Ο Χρήστος Κισατζεκιάν θυμάται τη μέρα που φωτογράφισε τον Ozzy Osbourne στην έπαυλή του στο Μπέρμιγχαμ για το ελληνικό Metal Hammer.
Εβδομήντα πέντε χρονών ο Ozzy Osbourne, o Πρίγκιπας τους Σκότους πλάκα-πλάκα. Κι όμως. Παρά την παραδοχή του για το ότι πάσχει από τη νόσο του Parkinson, μην έχοντας δίπλα του τον Gus G, τον Zakk Wylde, τον Jake E. Lee, μα τον άγνωστο Andrew Watt να προσπαθεί να γεμίσει τούτα τα θεόρατα παπούτσια, ξεφούρνισε το δωδέκατο κύημά του δηλώνοντας απερίφραστα πως, παραμένει, ένας Κοινός Άνθρωπος.
Τόσο «κοινός» αυτοσυστήνεται, που έχει δίπλα του καμιά δεκαριά τυχάρπαστους... Έλα τώρα. Το ρυθμικό του υπόβαθρο και μόνο φτάνει και περισσεύει: στο μπάσο ο Duff McKagan και στα τύμπανα ο Chad Smith! Με καλεσμένο τον Slash σε ένα τραγουδάκι μωρέ. Και τον Sir Elton John στο ομώνυμο. Όπως και τους «άσημους» rappers Post Malone και Travis Scott. Ε, και για κερασάκι στην τούρτα, τον Tom Morello να σκαρώνει τα δικά του. Κατάλαβες; Τώρα βέβαια, αν τούτη η νέα κυκλοφορία του Ozzman εκ του αποτελέσματος ζει, εν τη γενέσει, κάτω από τη βαριά σκιά της βαρυσήμαντης μουσικής κληρονομιάς του, αυτό είναι άλλου παππά ευαγγέλιο. Όμως το γεγονός παραμένει: η πάσα που μου έστρωσαν όλα τα παραπάνω μοιάζει με κείνες του Frankde Boer! Ιδού λοιπόν μια (μικρή;) περίληψη μιας εμπειρίας που θεωρώ από τις κορυφαίες της 37χρονης πορείας μου. Φωτογραφικά…
Όσοι έτυχε να διαβάσουν τη συνέντευξή μου στην ATHENS VOICE, γνωρίζουν ήδη τα της κάλυψης του Donington Festival, το Σάββατο 17 Αυγούστου του 1996.
Όταν φωτογράφισα τον Ozzy Osbourne στην έπαυλή του στο Μπέρμιγχαμ
Παρότι ξενυχτισμένοι και καταπονημένοι το λοιπόν, κινήσαμε ξανά την Κυριακή ώστε να συναντήσουμε στα μισά του δρόμου τους υπεύθυνους της Sony/UK, αφού όπως μας ενημέρωσαν, το φτωχικό τσαρδί του Ozzy Osbourne ήταν χαμένο στις καταπράσινες εκτάσεις του Μπέρμιγχαμ, τόσο, που η διαδρομή έμοιαζε με σπαζοκεφαλιά. Όμως παρότι εμείς υπήρξαμε συνεπέστατοι, δυστυχώς, δεν το εισπράξαμε πίσω… Εν ελλείψει πλοηγού μα και κινητής τηλεφωνίας, ξεκίνησε ένας μικρός Γολγοθάς που μας ήθελε να περιπλανιόμαστε ώρα πολύ στους παράδρομους της εθνικής οδού, τόσο, που σταμάτησα σε κλασικό κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο και ζήτησα από τις πληροφορίες της ΒΤ το τηλέφωνο οικίας του John Michael Osbourne! Επί ματαίω φυσικά. Το πώς τα καταφέραμε εν τέλει να φτάσουμε εγκαίρως, αποτελεί έναν μικρό άθλο που δοκίμασε τα όρια των αντοχών μας...
