To Παιδί Τραύμα μας μιλάει για τις «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις»

Electronica που σε πιάνει από το σβέρκο και λέξεις που γυροφέρνουν στο μυαλό. Το Παιδί Τραύμα γράφει μουσική σε μια ψηλή πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας και το πρώτο του άλμπουμ «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» σε παραγωγή του «Κτίρια τη Νύχτα» μας καλεί με 9 τραγούδια «να αγκαλιάσουμε τη φαυλότητα και τη ματαιότητα ως στοιχεία της ευτυχίας μας».

«Στο δίσκο εσωκλείεται manual με αναλυτικές οδηγίες για το πώς να χορέψει κάποιος τα τραγούδια του και τελικά να αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις, όπως το να τρώει καρπούζι μαζί με τα κουκούτσια, να λέει ψέματα χωρίς να πληγωθεί κανείς ή να καταλάβει τι σκέφτονται οι άνθρωποι στις παιδικές φωτογραφίες. Πρόκειται για ένα εγχειρίδιο που σου υποδεικνύει χειριστικά τι να ακούσεις, τι να χορέψεις και τι να σκεφτείς, προκειμένου να αποκτήσεις υπερφυσικές δυνάμεις, που ίσως να μην είναι και τόσο υπερφυσικές» σημειώνεται στο δελτίο Τύπου.

Λίγες ώρες μετά την πρόσφατη ζωντανή εμφάνισή του στο Tiki Bar, το «Παιδί Τραύμα» μίλησε στην ATHENS VOICE και σχολίασε τραγούδι-τραγούδι τις «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις».

Μυστικές χορευτικές κινήσεις. Χορεύουν οι Αθηναίοι πλέον ή όχι; Γιατί;
Θυμάμαι παλιά, να χορεύω μ’ ένα φίλο σ’ ένα μαγαζί στο Σύνταγμα και να μας κοιτάνε όλοι περίεργα, σα να κάναμε κάτι κακό. Δεν νομίζω ότι είναι τοπικιστικό το ζήτημα, αλλά πολλές φορές νιώθω ότι ο κόσμος διστάζει να χορέψει ή το θεωρεί ταμπού. Έχει να κάνει με τον τρόπο που διαλέγει κάποιος να αλληλεπιδράσει. Καμιά φορά ο χορός, είναι πολύ καλύτερος τρόπος επικοινωνίας απ’ οποιονδήποτε άλλον. Είναι σα να μιλάς χωρίς λόγια. Σα να βγάζεις ένα layer απ’ τη μέση. Είναι ωραία.

Ποίηση με έμπνευση από την πόλη και ρυθμοί που δονούν σώμα και μυαλό. Ποια ήταν τα διεγερτικά δημιουργίας αυτού του άλμπουμ;
Έχει ενδιαφέρον, γιατί αν με ρώταγες τον καιρό που έγραφα τις «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις», θα σου απαντούσα ξεκάθαρα «ο έρωτας». Τώρα που το βλέπω από λίγο πιο μακρυά θα σου έλεγα ότι ο δίσκος έδρασε σαν ένστικτο αυτοσυντήρησης: αν δεν τον έβγαζα μάλλον θα τρελαινόμουν.

Πώς και τι χρειάστηκε για να γίνει πραγματικότητα;
Χρειάστηκε αρχικά να το πάρω απόφαση. Ήταν το πρώτο καθοριστικό βήμα. Έπειτα χρειάστηκε να αφήσω τον ερασιτεχνικό αλλά και μαγικό κόσμο των μοναχικών demo και να συνεργαστώ με άλλους μουσικούς. Τέλος χρειάστηκε άπειρη δουλειά και οργάνωση μιας και το πρότζεκτ ήταν εντελώς diy. Μ’ άρεσε πολύ όμως η διαδικασία και χαίρομαι που τελικά το πήρα απόφαση.

Ποιος σούπερ ήρωας θα ήθελες να είσαι;
Υπάρχει κάποιος που να είναι αόρατος, να πετάει και να ταξιδεύει στο παρελθόν και το μέλλον; Αν υπάρχει, αυτός θα ήθελα να είμαι!

