Από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της ATHENS VOICE μέχρι σήμερα, αγαπημένοι έλληνες μουσικοί μοιράστηκαν μαζί μας τις απόψεις και τις σκέψεις τους για τη μουσική, το τραγούδι, τους στίχους, τη ζωή.
Μόνικα
Νομίζω πως σκέφτομαι, γράφω και χορεύω τραγουδώντας. Λες και οι ρυθμοί της funk, των blues και του R&B στροβιλίζουν μέσα μου σαν δροσερό αεράκι. Δεν γνωρίζω πόσο θα διαρκέσει η τρέλα αυτή, αλλά νιώθω πανευτυχής που είχα την τύχη.
Τεύχος 489, 2.7.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Δημήτρης Πουλικάκος
Πείτε μας, κύριε Πουλικάκο, καταδικάζετε τη βία από όπου κι αν προέρχεται;
Όχι. Θα ήταν σαν να καταδικάζαμε τον εαυτό μας εις θάνατον. Με βία ανοίγουν τα μάτια μας το πρωί, με βία σηκωνόμαστε και με βία περπατάμε. Η ζωή η ίδια είναι μια βίαιη διαδικασία, απ’ αρχής μέχρι τέλους... Ενθυμού το Big Bang!
Τεύχος 456, 30.10.2013, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
LastDrive
Πριν από τρεις μήνες περίπου βρεθήκαμε ξανά και αποφασίσαμε να παίξουμε και πάλι μαζί / οι κιθάρες ακούστηκαν ξανά στην τσίτα, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή / έτσι όπως πρέπει να συμβαίνει / μιλήσαμε, γυρίσαμε πίσω τις μέρες / παραδεχθήκαμε πως σταθήκαμε τυχεροί με τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο μας / και αν θέλουμε κάτι πραγματικά, είναι να τους ευχαριστήσουμε / τον Peter Zaremba των Fleshtones, που ήταν μαζί μας την κατάλληλη στιγμή / τον Paul B. Cutler, που μας δίδαξε τα σωστά πράγματα τη σωστή περίοδο / τους ηχολήπτες που δούλεψαν μαζί μας σε όλους τους δίσκους / δεν ειρωνεύτηκαν την άγνοιά μας / ούτε δοκίμασαν να χαμηλώσουν τις εντάσεις / την εποχή που οι μικροφωνισμοί των ενισχυτών προκαλούσαν πανικό στους τεχνικούς / όλους τους φίλους που ήταν μαζί μας πριν ακόμα φτιαχτεί το γκρουπ / όπως και στην πορεία του / από τα καφενεία της παραλίας Αμπελοκήπων μέχρι το Rodeo / και από τον Πήγασο μέχρι το Ρόδον / οι ιστορίες τους υπάρχουν στους Last Drive.
Τεύχος 167, 10.5.2007, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Κωνσταντίνος Βήτα
Από τότε που ήμουν δεκαοκτώ χρονών γύρω μου υπάρχει κρίση, αφραγκία, ανεργία, πείνα, δυστυχία κ.λπ. Κατά κάποιο τρόπο το έχω πάρει απόφαση πως η ζωή είναι αυτή. Όταν δουλεύαμε με τον πατέρα μου, συνήθιζε κάποιες φορές να μου λέει «είμαστε περαστικοί από αυτή τη ζωή, κοίταξε να χτίσεις θεμέλια μέσα σου». Με αυτή τη φράση έζησα και ζω. Η αγάπη που προσπαθώ να χτίσω μέσα μου, ο αυτοσεβασμός και η αλήθεια είναι η περιουσία μου σε αυτή τη ζωή.
Τεύχος 547, 18.11.2015, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Xάνουμε τις λέξεις, τις μελωδίες, τον τσαμπουκά μας και τα όνειρά μας. Κακοταιριάζουμε την οργή μας με τη σιωπή τους και ζευγαρώνουμε την αβολεψιά μας με την ντροπή τους. Σκατά στα μούτρα μας για πίλινγκ!
Τεύχος 231, 23.10.2008, διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Νανά Μούσχουρη
Το Ηρώδειο το αντιμετώπιζα πάντα με δέος, είτε μικρή είτε 50 χρονών το 1984, όταν έδωσα την πρώτη μου μεγάλη συναυλία, μετά από 20 χρόνια απουσίας μου. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μου είχε ζητήσει να τραγουδήσω για τα 10 χρόνια αποκατάστασης της δημοκρατίας. Τον ευχαριστώ πάντα γι’ αυτό. Πρώτη φορά άνοιγε τις πόρτες του το Ηρώδειο σε μη κλασικό ρεπερτόριο. Έκτοτε, τραγούδησα πολλές φορές εκεί. Και εκεί θα κλείσω την καριέρα μου ολοκληρώνοντας την αποχαιρετιστήρια περιοδεία μου.
