτε σε προ YouTube  εποχές και προ streaming (βασικά το YouTube υπήρχε απλά ανέβαζες βίντεο με γάτες), αποφασίσαμε να στήσουμε ένα μέρος όπου θα ανεβάζουμε όλη την αγαπημένη μας και σχετικά σπάνια μουσική. Από b-sides μέχρι DJ edits μέχρι σπάνια ή ακυκλοφόρητα remixes. Την εποχή που ήμουν εγώ στην Μέση Ανατολή και ο Andy στο Μάντσεστερ αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η ώρα να κάνουμε το και την μουσική κανονική δουλειά. Επέστρεψα από τη Μέση Ανατολή, μετακομίσαμε στο Λονδίνο και ξεκινήσαμε να κάνουμε περισσότερη μουσική παρά να γράφουμε στο blog. Κάναμε DJ sets (κυρίως σε καταστήματα ρούχων μην φανταστείς) αλλά ήταν δύσκολα, ειδικά τα τρία πρώτα χρόνια τρώγαμε μόνο ψωμί (γέλια) για μεγάλο διάστημα αλλά επιμέναμε. Φτάσαμε στο «Isles» και στην άνεση του να κάνουμε ολοκληρωμένους δίσκους, έντεκα χρόνια μετά, αυτό τα λέει όλα.

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ήχου σας είναι να σαμπλάρετε ή να φιλτράρετε ήχους από την παγκόσμια ή ethnic μουσική. Πώς ξεκίνησε αυτό και ποσό εύκολο είναι να παντρέψεις τα ηλεκτρονικά beats με τα ethnic στοιχεία;

Andy: Οι παγκόσμιοι ήχοι είναι το αποτέλεσμα ατελείωτων ωρών ψαξίματος σε δίσκους. Και οι δίσκοι από όλο τον κόσμο, συναντιούνται στο Λονδίνο. Συγκεκριμένα υπήρχε ένα δισκάδικο, το Stoke Newington, όπου εγώ και ο Μatt θα πηγαίναμε, θα πaίρναμε καφέ και θα καθόμασταν να ακούμε δίσκους για παραπάνω από έξι ώρες κάθε μέρα. Το δισκάδικο θα μας πληρώναμε με τους δισκους που θέλαμε εφόσον του τοποθετούσαμε ανά είδος ό,τι καινούργιο ερχόταν. Δεν μας ενδιέφεραν dance δίσκοι για DJ set. Μας ενδιέφεραν βινύλια από όλα τα είδη και από όλες τις χώρες. Ακριβά να είχαν ένα καλό σημείο που θα μπορούσαμε να κάνουμε edit, ακόμα και αν για να το παίξουμε μετά σε set έπρεπε να το επιταχύνουμε ή να το ρίξουμε πολλές στροφές. Είμαστε μεγάλοι φαν της εποχής του hip hop που ήταν γεμάτη samples, δηλαδή παιδιά της diggin' κουλτούρας, ειδικά με δίσκους από όλο τον κόσμο. Θα σαμπλάραμε ιαπωνικά άλμπουμ μόνο με τύμπανα ή τουρκική ποπ ή βουλγαρικά πολυφωνικά σχήματα. Όσο τα ψάχναμε και όσο βρίσκαμε στο YouTube, υπήρχαν βράδια που μπαίναμε σε κανονική trance εμπειρία μελετώντας τα.

Matt: Έχουμε φτιάξει ένα site που λέγεται bicepmusic.com/samples και εκεί ανεβάζουμε και ανανεώνουμε όλα τα samples που χρησιμοποιούμε. Π.χ. σε αρκετά παραδοσιακά ιρλανδέζικα κομμάτια υπάρχει μια Enya τύπου αισθητική, αλλά το γεγονός ότι είμαστε από την Ιρλανδία σημαίνει ότι αυτές οι μελωδίες υποσυνείδητα ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας και άρα όταν ξεκινήσαμε να πειραματιζόμαστε ανατρέξαμε εκεί για τις πιο ανθεκτικές, ονειρικές μελωδίες.

