Ο Hatemost δεν αντέχει τους κολλημένους

«Athens state of mind, baby, τα λέμε σε λίγο» μου λέει κλείνοντας το τηλέφωνο και παραφράζοντας τον Nas. O Hatemost ή Prince XXIII ή Άκης, έχει τελειώσει τη φωτογράφιση στο «God’s Barber» και ετοιμάζεται να βρεθούμε στο πολύβουο κέντρο της Αθήνας που του αρέσει να κυκλοφορεί. Είναι fly mc, είναι επιρροή για τις νέες γενιές που ραπάρουν, είναι συνεσταλμένος πίσω από τα γυαλιά μυωπίας που μεγεθύνουν ένα μικροσκοπικό τατουάζ στο πρόσωπό του, ό,τι ακριβώς δεν θα δεις όταν αλυχτά και επιβάλλεται στη σκηνή σαν λύκος κρατώντας το μικρόφωνο και παρασέρνοντας τους θεατές στο σκοτεινό, συχνά, μυαλό του. Το 2019 τον βρίσκει σε πολύ παραγωγική φάση και το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ του «Complex», του δημιουργικού συμπλέγματος με Styl Mo και dwmnd, έχει διαστημικούς ήχους για να δονήσουν την αστική ζούγκλα. Να γιατί.

Θυμάσαι τις πρώτες ρίμες που έγραψες; Πώς σου έσκασε να το κάνεις;
To είδα από τους μεγαλύτερους. Εκεί στο σχολείο που κάναμε σκέιτ, τα πατίνια και τα inline μας, έσκασε ο Εισβολέας σε κάποια φάση. Στα σκαλάκια στο προαύλιο, άλλοι τσουλούσαν, άλλοι έβαφαν, άλλοι ραπάραν. Έτυχε ένας από την παρέα, να έχει μεγαλύτερα αδέρφια που έκαναν παρέα με τον Εισβολέα, τον Ταραξία από την Κυψέλη, τον Τάκι Τσαν. Γνωρίσαμε όλο αυτό το σινάφι, Άλφα Γάμα, Ζήτα Νι, κάποια μέλη, πηγαίνοντας ως μικρότεροι στο σπίτι του μικρού είδαμε και τους μεγάλους. Μας πήραν κι από κοντά αυτοί. Ήμασταν μια γειτονιά, που τα δύο elements του hip hop υπήρχαν, το mcing και το γκράφιτι φουλ ενεργό, είχαμε καλά crew από Γαλάτσι, Πατήσια, Κυψέλη αλλά και πιο βόρεια όπως το Ηράκλειο. Μόνο b-boys δεν είχαμε. Μου βγήκε, αρχικά μιμούμουν ροές και flows σε ελληνικούς στίχους από MCs που μου άρεσαν τότε και σιγά σιγά άρχισα να το κάνω. Είμαι τυχερός γιατί γνώρισα το studio πρώτα, τραβιόμασταν Παγκράτι και δίναμε 3.000 δραχμές την ώρα για να γράφουμε στο Horizon, είδαμε το pro στοιχείο, πώς γίνεται η δουλειά κανονικά, να έχεις καλό μικρόφωνο, καλά μηχανήματα και να γράφεις τη φωνή σου μέσα σε booth, μελετημένο ακουστικά. Ήταν μόλις είχε βγει το cd, δεν υπήρχε το home studio που στην πορεία μας ως Βήτα Πεις αυτό στηρίξαμε, το DIY. Αν όμως δεν είχαμε αυτές τις γνώσεις, δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε καλά. Στα σπίτια τότε δεν είχαν πέσει λεφτά για ηχομονώσεις, δεν υπήρχε εξοπλισμός. Κι έτσι μπήκαμε στην ηχογράφηση.