Σε ποιο μέρος της Αθήνας θα ήθελες ιδανικά να παρουσιάσεις το άλμπουμ;
Πήγα πρόσφατα σε μια συναυλία στον εξωτερικό χώρο του Εθνικού Αστεροσκοπείου. Ήταν μαγικά. Σα να μπορούσες να μυρίσεις τα αστέρια. Προς το παρόν έκανα το πρώτο μου live τις προάλλες στο Tiki και θα παίξω μαζί με Prins Οbi & Dream Warriors την Κυριακή στο Temple. Τα live είναι ένα πεδίο που είμαι εντελώς άπειρος αλλά και αποφασισμένος να δουλέψω πολύ για να βελτιωθώ.

Τι σου προκαλεί θλίψη και τι σε κάνει να χαμογελάς στην πόλη αυτή;
Mε θλίβει πολύ αυτή η τάση να παρθεί το κέντρο της πόλης απ’ τους κατοίκους του και να μετατραπεί σε μια υποβαθμισμένη τουριστική ατραξιόν. Με θλίβει η φάση στην πλατεία των Εξαρχείων που ολοένα και χειροτερεύει. Μυρίζει μπαρούτι. Πρέπει κάτι να κάνουμε για όλα αυτά. Χαμογελάω τα πρωινά της Κυριακής πίνοντας καφέ στην Καλλιδρομίου κι όταν περπατάω μόνος τα βράδυα στην πόλη και την νιώθω να μην κοιμάται ποτέ.

H μεγαλύτερη τραυματική σου εμπειρία στην Αθήνα;
Δεν έχω. Παραδόξως έχω μόνο καλές αναμνήσεις από την πόλη αυτή. Την αγαπάω πολύ. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω αλλού.

Πώς ορίζεις την επιτυχία;
Σαν μια κοινωνική κατασκευή που έχουμε βρει για να τονώσουμε το εγώ μας. Και σα να μην έφτανε αυτό, εφηύραμε και ποσοτικούς δείκτες για να την μετράμε και να συγκρινόμαστε μεταξύ μας. Αν θα έπρεπε να μετονομάσω την επιτυχία θα την ξαναβάφτιζα «ειλικρίνεια». Είναι αρκετή.

Με ποιους καλλιτέχνες θα ήθελε να παίξει το Παιδί Τραύμα στο φεστιβάλ των ονείρων του;
Σε μια ιδανική συνθήκη θα ήθελα να παίξω με καλλιτέχνες που θαυμάζω όπως Radiohead, Placebo, The Boy, K.BHTA… Αλλά είναι πολύ ονειρικό όλο αυτό: προς το παρόν δεν κάνω ούτε για να κουρδίζω τις κιθάρες τους!

«Μυστικές χορευτικές κινήσεις» track by track

Ο δίσκος είναι ένα 24ωρο. Ξεκινάει με το πρωινό ξύπνημα. Την πρώτη φυγή. Η «Νεραντζιά» είναι ένα τραγούδι φυγής: από τους ανθρώπους και από τον εαυτό μας.

Το «Μπολ» είναι σα να σου λέει πως ότι και να κάνεις, η φυγή είναι μια ουτοπία. Θα είσαι πάντα αιχμάλωτος των ελαττωμάτων σου.

Η «Βεράντα» σε φέρνει μπροστά στα διλλήματα σου: ποιο δρόμο θα διαλέξεις;

Δεν απαντάς και έρχεται το μεσημέρι που φεύγεις λίγο από τον χωρόχρονο με το «Γραμμικό».

Στον «Ιχθύ» όμως δεν έχεις επιλογή, πρέπει να απαντήσεις: Η αγάπη προτιμά όσους σκέφτονται απλά;

Στην «Εξίσωση» ξεσπάς, μάλλον γιατί ξέρεις την αληθινή απάντηση και το βράδυ με τον «Ατλαντικό» χορεύεις γιορτάζοντας τη μαυρίλα σου.

H μέρα τελειώνει και ξαπλώνεις κουρασμένος με το «Δεν υπάρχει τίποτα».

Κοιμάσαι επιτέλους και στον ύπνο σου ακούς το «Τόσο απλό».

Ονειρεύεσαι ότι μάλλον δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα, ώσπου ξυπνάς το επόμενο πρωί με τη «Νεραντζιά…»