Τεύχος148, 7.12.2006, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Γιάννης Αγγελάκας: «Κάθε άνθρωπος που είναι ζωντανός στη σκέψη και διατηρεί τις ευαισθησίες του θα είναι νέος μέχρι να φύγει από τη ζωή. Αυτό ονειρεύομαι για τον εαυτό µου».
Γιάννης Αγγελάκας: «Κάθε άνθρωπος που είναι ζωντανός στη σκέψη και διατηρεί τις ευαισθησίες του θα είναι νέος μέχρι να φύγει από τη ζωή. Αυτό ονειρεύομαι για τον εαυτό µου».
Τεύχος 557, 18.2.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Διονύσης Σαββόπουλος
Τι θα λέγατε σήμερα σε έναν πιτσιρικά που σκέφτεται να φύγει από την Ελλάδα;
Με την ευχή μου. Πρέπει να ακολουθεί κανείς το δρόμο της καρδιάς του. Και κάποια στιγμή αυτοί που φύγαν έξω και πρόκοψαν θα συναντηθούν με τους καλύτερους απ' αυτούς που άντεξαν να μείνουνε και τότε στ' αλήθεια η χώρα θα γυρίσει σελίδα. Έχει ξαναγίνει
Τεύχος 336,3.3.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Περάσαμε καταπληκτικά στα γυρίσματα του «Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε», κάποια μέρα είχαμε γύρισμα και κοιμόμασταν σε συνεχόμενα δωμάτια με τον Χρήστο (σ.σ. Βακαλόπουλο). Ετοιμάζομαι να φύγω και βλέπω τα πράγματά του έναν μπόγο. Λέω, πάλι άφησε το κρεβάτι του χάλια, και φεύγω. Και αυτός κοιμόταν. Φύγαμε και τον αφήσαμε (γέλια).
Τεύχος 190, 15.11.2007, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Δημήτρης Μητροπάνος
Την Αθήνα δεν την αγαπάω, δεν τη νιώθω «δική» μου. Η Πλάκα μού άρεσε, αλλά και αυτή δεν είναι η ίδια, ούτε και το Παλιό Φάληρο που έμενα κάποτε. Αγαπάω τα Χανιά, και τη Θεσσαλονίκη την αγαπώ πολύ. Κι αν της πηγαίνει ο κλισέ χαρακτηρισμός «ερωτική πόλη», είναι γιατί έχει ανθρωπιά και αυτό την κάνει ερωτική. Έχει παρέες, φιλίες, γειτονιές, τα παιδιά της Τούμπας
Τεύχος 289, 11.2.2010, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Λουκιανός Κηλαηδόνης
Ποιος είναι ο «φτωχός και µόνος καουµπόι» της σηµερινής αθηναϊκής πραγματικότητας;
Ο ίδιος που ήταν και το 1978, τότε που γράφτηκε το τραγούδι. Μόνο που τώρα είναι λιγότερο φτωχός και πιο µόνος.
Τεύχος 601, 9.2.2017, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Αν ξεπεράσεις τη ρυτίδα τότε πολύ πιο εύκολα φτάνεις στην ψυχή. Και όταν λέω ρυτίδα μιλάω για τη ματαιοδοξία, τα υπαρξιακά, την απόκρυψη της αλήθειας, τα δεν παραδέχομαι... Την ψυχή σου οφείλεις να την αγαπάς και για να συμβεί αυτό μέσω του καθρέφτη δεν πρέπει να σε θαμπώνει η εικόνα σου, και ειδικά αν αυτή δεν σου αρέσει.
Τεύχος 512, 4.2.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Το πιο «φανερό μυστικό» αυτής της πόλης: «Ο έρωτας και ο ουρανός
δεν είναι στο χέρι κανενός».
Τεύχος 297, 15.4.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Νίκος Πορτοκάλογλου
Προσπάθησα μέσα από τα τραγούδια μου να διηγηθώ την ιστορία της γενιάς μου, όπως κάνει κάθε τραγουδοποιός σε κάθε χώρα και εποχή. Και η γενιά μου ήταν η πρώτη που ανακάλυψε τη μαγική συνταγή για να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Να καταναλώνεις σαν καπιταλιστής και να μιλάς σαν μαρξιστής. Να ζεις πλουσιοπάροχα με δανεικά καταγγέλλοντας το δανειστή σου. Και τώρα τελευταία, να έχεις τα ευρώ σου στην Ευρώπη και να διαφημίζεις τη δραχμή. Πιστεύω πως εκεί, στη διγλωσσία και τον κυνισμό της δεκαετίας του ’80, βρίσκονται οι ρίζες του δηλητηριώδους φυτού που άνθισε στις μέρες μας.
