Δισκοκριτική: Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει τις πρώτες εντυπώσεις του από το νέο άλμπουμ «Spare Ribs» των Sleaford Mods, που κυκλοφορεί στις 15 Ιανουαρίου 2021
Αν υπάρχει ένα έντονο χαρακτηριστικό στο punk είναι ότι στήνει τις αρχές του πρωταρχικά πάνω στο «όχι». Έτσι, κάθε αντίληψη, κάθε ιδεολογική του πτυχή, κάθε μανιφέστο που προκύπτει στο εσωτερικό του, γνωρίζει πριν από οτιδήποτε άλλο την αμφισβήτηση από τα μέλη της ίδιας της punk κοινότητας. Μιας κοινότητας τόσο ιδιαίτερης, που υπακούει -λάθος λέξη για το punk- σε ελάχιστα από τα στοιχεία που συνθέτουν μιαν οποιαδήποτε άλλη κοινότητα. Κι ενώ για να αναγνωριστείς στο πλαίσιο μιας οποιασδήποτε άλλης ομάδας, το κύριο καθήκον σου είναι να χρησιμοποιείς τα κλισέ που έχουν δημιουργηθεί πριν από σένα, στο punk πρέπει να τα καταρρίπτεις. Κι όσο πιο πολύ διαφοροποιείσαι, τόσο καλύτερα για σένα.
Πιο παλιά, πιστεύαμε ότι αρκούσε ο θυμός απέναντι στην εξουσία και την κοινωνική δύναμη, το μένος απέναντι στη μαζική κουλτούρα και τα παράγωγά της για να ξεχωρίσεις. Τώρα πια, ξέρουμε καλά ότι σε κάθε στάδιο της πορείας του είδους, τα σχήματα του punk που αναγνωρίστηκαν ήταν αυτά που είχαν πέρα από καθαρή ιδεολογική γραμμή και αισθητική αξία. Κι αν τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα το 1977, όταν οι υπάλληλοι των δισκογραφικών εταιρειών έκαναν βόλτες στο Soho για να υπογράψουν όποια παρέα είχε πιο σηκωμένα μαλλιά, τώρα πρέπει να έχεις σοβαρή άποψη, τόσο περί της κοινωνικής κατάστασης, όσο και επί του συνολικού ηχητικού σου αποτελέσματος.
Πίσω στο 2007, όταν οι Sleaford Mods κυκλοφορούσαν το πρώτο τους ομώνυμο cd-r (σήμερα ανταλλάσσεται προς 551, 80 ευρώ, βλ. Discogs), άρπαζαν samples «χωρίς έλεος», όπως σημείωναν και χωρίς καν να τα αναφέρουν. Εκεί μέσα υπήρχαν στοιχεία από το “Flight Of The Rat” των Deep Purple, το “Running On The Spot” των The Jam, το “The Chronic (Intro)” του Dr. Dre, το “What's Going On” του Marvin Gaye, το “Let's Get It On” του Roni Size, το “Rock My Plimsoul” του Jeff Beck και πάει λέγοντας. Έτσι, ενώ σε επίπεδο στίχων, εκφοράς των στίχων και γενικότερου attitude, το σχήμα βρισκόταν στον πυρήνα της punk αισθητικής, το μουσικό μέρος, κυρίως ως διαδικασία, στεκόταν πιο κοντά στο hip hop με ηχητικό αποτέλεσμα που άγγιζε την electronica. Μια ακατέργαστη, σκληρή και θυμωμένη εκδοχή της electronica.
Στα πρώτα βήματα του σχήματος πιστεύαμε ότι επρόκειτο για τον Jason Williamson που ήθελε να τα πει κι έτσι αγγάρεψε έναν τύπο που κάτι σκάμπαζε από ηλεκτρονικά -τον Andrew Fearn- να του στήσει τις ηχητικές βάσεις. Καθώς τα cd-r διαδέχονταν το ένα το άλλο, καθώς έδωσαν τη θέση τους στα singles και όταν ήρθε επιτέλους το “Austerity Dogs” το 2013, είχε αρχίσει να φαίνεται ότι δεν ήταν καθόλου έτσι. Αν ο Williamson κυκλοφορία με την κυκλοφορία, κομμάτι με το κομμάτι ακόνιζε τις λέξεις του, ο Fearn έκανε το ίδιο με τους ήχους και μάλιστα με ακόμη πιο γρήγορους ρυθμούς. Έτσι, αν στο προηγούμενο album “English Tapas” φαινόταν ότι τα δύο στοιχεία της μουσικής των Sleaford Mods βρίσκονται σε ισορροπία, στο “Spare Ribs” είναι ο Fearn που εκπλήσσει, σχεδόν όσο κι ο Williamson.
Ο Williamson, που δεν διστάζει να τραγουδήσει κανονικά (ή σχεδόν κανονικά), δεν διστάζει να καλέσει την Billy Nomates (τι κορίτσι κι αυτό!) και την Amy Taylor από τους Amyl and the Sniffers για να απλώσουν μαζί τη βρωμερή μπουγάδα της Μεγάλης Βρετανίας, που δεν είναι τόσο μεγάλη όσο θέλει να πιστεύει, που είναι γεμάτη τυχάρπαστους τόριδες και γελοία υποκείμενα, που παίρνει τα όνειρά σου και τα τσαλαπατάει αλύπητα στη λάσπη των δρόμων της αγγλικής επαρχίας. Όπου κι αν πάει, ό,τι κι αν θυμηθεί ο Williamson, όσο πίσω κι αν γυρίσει, οι αναμνήσεις του τον εξοργίζουν όλο και πιο πολύ. Την ίδια στιγμή, ο Fearn επιστρέφει κι εκείνος στις εποχές της ηλεκτρονικής αθωότητας αρπάζοντας ήχους που θα μπορούσαν να ακούγονταν ρομαντικά vintage, αν δεν τους απογύμνωνε από κάθε γλυκερή ανάμνηση, αν δεν τους παρουσίαζε τόσο ξερά, τόσο ωμά, τόσο μονοσήμαντα, όπως ακριβώς –και μόνο έτσι- θα λειτουργούσαν στη σημερινή αισθητική των Sleaford Mods, στη σύγχρονη αισθητική του punk.
Το “Spare Ribs” είναι μεγάλο album: Οι ήχοι του Fearn σε τραβάνε όλο και πιο πολύ ν’ ακούσεις και να ξανακούσεις τον Williamson να φτύνει λέξεις μ’ εκείνη την άξεστη προφορά της εργατικής τάξης του Nottingham, για τη ζωή στον τόπο του, για τη ζωή στον δικό σου τόπο, όπου αυτό που σε τελευταία ανάλυση έχει σημασία δεν είναι να ζητιανεύεις από τις κυβερνήσεις, αλλά να δημιουργείς ο ίδιος καθημερινά τη συνείδηση, ότι μέσα στα σκατά αυτού του κόσμου είσαι και παραμένεις ολόκληρος, είσαι ο εαυτός σου, έτοιμος να τα γαμήσεις όλα αν χρειαστεί, μα έτοιμος -την ίδια στιγμή- να χτίσεις τις πιο στέρεες πραγματικότητες. Και οι στέρεες πραγματικότητες μόνο στις αλήθειες μπορούν να στηθούν.
13°
