Στο αεροπλάνο με τους Iron Maiden και πιλότο τον Bruce Dickinson

Η πρόσφατη απαγόρευση αεροπορικών δρομολογίων ως άλλο ένα μέτρο αναχαίτισης της πανδημίας του κορωνοϊού που βιώνουμε αποσβολωμένοι, με ήθελε χθες να μειδιώ έως και νοσταλγικά κοιτώντας τον πολυσχιδή Bruce στο πιλοτήριο του Airbus, σε ένα από τα πολυτιμότερα κλικ της 37χρονης καριέρας μου!

Εκπροσωπώντας τη χώρα μας σε τούτο το ταξίδι που η κραταιά πολυεθνική ΕΜΙ έστησε ως δελεαστικότατη προωθητική ενέργεια για τις ανάγκες του τότε φρεσκότατου «Dance of Death», βρέθηκα παρέα με τον συνοδοιπόρο, φίλο κι αδελφό Στέφανο Παπιλίδη από Αθήνα-Heathrow, κι ούτε που το κατάλαβα από την χαρά μου. Ήταν Σάββατο 22 Νοεμβρίου του 2003. Συνάδελφοι από όλο τον κόσμο εκπροσωπούσαν αντιστοίχως τη δική τους χώρα και ναι, ήμασταν τόσοι ώστε να γεμίσουμε ένα Airbus A300, καμιά τρακοσαριά δηλαδή. Το πρόγραμμα, απολαυστικότατο έως και αξιοζήλευτο για αμέτρητους οπαδούς των Iron Maiden ανά την υφήλιο. Για του λόγου το αληθές… προσδεθείτε και φύγαμε!

Με πιλότο τον αχαλίνωτο Bruce Dickinson στο cockpit παρακαλώ, πετάξαμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά!) από το Heathrow στο Παρισινό αεροδρόμιο Charles De Gaulle. Στο προσκέφαλο κάθε αεροπορικής θέσης ήταν επιμελώς τοποθετημένο ένα λευκό προστατευτικό κάλυμμα με το λογότυπο της αγαπημένης μας μπάντας τυπωμένο σε χρώμα πορτοκαλί. Μα εσύ τι λες; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται: φυσικά και το έχω φυλαγμένο ως κόρη οφθαλμού στο μικροσκοπικό «Μουσείο» μου!

Μαζί μας στην καμπίνα, μια μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη: ο πρόσχαρος Nicko McBrain μας καλωσόρισε ως οικοδεσπότης στο έμπα, έναν-έναν με χειραψία, και από τη στιγμή που αργότερα έσβησε η πινακίδα «προσδεθείτε», πέρασε από όλους μας με ένα καλό λόγο στο στόμα, ρωτώντας την προέλευση μας κ.λ.π. Κάποια στιγμή, παγώσαμε. Στιγμιαία νέκρα. Pause. Από τα μεγάφωνα του θαλάμου επιβατών, ευκρινέστατος -όπως το συνηθίζει άλλωστε- ο τιμώμενος της στήλης αράδιασε τα απαραίτητα: «Σας ομιλεί ο καπετάνιος σας, ονομάζομαι Bruce Dickinson και…»… Τα υπόλοιπα λόγια του επισκιάστηκαν μονομιάς από ιαχές θριάμβου και τα ασυγκράτητα χειροκροτήματα μας! Ανατριχίλες.

Η διάρκεια της πτήσης μικρή. Και σίγουρα μας φάνηκε ακόμη μικρότερη, αφού όπως όλοι γνωρίζουμε τα όμορφα μοιάζουν μια στιγμή, τα άσχημα αιώνια… Ήρθε λοιπόν η ώρα της προσγείωσης -«βούτυρο» κι αυτή. Ο άτιμος, ότι κάνει το κάνει άψογα ρε φίλε! Ένας-ένας κατευθυνθήκαμε προς την σκάλα αποβίβασης. Τα έχουμε πει, μην επαναλαμβάνομαι. Ολίγη από θάρρος Ελληνικόν δεν βλάπτει! Έτσι λοιπόν άφησα τον Στέφανο να προηγηθεί, «κάτι σκέφτηκα φίλε, κατέβα εσύ και θα δεις» του είπα και κατάλαβε. Επιμελώς καθυστερημένος, βρέθηκα λοιπόν επιτέλους τελευταίος μέσα στην πλέον άδεια καμπίνα των επιβατών. Μονάχα ο tour manager ήταν στο κεφαλόσκαλο, και μπρος μου ένας Πορτογάλος συνάδελφος-φωτογράφος που ήδη κατέβαινε τα πρώτα σκαλιά. Τον άφησα να απομακρυνθεί λιγάκι και ρωτώ το δερβέναγα: «Συγνώμη, να ρωτήσω το εξής με όλο το θάρρος, μήπως θα είχατε την καλοσύνη να ρωτήστε τον Bruce αν θα μπορούσα να μπω για δέκα δευτερόλεπτα στο cockpit να τον φωτογραφίσω στο νέο του φυσικό περιβάλλον με τη στολή του;». Κοντοστάθηκε. Στα καπάκια μου γνέφει καταφατικά, μου λέει στάσου εδώ, χτυπά την πόρτα και μπαίνει μέσα. Σε τρία δεύτερα βγαίνει και μου λέει «οκ, όμως μην αργήσεις!».