Τεύχος 602 16.2.2017, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Στη ζωή μου είμαι ανατολίτισσα. Μου αρέσει να ακουμπάω στον ώμο του άντρα που είναι δίπλα μου, να βασίζομαι σε αυτόν. Μου αρέσει το σπίτι. Δεν θέλω να βγαίνω, ποτέ δεν ήθελα. Ίσως τότε μόνο που ήμουν δεκαοχτώ και γάμπριζα (γελάει) αλλά για πόσο νομίζεις γάμπριζα; Στα είκοσί μου παντρεύτηκα.
Τεύχος 554, 28.1.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Δηλαδή, συγνώμη, σε αυτή την πατρίδα που λέγεται Ελλάδα δεν μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο; Μόνο η καψούρα και ο έρωτας; Πεθαίνει κόσμος δίπλα μας, τρώει από τα σκουπίδια κι εμείς εκεί. Στην καψούρα.
Τεύχος 651, 22.3.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Στα συρτάρια σας τι βρήκατε ξεχασμένα;
Τα άλυτα που πρέπει να λυθούν. Το θυμό μου. Είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να του συμβούν πράγματα. Γιατί δεν διεκδίκησα, γιατί επέτρεψα να χειραγωγηθώ από σχέσεις... Θυμήθηκα της αξία του έρωτα. Δεν ξέρω αν θα τον ξαναζήσω, τουλάχιστον με τον τρόπο που τον έζησα. Το κακό είναι πως τίποτα δεν μπορεί να με παραμυθιάσει, πλέον.
Τεύχος 585, 6.10.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Έτσι όµως όπως αλλάζουν τα πράγµατα, µε τέτοια ταχύτητα, πραγµατικά δεν µπορείς να έχεις άποψη. Τα πράγµατα εξελίσσονται όµως µε τέτοιο τρόπο που εγώ, ειλικρινά σου µιλάω, παρόλο που είχα άποψη κατά καιρούς και µέχρι πρόσφατα, πλέον δεν θέλω να εκφράζοµαι δηµόσια. Κι αυτό διότι δεν έχω κανένα δικαίωµα να επηρεάσω κάτι που είναι τόσο ρευστό και αλλάζει τόσο πολύ γρήγορα.
Τεύχος 604, 2.3.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Μαρίνα Σάττι
Το βίντεο της “Μάντισσας” είναι, νομίζω, η αποθέωση του φυσικού. Το γύρισμα έγινε πολύ πρωί σε δρόμους όπως η Ευριπίδου, η Σωκράτους κ.λπ. Όσο περίμεναν τα άλλα κορίτσια, μέχρι να μπουν στο πλάνο, έρχονταν άνδρες και τις ρωτούσαν “πόσο πάει;”. Το θεώρησαν φυσικό ότι αν ένα κορίτσι είναι μόνο στο συγκεκριμένο σημείο σημαίνει και πως εκδίδεται!
Τεύχος 625, 7.9.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Το φαγητό, το σεξ, η συνομιλία μας, μια μπούρδα που βλέπω στην τηλεόραση, όλα έχουν την αξία τους και με τροφοδοτούν πνευματικά. Όλα τα αφήνω να ρέουν κανονικά. Το σημαντικό μαζί με το ευτελές και όλα είναι κέρδος. Η μοίρα επίσης με έχει βοηθήσει στο να αποδεχτώ πως ένα έργο μου μπορεί και να μην παιχτεί ποτέ.
Τεύχος 565, 14.4.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Νοµίζω πως ξέρω εκατοµµύρια τραγούδια, και όχι µόνο τα ηπειρώτικα. Ξέρω σκοπούς και µελωδίες απ’ όλο τον κόσµο. Πολλές φορές τρελαίνοµαι: ό,τι ακούσω από το ράδιο ή την τηλεόραση το ξέρω. Πέρυσι µε φώναξε ο Οµάρ Φαρούκ να συνεργαστούµε. Μόλις µε άκουσε τρελάθηκε, ό,τι ζήταγε το έπαιζα: «Για σένα» µου είπε «µιλάνε στην Κωνσταντινούπολη».
