Ο Κιθ Ρίτσαρντς έκοψε το τσιγάρο, οι Rolling Stones ετοιμάζονται για συναυλίες και ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται εικόνες από την εμφάνισή τους στο Γούμπλεϊ το 1999.
«Το να κόψεις την ηρωίνη μοιάζει με Κόλαση, μα είναι μια μικρή Κόλαση. Τα τσιγάρα είναι πάντα εκεί, πάντα για να τα κάνεις. Απλά, με το που τα πιάσω στα χέρια μου τα ανάβω, δίχως καν να το σκεφτώ…»
Βούιξε ο τόπος με την παραπάνω δήλωση του Κιθ Ρίτσαρντς πριν λίγες μέρες. Ο απέθαντος κιθαρίστας μετρά φέτος εβδομήντα έξι περιστροφές της Γης γύρω από τον Ήλιο. Ηλίου φαεινότερον λοιπόν το ότι η πρόσφατη αντικατάσταση βηματοδότη του κολλητού του Μικ Τζάγκερ τού έβαλε ιδέες… τέτοιες, που τον θέλουν πλέον, στα γεράματα, Καλό Παιδί! Και οι Rolling Stones το 2020 ετοιμάζονται για νέες συναυλίες.
Κάποιοι θα αναρωτηθούν εύλογα πώς και δεν παραθέτω μια ιστορία που αφορά στη δεύτερη αθηναϊκή εμφάνιση των αειθαλών Stones τον Σεπτέμβρη του 1998, μα επιλέγω αυτή της επόμενης χρονιάς, μες στο σπίτι τους: το μνημειώδες στάδιο του Γουέμπλεϊ. Ιδού, λοιπόν.
Αρχές καλοκαιριού του 1998 η χώρα μας ήδη ζούσε ανυπόμονα. Και ως συνεπής, πιο συνεπής κι από τον Θάνατο, έσπευσα πρόωρα να ζητήσω το φωτογραφικό μου πάσο από τη διοργανώτρια αφού «το έχω δει το έργο» ουκ ολίγες φορές στη ζωή μου. Τόσο, που η απάντηση της υπεύθυνης τύπου ήταν «Χρήστο μου, προς Θεού, πήρες πολύ νωρίς! Να μιλήσουμε ξανά τέλη Αυγούστου;». Συμμορφώθηκα σκεπτικός, μα δεν είχα και άλλη επιλογή… Τέλη Αυγούστου, το λοιπόν, ξανακαλώ για να ακούσω πως τα πάσα έχουν ήδη μοιραστεί-εξαντληθεί, αφού ήταν περιορισμένα από το management της μπάντας! Αντιλαμβάνεσαι… έγινα έξαλλος! «Μα καλά, εσύ γελούσες τον Ιούνιο που πήρα τόσο νωρίς και μου λες τελειώσανε;». Του κάκου. Η λίστα είχε κλείσει. Τι κι αν απευθύνθηκα στους διευθυντές των κραταιών περιοδικών που εκπροσωπούσα ήδη οκτώ χρόνια (βλέπε ΠΟΠ & ΡΟΚ, ΖΟΟ, Metal Hammer, Δίφωνο, Ποπ Κορν). Με «άδειασαν» και αυτοί, νίπτοντας τας χείρας τους. Δεν άνοιξε ρουθούνι, λέμε!
Η αντίδρασή μου στις 16 Σεπτεμβρίου ήταν να καβαλήσω την μοτοσικλέτα μου παρέα με την κοπελιά μου και να πάμε για ουζάκια στη Ραφήνα, ΟΣΟ πιο μακριά γίνεται από το ΟΑΚΑ, μη τυχών και ακούσω καμιά ξέμπαρκη νότα και πάθω τραλαλά… Έπρεπε να πιάσω στα χέρια μου τα τεύχη Οκτωβρίου ώστε να καταλάβω τι είχε παίξει. «Εκλεκτός» συνάδελφος είχε συμφωνήσει με τη διοργανώτρια να δώσει και στα πέντε έντυπα δικές του εικόνες, έτσι που δεν χρειαζόντουσαν δικές μου. Κι παρότι δεν πρόκειται να μάθω ποτέ αν όλο αυτό έγινε με προφανές οικονομικό κίνητρο εκ μέρους του καλοθελητή, ή απλά τις παραχώρησε εκ μέρους του Χέλμη, «τι Γιάννης, τι Γιαννάκης», το γεγονός παραμένει: ήταν η πιο επίπονη τρικλοποδιά της 37χρονης πορείας μου!
Όμως ο Θεός αγαπά τον κλέφτη, αγαπά και τον νοικοκύρη. Ισχύει. Έτσι λοιπόν στις αρχές της επόμενης χρονιάς ο φίλτατος Χρήστος Καρυώτης, υπεύθυνος ξένου ρεπερτορίου της ελληνικής Virgin, με καλεί για να μου προτείνει να πάω στο Λονδίνο στα μέσα Ιουνίου ώστε να καλύψω την αντίστοιχη συναυλία των Stones, στην ίδια τους την έδρα και με τη Sheryll Crow να ανοίγει τη βραδιά. Θα ήμουν μάλιστα ο μόνος Έλληνας φωτοειδησεογράφος στα photo pits. Αρκεί να ήμουν πρόθυμος να πληρώσω τα έξοδα μετάβασης και διαμονής. Δεν χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα. Ο κύβος ερρίφθη.
