Συνέντευξη: Η soul jazz τραγουδίστρια Lady Blackbird μιλάει για το άλμπουμ «Black Acid Soul», τη ζωή και το lockdown στο Λος Άντζελες, τις επιρροές της.
Ο ήχος της θα μπορούσε άνετα να είναι αντικείμενο μουσικού στοιχήματος για το 2021. Mε την έννοια ότι έχει ενδιαφέρον να ποντάρει κανείς στη φήμη της και να περιμένει το hype γύρω από το όνομά της, να επιβεβαιωθεί τους επόμενους μήνες. Από την άλλη, τρόπον τινά, μας έχει προλάβει ήδη ο γκουρού της λονδρέζικης jazz. Στις επόμενες γραμμές, θα γνωρίσετε τη Lady Blackbird, την κυρία που ο Gilles Peterson του BBC χαρακτήρισε ως «η Grace Jones της jazz» και μένει το περιεχόμενο του άλμπουμ «Black Acid Soul» που με προσοχή ετοιμάζει για το 2021 η Foundation Music, του Λονδρέζου μουσικού παράγοντα και dj Ross Allen, να αποδείξει αν δίκαια, η φήμη προηγείται αυτής της επιβλητικής παρουσίας και -σχεδόν- κλασικής jazz φωνής.
Ζούσες πάντοτε στο Λος Άντζελες ή μετακόμισες πρόσφατα;
Όχι, μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη νοτιοδυτικά. H μητέρα μου επέμενε στο να τραγουδάω και όταν συνειδητοποίησε ότι η φωνή μου έχει προοπτική, ανέλαβε τα πάντα. Από το να τραγουδάω στην χορωδία της εκκλησίας, αργότερα σε γάμους, μικρές τοπικές γιορτές, οπουδήποτε μπορούσε να με προωθήσει, εγώ απλά ακολουθούσα. Αντί για αμάξι είχε πάρει ένα βαν για να μπορούμε να βάζουμε τον εξοπλισμό και οργώναμε όλες τις νοτιοδυτικές πολιτείες. Έκτοτε συνέβησαν πολλά, όχι όμως περισσότερο σημαντικά από αυτό που συμβαίνει τώρα. Οπότε, εδώ και κάποιο διάστημα το Λος Άντζελες είναι το σωστό μέρος για να βρίσκομαι.
Από εκεί πώς βιώνεις την πανδημία;
Με τα πάνω και τα κάτω της. Αρχικά θεώρησα ότι θα είχα επιτέλους χρόνο να ξεκουραστώ, σύντομα όμως επέστρεψα στην δουλειά. Αρκετές νέες στούντιο συνεργασίες ενώ παράλληλα μόλις ξεκινήσαμε σχεδιασμούς για τον δεύτερο δίσκο. Για παράδειγμα στο επερχόμενο φιλμ για την ζωή του τραγουδιστή συνθέτη Peter Case γυρίσαμε την διασκευή σε ένα κομμάτι του που ερμηνεύω μαζί με τον επίσης ανερχόμενο Chris Pierce, μετά ηχογράφησα τη συμμετοχή μου στο νέο άλμπουμ των Vintage Trouble (μαζί με τον φοβερό τύπο Trobone Shorty, που παίζει και στον δίσκο μου) ενώ σύντομα τελειώνουμε όλες τις προωθητικές συνεντεύξεις για το «Black Acid Soul».