Τεύχος 607, 23.3.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Μια φορά που έκλεψαν το κινητό του Vassilikou ενώ τρώγαμε κάπου στην Αθήνα. Το θέμα είναι ότι συνήθως γράφει στίχους στο κινητό του. Είναι το πιο πρόχειρο και γρήγορο. Έτσι, 2-3 μέρες πριν ξεκινήσουμε τις ηχογραφήσεις, χάσαμε τους στίχους που ετοίμαζε για 6 μήνες κι έπρεπε να τους γράψει όλους από την αρχή
Τεύχος 201, 21.2.2008, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Υπόγεια Ρεύματα
Δεν έχει δικό της «χρώμα» η Καλλιθέα και δεν μας επηρέασε στιχουργικά. Αυτό που μας επηρέασε είναι οι ταξικές μας καταβολές και κυρίως τα βιβλία και ο κινηματογράφος που έφτασαν στην αντίληψή μας, μεγαλώνοντας στην εργατική Καλλιθέα και τη μικροαστική Αθήνα.
Τεύχος 346, 12.5.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Θεοδοσία Τσάτσου: «Μου είπανε να ανοίξω τη συναυλία των Deep Purple. Τι λες;»
Θεοδοσία Τσάτσου: «Μου είπανε να ανοίξω τη συναυλία των Deep Purple. Τι λες;»
Τεύχος 264, 2.7.2009, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Όταν μας είπε ο παραγωγός του σίριαλ Παναγιώτης Παπαχατζής για τη μουσική, υπήρχε ήδη γραμμένο σε στίχους βασισμένους σε ιστορίες της πόλης, εμπνευσμένο από τη στήλη της A.V. Μας αρέσει η ιδέα με τα 20 αυτοτελή επεισόδια. Μάλιστα η Αμαλία Γιαννίκου, που μας έκανε το βίντεο του «Γαμήλιου πάρτι», έχει γράψει ένα επεισόδιο.
Τεύχος 206, 27.3.2008, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Όταν δεν έχεις την ικανότητα να τραγουδήσεις παραδοσιακή ελληνική μουσική, δεν έχεις ζήσει καθόλου σε αυτό τον τόπο. Δεν έχεις πάρει αυτό το χαρακτηριστικό ιδίωμα της ελληνικής παράδοσης του καλλιτέχνη εκείνου που έρχεται σαν κουβαλητής για να πάει παραπέρα.
Τεύχος 46, 2.9.2004, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Παύλος Παυλίδης
Τη μέρα η πόλη είναι αφόρητη. Τη νύχτα όμως μεταμορφώνεται σε ένα άγνωστο πάρκο που μου αρέσει να το εξερευνώ. Αυτό που αναζητώ διαρκώς είναι εικόνες με το καταπληκτικό αττικό φως, που είναι πραγματικά ασυναγώνιστο. Την αγαπώ την Αθήνα.
Τεύχος 251, 2.4.2009, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Μπάμπης Στόκας: «Εγώ ήμουν πάντα με τους ινδιάνους. Οι καουμπόηδες δεν μου άρεσαν ποτέ».
Μπάμπης Στόκας: «Εγώ ήμουν πάντα με τους ινδιάνους. Οι καουμπόηδες δεν μου άρεσαν ποτέ».
Τεύχος 270, 10.9.2009, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Σταμάτης Κραουνάκης
Καλημέρα, φωνούλα μου. Ήρθα στο Μπενάκη. Ήσουν εκεί με τους σκούφους σου, τα κασκόλ σου, με μια αγάπη τεράστια, του απόβροχου, χύμα όπως αυτή που ενοχλεί τους επικριτές σου κι αυτή που σου κάνει τη διαφορά! Ξύπνησα να σου γράψω να σου προλάβω αυτή την Πέμπτη με τις φρεσκαδούρες τις φωτό. Όλοι εκεί, όλοι καθαροί, ντυμένοι, φρεσκοπλυμένοι, κολονιαρισμένοι, λουσάτοι. Μ’ έφεραν η Αργυρώ κι η Δέσποινα, οχτώ παρά στην είσοδο. Περίμενε γελαστός ο Τάσος το δήμαρχό μας και κάθισα να του κάνω παρέα, φαντασίωσα ότι είμαι όπως Λονδίνο, έξω από την Τέιτ Γκάλερι, α να κι ο Μους με τον Άγγελο. Αφίσες, Άθενς φύλλα παντού! Όλα στη θέση τους. Και κόσμος πολύς απ’ όλα τα κόμματα. Μουσική. Κόσμος ψωνίζει απ’ το απίθανο μαγαζί του Μπενάκη. Να κι η Άλκηστη με το τζιπ της. Κορνάρει. Να κι ο Λάκης με το κινητό του. Γελάμε. Κι ο δήμαρχός μας στην ώρα του. Μπαίνουμε.
