Πέθανε σε ηλικία 64 ετών ο Andy Gill, ιδρυτής και κιθαρίστας των Gang of Four - Τι είχε πει στην ATHENS VOICE για την ιστορία τους και τη μουσική διαδρομή του το 2016.
Ο Άντι Γκιλ, ο σπουδαίος κιθαρίστας και ιδρυτής των Gang of Four πέθανε σε ηλικία 64 ετών, χωρίς ωστόσο να έχουν γίνει γνωστά, μέχρι στιγμής, τα αίτια του θανάτου του. Το μόνο σίγουρο είναι πως η μουσική τον συνόδευε μέχρι το τέλος του καθώς, όπως αποκάλυψαν τα μέλη του συγκροτήματός του, τις τελευταίες ημέρες άκουγε, στο δωμάτιο του νοσοκομείου, ρεμίξ για το νέο τους άλμπουμ και σχεδίαζε τη νέα τους περιοδεία.
«Θα τον θυμόμαστε για την καλοσύνη του, την γενναιοδωρία του, την απίστευτη ευφυία του, τα αποτυχημένα αστεία, τις τρελές ιστορίες και τις ατελείωτες κούπες τσαγιού...» δήλωσαν συγκινημένα τα μέλη του γκρουπ.
Στα τέλη του ’70, φοιτητές του Πανεπιστημίου του Leeds δημιουργούν τους Gang Of Four, The Mekons και Delta 5. O Άντι Γκιλ και ο Τζον Κινγκ, ιδρυτικά μέλη των πρώτων, απελευθερωμένοι από τους κανόνες που δημιούργησε η punk ανατροπή των Sex Pistols και επηρεασμένοι από τη σκηνή της Νέας Υόρκης, ξεκινούν από το μηδέν και γράφουν σημαντικό κομμάτι της post punk ιστορίας με το πολιτικοποιημένο ντεμπούτο album «Entertainment» το 1979. Με επιρροές από την dub reggae, την disco και τη σκηνή του CBGB.
To ξεχωριστό στίγμα τους αποτελεί με τη σειρά του έμπνευση για πολλούς καλλιτέχνες μερικές δεκαετίες αργότερα. Από τον Κερτ Κομπέιν, που τους συμπεριλαμβάνει στη λίστα με τα αγαπημένα του άλμπουμ, τους Red Hot Chili Peppers, που ζήτησαν από τον Andy να κάνει την παραγωγή στο πρώτο τους άλμπουμ, μέχρι τους Franz Ferdinand, Bloc Party, LCD Soundsystem, The Rapture, αναβιωτές του dance-punk ύφους τους.
Ο Άντι Γκιλ, κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος του πιο επιδραστικού post-punk συγκροτήματος των 80s, μίλησε για την ιστορία τους στην ATHENS VOICE και τον Γιώργο Δημητρακόπουλο το 2016, λίγες ώρες πριν εμφανιστεί ζωντανά στην πόλη, ενώ μόλις πριν λίγους μήνες, τoν Σεπτέμβριο του 2019, είχε ξεσηκώσει τους Έλληνες fans του με το δυναμικό live που έκανε με τους Gang of Four, στη σκηνή του Gagarin 205.
Πώς βλέπετε σήμερα την κρίση σε σχέση με εκείνη στα τέλη του ’70, όταν ξεκινούσατε την πορεία σας;
Τα προβλήματα είναι διαφορετικά και ταυτόχρονα παρόμοια. Στα τέλη του ’70 στη Βρετανία υπήρχε πολιτική αντιπαράθεση και δυσαρέσκεια απέναντι στη σκληρή θατσερική πολιτική. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι λιγότερο πολωτικό και πολλοί σήμερα μιλούν για μια νέα παγκόσμια κατάσταση μεταδημοκρατίας. Πράγματα που δεν περίμενε κανείς ποτέ να γίνουν μπορεί να συμβούν. Όπως ότι ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. Πολλοί βλέπουν με έκπληξη τον Kόρμπιν να ηγείται των Εργατικών. Η κρίση στη Συρία έχει φέρει την Ελλάδα σε απίστευτα δύσκολη θέση, όταν η Μέρκελ αποφάσισε να ανοίξει τις πόρτες στους πρόσφυγες και στη συνέχεια όλες οι άλλες χώρες έκλεισαν τα σύνορα. Είναι απίστευτα δύσκολο και άδικο για την Ελλάδα το αποτέλεσμα των σπασμωδικών αυτών κινήσεων.
