Η συναυλία της Shakira στην Αθήνα τον Ιούλιο του 2006 στο ΟΑΚΑ μέσα από φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Ανέκαθεν την ξεχώριζα ανάμεσα στις Ντίβες της Pop. Και δεν είναι μονάχα θέμα… γούστου όσον αφορά την ανυπέρβλητη θηλυκή γοητεία που εκπέμπει τούτο το επουράνιο πλάσμα. Όχι φίλε μου. Μιλώ και ως (έστω και) ερασιτέχνης μουσικοσυνθέτης εδώ και σαράντα συναπτά έτη. Ε, λοιπόν, η Κολομβιανή Shakira Isabel Mebarak Ripoll είναι από τις ελάχιστες διάσημες ερμηνεύτριες που συγχρόνως συνθέτει, στιχουργεί, γράφει ποιήματα, παίζει κιθάρα, κάνει την παραγωγή των δίσκων της και συγχρόνως διατελεί κορυφαία επαγγελματίας χορεύτρια, ταπεινή ηθοποιός και αμετανόητη, άσβεστη φιλάνθρωπος!
Η τετραπέρατη, πολυσχιδής κουκλίτσα υπήρξε παιδί-θαύμα. Τον επίτιμο τίτλο της Βασίλισσας της Latin τον κέρδισε με τη σπαθάρα της λοιπόν και δεν ακούω κουβέντα! Για να κυκλοφορήσεις τον πρώτο σου δίσκο στα δεκατρία σου χρόνια στην πολυεθνική SONY (έστω και στο κολομβιανό παρακλάδι της) θέλει πολλές… ωοθήκες. Ήταν όμως στο πέμπτο της κύημα που κελάηδησε αγγλικά μέσα από το «Laundry Service» και πούλησε μονομιάς δεκατρία εκατομμύρια κόπιες! Τα χιλιοακουσμένα «Whenever, Wherever» και «Underneath Your Clothes» την έθεσαν ξάφνου ως ίση ανάμεσα στα ίδια της τα είδωλα. Της άνοιξαν τις πόρτες των γηπέδων της υφηλίου. Κανονικά.
Πριν λίγες μόλις μέρες λοιπόν, στις 25 Νοεμβρίου, η 43χρονη πλέον σταρ μοιράστηκε διαδικτυακά φιλάκια με εκατό επιλεγμένους τυχερούς του διαγωνισμού για τα επώνυμα αρώματά της σε ένα «virtual meet & greet» όπως το βάπτισε, κόντρα στην αναμενόμενη ακύρωση των ζωντανών εμφανίσεων που είχε προγραμματίσει και δαύτη για φέτος, δηλώνοντας συνάμα «δεν βλέπω την ώρα να ξαναβγώ σε περιοδεία». Τα σημεία των καιρών δεν κάνουν διακρίσεις…
…Και πες μου εσύ λοιπόν πώς θα ένιωθες αν σου επέβαλαν οι μανατζαρέοι να φωτογραφίσεις το πρώτο και μόνο τραγούδι από αυτή την πολυαναμενόμενη συναυλία, μια από τις πρώτες μετακλήσεις «θηριωδών καλλιτεχνών» (εμπορικά μιλώντας) στην Ψωροκώσταινά μας. Χάλια; Βάλε και κάτι ακόμη! Πόσο μάλλον όταν στο εισαγωγικό «Estoy Aqui» ήταν ντυμένη ως φοιτήτρια της Θεολογικής, για να φορέσει στη συνέχεια -εν απουσία μας από τα φωτογραφικά χαρακώματα- τα αραχνοΰφαντα, διάφανα, έως και ανύπαρκτα συνολάκια της. Τραβούσα τα μαλλιά μου λέμε, παρέα με καμιά δεκαπενταριά συναδέλφους. Άσε που κόντεψα να μείνω έξω από τα photo pits…