Τεύχος 197, 24.1.2008, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Λένα Πλάτωνος
Η αναγνώρισή µου από τις νεότερες γενιές είναι το έδαφος πάνω στο οποίο βαδίζω, ξεκουράζοµαι, εµπνέοµαι. Αυτό το έδαφος λοιπόν ανθίζει, η άνθηση και η καρπο- φορία επεκτείνονται κι εγώ γεύοµαι τους καρπούς και παίρνω δύναµη να συνεχίζω.
Τεύχος 587, 13.10.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Αλέξανδρος Μυράτ
Οι περισσότεροι Αθηναίοι δεν υποψιάζονται καν ότι μπορούν χωρίς φόβους να βάλουν την έντεχνη δυτική μουσική στη ζωή τους. Η ευτυχία όμως δεν επιβάλλεται, είναι διεκδίκηση. Άρα επανέρχομαι στο μόρφωμα Αθήνα: ο υδραυλικός που στη Βενετία διασχίζει το Πόντε ντελ Ακαδέμια για να φτάσει στη δουλειά του και ο αντίστοιχος του Λεκανοπεδίου Αττικής που διασχίζει τη Λένορμαν βρίσκονται σε διαφορετικές «δονήσεις»...
Τεύχος 272, 24.9.2009, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Πάνος Κατσιμίχας
Ένα καλοκαίρι (νομίζω του 1972) πήγα στην Ίο για 20 μέρες και έμεινα 3 μήνες. Όταν μου τέλειωσαν τα λεφτά, ξέμεινα στην παραλία του Μυλοπότα και την έβγαζα με ψωμοτύρι. Μπήκε Σεπτέμβριος και ένα βράδυ βρήκα στην παραλία μια πορτοκαλί τσάντα. Είχε μέσα γυαλιά, ένα φουλάρι, ένα πακέτο Rothman’s και ένα μικρό βιβλίο. Τους «Προσανατολισμούς» του Ελύτη. Πέρασα τις επόμενες 10 μέρες διαβάζοντάς το. Σαν ταξίδι με L.S.D. έμοιαζε. Γύρισα στην Αθήνα αλλαγμένος.
Τεύχος 279, 12.11.2009, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Χρήστος Νικολόπουλος: «Είμαι εναντίον αυτών των νεοτράγουδων τα οποία έχουν ανατολή, δύση, δημοτικό, ποντιακό, όλα μαζί ανακατεμένα. Μ’ αρέσει η καθαρότητα».
Χρήστος Νικολόπουλος: «Είμαι εναντίον αυτών των νεοτράγουδων τα οποία έχουν ανατολή, δύση, δημοτικό, ποντιακό, όλα μαζί ανακατεμένα. Μ’ αρέσει η καθαρότητα».
Τεύχος 282, 3.12.2009, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Γιάννης Νάστας (Xaxakes)
Τους λυπάμαι τους πιτσιρικάδες. Πέντε ευρώ ένας κωλοκαφές, όταν παλιά με 100 δραχμές βάζαμε βενζίνη, αγοράζαμε πακέτο τσιγάρα και μας περίσσευαν και για δυο μπίρες! Κυνηγούσαμε καλτ παραμύθια και ζωή στα όρια.
Τεύχος 280, 19.11.2009, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Τάνια Τσανακλίδου: «Με αρρωσταίνει που παρότι είμαστε από τους πιο πολιτικοποιημένος λαούς, λειτουργούμε σαν ανάγωγοι πολίτες».
Τάνια Τσανακλίδου: «Με αρρωσταίνει που παρότι είμαστε από τους πιο πολιτικοποιημένος λαούς, λειτουργούμε σαν ανάγωγοι πολίτες».
Τεύχος 287, 28.1.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Θάνος Μικρούτσικος
Το 1999 έτυχε να είμαι για μισό μήνα στο Παρίσι την εποχή που συνεχίζονταν οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία κι έβλεπα το μέσο Γάλλο να είναι υπέρ των βομβαρδισμών. Δέκα χρόνια πριν από εκείνη την περίοδο κάτι τέτοιο, για κάθε Ευρωπαίο, θα ήταν τρελό.