Πώς πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από το punk στην post punk σκηνή;
Η σκηνή του πανκ ανέτρεψε την καθιερωμένη οπτική των πραγματών με τους Sex Pistols και τους Clash. Aπό την άλλη, εκείνη την εποχή στην Αμερική οι Ramones ήταν κάτι διαφορετικό που επέδρασε καθοριστικά στην post punk συνέχεια. Ήταν όμως το punk που άνοιξε μια πόρτα όπου μπορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις συντελώντας στη δημιουργία μιας νέας κατάστασης, όπου ξεκινήσαμε με καινοτόμα διάθεση σε ένα πνεύμα διαφορετικής αντίληψης. Και το κοινό ήταν έτοιμο να το αποδεχτεί.
Πώς ξεκινήσατε και πώς γράφτηκαν τα πρώτα τραγούδια;
Με τον Τζον Κινγκ πειραματιζόμασταν, χωρίς να παίρνουμε τους ευατούς μας στα σοβαρά. Βλέπαμε συναυλίες των Dr Feelgood και αργότερα των Pistols και των Damned. Γράφαμε με μια αίσθηση ελευθερίας από τους κανόνες. Το καλοκαίρι του 1976 πήγαμε με τον Τζον στη Νέα Υόρκη και μείναμε με τη Μέρι Χάρον, που αργότερα έγινε σκηνοθέτρια και γύρισε τα «I Shot Andy Warhol» και «Αmerican Psycho». Tότε ήταν δημοσιογράφος και έγραφε για ένα πανκ περιοδικό. Τα βράδια πηγαίναμε στο CBGB στο Μανχάταν. Καθόσουν στο μπαρ και έβλεπες δίπλα σου τον Τζόι Ραμόν και παραδίπλα τον Τζον Κέιλ. Ή τα μέλη των Television και Patti Smith Group. Yπήρχε ένας κώδικας επικοινωνίας. Μας φαίνονταν κανονικοί τύποι – είναι σαν και εμάς, είπαμε και αποφασίσαμε ότι μπορούμε να το κάνουμε και εμείς. Όταν γυρίσαμε στο Leeds το πήραμε πολύ πιο σοβαρά. Τους επόμενους 18 μήνες ετοιμάσαμε τα 12 κομμάτια του «Entertainment» απορρίπτοντας ό,τι είχαμε γράψει μέχρι τότε. Ξέρεις, δεν υπήρχε κάποιος να σου πει τι και πώς θα το κάνεις. Έπρεπε να το βρεις μόνος του. Μετά δοκιμάζαμε τα νέα κομμάτια στις συναυλίες και παρατηρούσαμε τις αντιδράσεις του κοινού. Δεν συνειδητοποιούσαμε τότε την επιρροή που θα είχε αργότερα. Είναι πολύ σημαντικό ότι δεν με ενδιέφερε ποτέ να παίζω με τους στενούς όρους ενός μουσικού είδους. Πρώτος στόχος ήταν να δημιουργήσω κάτι από το μηδέν. Αλλάζοντας τους κανόνες. Ας κάνουμε τη σύνθεση και την ενορχήστρωση, λέγαμε, με ένα νέο τρόπο, αλλάζοντας τις στάνταρ ακολουθίες έξω από τις συμβάσεις. Δανειζόμασταν ιδέες από παντού, όπως από τη reggae dub, ειδικά στον τρόπο που κόβεις τα όργανα. Μου άρεσε, εκεί που παίζουν κιθάρα-μπάσο-ντραμς, ξαφνικά οι κιθάρες να κόβονται αφήνοντας το groove σε μπάσο-ντραμς, δημιουργώντας χώρο. Αυτή η νέα γλώσσα ήταν αυτό που γοήτευσε τα νέα γκρουπ.
Πώς ήταν το κλίμα στο Leeds με τους Mekons και τους Delta 5;
Όταν αρχίσαμε υπήρχε ένα πνεύμα αλληλοβοήθειας. Μοιραζόμασταν τον εξοπλισμό, παίζαμε μαζί σε live και όταν κάναμε διάλειμμα στις πρόβες συχνά τους αφήναμε τα όργανά μας για να παίξουν. Ήμασταν φίλοι πρώτα και μετά μουσικοί.
Τι θα παίξετε στη Αθήνα;
Πολλά κομμάτια από τα πρώτα μας άλμπουμ, όπως «Το Hell With Poverty», «Damaged Good», «At Home He’s A Tourist», 3-4 νέα τραγούδια από το «What Happens Next» και κάποια από την περίοδο των 90s. Πάντα παίζουμε το «I Parade Myself» από το «Shrinkwrapped» (το έκτο τους άλμπουμ από το 1995).
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
14°