Oh my... Αφού προσγειωθήκαμε, εγώ γιατί πετάω ακόμη;

Με την περιμετρική μου όραση λίγο πριν διαβώ την πόρτα του Παραδείσου, βλέπω τον άτιμο τον Πορτογάλο να έχει επιστρέψει ζητώντας την ίδια χάρη… Φτου! Πάει η παγκόσμια αποκλειστικότητα (την εποχή εκείνη)…

Τα επόμενα δυο λεπτά της ώρας μοιάζουν με ξύπνιο όνειρο. Καθόταν δεξιά, στην θέση του συγκυβερνήτη. Με το που με βλέπει, χειραψία, «Όλα καλά; Πώς σε λένε; Από πού ήρθες;», και μετά τις λακωνικές απαντήσεις μου (η ανάσα του manager έμοιαζε υγρή στο σβέρκο μου κι ας ήταν έξω από την πόρτα!), ο Bruce λέει «ναι, φυσικά, ξεκίνα, θες να σου κάνω κάτι ή απλά να κάθομαι;». «Κάνε ό,τι, μα ό,τι εσύ θες» του απαντώ «κι εγώ θα αλλάζω απλά γωνία λήψης, όρθιος, καθιστός στην θέση του κυβερνήτη, από την πόρτα κ.λ.π.».

Αυτό ήταν. Μάλλον όχι. Δεν ήταν αυτό μόνο σκέφτηκα μόλις ολοκλήρωσα και επανήλθα στην πραγματικότητα… Παίρνω το θάρρος και τον ρωτώ: «μήπως θα μπορούσες όταν τελειώσεις και με τον επόμενο συνάδελφο να ανοίξεις το παραθυράκι του πιλοτήριου και να βγάλεις έξω το κεφάλι σου να σε τραβήξω και μια με τηλεφακό από το έδαφος για ποικιλία;». Αντιλαμβάνεσαι γιατί. Διότι έτσι, μονάχα εγώ θα είχα ΚΑΙ την εσωτερική ΚΑΙ την εξωτερική λήψη! Βλέπεις, ο Πορτογάλος δεν πρόλαβε να κατέβει όταν ο Bruce βγήκε ο μισός, έως τη μέση, έξω από το παραθυράκι για πέντε δευτερόλεπτα, φορώντας πλέον και το σακάκι του. Όσο για όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους φωτογράφους που ήταν ήδη στον αεροδιάδρομο και τράβηξαν αυτό που «έστησα», αυτοί δεν είχαν την εσωτερική! Yeeeeesss.

Εν τέλει δημοσιεύθηκε μονάχα η εικονιζόμενη εικόνα, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία όπως καταλαβαίνεις. Δίπλα της θα ’ταν καμιά δεκαριά ακόμη σε αυτή την πολυσέλιδη ανταπόκρισή μας που σκιαγράφησαν την μοναδικότητα της εμπειρίας μας ολοκληρωτικά στο περιοδικό Metal Hammer.

Βλέπεις, με το που κάναμε ομαδικά check-in σε ξενοδοχείο δίπλα στο θηριώδες Palais Omnisports de Paris-Bercy, ακολούθησε συνέντευξη τύπου με τον Dickinson να φορά ακόμη τη στολή του σε έναν μικρό μα ειδικά διαρρυθμισμένο χώρο.

Νωρίς το βράδυ έλαβα θέση στα photo pits του κλειστού συναυλιακού χώρου. Το εντυπωσιακό show άνοιξαν με πάταγο ανάλογο του ονόματός τους οι αγαπημένοι μας Helloween που συμμετείχαν όντας σε περιοδεία για τις ανάγκες προώθησης του «Rabbit Don’t Come Easy». Όσο για τη συνέχεια, το φαντασμαγορικό σκηνικό της περιοδείας ήθελε πρωταγωνιστή τον Eddie ως Χάρο με δρεπάνι και τον αεικίνητο τραγουδιστή να υπερνικά παλικαρίσια κάθε εμπόδιο (για πολλοστή φορά). Τι εννοώ; Είκοσι χιλιάδες κόσμος υποκλίθηκε μπροστά του, αφού ο θεόρατος κοντός τιθάσεψε την λαρυγγίτιδα (!) που τον κατέβαλε λίγες μόλις μέρες πριν με αποτέλεσμα την αναβολή των εμφανίσεών τους στην Ολλανδία, την Πολωνία και την Φιλανδία.

Γίγας. Έτσι απλά.

Αργά το βράδυ, ως κερασάκι στην ήδη λαχταριστή τούρτα, ήμασταν όλοι μας προσκεκλημένοι στο bar του ξενοδοχείου με after show passes ώστε να τα π(ι)ούμε με τους οικοδεσπότες. Επιμελώς διασκορπισμένοι ολούθε, οι Iron Maiden απάντησαν, υπέγραψαν, φωτογραφήθηκαν με τον καθένα μας με υπομονή και διάθεση περίσσια.

Η «κρεβατομουρμούρα» που ακολούθησε με τον αγαπημένο μου Στεφ δεν ήταν η πρώτη, ούτε η τελευταία μας. Ήταν όμως σίγουρα η μεγαλύτερη όλων σε διάρκεια. Mε διαφορά!