Πώς νιώθετε που η πολυπολιτισμικότητα του Λονδίνου ίσως αλλάξει τώρα με το Brexit;

Matt: Το Λονδίνο δεν έχει σχέση με την Αγγλία. Είναι ένας μικρόκοσμος από μόνο του και ειδικά αν μένεις στο ανατολικό Λονδίνο όπως εμείς, η διαφορετικότητα στις κουλτούρες των ανθρώπων και των καλλιτεχνών που συναντάς εκεί, έρχεται και σε βρίσκει μόνη της, σε σημείο που μαθαίνεις να αγκαλιάζεις τους άλλους πολιτισμούς, διδάσκεσαι από αυτούς και καταλήγεις να είσαι πολύ πιο ανοιχτόμυαλος άνθρωπος. Τώρα ποσό όλο αυτό το πολιτιστικό χωνευτήρι θα επηρεαστεί από το Brexit μένει να το δούμε.

Γιατί ονομάσατε το άλμπουμ «Isles»;

Matt: Ο τίτλος ήρθε αφού είχαμε τελειώσει το άλμπουμ. Το ξανακούσαμε προσεκτικά, είδαμε όλα τα στιλ και τα είδη που καλύπτει και φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι αντικατοπτρίζει τις ζωές μας όπως ήταν μοιρασμένες στον χρόνο. Είχαμε ζήσει τη μισή ζωή μας στην Ιρλανδία και την άλλη μισή στο Λονδίνο.

Andy: Αυτή η αντανάκλαση ανάμεσα στα δύο νησιά έγινε ο τίτλος του πρώτου μας άλμπουμ.

Matt: Και μαζί οι επιρροές τους. Η Ιρλανδία είναι το πιο techno, trance, μελωδικό, ωμό, επιθετικό κομμάτι της μουσικής μας. Τους Ιρλανδούς τους αρέσει η έντονη και στα όρια μουσική. Το Λονδίνο είναι πολύ πιο εγκεφαλικό και με επιρροές από ολόκληρο τον κόσμο. Από εκεί πήραμε το jungle, το garage, την deep house και την jazz. Σχεδόν είχαμε σαν στόχο το άλμπουμ ακούγεται με άμεσες αναφορές και στα δύο μέρη. Διαφορετικά με τον μέσο Ευρωπαίο, ο Ιρλανδός είναι αποκλεισμένος. Στα 90s και στις αρχές των 00s έπρεπε να έχεις κλείσει την πτήση σου πολύ νωρίτερα για να βρεθείς στο πιο διπλανό νησί που ήταν η Αγγλία. Δεν έχεις την ευκαιρία να οδηγήσεις όπως π.χ. στο Βέλγιο. Νιώθαμε παγιδευμένοι και ασφαλώς οι δίσκοι που ακούγαμε μας ενθουσίαζαν γιατί ήταν ο τρόπος μας να ξεφύγουμε. Μαζί και το φοβερό club Shine στην εστία του πανεπιστημίου του Μπέλφαστ. Από εκεί πήραμε τις πρώτες ηλεκτρονικές αναφορές μας, αφού θα βλέπαμε να παίζουν από τον Richie Hawtin μέχρι τον Laurent Garnier, τον LTJ Bukem και φοβερά drum n bass ή electro break ονόματα όπως οι Chemicals Brothers. Όλη ζωή μας και οι μουσικές αναφορές μας στα δύο νησιά έγιναν το «Isles».

Πώς νομίζετε ότι θα είναι η μετά Covid εποχή;

Matt: Νομίζω θα το θυμόμαστε και θα λέμε «τι ωραία που θα ήταν να είμαστε χαλαροί όπως τότε που είχαμε πανδημία και δεν έπρεπε να πιεστούμε για προθεσμίες και ταξίδια για δουλειά». Από την άλλη θα θυμόμαστε πόσο μας έλειψαν τα φεστιβάλ και οι περιοδείες μέσα στην πανδημία.