Το ραντεβού είχε ορισθεί προ μηνών από την ελληνική Sony και ήθελε τον Χάκο Περβανίδη να παίρνει αποκλειστική συνέντευξη του αγαπημένου μας ερμηνευτή και εμένα να τον φωτογραφίζω για το εξώφυλλο, μα και για το αντίστοιχο πολυσέλιδο θέμα του περιοδικού Metal Hammer.
Λίγο πριν παραδεχθούμε την ήττα μας, οι χωρικοί μας μίλησαν για μια θεόρατη μεταλλική πύλη στα δεξιά μας. Με το που φτάσαμε, μπρος μας, σταματημένη μια κουρσάρα, Ferrari ή Lamborghini, κι οι πόρτες της ανοιχτές. Όρθια, η Vanessa Warwick και απέναντί της ο cameraman του MTV Αγγλίας. Ίσα που προλάβαμε να χαιρετηθούμε όταν με κρότο εκκωφαντικό, η αλεξίσφαιρη, απόρθητη πύλη άνοιξε για να εμφανιστεί το… αεροδρόμιο που έχει για κτήμα της έπαυλής του ο διάσημος ήρωάς μας. Ξεκίνησα μονομιάς να «γαζώνω» τα πάντα όλα, με τις δυο φωτογραφικές μου ετοιμοπόλεμες, ακόμη και για όσο οδηγούσα αργά, με το ένα χέρι, ώσπου να φτάσουμε στο χώρο στάθμευσης των επισκεπτών. Άλλωστε, είχα προμηθευτεί δεκάδες φιλμάκια, έγχρωμα αρνητικά και slides, αφού γνώριζα πως τούτη η εμπειρία θα ήταν, απλά, ανυπέρβλητη! Η γοητευτικότατη υπεύθυνη της πολυεθνικής δισκογραφικής μας υποδέχθηκε θερμά και μας ζήτησε να περιμένουμε λιγάκι στο ύπαιθρο ώστε να προηγηθεί η μαγνητοσκόπηση της συνέντευξης του «Headbanger's Ball». Της «μεταλλικής» τηλεοπτικής εκπομπής που μας διαμόρφωσε από το 1990 ως και το 1997.
Η απρόσμενη (για το Ηνωμένο Βασίλειο) λιακάδα με ήθελε να ζω το όνειρο ως φωτορεπόρτερ! Με το Χάκο να ψαχουλεύει καθήμενος τις ερωτήσεις του, εγώ παρέμεινα όρθιος απαθανατίζοντας εξωτερικά το πολυδαίδαλο κτήριο, τον κηπουρό που κούρευε το γρασίδι, τον άνθρωπο που έκανε βόλτα τον θεόχοντρο σκύλο τους… Και να σου ξάφνου η προαναφερθείσα μανδάμ, έρχεται με βήμα γοργό από το πουθενά για να με κατακεραυνώσει: «Τι κάνεις εκεί; Ποιος σου είπε πως επιτρέπεται να φωτογραφίζεις; Το μόνο που θα σου επιτραπεί είναι να φωτογραφίσεις τον καλλιτέχνη, και αυτό με όρους απαράβατους. Σε παρακαλώ πολύ λοιπόν, βγάλε τα films και δώσε μου τα τώρα!». Δεν ήθελα να το πιστέψω. «Μα ήρθαμε από Ελλάδα τόσες χιλιάδες μίλια ώστε να σας φτιάξουμε ένα πολυσέλιδο θέμα εξωφύλλου, κανείς δεν μας είχε αναφέρει κάτι για απαγόρευση, τράβηξα μόνο γενικές εξωτερικές» της απάντησα και συνέχισα με το τελευταίο μου χαρτί ως επιχείρημα, μήπως την μεταπείσω «…άλλωστε, δεν μπορώ να σας παραδώσω τα films αφού περιέχουν και χθεσινές λήψεις μου!»... «Δώσε μου τα τώρα, αλλιώς ματαιώνεται όλη σας η συνάντηση!Αναλαμβάνω την ευθύνη να εμφανίσουμε και να εκτυπώσουμε εμείς τις χθεσινές φωτογραφίες σου και να στις στείλουμε στην Ελλάδα». Ο Χάκος με κοίταξε με ύφος που υποδήλωνε απόγνωση και μόνο στη σκέψη αυτής της έκβασης! Έτσι λοιπόν έβγαλα τα δυο καρούλια, ένα από κάθε μηχανή, και τα παρέδωσα. Πρέπει να ξέρεις να «λυγίζεις» κάποιες φορές αν δεν θες να «σπάσεις»... Με το που έφυγε η κοπελιά, θυμίζω στο συνάδελφό μου πως η μόνη φορά που έδωσα film στη ζωή μου ως τότε ήταν στο Προεδρικό Μέγαρο, όταν ο ηγετικός μα υπερήλικος πλέον Κωνσταντίνος Καραμανλής τρίκλισε και ζητήθηκε από όλους εμάς που καλύπταμε την εκδήλωση να παραδώσουμε ό,τι τραβήξαμε, επιτόπου.