Γιατί διάλεξες το Hatemost;
O πιο μισητός και καλά. Προφανώς δεν με μισεί ο κόσμος, απλά πήγε στην αντίθεση πως αντικρίζουν ένα άλλο άτομο και μπορεί να είναι μια κρυφή πτυχή που έχω μέσα μου. Καλλιτεχνικά, επειδή υπάρχει ανταγωνισμός και ευγενής άμιλλα στη ραπ σκηνή, είπα πως θα είμαι ο πιο μισητός επειδή θα πηγαίνω πιο μπροστά συνέχεια.

Τι θυμάσαι από τα σχολικά χρόνια;
Παρέες, joints στις τουαλέτες, καταλήψεις. Γυμνάσιο πήγα Γαλάτσι και Λύκειο στη Γκράβα όπου πρόλαβα και τους τελευταίους πάνκηδες. Είχε φύγει η πολλή αλητεία, η πρέζα, ήμουν από τη γενιά που το πρόλαβε οριακά. Ήρθαν πιο πολλοί μετανάστες μετά και άλλαξε η φάση. Συνεχίζει να είναι grime σαν σχολείο. Έχασα το ενδιαφέρον μου μετά το δημοτικό, στην εφηβεία ήμουν με παρέες που ασχολούνταν με τη μουσική και τη ζωγραφική και βαθιά μέσα μου ήξερα τι θέλω να κάνω και πού είμαι ταγμένος. Οι γονείς μου μου έλεγαν «κάνε αυτό που αγαπάς» και με άφησαν να διαλέξω. Κοιτώντας πίσω, θα σου πω πως δεν μου έδωσε κάτι πέρα την κοινωνικοποίηση.

Με τους Βήτα Πεις ήσασταν από τα πρώτα crew της ελληνικής hip hop σκηνής που διακινούσατε δωρεάν τη μουσική σας σε συναυλίες και διαδίκτυο. Ήταν μια μορφή αντίδρασης;
Γιατί είδαμε πως η δισκογραφική δεν έχει κανένα νόημα. Οι μεγαλύτεροι είχαν μπλέξει με αυτές, καταπατούσαν τα δικαιώματά τους, τα παιδιά έπαιρναν ένα πολύ μικρό ποσοστό και οι άνθρωποι σε αυτές δεν έκαναν δουλειά. Λέγαμε, τι, δηλαδή μας βάζουν σε ένα δισκάδικο και μας παίρνουν το κασέρι; Για ποιο λόγο; Το κάνουμε και μόνοι μας. Κάποιοι ήδη είχαν ψαχτεί και γνώριζαν τι σημαίνει κάρτα ήχου, μικρόφωνο, καλό pc, είδη downloading, να βρίσκεις πράγματα πέρα από αυτά που υπάρχουν στο δισκάδικο, οπότε ψάξαμε περισσότερο τη μουσική με το ίντερνετ κι αρχίσαμε να το κάνουμε στο σπίτι. Με απλά πράγματα, το «Αθάνατο» γράφτηκε με ένα chat μικρόφωνο.

Πώς προέκυψε η ιστορία με το Complex; Τέταρτο χτύπημα σε μόλις 14 μήνες. Τι είχατε κατά νου με τον Styl Mo; Χορευτικό, επιθετικό, hip hop είναι οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό. Πέφτω μέσα;
Ισχύει αυτό. Έχει ηλεκτρονικό ήχο, big beats, έχω αγαπήσει από μικρό παιδί και θεωρώ πως είναι μοναδικοί στο είδος τους και κανείς δεν θα τους φτάσει οι Prodigy. Ήταν άχτι μου τα breaks και τα drum n bass, μου άρεσαν από παλιά. Βγήκε τελείως φυσικά το Complex. Είναι ένα νέο σχήμα, με τον Mo γνωριζόμασταν αλλά δεν κάναμε παρέα, μας έφερε η μουσική κοντά μετά από ένα φεστιβάλ. Ήρθε σε επαφή με τον παραγωγό μου τον dwmnd (die with memories not dreams) και κάναμε ένα collabo. Είδαμε πως έχουμε χημεία, ακούγαμε ένα beat από τον dwmnd, μας έβγαινε ένα ρεφρέν καινούργιο, λέγαμε «τρελό ρεφρέν, να το κάνουμε», ακούγαμε ένα άλλο beat κι έβγαινε κάτι άλλο και η φάση πήγαινε καπάκια, καπάκια, καπάκια. Κάθε μέρα βλέπαμε πως εξελίσσεται και γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον καλύτερα. Είναι κάτι που χτίζεται και θέλουμε να το συνεχίσουμε.

