O Έλληνας συνθέτης της ambient Ηior Chronik μιλά για το Βερολίνο, τα social media και το νέο του άλμπουμ «Blind Heaven» που κυκλοφορεί από το βερολινέζικο label 7Κ!
O γεννημένος στην Αθήνα το 1974 Γιώργος Παπαδόπουλος ξεκίνησε να πειραματίζεται με τη μουσική ως Hior Chronik εστιάζοντας σε ένα κινηματογραφικό ambient ύφος το 2010 με το ντεμπούτο «I’m A Tree» (2010) στην καναδική Les Enregistrements Variables. Έχει συνεργαστεί με κινηματογραφιστές και δημιουργούς όπως οι Masatoshi Fujita, Akira Kosemura, Christian Löffler. Μετά από τέσσερα προσωπικά άλμπουμ και δύο σε συνεργασία με τον γερμανό παραγωγό Arovane, ο Chronik κυκλοφορεί στις 8 Νοεμβρίου τη νέα του δουλειά «Blind Heaven» στο βερολινέζικο modern classical label 7K! συνδυάζοντας ambient τοπία με neoclassical ήχο. Και ενώ όλες οι προηγούμενες δουλειές του γράφτηκαν μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου αυτή τη φορά οι 10 ορχηστρικές συνθέσεις γράφτηκαν και ολοκληρώθηκαν στο Βερολίνο. Λίγες μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του ζητήσαμε να μας μιλήσει για τη νέα του ζωή στο Βερολίνο, τη μουσική κοινότητα, τις συνεργασίες του και την βασική ιδέα του «Βlind Heaven».
Ζεις πλέον στο Βερολίνο. Πώς ήταν η μετάβαση, ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά σε σύγκριση με την Αθήνα και πόσο η πόλη καθεαυτή στη μουσική σου;
Η μετάβαση νομίζω είχε γίνει χρόνια πριν όταν πηγαινοερχόμουν Αθήνα - Βερολίνο. Ένιωσα ότι μετακομίζω στην πόλη που ήθελα πάντα να ζήσω επομένως δεν ένιωσα στιγμή άβολα ή περίεργα. Δυστυχώς αυτά τα νιώθω μόνο όταν επισκέπτομαι την Αθήνα για λίγο.
Ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά του νέου digital τρόπου ακρόασης για τους καλλιτέχνες; Εσύ πώς ακούς σήμερα μουσική;
Μεγάλη συζήτηση. Νιώθω ότι είναι δύσκολο να είμαι περιεκτικός. Στα αρνητικά θα έλεγα πως είναι η ποιότητα του ήχου, η εύκολη πρόσβαση που αφαιρεί την μαγεία και την έκπληξη… δεν υπάρχει καμία «ιεροτελεστία». Στα θετικά δεν μπορώ να πω ότι βρίσκω κάτι να πω. Ίσως το ότι μπορούμε να ακούμε μουσική σε όποιο σημείο και αν βρισκόμαστε. Προσωπικά ακούω και αγοράζω βινύλια και κάποιες φορές cd.
Πώς βλέπεις τον κοινωνικοπολιτικό ρόλο της μουσικής;
Έχει όλη τη δύναμη να παίξει σημαντικό ρόλο αλλά δεν το κάνει όσο θα έπρεπε θεωρώ. Οι εταιρίες και οι παραγωγοί εστιάζουν περισσότερο στην διασκέδαση και τον ναρκισσισμό τους και σπάνια αφήνουν λίγο χώρο στην πολιτικοκοινωνική διάσταση της μουσικής. Κάτι σαν την techno. Ξεκίνησε ως κάτι underground, μια φωνή διαμαρτυρίας και κατέληξε σήμερα να είναι ένα κουλό χέρι στο αέρα που κουνιέται ανούσια στον ρυθμό του ότι να ναι.
Πώς αντιλαμβάνεσαι την ελληνική πραγματικότητα ειδικά από τη στιγμή που διάλεξες μια άλλη πόλη για να ζήσεις;
Με ανακουφίζει που την παρατηρώ εξ αποστάσεως πλέον και δεν είμαι κομμάτι της. Υπάρχει ένα μέρος αυτής της κοινωνίας αφυπνισμένο και ένα άλλο μεγαλύτερο, βλακώδες και ανισσόροπο. Εξακολουθώ να βλέπω κάκιστα πρότυπα αντιγραφής και στερητικά σύνδρομα σε σύγχυση.
Πώς βλέπεις την τοξική πόλωση στα social media;
Αν έκλειναν όλα αύριο πολύς κόσμος θα έτρεχε στους ψυχολόγους. Άλλοι ίσως αυτοκτονούσαν από βαρεμάρα ή μοναξιά. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να υπάρχει. Ο ναρκισσισμός και η αξία του τίποτα στα καλύτερά του. Μια ψευδαίσθηση που σώζει ζωές για να τις αφήνει απλά να ανασαίνουν. Δυστυχώς τα καλά που προσφέρουν τα social media όπως βοήθεια σε άγνωστα θέματα, ενημέρωση, αναζητήσεις κτλ, είναι μια όμορφη εξαίρεση.