Aς βουτήξουμε σε αυτό. Αρχικά να ρωτήσω, μια τόσο κλασική φωνή με γρέζι και ωριμότητα, που ήταν κρυμμένη τόσα χρόνια και ποιος την έφερε επιτέλους στην επιφάνεια;
Αχ, αυτή η φωνή ε; Τα μπάσα της μετά από αγουροξυπνημένα πρωινά με κάνουν να ακούγομαι σαν άντρας (γέλια). Ασχολούμαι με το τραγούδι πολλά χρόνια, προσπαθούσα και ακόμα προσπαθώ να τα καταφέρω ξέρεις. Έχω δοκιμάσει πολλά και αρκετά διαφορετικά είδη προκειμένου να βρω την σωστή συνταγή και τελικά μόνο όταν ακολουθήσαμε την πιο απλή και γυμνή εκδοχή κλασσικών κομματιών όπως το «Blackbird» της Nina Simone, μας φανερώθηκε η ταυτότητα του ήχου και της φωνής. Στην ουσία, η νέα εποχή ξεκίνησε από τις κινήσεις του παραγωγού μου Chris Seefried (σ.σ. συνεργάτης ονομάτων όπως η Lana Del Rey και οι The Kooks), με τον οποίο γνωριζόμαστε από πάντα. Γράψαμε τα πρώτα πέντε κομμάτια στο Sunset Sound, στο δωμάτιο που ηχογραφούσε ο Prince και αυτό από μόνο του έχει μαγεία όπως ξέρεις. Ξεκινήσαμε απλά οι τρεις μας, με τον Darren Johnson στα πλήκτρα (έχει παίξει και με τον Miles Davis) και τον Jon Flaugher στο κοντραμπάσσο, όλα ζωντανά με διάθεση να αφήσουμε όσο πιο ωμή την ενέργεια των κομματιών που είχαμε διαλέξει. Μετά προσθέσαμε από πάνω τον Jimmy Paxon στα τύμπανα και τελικά αυτός ο χειροποίητος, αυθεντικός ήχος, ξαφνικά έδεσε με την φωνή. Παράλληλα ήρθε ο κύριος Ross Allen με την ανεξάρτητη εταιρεία του Foundation, πάλι από τις επαφές του Seefried και όλα τα κομμάτια ενώθηκαν σε αυτό το παζλ που πλέον βγάζει απόλυτο νόημα για αυτό που είχα μέσα μου τόσα χρόνια αλλά δεν είχα βρει τον τρόπο να υποστηρίξω.
Περιέργως όμως, όλα ξεκίνησαν από τη διασκευή σου στο κομμάτι «Collage»;
Ναι, το άλμπουμ είναι βασισμένο σε διασκευές. Ξεκινήσαμε με το «Blackbird» της Nina Simone και έπειτα ο Ross Allen έφερε την ιδέα του «Collage», αλλά το προσεγγίσαμε όχι από την αυθεντική εκτέλεση των James Gang, του 1969, αλλά αυτή των 3 Degrees, μιας φοβερής soul 70s μπάντας από τη Φιλαδέλφεια.
Και έπειτα ήρθαν τα ρεμίξ που το εκτόξευσαν.
Πραγματικά. Δεν είχα ποτέ μέχρι τώρα ακούσει την φωνή μου σε ρεμίξ εκδοχή. Αυτή ήταν η πρώτη φορά και έγινε τόσο πετυχημένα που μας εξασφάλισε όλο αυτό το αρχικό ενδιαφέρον. Όταν άκουσα το ρεμίξ του Bruise ήμουν κατενθουσιασμένη, ανέβασε επίπεδα το κομμάτι η παραγωγή του. Φαντάσου πώς είναι να ηχογραφείς ένα jazz κομμάτι με όλες τις γυμνές του αλήθειες και ξαφνικά να το βλέπεις να αλλάζει μουσική κατεύθυνση και να απογειώνεται. Ακόμα με εκπλήσσει κάθε φορά που το ακούω.
Υποθέτω το γεγονός ότι και εσύ από τη μεριά σου ήσουν ανοιχτή στο ενδεχόμενο των ρεμίξ βοήθησε. Σε έναν βαθμό πάντως ίσως αποπροσανατολίζουν τα ρεμίξ τον ακροατή από την ουσία του δίσκου, που μάλλον περιμένει να ακούσει ένα jazz, soul, blues μείγμα.
Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό για τα ρεμίξ. Μου αρέσει να ακούω την φωνή μου να μετατρέπεται σε κάτι τελείως διαφορετικό. Πάντως για το άλμπουμ μακάρι να γίνει όπως το είπες. Θέλω πάρα πολύ να έχει την επιτυχία ενός κλασσικού δίσκου του είδους. Από το όνομα, Lady Blackbird, από τον τίτλο του δίσκου, «Black Acid Soul», μέχρι το artwork και την αισθητική σου όλα δείχνουν να έχουν μια διαχρονική αξία. Αυτός είναι ο στόχος. Στη διάρκεια των νυχτερινών ηχογραφήσεων ο παραγωγός μου ξεκίνησε να ανεβάζει φωτογραφίες από τα sessions με το hashtag «Black Acid Soul». Αυτό ήταν, το λατρέψαμε όλοι αυτομάτως και ονομάσαμε έτσι τον δίσκο ενώ όταν τελειώναμε τη διασκευή στο «Blackbird», το Lady μας προέκυψε επίσης φυσικά και ξέραμε ότι είχαμε δύο δυνατούς τίτλους.
Το«Blackbird» της Nina Simone ε; Ποια άλλα μεγάλα ονόματα θεωρείς βασικές επιρροές σου;
Μεγάλωσα ακούγοντας αρκετή soul και κατά κάποιο τρόπο όπως μπορείς να δεις και από το πορτραίτο της Billie Holiday στο σαλόνι μου, με μεγάλωσαν οι θρύλοι. Από τη soul, στην be bop, μετά στη reggae, στη Motown των 60s, στην Diana Ross και τους Supremes, στο rock των Cure, στο rap του Jay Z και από εκεί πίσω στους Coldplay. Όλοι τους έχουν βοηθήσει στο να σχηματιστεί ο ήχος μου και η προσωπικότητά μου. Είμαι όλες οι επιρροές μου, και μαζί με τον ιδιότροπο χαρακτήρα μου δημιουργείτε μια αινιγματική προσωπικότητα.
Όταν έβγαλες τα πρώτα σινγκλ είχα την εντύπωση ότι ο δίσκος θα ερχόταν μέσα στο 2020. Τι προέκυψε;
Η πανδημία. Προτιμήσαμε να επιμείνουμε λίγο ακόμα πάνω στα σινγκλ και κυρίως στα ρεμίξ, και να αλλάξουμε πορεία παρότι o δίσκος είχε προγραμματιστεί για τον Οκτώβριο που μας πέρασε. Φαντάσου λοιπόν πώς είναι να έχεις μόλις τελειώσει το άλμπουμ και να έχεις ξεκινήσει τις προωθητικές συναυλίες. Είχα ήδη μαζέψει την μπάντα και είχαμε ανοίξει στο θρυλικό Troubadour του L.A. για τον Desi Valentine ενώ είχαμε και ένα συναυλιακό residency στο «Hotel Cafe» και ξαφνικά όλα πάγωσαν. Βέβαια, το label και το management μου, υπήρξαν τόσο υποστηρικτικοί σε όλο αυτό και βρήκαν τρόπους όπως τα ρεμίξ για να κρατήσουν ζεστό το όνομα (σ.σ. ο Ross Allen και η Foundation Music πέραν του ρεμίξ του Bruise έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στη διανομή των υπολοίπων. Από τον Ashley Beedle των Χ-Press 2, μέχρι τον Matthew Herbert και τον Greg Foat έχουν καλυφθεί σχεδόν όλα τα είδη που θα μπορούσε να ρεμιξαριστούν τα originals).
Και ώθησαν τον Gilles Peterson να σε χαρακτηρίσει ως την «Grace Jones της jazz»…
OMG! Δεν έχω λάβει καλύτερο κομπλιμέντο από αυτό στη ζωή μου ποτέ! Ήμουν και είμαι ακόμα τόσο χαρούμενη. Ήταν τεράστια τιμή, ειδικά για κάποια που λατρεύει την Grace Jones όσο εγώ. Μια μέρα θα τελειώσει όλο αυτό και όταν συναντήσω τον Gilles στο Λονδίνο θα τον φιλήσω για αυτό το σχόλιο!
7°