Κι όμως. Υπεύθυνος παραγωγής της MAX Productions ήταν ο πολυαγαπημένος μου Μάρκος Μιχαηλίδης που μαζί με την Μαρία Θανασούλια ως ντουέτο μα και την Τίνα Παππά (ή Αστροτίνα όπως τη λέγαμε τότε), υπήρξαν οι πιο συνεννοήσιμοι/αξιόπιστοι συνεργάτες Τύπου-ΜΜΕ που είχα την τύχη να γνωρίσω από το 1989 και δώθε. Αναφέρομαι στην αλληλοκατανόηση. Παρότι λοιπόν κατά κανόνα είμαι πιο συνεπής και από το θάνατο στα ραντεβού μου, ανειλημμένες υποχρεώσεις με ήθελαν να χάνω την απογευματινή συνέντευξη τύπου της απαστράπτουσας ερμηνεύτριας στο Ο.Α.Κ.Α. όπου μοιράστηκαν τα φωτογραφικά μας πάσα. Παρότι είχα ενημερώσει εγκαίρως τηλεφωνικά τους πάντες, καταφθάνοντας μου δηλώνουν πως δεν υπάρχει πλέον άλλο πάσο για μένα. Με τα φτερά κομμένα, καλώ τον Μάρκο στο κινητό του και παρότι είχε φύγει από το χώρο ως πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, δίνει εντολή του στιλ «ο Κισατζεκιάν δεν μένει ποτέ έξω, πόσο μάλλον σε κάτι που κάνω εγώ»… Η αλληλοκατανόηση που λέγαμε!
Το τότε πρόσφατο «Oral Fixation, Vol. 2» λοιπόν ήθελε την ξανθιά πριγκίπισσα να σταματά στην Καλογρέζα στα πλαίσια της δίμηνης περιοδείας της, για μια από τις 125 ζωντανές της εμφανίσεις σε έξι ηπείρους!
Το άνοιγμα της θεόρατης αυλαίας ανέλαβε κείνη την καλοκαιρινή βραδιά η Ραλλία Χρηστίδου που ζούσε την περίοδο αυτή τον δικό της μικρό θρίαμβο με το «Εγώ για Σένα», αποδίδοντας από σκηνής τα μέγιστα. Η συνέχεια ανήκε στους δημοφιλέστατους ακόμη C:Real του Τάκη Δαμάσχη. Η ελληνο-αγγλόφωνη pop των διαφημιστικών jingles («Έτσι Μ’ Αρέσει να Ζω», «Θα Περιμένω», «Baila Morena») συνεπήρε καίρια το πολυπληθές κοινό και η Ειρήνη Δούκα έδωσε το δικό της ρεσιτάλ.
Η διοργάνωση θύμισε ελβετικό ρολόι. Έτσι όταν ήρθε η σειρά της πρωταγωνίστριας, το πλήθος έλαμπε διπλά: μια από την ψυχική ανάταση που τούτο το ραντεβού ενέπνεε ακόμη και σε κείνους που ήταν στην πάνω-πάνω σειρά της κερκίδας, και μια από τις χιλιάδες πράσινα φωσφορίζουσες ράβδους που είχαν μοιραστεί νωρίτερα. Το ότι αποτέλεσαν και όργανο παρενόχλησης ως ιπτάμενες, το παραβλέπω συνειδητά…
Εδώ ήμασταν λοιπόν. Σε πέντε μέτρα απόσταση (κυρίως λόγω του ύψους της πελώριας σκηνής) η μικροσκοπική Θεά μοίραζε ματιές και χαμόγελα μοναδικής θέρμης, γλυκύτητας μα και μαλαγανιάς, εμπλουτίζοντας την ανυπέρβλητη κινησιολογία της όπως μονάχα αυτή ξέρει. Λατινικά. Και η φωνή; Φωνάρα, κι ας έχω διαβάσει για μέτριες στιγμές από κάποιους συναδέλφους.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
12°
