Η συναυλία των Muse στην Αθήνα που έκανε άνω-κάτω το «Ρόδον»

Από τις ελάχιστες φορές που είχα την τύχη να δω κάτι που «σκάει από το αυγό» να γίνεται τεράστιο εδώ και τριανταένα χρόνια που φωτογραφίζω συναυλίες, ξεχωρίζω δυο: τη ζωντανή εμφάνιση του Joe Bonamassa στο «Κύτταρο» το 2009, και τούτη που παρουσιάζεται εδώ.

Ηλίου φαεινότερον πως, εδώ και αρκετά χρόνια, ούτε ο Joe, ούτε ο Matt χωρούν σε κάτι μικρότερο από κλειστή ή ανοικτή αρένα! Γεγονός που μας θέλει λοιπόν να τους ονειρευόμαστε πλέον στα μέρη μας μονάχα στα πλαίσια μεγάλων Καλοκαιρινών Φεστιβάλ. Παρεμπιπτόντως. Ένα πουλάκι μου είπε πως αν δεν βιώναμε την απρόσμενα σαρωτική πανδημία του κορωνοϊού, θα απολαμβάναμε τον Bonamassa κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης ως το Σεπτέμβρη... Άουτς (σ.σ.: αυτό πόνεσε)!

Να λοιπόν γιατί από τις τέσσερεις φορές που κάλυψα εντός συνόρων τους Muse, επέλεξα τη δεύτερη για αυτή τη στήλη.

Πρώτα από όλα η εποχή που το βρετανικό power trio χωρούσε σε μια σκηνή τόσο μικρή έχει αντιπαρέλθει μια για πάντα, οριστικά και αμετάκλητα. Και η αμεσότητα των μικρομεσαίων clubs, ήταν, είναι και θα είναι αξεπέραστη.

Δεύτερον, μιλάμε για μια πολυαγαπημένη σκηνή της χώρας μας… Το αείμνηστο «Ρόδον» της οδού Μάρνη.

Και ναι, τρίτον, γιατί θέλω να τιμήσω έναν αγαπημένο φίλο και συνοδοιπόρο, έναν «συγκάτοικο στην τρέλα» του παντρέματος της Μουσικής με τη Φωτογραφία: τον γνωστό και μη εξαιρετέο σεκιουριτά Φώτη Αστροπαλιώτη. Αυτόν που κοιτά και προστατεύει σε απόσταση αναπνοής τον αφιονισμένο Bellamy, εδώ, στην εικόνα του εξωφύλλου. Μα δεν μπορεί. Αν είσαι και συ αρρωστάκι με τις συναυλίες, τον έχεις τρακάρει να σκανάρει τους πάντες και τα πάντα μέσα από τα κάγκελα, με αυτό το αξιολάτρευτο, μόνιμα ζωγραφισμένο μειδίαμα στα χείλη. Να κοζάρει, να ελέγχει, να νοιάζεται, να βοηθά, μα και να απολαμβάνει, φωτογραφίζοντας στα κλεφτά δυο-τρία καρέ όσο του το επιτρέπει η τσίτα της στιγμής... Και πού ’σαι. Με Leica παρακαλώ!

Ήταν Παρασκευή βράδυ, Άνοιξη του 2002, 5 Απριλίου, όταν στο «Ρόδον» δεν έπεφτε καρφίτσα. Ο μέσος όρος ηλικίας εντυπωσιακά… εφηβικός. Δυο μοναχά τα albums που είχαν τότε στη βαλίτσα τους τα Αγγλάκια (“Showbiz” & “Origin of Symmetry”). Κι όμως. Τα εβδομηνταπέντε λεπτά παράστασης ακόμη μοιάζουν ελάχιστα σε κάθε αμετανόητο οπαδό της μπάντας που είχε την τύχη να παρευρεθεί στο show. Και το χειρότερο; Μας αποχαιρέτησαν άγαρμπα, δίχως ούτε ένα encore! Τα μεγάλα φουσκωτά μπαλόνια που εξαπολύθηκαν πάνω από τα κεφάλια μας στην πλατεία, δεν μπόρεσαν με την καμία να σβήσουν το «ανεκπλήρωτο» αίσθημά μας.

Είχε προηγηθεί η συμμετοχή τους στο ατυχέστερο Rockwave που βιώσαμε ποτέ, εκείνο του 2000 στο Πάρκο Τρίτση. Αλήθεια, ποιος θυμάται τους δικούς μας Closer που προηγήθηκαν επί σκηνής; Προσωπικά θεωρώ κείνη τους την εμφάνιση κορυφαία, τόσο, που ο πήχης για τους πρωτοεμφανιζόμενους φιλοξενούμενους που ακολουθούσαν στήθηκε πολύ ψηλά. Κι όμως τότε, παρά τον ήλιο που τους τύφλωνε τα μάτια, οι Muse είχαν σηκώσει το ανάστημα εντυπωσιακά.

Είναι η άσβεστη φλόγα του αεικίνητου, αστείρευτου Matt που έσωσε λοιπόν το όλο πράμα και εκεί που τώρα διαλέγεις τυριά και αλλαντικά, στον «ΑΒ Βασιλόπουλο», Μάρνης 24. Παρά την αφόρητη ζέστη -στάζαμε από ιδρώτα όλοι μας- ο ηγετικός μουσικοσυνθέτης δεν στάθηκε ούτε λεπτό ακίνητος, ποδοπατώντας μανιασμένα τα ξύλινα σανίδια με αυτό το σπασμωδικό χοροπήδημα της «ηλεκτροπληξίας» που τον χαρακτηρίζει ανέκαθεν επί σκηνής.

Και να ’σου τον που βουτά σε μια δόση με το κούτελο στα όρια της σκηνής, εκεί που δεν τον φωτίζουν οι προβολείς του χώρου, αγκαλιά με την αγαπημένη του custom made Telecaster, μισό μέτρο από το φακό μου. Είναι κάτι στιγμές σαν κι αυτή λοιπόν που η «εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα», αφού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»… Εγώ που σιχαίνομαι το flash, στο δευτερόλεπτο ανεβάζω την κεφαλή του προς τα πάνω (bounced), κατεβάζω ταχύτητα ώστε να «γράψουν» και τα πενιχρά έγχρωμα φώτα και γαζώνω ανάμεσα στα δεκάδες παρατεταμένα χέρια των μπροστινών. Θυμίζω. Όταν γράφω «γαζώνω», εννοώ τρία-τέσσερα καρέ μονάχα, αφού τότε ακόμη τα έγχρωμα films υψηλής ευαισθησίας ήταν πανάκριβα.

Το ακριβώς προηγούμενο κλικ, η ακριβώς προηγούμενη στιγμή, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις εκατόν τριάντα οκτώ φωτογραφίες που επιλέχθηκαν από το αρχείο μου για τις ανάγκες της έκδοσης του συλλεκτικού πλέον λευκώματος «Ρόδον: Live! 1987-2005» της Άνωσης Α.Ε. δίπλα σε αυτές των φίλτατων συναδέλφων Μάκη Παπαϊωάννου και Ελένης Γρηγοριάδου.