Ένιωθα χάλια. Πώς θα εικονογραφούσαμε τόσες σελίδες; Τι να σου κάνουν 3-4 πορτραίτα; Τι έκανα λοιπόν; Φόρτωσα ξανά ένα καινούργιο αρνητικό στην F-90X, της κούμπωσα τον 24mmf:2,8 ρυθμίζοντας το νετ στο άπειρο και την ακούμπησα στο γρασίδι, καθισμένος δίπλα της, στοχεύοντας ευρυγώνια το αρχοντικό. «Φίλε, κάθε λίγο βήχε δυνατά. Κι εγώ θα πατώ το διακόπτη του κλείστρου συγχρόνως» του εξήγησα. Με θερμοπαρακάλεσε να μην διακινδυνέψω άλλο. Όμως παρότι αντιλαμβανόμουν τη σοβαρότητα του σκηνικού, είχα πεισμώσει. Έτσι, δοκίμασα βήχοντας ο ίδιος για μερικά κλικ και ναι, Ελλάς-Αγγλία 1-0, δίχως αιματηρά επεισόδια!
Λίγη ώρα μετά ήρθε και η δική μας σειρά να μπούμε στα ενδότερα. Η διακόσμηση «βαριά κι ασήκωτη», ρουστίκ, έως και Βασιλική. Δεκάδες τα ευρύχωρα δωμάτια. Παντού ξύλινες πόρτες και σκάλες εσωτερικές. Παχιές βελούδινες μπορντό κουρτίνες με κορδόνια, τεράστιοι τάπητες με πέλος πέντε πόντους. Ασημικά ολούθε. Η προαναφερθείσα Lisa Bramley (έτσι την έλεγαν, αν θυμάμαι καλά) άνοιξε την πόρτα και έβαλε το Χάκο να καθίσει στο γραφείο του πρωταγωνιστή ώσπου να καταφτάσει. Και νάτος ο δικός σου, προσπερνά από μπρος μου ξυπόλητος. Τα έσερνε τα πόδια του αντί να περπατά κανονικά, μα τον Θεό. Ολόμαυρο t-shirt και πιτζαμέ παντελόνι, χρυσό ρολόι στον καρπό, σκούρα στρογγυλά γυαλιά ηλίου αλά Lennon. Με το που μπαίνει μέσα, πάω να ακολουθήσω κι εγώ, μα η ξανθιά με σταματά. «Εσύ θα μπεις στο τέλος της συνέντευξης. Και πρόσεξέ με. Θα τον φωτογραφίσεις όπου τον βρεις να κάθεται. Θα σε ειδοποιήσω δυο λεπτά νωρίτερα, οπότε κάτσε εδώ στο χολ». Ήταν η πρώτη τιτάνια ανάθεση του φίλτατου Περβανίδη για το περιοδικό. Λογικό και επόμενο, προς στιγμήν έχασε τη λαλιά του, τα αγγλικά του, το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
«Πες πως είμαι ο πατέρας σου, ηρέμησε, σε ευχαριστώ που ήρθες» του είπε ο κωλοπετσωμένος Ozzy χτυπώντας του την πλάτη. Η κουβέντα τους κράτησε αρκετά, πάνω από μισή ώρα αν δεν απατώμαι. Στο διάστημα αυτό παρέλασαν από μπροστά μου, στο ένα μέτρο, η οικοδέσποινα Sharon και ο ημίγυμνος κιθαρίστας Joe Holmes. Η σωτήρας του -διότι περί αυτής πρόκειται!- ήταν ντυμένη εντελώς κυριλέ: γκρι ζιβάγκο, περιδέραιο με μαργαριτάρια, μαύρη φούστα, ανθρακί καλτσόν και μαύρες γόβες, λέμε!
