Ken Hensley 1945-2020: Το απόγευμα που τον γνώρισα στην Αθήνα

Αποτελεί γεγονός κοινής αποδοχής το γεγονός του ότι με το που αποχώρησε ο αείμνηστος Ken το 1980 από τους Uriah Heep, το σχήμα δεν κατάφερε να μεγαλουργήσει ποτέ ξανά. Και μόνο αυτό, φτάνει και περισσεύει ώστε να αποφανθούμε πως 4 Νοεμβρίου 2020 έκλεισε άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής που αγαπάμε αφού πέθανε ο μουσικός Ken Hensley σε ηλικία 75 ετών.

«Το γράφω αυτό με βαριά καρδιά ώστε να σας πληροφορήσω πως ο αδελφός μου πέθανε ήσυχα την Τετάρτη το απόγευμα» δήλωσε ο Trevor Hensley. «Η όμορφη γυναίκα του Monica ήταν έως και εκείνη την ώρα στο πλευρό του ώστε να τον ανακουφίσει στις τελευταίες του στιγμές μαζί μας, Είμαστε όλοι κεραυνοβολημένοι από αυτόν τον τραγικό και απρόσμενο χαμό και σας ζητάμε λίγο χώρο και χρόνο ώστε να το διαχειριστούμε. Ο Ken θα αποτεφρωθεί σε μια κλειστή τελετή που θα γίνει στην Ισπανία, οπότε σας παρακαλούμε όλους να μη μας ενοχλήστε για περεταίρω πληροφορίες…»

Όπως συνηθίζω να λέω, τα βιογραφικά στοιχεία κάθε επώνυμου απέχουν πλέον μονάχα ένα πάτημα κουμπιού από τη γνώση μας. Με ένα κλικ, τα έχεις όλα στο πιάτο. Έτσι λοιπόν και εδώ, σε αυτόν το μικροσκοπικό φόρο τιμής, θα δοκιμάσω να μοιραστώ κάποια δικά μου βιώματα για κάθε ενδιαφερόμενο. Βιώματα που με θέλουν σήμερα, ξανά, σκοτεινιασμένο...

Όταν κυκλοφόρησε το «Conquest» τον Φεβρουάριο του 1980, το τελευταίος δίσκος των λατρεμένων Uriah Heep με τον Ken Hensley να συνυπάρχει για τελευταία φορά στο διαρκώς μεταβαλλόμενο σχήμα, τα συναυλιακά σύνορα της χώρας μας ήταν ακόμη κλειστά για διεθνή σχήματα, με τελευταίους τους Rolling Stones που έφερε ο Νίκος Μαστοράκης το 1967. Ήταν ένα μόλις μήνα μετά που η απρόσμενη μετάκληση των τότε ανερχόμενων Police και της Lene Lovich το Μάρτιο άνοιξε μια για πάντα αυτή την αγορά θεαμάτων. Φυσικό και επόμενο λοιπόν για εμάς τους Έλληνες να μην απολαύσουμε ποτέ τον ηγήτορα της επικολυρικής αρμάδας επί σκηνής, πίσω από τα πλήκτρα. Και αυτό παρότι οι αγαπημένοι μας Λονδρέζοι έχουν επισκεφθεί τη χώρα μας πάνω από τριάντα φορές!... Γκαντεμιά, έτσι; Κοίτα όμως να δεις πώς τα φέρνει καμιά φορά η τύχη και για μας που παραμένουμε αμετανόητα αρρωστάκια της ηλεκτροδοτούμενης και δει αγγλόφωνης, σκληρής μουσικής.

Κάνοντας την τρέλα μου επάγγελμα από νωρίς, η παρουσία μου στο «Ωδείο Φίλιππος Νάκας» ώστε να απαθανατίσω το σεμινάριο του μπασισταρά Billy Sheehan στα τέλη Ιανουαρίου του 1997 λοιπόν, ήταν προδιαγεγραμμένη. Είχα κανονίσει και συνέντευξη μαζί του. Όμως αυτό που δεν ήταν ούτε προδιαγεγραμμένο, ούτε κανονισμένο φυσικά, ήταν το εξής: με το που απόθεσα τη φωτογραφική μου τσάντα σε μια καρέκλα της μικρής, αμφιθεατρικής αίθουσας, ο φίλτατος συνάδελφος Τάσος Σταματούκος με σκουντά λέγοντάς μου «ρε συ, πάμε καλά, αυτός εκεί δεν είναι ο Ken Hensley;». Δυο καρέκλες πιο πέρα, με γυαλιά, άσπρο πουκάμισο και μαύρο γιλεκάκι, ω Χριστός και Παναγία, ήταν καθισμένος ο πρωτομάστορας της επικολυρικής εποποιίας των Uriah Heep! Από ότι μου εξήγησε με το που τον πλησίασα, ήταν εκπρόσωπος της θρυλικής εταιρίας Ampeg, τους ενισχυτές με τους οποίους έπαιζε ο Billy, οπότε και τον ακολουθούσε σε όλη του την περιοδεία. Αυτό ήταν. Κοιτώ το ρολόι, ρωτώ την ακριβή ώρα έναρξης του bass clinic και καβαλάω την μοτοσυκλέτα μου. Σχεδόν τηλεμεταφέρθηκα Ιπποκράτους-Πατήσια και πίσω ώστε να πάρω ΟΛΗ του τη δισκογραφία προς συζήτηση και υπογραφές. Όμως ανταμείφτηκα, και με το παραπάνω.

