Διαβάστε μια παλαιότερη συνέντευξη του Στέλιου Βαμβακάρη για λογαριασμό του περιοδικού Συριανό Πανόραμα.
Ο Στέλιος Βαμβακάρης δεν μιλούσε πολύ. Ήταν και σε αυτό ίδιος ο πατέρας του. Έκανε μία εξαίρεση δίνοντας μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο Δημήτρη Φαναριώτη, για λογαριασμό του περιοδικού Συριανό Πανόραμα.
Γεννηθήκατε στον Πειραιά όπου περάσατε τα παιδικά σας χρόνια. Τι θυμάστε απ' αυτή την εποχή;
Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι στο πλυσταριό που γεννήθηκα, ο πατέρας μου είχε τα δυο του μπουζούκια και έτσι κι εγώ σε ηλικία μόλις 2-3 ετών, αυτό που αποφάσισα για τη ζωή μου ήταν ότι θα παίζω μπουζούκι και θα γράφω τραγούδια, ότι αυτό θα ήταν το επάγγελμά μου, δηλαδή μουσικός. Και βλέποντας τον πατέρα μου που ήταν ένας σοφός άνθρωπος που μάγευε τους πάντες με το παίξιμό του, ήμουνα από τότε ήμουν βέβαιος ότι θα γίνω μουσικός. Το καλύτερο νανούρισμα για μένα όταν ήμουν παιδί ήταν να ακούω τον πατέρα μου να παίζει μπουζούκι. Εκείνη την εποχή, τη δεκαετία '50-'60 επικρατούσε το μπουζούκι και τα τραγούδια που άκουγα ήταν, εκτός από τους πατέρα μου, και άλλων σπουδαίων μουσικών όπως του Τσιτσάνη, του Παπαϊωάννου, του Χιώτη, του Μητσάκη και πολλών ακόμη.
Απέναντι από το σπίτι μας στην Παλιά Κοκκινιά υπήρχε ένα καφενείο που έπαιζε τα τραγούδια όλων των τεράστιων αυτών μουσικών της εποχής εκείνης. Ο καφετζής μάλιστα, έβαζε στη διαπασών τη μουσική που πλημμύριζε με τις νότες της ολόκληρη τη γειτονιά κι ακόμη παραπέρα. Έχω αξέχαστες και πολύ όμορφες μνήμες από την Παλιά Κοκκινιά
Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να παίζετε μουσική;
Από πολύ μικρός! Να σκεφθείς ότι στα 12 ήμουν επαγγελματίας και στα 13 έπαιζα κανονικά στα μπουζούκια. Ωστόσο και μικρότερος ακολουθούσα πάντα τον πατέρα μου όπου κι αν έπαιζε. Παίζαμε στη Σύρα, όπου ήταν ιδιαίτερα αγαπητός από τους συντοπίτες του και κάθε φορά που πηγαίναμε γινόταν πραγματικά χαμός.
Το 1988 κάνατε μια απόπειρα και μάλιστα επιτυχημένη, να παντρέψετε το πειραιώτικο ρεμπέτικο με τα blues, και μάλιστα την ίδια χρονιά ηχογραφήσατε έναν σπουδαίο δίσκο με τον κορυφαίο μπλουζίστα Louisiana Red...
Αυτοί οι άνθρωποι, οι μπλουζίστες, ήταν πραγματικά σπουδαίοι. Εγώ πάλι από την πλευρά μου λάτρευα τα μπλούζ. Άκουγα πολύ συχνά τονΜάντι Γουότερς , την Κόκο Τέιλορ τον Τζόνι Χούκερ και πολλούς ακόμη. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση και τους άκουγα με την ίδια ευχαρίστηση, με την οποία άκουγα τα ρεμπέτικα. Βλέπεις χρησιμοποιούσαν νότες που έμοιαζαν με τους βυζαντινούς ρυθμούς και ακολουθούσαν συναφείς μουσικούς “δρόμους” που ταίριαζαν πολύ με το μπουζούκι.
Το 1988 βρεθήκαμε με τον Γιάννη τον Αγγελάτο και τον Πάνο Ηλιόπουλο. Είχαν φέρει στην Ελλάδα τον Λουιζιάνα Ρεντ, ο οποίος θα έκανε μια συναυλία στο «Ρόδον». Βρεθήκαμε ξαφνικά να παίζουμε αρμονικά μαζί χωρίς να έχουμε κάνει ούτε πρόβα, ούτε τίποτα και παίξαμε πολλά τραγούδια prima vista που λένε. Στη συνέχεια συνεργάστηκα και με άλλους σπουδαίους ξένους μουσικούς γυρίζοντας πολλές χώρες. Είχα την χαρά και την τύχη να συνεργαστώ με την Τσεζάρια Εβόρα, ενώ παίξαμε και στο Λονδίνο όπου είχα πάει με την σπουδαία στιχουργό Λίνα Νικολακοπούλου σε μια συναυλία όπου είχε δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο. Μάλιστα τότε δώσαμε συνέντευξη ακόμη και στο ραδιόφωνο του BBC. Τόσο γνωστός ήταν ο Μάρκος Βαμβακάρης!
Πόσο βαριά είναι η κληρονομία να είναι κανείς γιος του αποκαλούμενου και Πατριάρχη του ρεμπέτικου Μάρκου Βαμβακάρη;
Είναι σίγουρα βαριά κληρονομιά και κάθε φορά που σκέφτομαι τον πατέρα μου και τη μουσική του πορεία και κληρονομιά που μας άφησε συγκινούμαι. Στη συναυλία που σας είπα με τη Λίνα Νικολακοπούλου στο Λονδίνο, όλοι οι θεατές είχαν σηκωθεί όρθιοι και τραγουδούσαν μαζί μας. Θέλω ακόμη να πω ότι ο Μάρκος Βαμβακάρης δεν είναι γνωστός μόνο στην Ελλάδα και αναφέρω ως παράδειγμα το γεγονός ότι η βιογραφία του πρόσφατα μεταφράστηκε και στην αγγλική γλώσσα. Μου κάνει ωστόσο μάλλον θλιβερή εντύπωση ότι στις μέρες μας το μπουζούκι έχει κάπως, ας μου επιτραπεί η έκφραση, «ξεχαστεί». Και σκέφτομαι ότι είναι σχεδόν αμαρτία, ενώ υπάρχει μια τεράστια ιστορία, ένας ολόκληρος πολιτισμός πίσω από το μπουζούκι, το οποίο μπορεί να απαλύνει τις ψυχές μας στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, να μη γίνονται πολλές συναυλίες με τέτοιου είδους μουσική. Γιατί ο κόσμος, να το πω λαϊκά, «μερακλώνεται» με το μπουζούκι και ξεχνά κάπως τα βάσανά του. Δεν νομίζω ότι ένα παιδί μπορούσε να έχει μεγαλύτερη τύχη από το να είναι γιος του Μάρκου Βαμβακάρη. Με μεγάλωσε όχι μόνο μουσικά αλλά και ψυχικά και τον έχω χαραγμένο ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Είναι το μεγαλύτερο και καλύτερο δώρο που μου έκανε η ζωή!
14°
