Ε.Π.: Προσπαθώ να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Να γεμίζω τις ώρες μου δημιουργικά, να μαθαίνω πράγματα που έχουν να κάνουν με τη μουσική, με το σώμα μου, με την ψυχή μου. Δεν κάνω κάτι πολύ κόντρα σ’ αυτό που κάνω. Εσύ πώς είναι να ασχολείσαι με όλα αυτά;
Π.Ζ.: Ό,τι κάνω δεν είναι επαγγέλματα, είναι χόμπι αγαπημένα. Πρέπει να γουστάρω πολύ κάτι, αλλιώς δεν του δίνω ούτε μισή ώρα παραπάνω. Αλλά αν μου έλεγες να διαλέξω τι θα ήθελα να κάνω, θα σου έλεγα ταξίδια. Δηλαδή, θα σταματούσα για ένα χρόνο τα πάντα για να ταξιδέψω; Ναι, αν μπορούσα. Επίσης θα ήθελα να κάνω σκοποβολή, μ’ αρέσει και ίσως το χωρέσω κάπου.
Ε.Π.:Πώς βλέπεις την ενεργό πολιτική;
Π.Ζ.: Τη βλέπω σαν μια φυσική συνέχεια της κοινωνικής συναλλαγής. Προσπαθώ και για κάποια πιο πρακτικά πράγματα, που έχουν σχέση με τον πολιτισμό, προκειμένου να ανακουφίσουν κάποιους ή να προαγάγουν κάτι. Προσπαθώ να κρατάω τη ματιά μου απέξω και όχι στα στενά πλαίσια μιας επαγγελματικής σχέσης. Βεβαίως είναι πολύ δύσκολο, έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα γιατί τα αντικείμενα είναι πολλά και πολύπλοκα, αλλά είχα καιρό να νιώσω μαθήτρια κι αυτό είναι καλό.
Ε.Π.: Μακάρι να μπορέσεις να αλλάξεις κάτι, αλλά βλέπω ότι γινόμαστε χειρότεροι. Δηλαδή δεν είμαστε πια αγνοί, δεν υπάρχει καθαρότητα και αγνότητα ψυχής, γι’ αυτό φτάνουμε πολλές φορές στην κτηνωδία. Ας πούμε, πώς βλέπεις την Αθήνα;
Π.Ζ.: Την αγαπάω και τη βλέπω να ασχημαίνει, μετά τη λαμπερή παρένθεση των Ολυμπιακών Αγώνων. Η έλλειψη παιδείας καταγράφεται παντού. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποια ζωντανά μυαλά ακόμα, παρεμβάσεις μικρές ή συνθήματα τόσο ωραία, και λες, πού είναι αυτοί να μαζευτούν να κάνουν κάτι; Σου αρέσει να μένεις στο κέντρο;
Ε.Π.: Πάρα πολύ! Το θεωρώ προνομιακό, γιατί δεν μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ αυτοκίνητο. Βρίσκω τα πάντα. Έχω ζήσει και βόρεια και νότια και δυτικά, αλλά πρώτη φορά δείχνω τέτοια σταθερότητα.
Π.Ζ.: Εγώ ζούσα πάρα πολλά χρόνια στο κέντρο, από τότε όμως που έμεινα έγκυος, ξύπνησα ένα πρωί σε ένα θάλαμο αερίων κι έφυγα σαν τα ζώα που πάνε να βρουν κάπου να γεννήσουν. Πήγα βόρεια για τα δέντρα, γιατί πραγματικά ένιωσα ότι το έμβρυο πνίγεται. Παρόλα αυτά ζω όλη μέρα στο κέντρο. Αγαπάω πάρα πολύ την περιοχή γύρω από την Ακρόπολη, μπορώ να περπατάω ατελείωτα εκεί γύρω.
Ε.Π.: Εγώ απλά δεν αντέχω στην ιδέα να με περιορίζουν και νιώθω ότι πολύ καιρό τώρα συμβαίνει αυτό στο κέντρο, νιώθω φόβο εδώ που ζω. Δεν ξέρω γιατί εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό, αφού υπάρχει όλη αυτή η αγανάκτηση από τον κόσμο.