Πότε ξεκίνησε και πως ολοκληρώθηκε το νέο σου άλμπουμ «Blind Heaven»;
Ξεκίνησα να δουλεύω τον περασμένο χειμώνα στο Βερολίνο. Είναι το πρώτο άλμπουμ που ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε στην πόλη που ζω γιατί όλες οι υπόλοιπες δουλειές ήταν μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου. Σε γενικές γραμμές ο καιρός και οι συνθήκες ήταν κατάλληλες γι’ αυτό. Ήταν μια διαδικασία που έγινε σε γρήγορους ρυθμούς, μέσα σ έναν μήνα περίπου.
Ποιους μουσικούς θα ανέφερες ως μεγαλύτερη επιρροή στο συγκεκριμένο άλμπουμ;
Arvo Part και Ben Frost.
Ποια είναι η βασική ιδέα πίσω από αυτό;
Όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας σήμερα κοινωνικοπολιτικά. Στο μυαλό μου είχα περισσότερο τους πρόσφυγες, εξού και ο βασικός τίτλος του άλμπουμ. Κατά μια έννοια, είναι μια μικρή διαμαρτυρία απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας που αφανίζει τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Η φύση επίσης και ο τρόπος που την ζω αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι έμπνευσης σε κάθε δουλειά μου.
Πόσο εύκολα εντάχθηκες στη μουσική κοινότητα και πώς προέκυψαν οι συνεργασίες σου στο άλμπουμ με μουσικούς όπως ο Franscesco Donadello, Masayoshi Fujita, Hania Rani;
Πήρε αρκετό χρόνο, κάτι που το θεωρώ φυσιολογικό μέχρι να χρειαστεί να βρω την βάση μου σε αυτό που κάνω. Γενικά οι συνεργασίες με αφορούσαν πάντα. Ακόμα μαθαίνω πολλά πράγματα από αυτές. Κάθε συνεργασία είναι ιδιαίτερη και προσφέρει κάτι διαφορετικό κάθε φορά. Τον Masayoshi Fujita τον γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που και εκείνος μετακόμισε στο Βερολίνο. Ήταν ο μοναδικός που ήθελα να συνεργαστώ στο συγκεκριμένο κομμάτι και είχα ήδη τον ήχο του μέσα μου πριν παίξει σε αυτό. Με την Hania Rani μας συνδέει μια όμορφη φιλία αλλά και συνεργασία, καθώς παίξαμε μαζί στα λάιβ των παρουσιάσεων του προηγούμενου μου άλμπουμ «Out of the Dust».
Το άλμπουμ σου κυκλοφορεί στη neo-classical σειρά 7K! της βερολινέζικης !K7 που μας έδωσε τις συλλογές DJ-Kicks και έχει την δική της ιστορία στην ηλεκτρονική σκηνή. Πως είναι η συνεργασία σου μαζί τους;
Πολύ όμορφη και ουσιαστική. Η εταιρία ξεκίνησε με κάποιες αδυναμίες αλλά με τον καιρό όλα βελτιώθηκαν. Άρα συνεχίζω να είμαι μέρος της με χαρά και πιο αισιόδοξα από πριν.
Σύστησε μας μερικά νέα ονόματα από τη βερολινέζικη σκηνή.
Aparde - Tommy Four Seven - Cummi Flu – Toxe.
Ποιο ήταν το καλύτερο live που έχεις δει στο Βερολίνο;
Clark και Nathan Fake στο Funkhaus.
Πώς είναι η club scene του Βερολίνου;
Δεν βγαίνω τόσο πολύ όσο έβγαινα παλαιότερα. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να πηγαίνω σε διαφόρων ειδών events. Μ αρέσουν ακόμα εκείνα τα κρυφά μέρη όπου μπαίνεις μέσα και δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις. Είναι μια ζωντανή σκηνή γεμάτη ζωή και εδώ οι άνθρωποι χορεύουν χωρίς να κοιτάνε ο ένας τον άλλον και χωρίς να σκέφτονται τι πρέπει να κάνουν με το σώμα τους.
Ποια είναι η τελευταία ταινία που είδες και ποια είναι η αγαπημένη σου όλων των εποχών;
Αγαπημένη ταινία όλων των εποχών είναι ο «Καθρέφτης» του Αντρέι Ταρκόφσκι. Και αυτή που είδα τελευταία και μου άρεσε πολύ ήταν το «Pet Names» της Carol Brandt.
Ποια είναι η αγαπημένη σου δεκαετία;
Μουσικά η δεκαετία του 2000 και η ηλεκτρονική μουσική που ανθούσε εκείνη την περίοδο. Μεγάλος νοσταλγός εκείνης της εποχής.
Πως ήταν αυτή η δεκαετία για σένα;
Σε προσωπικό επίπεδο η πιο όμορφη που είχα ποτέ. Έκανα τα περισσότερα ταξίδια, γνώρισα όμορφους ανθρώπους, δοκιμάστηκα περισσότερο στην μουσική και συνέβησαν πράγματα που με βοήθησαν να καταλάβω περισσότερο τον εαυτό μου.
Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
Σε προσωπικό επίπεδο είμαι πάντα. Σε κοινωνικοπολιτικό όχι καθόλου.
