Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες εικόνες από τη συναυλία των Rage Against The Machine στο Θέατρο Πέτρας, τον Ιούνιο του 2000.
Πέρασαν κιόλας τρεις μήνες πλάκα-πλάκα από την επίσημη ανακοίνωση της ματαίωσης του πρώτου σκέλους της φετινής περιοδείας των εκρηκτικών Rage Against The Machine και οι ελπίδες για τη διεξαγωγή του δεύτερου, του Ευρωπαϊκού, είναι πλέον μηδαμινές… Με αφορμή τα είκοσι χρόνια από την επική μα συρρικνωμένη βραδιά των Καλιφορνέζων στην Πετρούπολη, το πληκτρολόγιο έπιασε φωτιά και ιδού τα αποτελέσματα!
Αν με ρωτήσεις ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή μου από κείνη την πολυπόθητη συναυλία, θα σου απαντήσω «η πύρινη λωρίδα από σκασμένη μολότοφ με το που έφτασα τρέχοντας στο υπαίθριο πάρκινγκ, πενήντα μόλις πόντους μακριά από τη μοτοσικλέτα μου!». Ψέματα να πω;
Αγαπάω έως και λατρεύω την μπάντα. Από τη στιγμή που άκουσα τις πρώτες νότες του “Bombtrack” στην εκπνοή του 1992, το εκρηξιγενές κουαρτέτο σκαρφάλωσε στην κορυφή της εκτίμησης μου ως ένα από τα τελευταία υβριδικά σχήματα της ηλεκτροδοτούμενης μουσικής του 20ού αιώνα. Όσο για την ιδιότητά μου ως μπασίστα, οκέι, εδώ απλά τα λόγια περιττεύουν, μπροστά σε ένα από τα πιο συμπαγή rhythm sections της εξηνταπεντάχρονης εποποιίας του Rock ’n’ Roll! Όμως, όσο έντονη κι αν ήταν η προσμονή μου για να τους δω και να τους απαθανατίσω με εικόνες σαν κι αυτές που μοιραζόμαστε εδώ παρέα, με το που άρχισαν τα «βιολιά» με τις ιπτάμενες μολότοφ, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κέρδισε κατά κράτος… Ναι. Ήταν άλλο ένα όνειρο που γινόταν πραγματικότητα. Όμως ΠΟΙΟΣ θα μου αγόραζε την επομένη ένα άλλο TDM ώστε, καλή ώρα, να οργώνω το πανελλήνιο; Με δουλειές σαν και δαύτη το αγόρασα φίλε, μέρα με τη μέρα, δεν μου το χάρισε κανείς!
Rage Against the Machine, Less Than Human, Τσοπάνα Rave -Θέατρο Πέτρας, Αθήνα, Τετάρτη 14 Ιουνίου 2000. Η συναυλία ξεκίνησε νωρίς. Τόσο, που παρά την εμπρόθεσμη άφιξή μας, χάσαμε τους αγαπημένους μου Τσοπάνα Rave που για κάποιο άγνωστο (έως και σήμερα) λόγο έπαιξαν δύο ολόκληρες ώρες πριν την επίσημη ώρα έναρξης! Όσο για τους επίσης δικούς μας Less Than Human, το «έπνιξαν το κουνέλι» υπέρ το δέον, μα μετ’ εμποδίων, με τον ήχο να τους χώνει διαρκώς τρικλοποδιές.
Και να λοιπόν που είχε έρθει επιτέλους η ώρα να μας σηκωθούν οι τρίχες κάγκελο. Το ζητούμενο δηλαδή. Το ένιωθες στον αέρα ρε. Όλα τσίτα. Η γιορτή της αδρεναλίνης! Και τι σκαρφίστηκαν λοιπόν τα τέσσερα τσογλάνια από σκηνής; Να ξεκινήσουν… τι άλλο, επεισοδιακά, τιμώντας τους μέντορές τους: “Kick Out The Jams” η διασκευάρα, από MC5. Μας πήρε και μας σήκωσε μονομιάς. Το πράγμα ήδη βρώμαγε μπαρούτι. Άλλωστε οι συνοδοιπόροι των φωτογράφων μέσα στα photopits, οι σεκιουριτάδες ντε, μας είχαν προειδοποιήσει. «Το νου σας, προμηνύεται πανωλεθρία!».