Ποιος επιμελήθηκε το εξώφυλλο και τι θέλατε να πείτε με αυτό;
O Πάνος Γεωργούλιας, tattoo artist, απόφοιτος της ΑΣΚΤ, μου έχει κάνει κι ένα tattoo και πάω για νέο τώρα. Θυμίζει τα παλιά θρίλερ των 60s αλλά έχει κι ένα φουτουρισμό. Βγήκε μέσα από την τριβή, όπως συμβαίνει σε όλα τα καλά πράγματα.

Το πρώτο σου tattoo τι ήταν;
Μου το χτύπησε ο Εισβολέας, κάτι γιαπωνέζικα ιδεογράμματα, δεν ξέρω αν αυτά που διαλέξαμε ισχύουν, χαχά. Δούλευε λίγο τότε στον Τάκι Τσαν, τα παιδιά είχαν μάθει στον Αντρέα Μαρνέζο και το Bar Code, που ήταν μεγάλος δάσκαλος.  

Πόσα έχεις;
Νομίζω πάνω από δεκαπέντε. Σχεδόν όλα έχουν γίνει από φίλους.

Ποια ήταν η συνεισφορά του dwmnd στο Complex;
Το μισό κομμάτι είναι ακριβώς, δεν είναι απλά beatmaker, είναι μουσικός παραγωγός με σπουδές. Τον γνωρίσαμε από τη γειτονιά, μέσα σε σπίτια, μέσω φίλων, είναι Πατησιώτης. Δεν του δίναμε, ούτε μας έδινε οδηγίες. Είναι σιωπηλός εκτελεστής, από μουσική οικογένεια και συνεισέφερε με την παραγωγικότητά του. Ακούγαμε τα beats και πάνω σε αυτά έβγαινε η ιδέα. Μετά την ηχογράφηση, αναλάμβανε τη μίξη και τον προγραμματισμό, είδε και ο Mo πως με ένα μαγικό τρόπο έκανε αυτά που θέλουμε χωρίς να του το ζητήσουμε κι ακόμη παραπάνω, ξέρεις έδινε κάτι που εμείς δεν μπορούσαμε να το σκεφτούμε στην παραγωγή, και το αφήσαμε πάνω του. Ξεκίνησε με ντραμς και είναι φαν της metal σκηνής.

Το πιο σημαντικό μάθημα που σου έδωσαν οι δρόμοι της Αθήνας είναι…
Να επικοινωνείς και να ακούς τους ανθρώπους. Το «να φυλάγεσαι» και όλα αυτά τα κλισέ, να σου πω την αλήθεια εγώ ποτέ δεν έβαζα ασπίδες γύρω μου. Είχα ανοιχτές αγκαλιές και κρίση, ίσως για αυτό δεν έμπλεξα με καταστροφικά πράγματα.

Ποιο θεωρείς το σπουδαιότερο άλμπουμ που έχεις ακούσει;
Δεν θα σου πω hip hop. To «MTV Unplugged In New York» των Nirvana. Έχει πολύ συναίσθημα εκεί μέσα. Τον σέβομαι πολύ τον Κερτ Κομπέιν σαν καλλιτέχνη, με έχει επηρεάσει. Με τράβαγε η εκκεντρικότητά του και το ότι έδωσε νέο στιλ. Η αισθητική, η παραμόρφωση, το πώς θα γκαρίξω. Δεν με τράβηξε το life style, ότι αυτοκτόνησε. Έχω δακρύσει με τα τραγούδια του.