Τεύχος 292, 4.3.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Leon Segka: «Ο αγαπημένος μου αθηναϊκός θόρυβος είναι ο βραδινός καλοκαιρινός οργασμός στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μου».
Leon Segka: «Ο αγαπημένος μου αθηναϊκός θόρυβος είναι ο βραδινός καλοκαιρινός οργασμός στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μου».
Τεύχος 293, 11.3.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Φωτό: ΣΠYPOΣ ΣTABEPHΣ
Καίτη Ντάλη
Στο «Στορκ» με τον Σταμάτη Κόκοτα αρχίζουν και μας ρίχνουν στα μούτρα κέρματα. «Δεν ντρέπονται οι γύφτουλες;» λέω στον Σταμάτη συγχυσμένη. «Σκάσε, μωρή, και μάζευε. Δεν τις βλέπεις τις χρυσές λίρες;».
Τεύχος 87, 7.7.2005, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Φωτό: ΣΠYPOΣ ΣTABEPHΣ
Φωτό: ΣΠYPOΣ ΣTABEPHΣ
Χάρης Κατσιμίχας
Ο Πλιάτσικας ας πούμε ποιος είναι; Ο ψηλός; Νομίζεις ότι τους ξέρω; Άσε τον Ξυδού, είναι παλιός φίλος από το ’70. Με τον Στόκα πίναμε κάνα καφέ στη Ν. Σμύρνη όταν έμενε κι αυτός ένα φεγγάρι εκεί. Μετά χαθήκαμε. Όσο για τον Νταλάρα: «Γιωργάκη… δεν θέλω να ’μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί, θέλω μονάχα να μη θυμάμαι» όπως λέει η Αλαγιάννη με τον Παπάζογλου. Τώρα πια, που ουσιαστικά δεν είμαι μέσα στο χώρο –βγήκα μόνος μου σε σύνταξη με εθελουσία– έχω την «πολυτέλεια» να λέω κι εγώ τη γνώμη μου, χωρίς το φόβο ότι θα μου αποδοθεί επαγγελματικός φθόνος, ανταγωνισμός κ.λπ. Οι θεματολογίες των Κατσιμιχαίων είχαν πάντα σαν επίκεντρό τους τα ατομικά και συλλογικά βάσανα των ανθρώπων. Ήταν καλώς ή κακώς το λεγόμενο protest song. Ως εκ τούτου, η χρονική –και μόνο– συνύπαρξή μας με άλλους μουσικούς, κάτι εντελώς τυχαίο –το επαναλαμβάνω– δεν λέει απολύτως τίποτα. Γιατί; Γιατί δεν ήταν ένα κίνημα, όπως π.χ κάποτε στα ’60 το Νέο Κύμα, με κοινή αισθητική, ιδεολογική και μουσική βάση. Τι σχέση έχουν τα δικά μας τραγούδια με τις άχρωμες, άγευστες και άοσμες θεματολογίες του Ξυδάκη, με τους μικροαστικούς νταλκάδες του Πορτοκάλογλου, με το ρηχό λυρισμό του Αλκίνοου Ιωαννίδη και τις μπουρδολογίες π.χ. του Φάμελου; Απολύτως καμία! Προτιμώ χίλιες φορές τα μουγκρητά του Αγγελάκα, γιατί αυτός ο άνθρωπος… τρώγεται με τα ρούχα του. Ή… ο χοντρός των Active Member. Το ίδιο κι αυτός. Εξάλλου προέρχονται και οι δύο από το rock, το οποίο, κάποτε τουλάχιστον, είχε σαν κύρια θεματολογία του τα σκατά και πώς να τα αντιμετωπίσετε!
Τεύχος 294, 18.3.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Όταν έβαλα στον Αγγελόπουλο ν’ ακούσει το ντέμο με το θέμα που είχαμε ηχογραφήσει στο Όσλο, του φάνηκε free jazz. Προσπαθούσα να τον πείσω, «βρε χριστιανέ μου, εντάξει εγώ ως άνθρωπος είμαι λίγο τζαζ, αλλά ως μουσικός σού φαίνομαι “τζαζού”;». Είδα και έπαθα μέχρι να συμφωνήσει.
