Γιατί δεν είναι κακό να έχεις κολλήσει με το “Mama?” του Sin boy

«Δεν καταλαβαίνω τίποτα», «Μόνο εγώ περιμένω να γράψει κάποιος τα lyrics να καταλάβω τι λέει;», «Πρέπει να είναι το τραγούδι που έφτασε το μύριο πιο γρήγορα στην Ελλάδα». Αυτά είναι μερικά από τα σχόλια που έχουν γίνει στα social για το κομμάτι “Mama?” του Sin boy μαζί τους Madclip, Ypo και illeoo.

Όλοι μιλάνε για το κομμάτι που αυτή τη στιγμή μετρά 1,5 εκατομμύριο προβολές από τη Δευτέρα που κυκλοφόρησε, με τους ακατάληπτους στίχους όχι μόνο λόγω της υπερβολικής χρήσης autotune –ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του σύγχρονου ραπ– αλλά και της εκφοράς τους ειδικά από τους ράπερ Sin boy και Madclip που φαίνεται να  έχουν καθιερωθεί μέσω αυτού του «βαριεστημένου» ραπαρίσματος. Ποιος είναι όμως ο Sin boy (το χιτ του οποίου αποφασίζει να αγγίξει και ο Μίδας του εγχώριου χιπ χοπ Ypo με τη συμμετοχή του) που όλα του τα κομμάτια με το που σκάνε στο YouTube φτάνουν αστραπιαία τα εκατομμύρια views;

Παρά το πόσο δημοφιλής είναι, δεδομένων των views, η διαδικτυακή αναζήτηση για βιογραφικά στοιχεία ή ειδήσεις σχετικά με εκείνον δίνει πολύ λίγα αποτελέσματα. Σύμφωνα με αυτά, το πραγματικό όνομα του αμφιλεγόμενου ράπερ με καταγωγή από την Αλβανία –που στιλιστικά θυμίζει πολύ τον αμερικανό ράπερ 6ix9ine με τα μακριά χρωματιστά μαλλιά και τατουάζ στο πρόσωπο– είναι Augustin Gega ή Θεόδωρος Agustin Gega και είναι 25 ετών. Ξεκίνησε ανεβάζοντας βίντεο με τη μουσική του στο YouTube και έγινε σχεδόν αυτόματα αποδέκτης αρνητικών σχολίων λόγω του στιλ του, του μουσικού του ύφους και των στίχων του. To 2013 επιλέγεται μέσα από μουσικό διαγωνισμό γνωστού χυμού ως το ταλέντο του Stan (που μάλλον εκτελούσε χρέη coach) και κυκλοφορεί σε αυτό το πλαίσιο το single «Παραδέξου το» με εντελώς διαφορετικό ύφος από αυτό με το οποίο καθιερώθηκε. Το πρώτο του breakthrough ωστόσο θα το κάνει με το κομμάτι DRACO πριν από 2 χρόνια (σήμερα μετρά 3,7 εκατομμύρια views) και ανακηρύσσεται σε σύντομο χρονικό διάστημα φαινόμενο του εγχώριου ραπ, με τα κομμάτια του να παίζουν δυνατά από τα κινητά εφήβων πανελλαδικά. Αποκορύφωμα, η συνεργασία του με την αλβανίδα τραγουδίστρια Rina για το κομμάτι Gigi, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβρη και αυτή τη στιγμή μετρά 29.659.331 προβολές στο YouTube.

Ανάμεσα στα λιγοστά αποτελέσματα για τον Sin boy βρίσκεται κι ένα αμφιλεγόμενο δημοσίευμα σε ένα αμφιβόλου αξιοπιστίας site που τον θέλει να έχει συλληφθεί καθώς πάνω του βρέθηκαν «300 γραμμάρια ακατέργαστης κάνναβης». Σύμφωνα δε με το ίδιο άρθρο, «σε βάρος του (σ.σ. τότε) 22χρόνου εκκρεμούσε μία απόφαση, με την οποία καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 3 μηνών, για κατοχή παραισθησιογόνων ουσιών». Αν και είναι πλέον επιβεβαιωμένο ότι η είδηση αυτή δεν είναι πραγματική, ο ίδιος ο ράπερ αναφέρει στα κομμάτια του ότι έχει διαπράξει παρανομίες και ότι κάνει χρήση ναρκωτικών, εκμεταλλευόμενος ενδεχομένως τη διασπορά fake news που τον αφορούν για να χτίσει ένα μύθο εφάμιλλο με εκείνον των δυτικών προτύπων του.

Το ελληνικό χιπ χοπ είναι αυτή τη στιγμή το πιο δημοφιλές μουσικό είδος, ειδικότερα στο νεανικό κοινό. Παρ' όλα αυτά λίγοι είναι οι εκπρόσωποί του που έχουν καταφέρει να περάσουν στη σφαίρα του mainstream και να προβάλλονται από τα παραδοσιακά media. Η επιτυχία των νεαρών ράπερ όμως μετριέται με views στο YouTube και από αυτά ο Sin boy έχει εκατομμύρια.