«Γράφω τον Μαύρο Δίσκο, Metallica» ακούω στο «Στη γωνία τσίλιες». Είχες metal επιρροές;
Αυτό που κοιτώ σε έναν καλλιτέχνη είναι το vibe που μου δίνει όχι το τι στιλ είναι, τι ροή, τι τεχνική έχει για να την πάρω κι εγώ. «Kill ’em All», «Master Of Puppets» είναι άλμπουμ που έχουν περάσει από πάνω μου. Αυτό το vibe μπορώ να το πάρω και από το rock κι από το metal και να το μεταφράσω όπως θέλω.

Με ποιον MC θα ήθελες να πιεις κάτι;
Πολλοί είναι αλλά θα σου πω τον έναν, που έχει ορίσει πολλά σε αυτό τον ήχο. Με τον μεγάλο RZA των Wu Tang Clan, που έχει ασχοληθεί με πολλά πράγματα, έχει άποψη ακόμα και στον κινηματογράφο. Είναι πολυδιάστατος κι αυτό με τραβά σε κάποιον, το να μπορεί να κάνει πολλά πράγματα και να μην είναι κολλημένος κάπου. Δεν έχω άλλο tattoo από συγκρότημα πάνω μου.

Από τα Grammy και τη βράβευση του Childish Gambino μέχρι τη μόδα, η ραπ κουλτούρα διαμορφώνει πια τάσεις. Πού αποδίδεις την κυριαρχία του hip hop αυτή την εποχή στη μουσική βιομηχανία;
Στην αλλαγή της εποχής; Δεν ξέρω. Παλιά δεν ήταν pop η φάση μας, ήμασταν λίγοι. Τουλάχιστον έφυγαν από το λαϊκό όσοι έφυγαν, αυτό με κάνει να χαίρομαι. Και τουλάχιστον το pop που γίνεται πια εδώ πατά στις ρίζες και τα πρότυπα της μαύρης μουσικής. Αν κάτι γίνεται copy paste, δεν με αφορά. Στα συν είναι πως σε παίρνουν πιο σοβαρά απέξω αν κάποιος θέλει να κάνει μια μπίζνα μαζί σου. Η Αμερική πλέον νιώθει αυτόν τον ήχο και μπορεί να δει αν θα εξελιχτεί κάτι και θα χώσει μπάτζετ, εφόσον το προϊόν καλύπτει και θέλει ο καλλιτέχνης να γίνει προϊόν. Παλιότερα με το λαϊκό δεν μπορούσε η Αμερική να καταλάβει μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτό. Ανοίγουν λίγο οι δουλειές νομίζω με αυτό τον τρόπο. Σίγουρα είναι και η αντίδραση επειδή έχει ακραίους στίχους αυτό το είδος, που δεν το κατακρίνω, ελευθερία λόγου έχουμε και κάποιοι πολεμήσανε για να την έχουμε εμείς σήμερα. Είναι κι αυτό το luxury που τραβά τον πιτσιρικά, κερδίζω χρήματα χωρίς να είμαι από το πανεπιστήμιο ή με τα φράγκα του μπαμπά, κάνω τη μουσική μου και βγάζω τη ζωή μου, α, μπορώ να το κάνω κι εγώ αν κάνω αυτό που αγαπώ. Εξαρτάται πώς μπορεί να δουλέψει κανείς την επιρροή του, αν θα του βγει σε καλό ή όχι.   

Ποιο βίντεο κλιπ είδες τελευταία και σε εντυπωσίασε;
Το «Τίποτα στον κόσμο» του ΛΕΞ. Πολύ κινηματογραφικό. Θεωρώ ότι αυτό το παιδί κρύβει πολλή δύναμη μέσα στο κεφάλι του. Για μένα είναι genius. Πρέπει να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει, να βάζει την άποψή του, να μην αφήσει κανένα να το λερώσει, που δεν θα το κάνει σίγουρα γιατί είναι πανέξυπνος και δεν το έχει κάνει τόσα χρόνια.

Έχεις αγαπημένη ταινία;
To «Basketball Diaries» του Σκοτ Κάλβερτ με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Με έχει στιγματίσει φουλ.