Τεύχος 323, 11.11.2010, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
«O ρηχός λυρισμός του Αλκίνοου» που ανέφερε ο Κατσιμίχας σε πρόσφατή του συνέντευξη στην ΑΤΗΕΝS VOICE σε πείραξε;
Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Για τον αδερφό του έχει πει πολύ χειρότερα πράγματα. Αστειεύομαι... Όταν πρωτοξεκινούσα, σε μια εποχή που οι περισσότεροι με έβλεπαν σαν τραγουδιστή του σουξέ μιας μέρας και είτε σνόμπαραν είτε ορμούσαν να φάνε ό,τι προλάβουν, αυτός, σε μια συναυλία στη Λευκωσία, μου αφιέρωσε χωρίς να με ξέρει και χωρίς να θέλει τίποτα από μένα ένα τραγούδι. Μου έδωσε δύναμη όταν τη χρειαζόμουν. Όμως, έκτοτε δεν παρακολουθεί τη δουλειά και την προσπάθειά μου, ούτε συναυλιακά ούτε δισκογραφικά. Εκφράζει μια αίσθηση που παίρνει γενικότερα. Δεν μπορώ να του κρατήσω κακία. Άσε που, σ’ ένα βαθμό, έχει σίγουρα δίκιο...
Τεύχος 298, 22.4.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Κωστής Μαραβέγιας
Είμαι σχεδόν ευτυχισμένος με ό,τι κάνω, αλλά τα όνειρα πάντα μου ζητάνε περισσότερα. Ονειρευόμουν πιτσιρικάς να κάνω λάιβ και να μπορώ να βγάζω δίσκους και πια το κάνω. Τώρα τα όνειρα με μπερδεύουν και με θέλουν κινηματογραφιστή, να γυρνάω με μια κάμερα στο χέρι και ένα μπλοκάκι για σενάριο.
Τεύχος 324, 18.11.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Baby Guru
Σίγουρα υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα σχήματα στην πιάτσα. Όταν συνταξιοδοτηθούν οι μπλουζ ροκ καραφλοχαίτουλες και οι μπουζουκοροκάδες τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο ευοίωνα.
Τεύχος 326, 2.12.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Γιώργης Χριστοδούλου: «Ο αγαπημένος σου αθηναϊκός ήχος/θόρυβος; Το τιτίβισμα των πουλιών στον Εθνικό Κήπο και ο θόρυβος των κλιματιστικών τις ήσυχες νύχτες του Αυγούστου».
Γιώργης Χριστοδούλου: «Ο αγαπημένος σου αθηναϊκός ήχος/θόρυβος; Το τιτίβισμα των πουλιών στον Εθνικό Κήπο και ο θόρυβος των κλιματιστικών τις ήσυχες νύχτες του Αυγούστου».
Τεύχος 340, 31.3.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Ορφέας Περίδης
Είμαι παιδί της πόλης, άσχετα αν πολλά τραγούδια μου μοιάζουν να είναι του βουνού και του λόγγου. Είμαι στιλίστας. Είμαι μίμος και κάποιες μιμήσεις τις πέτυχα, τα στιλ που αγάπησα πολύ τα προσέγγισα με σεβασμό, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα έναν τρόπο έκφρασης.
Τεύχος 329, 13.1.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Έμενα για χρόνια στα Εξάρχεια. Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο ουσιαστικά και ζωντανά κομμάτια της πόλης. Για μια βόλτα, για περισσότερες βόλτες, για να τα πεις με φίλους, για να βρεθείς με παρέες, για όλα αυτά και για άλλα...
Τεύχος 338, 17.3.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Το πρώτο μας live ήταν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στα πλαίσια μιας έκθεσης (Κappatos Rooms). Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε παίξει μέσα σε βάρκα (Λονδίνο), σε εκκλησία (Λονδίνο και Άμστερνταμ), στο δρόμο, σε σπίτια φίλων, σε εξοχικές αυλές, σε γκαλερί, σε καμπίνα πλοίου.
Τεύχος 343, 21.4.2011, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Ελένη Τσαλιγοπούλου: «Η έμπνευση δεν μπορεί να επικαλεστεί με ωράριο».
Ελένη Τσαλιγοπούλου: «Η έμπνευση δεν μπορεί να επικαλεστεί με ωράριο».
Τεύχος 351, 15.6.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Ελευθερία Αρβανιτάκη
Δεκαετία του ογδόντα. Τραγούδι και τηλεόραση. Την περίοδο που ήμουν στην Οπισθοδρομική Κομπανία ο Μάνος Χατζιδάκις μάς γνωρίζει στο σπίτι του Σαββόπουλου, όπου του είχε κάνει μάλιστα μια παραγγελία για τους “Αχαρνείς” στην Κρήτη. Μας καλεί στους Αγώνες Τραγουδιού της Κέρκυρας. Η τηλεόραση εκείνη την εποχή ήταν μία και μοναδική. Η συμμετοχή μας στους Μουσικούς Αγώνες δημιουργεί ένα ολόκληρο ανοδικό ρεύμα. Ξεκινά έτσι μια συναρπαστική περιπέτεια.