Ζούσα το όνειρο. Εις διπλούν! Οπότε μην περιμένεις να θυμηθώ αν ήταν πριν ή μετά την ωριαία εμφάνιση του Sheehan που ο Ken μας πήρε από το χεράκι και μας κατέβασε στην αίθουσα που του είχε παραχωρήσει το Ωδείο για μια συνέντευξη δίχως παρεμβολές. Είχε και πιάνο μέσα εκεί. Και επειδή είμαι άνθρωπος που αγαπά να μοιράζεται τη χαρά του, είχα προλάβει ακόμη και να φωνάξω τον αδελφικό μου φίλο Σωτήρη Λαγωνίκα (μουσικοσυνθέτη και ντράμερ των What’s The Buzz? και SL Theory). Πριν ξεκινήσει η κουβέντα (άκου να δεις) ο μάστορας κάθεται οικιοθελώς και παίζει για κάνα δεκάλεπτο έναν αυτοσχεδιασμό της στιγμής… Το στόμα μου ανοιχτό. Τα μάτια γουρλωμένα. Και το κασετόφωνο να γράφει φανερά. Αντιλαμβάνεσαι…

«Όταν με ρωτούν σε τι διαφέρει η μουσική που έγραφα για τους Uriah Heep με αυτή που γράφω για μένα, απαντώ πως καταρχάς είναι σημαντικό να καταλάβει κανείς το εξής» δήλωσε μεταξύ άλλων ο Ken, «για αυτούς έγραφα τους στίχους και τις μελωδίες, είτε σε ακουστική κιθάρα είτε στο πιάνο. Έτσι όποτε είχαμε πρόβα έφερνα μαζί μου αυτά τα δυο υλικά κατασκευής. Για να καταλάβεις, το “July Morning” ήταν αρχικά μία μπαλάντα ακουστικής κιθάρας όταν το παρουσίασα στους υπόλοιπους. Όμως στο τέλος της ημέρας, και αυτό το τραγούδι όπως και κάθε τι άλλο συνέθετα για το σχήμα μας, γινόταν τραγούδι των Uriah Heep, μέσα από την ενορχήστρωση και την ηλεκτρική ενέργεια των υπολοίπων. Συνδυασμός. Για τις ανάγκες των προσωπικών μου δίσκων όμως, από την αρχή ως το τέλος τα πράγματα είναι στο δικό μου χέρι. Ίσως για αυτό το λόγο θα έλεγα πως τα δικά μου έργα είναι πιο απαλά, λιγότερο επιθετικά από τα προηγούμενα»

Ο Ken Hensley αποχώρησε το Σεπτέμβριο του 1980 από το σχήμα που μαζί με τους Mick Box και David Byron ίδρυσε ως μετάλλαξη των Spice νιώθοντας κυριολεκτικά δυστυχισμένος όπως μου ομολόγησε.

«Η μπάντα είχε επιλέξει τον John (Sloman) ως τραγουδιστή και εγώ εξαρχής διαφώνησα. Μπορεί να ήταν καλός μουσικός με καλή σκηνική παρουσία, όμως ερμηνευτικά υπολειπόταν των προηγούμενων συναδέλφων του… Και το χειρότερο; Ο τρόπος που διερμήνευε τα τραγούδια μου ήταν εντελώς διαφορετικός από αυτόν που είχα εγώ οραματιστεί για αυτά ως συνθέτης τους. Το να προχωρήσουμε ως μπάντα μπροστά, να εξελιχθούμε σε κάτι άλλο, μπορούσα να το καταλάβω. Όμως αυτό που βίωνα διέφερε όσο διαφέρουν οι Black Sabbath από τον Gino Vannelli!...»

Κι αν η μετέπειτα πορεία του κουιντέτου έως και σήμερα πράγματι υπολειπόταν μπρος στα μνημειώδη άλμπουμ που κυκλοφόρησαν με φωνάρες όπως του Byron και του Lawton, θα… «στρουθοκαμηλίζαμε» αν ισχυριζόμασταν το αντίθετο για αυτόν. Με εξαίρεση τους δυο πρώτους προσωπικούς του δίσκους («Proud Words On Dusty Self» και «Eager To Please») που όμως είχαν συγγραφεί στα ντουζένια του, πριν την αποχώρησή του, ο εκλιπών ήρωάς μας δεν μπόρεσε επίσης να επαναλάβει τα κατορθώματα του παρελθόντος.

Αυτό δεν σημαίνει επ’ ουδενί απαξίωση όμως. Ο άνθρωπος υπήρξε θεμελιώδης, όχι μόνο ως συνθέτης, μα και ως ένας από κείνους που «λέρωσαν» μια για πάντα τον ήχο του αρμονίου για χάρη της ροκιάς! Έτσι λοιπόν με τους Ken Hensley Band και το «Free Spirit» παρέμεινα δίπλα του. Με το που προσχώρησε στους επίσης λατρεμένους μου Blackfoot, τα «Siogo» και «Vertical Smiles» γύρισαν πολλές φορές στο πλατό μου. Με το που οι Hensley/Lawton ένωσαν τα τσανάκια τους, πήγα έως και στο Sweden Rock Festival για να τους απολαύσω.

Και να που σήμερα ωχριώ. Θυμάμαι και υποκλίνομαι.