Aπό τις πρώτες γροθιές στο στήθος στο «Charlie Big Potato» που ανοίγει το άλμπουμ, έτσι όπως τις χτυπάει η μπότα στα ντραμς του Mark Richardson ανάμεσα στις ζητωκραυγές του κοινού και μετά μπαίνει το ουρλιαχτό της Deborah «Skin» Dyer σαν ένα κάλεσμα σε μία πυρετώδη γιορτή, ξέρεις ότι οι Skunk Anansie θα σε παρασύρουν σε ένα τριπάτο ταξίδι στα τελευταία 25 τους χρόνια με αναγκαστική προσωπική συμμετοχή. Μέσα σε 25 –συμβολικά– κομμάτια, το νιώθεις βήμα-βήμα, ότι με την παραπονεμένη της, στεντόρεια, διεκδικητική φωνή που κάνει και ένα ανατολίτικο τουίστ στις καταλήξεις καθώς χτίζεται επάνω στις κιθάρες-πυροβολισμούς από την ίδια και τον Martin «Ace» Kent και το ζωώδες, συνταρακτικό μπάσο του Richard «Cass» Lewis, σε παίρνει σε ένα review των πιο αισθητικών σου στιγμών, μία ροκ ανακεφαλαίωση μιάς έντονης, μεγάλης ιστορίας – της δικής τους που συμβάδιζε με τη δική σου, με έναν παράξενο, γοητευτικό τρόπο όπως το θέρεμιν στα κομμάτια τους.
Είναι αναζωογονητικό να ακούς τις ανάσες της Skin μέσα στο κεφάλι σου, να σε παρασέρνει καθώς επιταχύνει και να σε εκσφενδονίζει στον αέρα, μία δράση γεμάτη αγάπη, θυμό, εξέγερση, ειρωνεία, σκληρό χιούμορ και τέλεια κίνηση, αυτή με την οποία αυτό το εξωτικό πλάσμα, ένα παραδείσιο πτηνό, κινείται, λυγίζει, τεντώνεται, κλωτσάει, τρέμει σύγκορμη στη σκηνή.
«Σαν μαύρη, γυναίκα τραγουδίστρια ήταν δύσκολο να γίνω αποδεκτή με πολλούς τρόπους» λέει αναφερόμενη στα πρώτα βήματα της μπάντας, το 1994. «Και μετά ανέβηκα στη σκηνή, και έκανα ακριβώς ό,τι είχα οραματιστεί στα όνειρά μου. Και για πρώτη φορά ένιωσα ότι γινόμουν αποδεκτή».
Ο κιθαρίστας Ace συμπληρώνει: «Το Λονδίνο στα 1990s ήταν ένα συνονθύλευμα ανθρώπων. Τα συγκροτήματα όμως όχι. Όλα τα γκρουπ ήταν τέσσερις τύποι με παρόμοια κουρέματα. Εμείς ήμασταν μία μπάντα από αληθινούς ανθρώπους. Γι’ αυτό και ήμασταν τόσο ριζοσπαστικοί».
Οι Skunk Anansie, ζιπαρισμένοι, ολοζώντανοι σε ένα διπλό-άλμπουμ live, το «25LIVE@25» που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες, δίνουν τις καλύτερες στιγμές των συναυλιών τους από το 2009 μέχρι σήμερα. Ένα πάρτι πριν επιστρέψουν με νέο στούντιο άλμπουμ σύντομα, τουλάχιστον όπως υπόσχεται ο Mark στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Γιατί διαλέξατε ένα live άλμπουμ για να γιορτάσετε τα 25 χρόνια σας στη μουσική, αντί για ένα studio / greatest hits άλμπουμ;
Κάναμε τον ακουστικό live δίσκο, αλλά πάντα θέλαμε να κάνουμε ένα εντελώς live άλμπουμ. Θέλαμε να είμαστε σίγουροι ότι ήταν η σωστή εποχή για να το κυκλοφορήσουμε. Εγώ είχα αρχίσει να μαζεύω τις ηχογραφήσεις από όλες μας τις συναυλίες από τότε που κάναμε το δεύτερο ξεκίνημά μας, το 2009. Τελικά νιώσαμε ότι έχουμε μαζέψει υλικό από αρκετές συναυλίες και ότι ήρθε η σωστή στιγμή για να το κυκλοφορήσουμε. Στο ενδιάμεσο όλοι ήμασταν απασχολημένοι με τα δικά του πρότζεκτ ο καθένας, οπότε τώρα είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε τη διαδικασία να γράφουμε για ένα νέο δίσκο, ενώ έχουμε ήδη κάνει και ένα Greatest Hits.
Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές αλλά και προσωπικές αλλαγές που σας έχουν συμβεί μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια καριέρας;
Κοιτάξτε, προφανώς όλοι μεγαλώνουμε και αυτό αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τη «ζωή και τον κόσμο και τα πάντα». Καλλιτεχνικά δεν υπάρχουν τίποτα σημαντικές αλλαγές, συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε, όταν το θέλουμε και δεν πέφτουμε στην παγίδα του να ακολουθούμε μουσικές μόδες. Γράφουμε ό,τι μας κάνει χαρούμενους, οι οπαδοί μας το αγαπούν ή το μισούν κι αυτό είναι που συνέβαινε πάντα. Φτάνουμε την τέχνη μας μέχρι τα άκρα και μετά τη γυρίζουμε πίσω για να μπορέσουμε να την κάνουμε να ταιριάξει με το σχήμα που έχει η χημεία αναμεταξύ μας.