Andy: Επιπλέον αυτή η αβεβαιότητα σε γεμίζει στρες. Αναρωτιέσαι αν υπάρχει έστω και ένας μικρός προγραμματισμός για το πώς υπό συνθήκες μπορεί να επιστρέψει η ζωντανή μουσική στη ζωή μας γιατί κάτι τέτοιο σίγουρα θα βελτίωνε την καθημερινότητα.

Matt: Νομίζω τώρα που έχουμε ελπίδα και στόχους να πετύχουμε σαν ανθρωπότητα θα είναι πιο εύκολο. Στην αρχή, το ζήσαμε σαν κάποιου είδους αδιέξοδο. Τώρα με το εμβόλιο, όλα δείχνουν καλύτερα.

Andy: Επίσης, για όσους ασχολούνται με μουσική επαγγελματικά, ίσως και να ήταν μια καλή περίoδος. Εμείς βρήκαμε χρόνο να τελειώσουμε αυτό το άλμπουμ μέσα στο lockdown και η ιδέα του να ολοκληρώσεις κάτι χωρίς να σε κυνηγάνε deadlines είναι λυτρωτική και μια καλή συγκυρία.

Matt: Καλή συγκυρία είναι για αυτούς που κάνουν ambient μουσική, όχι για εμάς που κάνουμε χορευτική (γέλια).

Andy: Ισχύει θα κυκλοφορήσουν εκατοντάδες ambient δίσκοι μέσα στο 2021 (γέλια).

Σας έχει περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να γυρίσετε στις εποχές που παλεύατε για να ζήσετε από τη μουσική;

Matt: Νομίζω έχουμε συμφωνήσει ότι θα κάνουμε μουσική μέχρι να ναυαγήσει το πλοίο, αν αυτό συμβεί ποτέ. Δηλαδή αν φτάσουμε στο σημείο να πούμε ότι μας τελείωσαν τα λεφτά και εμείς τελειώσαμε με τη μουσική. Αλλά μέχρι τότε θα περιμένουμε. Έχουμε θυσιάσει πολλά για αυτό που ζούμε τώρα και δεν νομίζω να λυγίσουμε από την τρέχουσα πανδημία. Εννοώ, αφήσαμε καλοπληρωμένες κανονικές δουλειές γραφείου, ξεπεράσαμε το άγχος του να ζούμε με λίγα για πέντε συνεχόμενα χρόνια σε μια τόσο ακριβή πόλη όπως το Λονδίνο και καταφέραμε τελικά του να ζούμε από τη μουσική μας, κάτι που μας κάνει πλέον να το διασκεδάζουμε πάρα πολύ ώστε να το αφήσουμε να χαθεί.

Andy: Και επίσης είναι και όλα τα άλλα πράγματα που σε έκανε η πανδημία να συνηθίσεις. Όπως το να επενδύσεις σε χρόνο και γνώση ώστε να αποκτήσεις τον έλεγχο και σε άλλα πράγματα εκτός από τη μουσική σου. Το να πηγαίνεις σε ένα live stream και να έχεις ο ίδιος φροντίσει τα visuals σε κάνει ακόμα πιο ανεξάρτητο. Σε κάνει προσαρμόσιμο, σε κάνει να θυμάσαι τις ρίζες σου γιατί πολλοί μείναμε για καιρό σε ένα μέρος και τις αναπολήσαμε, σε ωθεί  να επαναπροσδιορίσεις το επίπεδο βιαστικής ζωής που ζούσες, από το ένα event στο άλλο, και σε κάνει προνοητικό. Σου δίνει την ευκαιρία να σχεδιάσεις πιο προσεκτικά το μέλλον, τις κινήσεις και την ζωή που θέλεις πραγματικά να ζεις.