Υπάρχουν κόμπλεξ στο hip hop;
Με ενοχλεί, χωρίς να νευριάζω και να σπαταλώ ενέργεια, το να είσαι κλειστόμυαλος. Να λες, να λες, να λες, επειδή εσύ νομίζεις το δικό σου. Κι αν κάτι είναι διαφορετικό και δεν το έχεις συνηθίσει να το κράζεις. Ίσως το κράζεις, γιατί δεν μπορείς να το κάνεις. Εμένα με εξιτάρει να είσαι πολύπλευρος, διαφορετικός και να σκας με νέες προτάσεις. Αν είσαι οπισθοδρομικός, δεν πας πουθενά. Ευτυχώς δεν παίζει πια τόσο πολύ στην κοινότητα.

Έχεις μετανιώσει για κάτι που έχεις φτύσει;
Όχι, ποτέ. Αλλά να παρατηρώ πως έχω αλλάξει, ναι. Κάποτε ήμουν αυτό, τι να κάνω; Αν είχα μετανιώσει, θα το είχα παρατήσει.

Μεγάλωσες Γαλάτσι, έζησες Εξάρχεια, μετακόμισες Άνω Κυψέλη. Πώς σου φαίνεται η νέα σου γειτονιά;
Έφυγε ένας φίλος στο εξωτερικό και μπήκαμε εμείς. Έχει ωραία αύρα, είναι πιο multi-culti, είμαστε πιο κοντά ο ένας με τον άλλον. Μου αρέσει η αύρα του κέντρου.

Από το πρώτο σου live στην Καλαμάτα μπροστά σε 200 ανθρώπους στις τωρινές σου εμφανίσεις που αλωνίζεις τη σκηνή, πόσο έχεις αλλάξει όταν βγαίνεις; Έχεις κάποιο τελετουργικό;
Απομονώνομαι και ανυπομονώ για τη στιγμή της έκρηξης, δεν έχω επαφή με το περιβάλλον. Οι φίλοι μου γνωρίζουν πως μπορεί εκείνη την ώρα να είμαι στον κόσμο μου, να μην τους δίνω σημασία, δεν με παρεξηγούν. Όταν πατάς στη σκηνή, φεύγουν όλα. Θέλω να το δουλέψω λίγο αυτό γιατί το άγχος ξεφεύγει λίγο από το δημιουργικό, αρχίζουν πονάνε στομάχια, μετά από τόσα χρόνια ακόμα πονάω. 

Έχεις αγαπημένο βιβλίο;
Μεγαλώνοντας άρχισα να διαβάζω περισσότερο, δυσκολεύομαι να τα τελειώσω, έχω διάσπαση προσοχής. Μου αρέσουν οι Γάλλοι «καταραμένοι ποιητές», ο «Ξένος» του Αλμπέρ Καμί, τώρα διαβάζω την «Τέχνη της Αγάπης» του Έριχ Φρομ. 

Ποια συναυλία που έδωσες και ποια συναυλία που πήγες δεν θα ξεχάσεις ποτέ και γιατί;
Χμμμ. Το επετειακό live για τα δέκα χρόνια Βήτα Πεις στο γήπεδο του Σπόρτινγκ το 2012, θα σου πω. Ήταν ένα όνειρο που το λέγαμε για πλάκα και το ζήσαμε. Ήταν η μεγαλύτερη hip hop συναυλία στην Ελλάδα που είχε γίνει τότε, 3.600 άτομα, η πρώτη που έσκασαν καπνογόνα, είχε γηπεδική ατμόσφαιρα, σηκώθηκαν πανό. Σαν θεατής χάρηκα, ανατρίχιασα και γούσταρα πολύ, επειδή είχαμε χτικιάσει γιατί είχαν ακυρώσει δύο φορές, όταν ήρθαν οι Mobb Deep. Και το live Jazzmatazz με Guru στον Λυκαβηττό που βρέθηκα κάπως τυχαία να το πω. Δεν παίζει να την ξαναδούμε.