Δυο λεπτά της ώρας πριν το τέλος της απολαυστικότατης κουβέντας, με ενημερώνουν πως ήρθε η σειρά μου. Μπαίνω και τον χαιρετώ. Υπήρξε εγκάρδιος και σε μένα, καθήμενος στον δερμάτινο καναπέ του. Γεγονός που με γέμισε ελπίδες, τόσο, που του το ξεφούρνισα μονομιάς: «Η φωτογράφιση είναι για το εξώφυλλο του Metal Hammer Ελλάδας, και έχει απίστευτη μέρα σήμερα, ήλιος σπάνιος για σας. Θα ήθελες λοιπόν να βγούμε έξω για ημερήσιες λήψεις; Το flash τα ισοπεδώνει όλα». «Ναι, φυσικά» μου απαντά, ενώ πιο πίσω η Lisa πλέον έβγαζε αφρούς. Δυο σώματα λοιπόν κρεμασμένα πάνω μου, για να τελειώνω όσο πιο σύντομα μπας και γλιτώσω το λιντσάρισμα! Το ένα με zoom 24-70 και αρνητικό, το άλλο με 70-200 και slide. Αρπάζει το αναμμένο του πούρο και βγαίνει στο ξέφωτο πατώντας σε ένα στρογγυλόπλακόστρωτο που έμοιαζε με ορχήστρα θεάτρου. Η αδρεναλίνη στα κόκκινα.
«Για να μη σας καθυστερήσω, αν θες, ακόλουθα με όσο θα γυρίζω γύρω σου με το βλέμμα σου, ώστε να αλλάζει διαρκώς το φόντο πίσω σου». Μου την έκανε και αυτή τη χάρη ο Άρχοντας! Θα πρέπει να έκανα δυο, το πολύ τρεις αργούς γύρους με συνολική διάρκεια το πολύ δύο λεπτών, σηκώνοντας εναλλάξ τις δυο φωτογραφικές μου. Αυτό ήταν.
Με την ανάσα της αυστηρής υπαλλήλου να υγραίνει το σβέρκο μου διαρκώς, τα αποτελέσματα ήταν απλά αποδεκτά στα μέτρα τα δικά μου. Και τούτο γιατί - όπως γνωρίζουν όσοι πρόλαβαν την «αναλογική» φωτογραφία - το slide ΔΕΝ χαρίζεται! Δεν δικαιολογεί το παραμικρό τεχνικό λάθος. Έτσι λοιπόν ενώ στο αρνητικό επέλεξα σωστή έκθεση, οι εικόνες που εμφανίστηκαν στην επιστροφή μου σε E-6 ήταν επί τω πλείστων υπερφωτισμένες, αφού πάνω στο αφόρητο άγχος μου, προφανώς δεν έλεγξα το διάφραγμα που ήταν ένα-δυο stop πιο ανοιχτό από ό,τι έπρεπε… Η δουλειά μας έγινε, οκέι, το τεύχος έμεινε στην ιστορία του περιοδικού τύπου και κάποιοι μάλιστα ακόμη το μνημονεύουν. Όμως να τα λέμε τα πράγματα ως έχουν!