Η ρητορική που συνοδεύει τα πονήματα των ελλήνων ραπερ (πλην των εξαιρέσεων που κινούνται στο φάσμα του underground χιπ χοπ που άλλωστε είναι κι αυτό που έχει, μικρή μεν σε κλίμακα, αλλά ισχυρή παράδοση στην Ελλάδα) είναι ότι πρόκειται για trash προϊόντα, κακέκτυπα των δημοφιλών ξένων ραπερ. Βέβαια ούτε οι τελευταίοι, ιδίως οι νέοι, όπως π.χ. οι καλλιτέχνες της emo rap, τυγχάνουν της καλύτερης μεταχείρισης καθώς είναι ακόμη πολύ δύσκολο να κατανοηθεί από τις μεγάλες μάζες ότι το χιπ χοπ είναι το κυρίαρχο μουσικό είδος αυτή τη στιγμή παγκοσμίως.

Αν όμως αποδεχτούμε το γεγονός ότι οφείλει να υπάρχει mainstream χιπ χοπ σκηνή, σύμφωνα και με τις διεθνείς τάσεις που πάντα επηρέαζαν μουσικά τη χώρα μας, τότε η ελληνική είναι πολύ αξιόλογη. Οι παραγωγές δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις αντίστοιχες αμερικανικές όλο ένα και περισσότερο, ενώ οι εκπρόσωποί της είναι παιδιά που ξεκίνησαν από το τίποτα και με μόνα μέσα ένα μπιτ, ρίμες και φυσικά το διαδίκτυο κατάφεραν πλέον “να φλεξάρουν”, όπως οι ίδιοι θα έλεγαν χαρακτηριστικά, τα chains τους, απόλυτο σύμβολο της επιτυχίας τους.

Για την ακρίβεια συμβαίνει (επιτέλους) αυτό που αποτελεί εδώ και δεκαετίες πραγματικότητα στη Γαλλία για παράδειγμα, όπου οι μετανάστες 2ης γενιάς γέννησαν τη γαλλική gangsta rap και κρατούν τα σκήπτρα της χιπ χοπ. Τέτοια είναι και η περίπτωση του Sin boy, καθώς και άλλων νεαρών ράπερ, όπως για παράδειγμα του Yung Light που σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη δίνει με το λόγο του ένα πάρα πολύ καλό δείγμα των καταβολών αυτής της νεότευκτης στη χώρα μας σκηνής.

Όσο για τις αντιστοιχίες, σαφώς τα μεγέθη στην Ελλάδα είναι μικρότερα, ανάλογα της ούτως ή άλλως ψυχορραγούσας εγχώριας μουσικής βιομηχανίας. Η επίδειξη πλούτου και υπεροχής στα βιντεοκλίπ των εν λόγω καλλιτεχνών σχολιάζεται ως αστεία (και μάλλον όχι προκλητική, καθώς πολλοί δεν πιστεύουν πως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα) εξαιτίας της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας την τελευταία δεκαετία που σε καμία περίπτωση δεν την δικαιολογεί. Ακόμα όμως κι αν πρόκειται για μία προσομοίωση της αμερικανικής χιπ χοπ κουλτούρας, ας αναλογιστούμε ότι όντως αυτά τα παιδιά βιώνουν μια κοινωνική ανέλιξη και για αυτή θα μιλήσουν στα τραγούδια τους, ακόμα κι αν αυτό δε σημάνει μια LAMBO που πιάνει 200 στη στροφή και δεν είναι «μαμά», αλλά 20 ζευγάρια sneakers, καλό κινητό και ανεξαρτησία, αν όχι απόδραση από την ανέχεια.

Επίσης ναι, δεν έχουμε Μπρούκλιν και Μπρονξ, τα «μπλεξίματα» των δικών μας ράπερ μπορεί μα είναι πιο αθώα (ευτυχώς;! Δεν καταλαβαίνω γιατί η αυθεντικότητά τους να μετριέται με βάση σε ποια συμμορία υπήρξαν ή πόσες σφαίρες έχουν φάει), αλλά έχουμε Αγ. Παντελεήμονα και από εκεί έχουν βγει παιδιά όπως οι ATH Kids, που μπορεί να μην συμπίπτουν αισθητικά με την περίπτωση που εξετάζει το παρόν άρθρο, όμως περιλαμβάνονται ξεκάθαρα σε αυτό που θα ονομάζαμε άνοιξη του ελληνικού χιπ χοπ, με μία αμίμητη ορμή και δημιουργικότητα, που γύρισαν τη ζωή τους τούμπα, φτιάχνοντας μουσική.

Για αυτό δεν είναι κακό να έχεις κολλήσει με το “Mama?” και για αυτό δεν είναι κακό τα πιτσιρίκια να έχουν κολλήσει με το “Mama?”. Γιατί αυτή τη στιγμή βιώνουμε την εκθρόνιση του ροκ από την κορυφή και την κυριάρχηση ενός άλλου είδους μετά από πάρα πολλά χρόνια και υπάρχουν λόγοι για αυτό. Και γιατί δεν πρέπει να καταδικάζουμε τις νέες γενιές για τη μουσική που παράγουν και καταναλώνουν. Όπως οι γονείς μας δε δαιμονίστηκαν ακούγοντας rock n’ roll, έτσι και τα παιδιά αυτά δεν θα γίνουν drug dealers ακούγοντας Sin boy. Τέλος, ανά 3 με 4 χρόνια όλοι σχεδόν περνάμε μουσικά φάσεις, έχοντας βέβαια μια αισθητική αφετηρία. Το τι από όλα αυτά είναι διαχρονικό (και μάλλον ποιοτικό καθώς αυτές οι δύο έννοιες τείνουν να συγχέονται) δεν θα μπορέσουμε να το κρίνουμε άμεσα.