Τη μέρα εκείνη τη γιόρτασα ξεχωριστά, καθώς πρέπει. Το μεσημέρι τσάρκα στα second hand δισκάδικα της Portobello Road, με γεύμα σε Sushi Bar. Το βράδυ, με το που τέλειωσε τις γύρες του ο Τζάγκερ στα σανίδια, έφυγα μαλιοκούβαρα ώστε να απολαύσω άλλα δυο σχήματα που λατρεύω ως αμετανόητος της jazz rock fusion στο ιστορικό Ronnie Scott’s Jazz Club στο Soho: Dave Weckl Band και Jim Mullen. Such a Perfect Day που είπε και ο Lou Reed.
Σάββατο 12 Ιουνίου 1999. Από ό,τι πληροφορήθηκα το στάδιο την προηγούμενη βραδιά ήταν sold-out, εβδομήντα χιλιάδες κόσμος. Μα και το Σάββατο δεν καταλάβαινες διαφορά. Η Crow αξιοπρεπέστατη. Απλά έχασα το δεύτερο μισό της εμφάνισής της αναγκαστικά, αφού μας κάλεσαν στα παρασκήνια για την παραλαβή του φωτογραφικού μας πάσου. Τι άχαρο συνήθειο και αυτό, ρε παιδάκι μου… Θα ήμασταν καμιά πενηνταριά φωτογράφοι στην αγαπημένη μου τάφρο, αφού το «Bridges of Babylon» ήθελε το κουιντέτο στα καλύτερά του. Έτσι λοιπόν μας χώρισαν σε δυο ομάδες, μια δεξιά και μια αριστερά της μεγάλης πασαρέλας που απλωνόταν στο κοινό. Προσπάθησα να καταλάβω πού θα ήταν ο Κιθ ώστε να επιλέξω τη δική του γωνιά και όχι του Γουντ, μα δεν τα κατάφερα.
Τα φώτα φαντασμαγορικά, όπως και το ξεκίνημά τους με «Jumping Jack Flash» και «You Got Me Rocking». Η αδρεναλίνη στα ύψη. Το εκνευριστικό ψιλόβροχο μοιάζει από άλλο ανέκδοτο κάτω από αυτές τις συνθήκες, να ξέρεις! Ο αεικίνητος Μικ Τζάγκερ αποτελεί μαζί με τον Iggy Pop (στα νιάτα του) τους πιο δύσκολους στόχους «παλαιάς κοπής» που έχω κυνηγήσει ως τώρα. Όμως να ’σου επί σκηνής και η Sheryll με ολάκερο το σχήμα της να τραγουδά δεύτερα φωνητικά στο «Honky Tonk Women». Και να που εις το όνομα της showbiz, ο ζαρωμένος Ρίτσαρντς έρχεται κι από τα μέρη μας, και μάλιστα στήνεται στα τρία μέτρα από τον φακό μου!
Μας έδωσαν εισιτήριο για τις κερκίδες για το υπόλοιπο show. Και, πίστεψέ με, είναι τεράστια η διαφορά της αμεσότητας όταν το μέτρο σύγκρισης σε θέλει έστω και για τρία τραγούδια σε απόσταση αναπνοής από τους ήρωές σου, και στη συνέχεια στο ύψος της σέντρας!
Το «Brown Sugar» επιλέχθηκε προτελευταίο, με τον καθιερωμένο τους ύμνο ως μεγαλειώδη επίλογο μετά συνοδείας αμέτρητων πυροτεχνημάτων να μας ικανοποιεί τα μάλα. Όμως εγώ άκουσα το μισό «Satisfaction» εν κινήσει, αφού όπως προανέφερα, είχα κι άλλο σημαντικό ραντεβουδάκι.
Θα επιλέξω να κλείσω τούτο το ζωντανό παραμύθι με άλλο ένα γκολ της συνέπειας εις βάρος της πονηριάς. Τι άλλο μου δώρισε λοιπόν το Σύμπαν με δίαυλο τον Καρυώτη; Το δεύτερο τηλεφώνημα του φίλτατου συναδέλφου (με τον Χρήστο δουλέψαμε μαζί στο «Δίφωνο») λίγες μόλις μέρες πριν την πτήση μου για Αγγλία, με ήθελε να σιωπώ για ώρα πολλή, έχοντας αποσβολωθεί. «Να σου πω, την επομένη της συναυλίας μπορώ να σου κανονίσω συνέντευξη κατ’ ιδίαν με τον Robert Fripp, στην έπαυλή του στο Salisbury. Είναι μια από τις δέκα που θα δώσει σε ευρωπαϊκά έντυπα, και με το τρένο είναι κάνα δίωρο μονάχα. Τι λες;».
14°