Ακολούθησε μια ομοβροντία από τα γνωστά, λατρεμένα, επιδημικά hit singles που ήθελε το κοινό να μοιάζει πλέον με μια άμορφη μάζα εν βρασμό, που κόχλαζε, με απρόσμενες φουσκάλες να σκάνε στην περίτρομη μούρη μας. Όσο για τα γενόμενα επί σκηνής; Τα γνωστά μωρέ, ξέρεις. Οι Commerford & Wilk σε ρόλο αναδευτήρα, μας γαργάλησαν τη ραχοκοκαλιά μια για πάντα. Ο Tom ξεχείλωσε ξανά το συχνοτικό εύρος της άμοιρης κιθάρας του, και ο De LaRocha δοκίμασε αντίστοιχα τις αντοχές των φωνητικών χορδών του όντας -κυρίως-στον αέρα!
Και πάνω που όλοι μας δίναμε ρέστα, ίσα που είχαν συμπληρωθεί εβδομηνταπέντε λεπτά ξεδιάντροπου οργασμού εκατέρωθεν, να ’σου οι πρώτες εκρήξεις αριστερά της σκηνής, πίσω από τις κερκίδες, έξω, στο χώρο στάθμευσης. Στήλες καπνού, η νύχτα έγινε μέρα.Και όλα τα υπόλοιπα, σε κλάσματα δευτερολέπτου. Σειρήνες, ανησυχία, ένταση. Το πότε πρόλαβαν να φυγαδευτούν οι τέσσερις Αμερικάνοι ώστε να εξαφανιστούν από προσώπου Γης, μοιάζει με στενή επαφή τρίτου τύπου (βλέπε Spielberg)!
«Αυτό είναι, τέλος» σκέφτομαι, «πάω να βγάλω εικόνες και από τα επεισόδια». Έλα όμως που στο διάβα μου ανακαλύπτω μια λωρίδα φωτιάς ξυστά στην σταθμευμένη Yamaha μου, με γλώσσες επικίνδυνες έως και βδελυρές να φλερτάρουν το πίσω λάστιχό της! Εντωμεταξύ δίπλα ακριβώς, μια Suzuki έχει ήδη γίνει παρανάλωμα. Απέναντι μια διμοιρία ΜΑΤ πλησιάζει με ποδοβολητά, δεξιά τα πυροσβεστικά οχήματα προσπαθούν να περισώσουν τα υπόλοιπα αυτοκίνητα.
Ο απολογισμός της επόμενης μέρας ήθελε δυο τραυματίες στο νοσοκομείο, όπως και έξη αυτοκινητιστές και έξη μηχανόβιους μουσικόφιλους ροκάδες σαν και του λόγου μου να κλαίνε τη μοίρα τους. Γεγονός που (νυν και αεί) με θέλει να αναρωτιέμαι το εξής απλό: ποια σχέση έχει η ουσιαστική Επανάσταση που οι Rage Against The Machine οραματίζονται και υπηρετούν εδώ και τριάντα χρόνια αλλάζοντας το σύστημα εκ των έσω, δισκογραφόντας για μια πολυεθνική όπως η SONY, με κείνη που όπως έγραφε σταράτα ο Χάρης Καραολίδης νομίζει πως κάνει «ένα κακομαθημένο μεσοαστικό κωλόπαιδο (που) πηγαίνει στις συναυλίες με σκοπό να κάνει φασαρίες και να χαλάσει τη βραδιά για όλους τους υπόλοιπους»…
14°