Το «Clit rock» είναι ένας όρος που επινόησε η Skin. Πώς ακριβώς θα ερμηνεύατε αυτό τον ορισμό;
Ήταν απλώς μία αντίδραση. Δεν θέλαμε να είμαστε άλλο ένα γκρουπ από τον σωρό της Brit-Pop κι έτσι επινοήσαμε τη δική μας σκηνή της οποίας είμαστε οι δημιουργοί, οι καταστροφείς και το μοναδικό της μέλος.
Η περσόνα της Skin έχει παραμείνει αναντικατάστατη όλα αυτά τα χρόνια. Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της περσόνας;
Θάρρος να είναι ο εαυτός της, να εκφράζεται ελεύθερα και να υποστηρίζει τα πιστεύω της, να δείχνει εκπληκτική και να ερμηνεύει επάνω στη σκηνή. Δύναμη να είναι το πρόσωπο που εκπροσωπεί την μπάντα, κάτι το οποίο δίνει πολλά πλεονεκτήματα αλλά προσθέτει και πίεση και περισσότερη δουλειά εκ μέρους όλων μας. Ευελιξία για να μπορεί να κινείται πάντα ενάντια στο ρεύμα και τις μόδες της βιομηχανίας η οποία θέλει να σε καλουπώσει μέσα σε κοινωνικές νόρμες και στερεότυπα και να σε βάλει σε ένα κουτί για ευκολότερη εφαρμογή.
Ποια στοιχεία της περσόνα της Skin υιοθετείτε στην προσωπική σας ζωή;
Σίγουρα θαυμάζω το κουράγιο της και τη θέλησή της να συνεχίζει να προχωράει μέσα από δύσκολα και προκλητικά σενάρια.
Άρεσε ποτέ στη Skin η R’n’B και η soul μουσική;
Ναι, της αρέσουν μερικά πράγματα, όπως σε όλους μας.
Οι Skunk Anansie ήταν το πρώτο διεθνές, πολύ-φυλετικό γκρουπ που έκανε περιοδεία στη Νότια Αφρική. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία σας; Τι θυμάστε περισσότερο από αυτή την περιοδεία;
Ήταν τρέλα, παίξαμε σε 3 sold out συναυλίες σε αρένες. Μας άρεσε πολύ αλλά το κοινό δεν ήταν τόσο πολύ-φυλετικό σε εκείνη τη φάση, κάτι που μας λύπησε λίγο. Ήταν οι πρώτες μας μέρες, είμαι σίγουρος ότι τώρα είναι διαφορετικά. Οι ζημιές από τέτοιου είδους πολιτικά καθεστώτα χρειάζονται δεκαετίες για να επουλωθούν, οπότε ήταν οι πολύ πρώτες μέρες της εποχής του Μαντέλα όταν πήγαμε.
Θα λέγατε ότι έχετε απήχηση και σε gay κοινό; Και με ποιον τρόπο, πιστεύετε;
Νομίζω ότι απευθυνόμαστε στον οποιονδήποτε. Δεν μπορώ να πω ότι απευθυνόμαστε σε εκείνο το κοινό ή στο άλλο, αλλά σίγουρα έχουμε προσελκύσει έναν μεγάλο συνδυασμό οπαδών, καθώς είμαστε τόσο διαφορετικοί και περιεκτικοί εμείς οι ίδιοι.
Πώς, πιστεύετε, άλλαξε η ροκ μουσική μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια; Και έχει επηρεάσει αυτό τη δική σας μουσική;
Έχει αλλάξει πολύ αλλά παρέμεινε και η ίδια. Πάντα υπάρχουν πολύ καλά νέα γκρουπ που βγαίνουν από όλα τα είδη και πάντα υπάρχουν νέες μπάντες που ξεχωρίζουν και γράφουν σπουδαία, κλασική ροκ μουσική. Αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του αλλά δεν έχουμε αλλάξει τον τρόπο που γράφουμε. Αγαπάμε πολλά διαφορετικά είδη μουσικής, πάντα το κάναμε αυτό, και οτιδήποτε νέο ακούμε το κρατάμε, το επεξεργαζόμαστε και βγαίνει στο γράψιμό μας.
Ποιες είναι οι 3 κορυφαίες στιγμές στην καριέρα των Skunk Anansie, κατά τη γνώμη σας; Όταν παίξαμε στο δώρο που έκανε ο Nelson Madela στους ανθρώπους της χώρας του, στις μεγάλες συναυλίες - πάρτι για τα 80ά του γενέθλια. Όταν παίξαμε με τον Pavarotti για την οικονομική ενίσχυση των παιδιών του Θιβέτ και γνωρίσαμε από κοντά τον Δαλάι Λάμα.
Και όταν παίξαμε πρώτο όνομα στο Glastonbury.
Δουλεύετε σε καινούργιο υλικό; Να περιμένουμε ένα καινούργιο στούντιο άλμπουμ; Θα μας δώσετε κάποια πληροφορία;
Ναι. Ναι. Και όχι.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Ελπίζω να σας δούμε σύντομα για live στην Ελλάδα...
10°