Π.Ζ.: Εγώ έζησα γύρω από τον Λυκαβηττό πιτσιρίκι, όταν είχε χώμα ακόμα ο περιφερειακός. Έζησα Αχαρνών και Ηπείρου, όταν η Αχαρνών ήταν η πρώτη ωραία λεωφόρος εκτός από τις δύο κεντρικές – τώρα η Ηπείρου δεν πλησιάζεται. Έζησα Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια, που είναι θεϊκά. Να μιλήσουμε, όμως, για μουσική; Τι άκουγες μικρή;
Ε.Π.: Κυρίως ξένη μουσική, soul, jazz, rock, αλλά μου αρέσει πολύ και η ορχηστική μουσική. Είμαι άνθρωπος της μουσικής κυρίως, δηλαδή το συναίσθημα το γεννάει η ίδια η μουσική, όχι τόσο ο λόγος. Τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα το tango, με τη συνεργασία των Tangarto, και λάτρεψα τη θεατρικότητα των τραγουδιών του, ένα καινούργιο στοιχείο στην ερμηνεία για μένα το οποίο βρήκα τρομερά ενδιαφέρον. Άνοιξα την πόρτα, βρήκα εσένα και πάμε μαζί παραπέρα. Η δική σου σχέση με τη μουσική;
Π.Ζ.: Λόγω εμπειρίας η μεγάλη μου σχέση είναι με τα κείμενα, γι’ αυτό πιο εύκολα προσεγγίζω το τραγούδι μέσω του στίχου. Από την άλλη, άκουγα κι εγώ πάρα πολλή μουσική και είχα εμμονή με το tango από μικρή. Στα πρώτα LP μου είχα όλον τον Piazzola, ενώ μια άλλη εφηβική εμμονή μου ήταν ο Tom Waits και ο Nick Cave. Πέρασα και από την alternative ηλεκτρονική –μιλάμε για αγάπη, όχι για εμμονή– και από συγκροτήματα όπως οι Archive, ή από τη φάση που παρακολουθούσα πάρα πολύ σχήματα όπως οι Placebo, τη rock σκηνή γενικά, αλλά και καλλιτέχνες όπως η Dido ή οι Οi Va Voi. Κυρίως αγαπάω την ethnic, ό,τι δίνει γεύση ταξιδιού, ό,τι με κάνει να γνωρίζω άλλες κουλτούρες. Τα τελευταία τρία χρόνια είμαι κολλημένη με το tango. Εκτός από το παραδοσιακό, μου αρέσει και η συνδιαλλαγή του με τα καινούργια δεδομένα, δεν είμαι κλειστή στην εξέλιξη.
Η Πέμυ Ζούνη για την Ελένη Πέτα
Μοιάζουμε πάρα πολύ με την Ελένη σαν φτιαξιά ανθρώπου, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε κάποια πράγματα – δεν θα κάναμε ποτέ, νομίζω, κάτι που να μην έχει επαφή. Πιστεύουμε στην έμπνευση του άλλου. Ο τίτλος “Cargo” της παράστασης είναι Ελεύθερο Ταξίδι, ένα ταξίδι περισσότερο σε αισθήσεις διαφορετικών χωρών. Μας αρέσουν τα ταξίδια και στις δύο. Μέσα από τη συνεργασία μας ανακάλυψα ότι η Ελένη δεν έχει ανακαλύψει πολλά κομμάτια της προσωπικότητάς της. Είχε πολλά κομμάτια ανεκμετάλλευτα, που τώρα βγαίνουν εκρηκτικά. Και το λένε και οι θεατές αυτό.
Με πάει μπροστά η παιδεία της στην κλασική μουσική, η ποιότητα στην αισθητική και στην τεχνική της – είναι μάθημα για μένα, που δεν έχω προλάβει να μελετήσω το πράγμα παρά μόνο ως ηθοποιός.
Σύμφωνα με την κεντρική ιδέα του προγράμματος, είμαστε δύο εκδοχές της ίδιας γυναίκας και όχι δύο φίλες – εγώ είμαι η γαλαρία και το υπονομευτικό, και η Ελένη ο άξονας, το κέντρο που συγκρατεί τη φυγόκεντρη δύναμη.
Έχουμε μεγάλη αυτοπειθαρχία και οι δύο. Αυτό είναι ένα κοινό μας, είμαστε σκυλιά στη δουλειά. Ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι λειτουργούμε πολύ ανοιχτά, δεν είμαστε καθόλου της ίντριγκας, τα ψέματα μας αποδιοργανώνουν. Πολλές φορές τη σπρώχνω, γιατί μπορεί να κρύψει τον εαυτό της από την πολύ σεμνότητα. Κάτι που δεν λέει η Ελένη είναι ότι είναι δασκάλα φωνητικής.
H Ελένη Πέτα για την Πέμυ Ζούνη
Με την Πέμυ μάς έφερε κοντά η αγάπη μας για το tango. Η πρώτη μας γνωριμία ήταν στα πλαίσια μιας διοργάνωσης χορού tango του Δήμου Αθηναίων. Ήταν το timing, που λένε, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για μένα – δεν μου αρέσει να εκβιάζω τα πράγματα, τ’ αφήνω να τα φέρνει ο καιρός.
Μου κάνει καλό, γιατί είναι πιο απελευθερωμένο άτομο από εμένα. Τα έχει βρει απόλυτα με τον εαυτό της και όλο αυτό το πράγμα εξωτερικεύεται και με βοηθάει, χωρίς να μου δίνει μαθήματα, στο να απελευθερωθώ και να απενοχοποιήσω κάποια πράγματα.
Μου τη «σπάει» αυτό που κάνει η Πέμυ με το χορό, το οποίο είναι μαγικό, και βεβαίως που είναι τόσο καλή στο αντικείμενό της. Ακόμη και στις συνομιλίες που είχαμε, γιατί για μένα ήταν κάτι καινούργιο το να συνομιλώ επί σκηνής με μία τόσο σπουδαία ηθοποιό, ένιωθα ζόρι στο να πω έστω και τα απλά πράγματα.
9°