Τεύχος 335, 23.02.2011, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Ελεονώρα Ζουγανέλη
Θεωρώ λυπηρό για την Ελλάδα το ότι στην παρούσα φάση αρνούμαστε να πάρουμε στοιχεία από την παράδοση, προτιμώντας να οικειοποιούμαστε τις ξένες.
Τεύχος 352, 22.6.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Μιχάλης Δέλτα
Το πιο παράξενο μέρος που θα ήθελες να κάνεις ένα live;
Στη Βουλή των Ελλήνων.
Τεύχος 396, 13.6.2012, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Νατάσσα Μποφίλιου
Είναι μια ζωντανή πόλη που ακολουθεί το ρυθμό των ανθρώπων της. Όταν ομορφαίνουν οι ζωές τους ομορφαίνει κι αυτή, όταν ασχημαίνουν το… παθαίνει κι εκείνη.
Τεύχος 420, 26.1.2013, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Σάκης Ρουβάς
Οι γονείς μου ήταν ερασιτέχνες ηθοποιοί και είχαν ανεβάσει πολλά θεατρικά έργα. Σε κάποια από αυτά είχα παίξει και εγώ τότε που ήμουν μικρός. Θυμάμαι, πριν ακόμα πάω σχολείο, να είμαι συνέχεια στο θέατρο και να παρακολουθώ πρόβες. Συχνά, με έπαιρνε ο ύπνος και με κουβαλούσαν οι γονείς μου σπίτι, ξημερώματα, πάνω σε μια μηχανή· ο πατέρας μου, η μητέρα μου και στη μέση εγώ. Λάθος μεγάλο τα τρία άτομα πάνω στη μηχανή, το ξέρω. Εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αυτό με τα παιδιά μου. Αλλά ήταν άλλες εποχές τότε. Ξέγνοιαστες, αθώες.
Τεύχος 442, 6.6.2013, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Ο Σάκης Ρουβάς στις «Βάκχες», στην πρώτη του θεατρική εμφάνιση στο πλευρό της Ρούλας Πατεράκη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη
Ο Σάκης Ρουβάς στις «Βάκχες», στην πρώτη του θεατρική εμφάνιση στο πλευρό της Ρούλας Πατεράκη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη
Εύα Κοτανίδη: «Ζηλεύω στους άνδρες το ότι σκέφτονται πολύ πιο απλά από μας. Πολλές φορές σκέφτομαι «Θεέ μου, γιατί με κουράζω τόσο»;».
Τεύχος 468, 05.02.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Ματούλα Ζαμάνη
Πού συναντιέται η βλάχα και η εξαρχιώτισσα Mατούλα; Παντού. Τα Εξάρχεια είναι μικρή αποικία βλάχων. Η διαφορά είναι ότι αντί να κάνω βόλτα στα ποτάμια και στα έλατα, κάνω στο λόφο του Στρέφη (pas mal) κι έπειτα στην κίνηση, τις κόρνες και τις πολυκατοικίες (mal).
Τεύχος 476, 2.4.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Φίλιππος Πλιάτσικας
Όποιος εφηύρε την ταμπέλα της «εντεχνιακής κατατονίας» μάλλον πρέπει να ξανακοιτάξει την έννοια της λέξης κατατονία στο λεξικό. Όσο για το «όχι άλλο Πλιάτσικα», θα μπορούσα να πω κάτι ανάλογο, αλλά νομίζω ότι αυτό που ταιριάζει περισσότερο είναι: «Ειρήνη σε όλους, αδέλφια».
Τεύχος 286, 21.1.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέτευξη εδώ
Γωγώ Τσαμπά
Δεν μου αρέσουν οι τσαχπινιές και τα κουνήματα. Στα πανηγύρια συμβαίνουν πολλά: παλιές έχθρες, έρωτες, παραξηγήσεις, καβγάδες. Ό,τι όμως κι αν γίνεται, και ξύλο να πέφτει, εγώ συνεχίζω να τραγουδάω. Είναι αυτό που λέω “ξύλο μετά μουσικής”!
Τεύχος 478, 16.4.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Όσο πιο σκληροί γινόμαστε με τον πόνο των άλλων, τόσο πιο χέστηδες γινόμαστε με τον δικό μας. Στις μεγαλουπόλεις, κυρίως, ο θάνατος είναι κάτι που πρέπει να κρύβεται και ό,τι σχετικό με αυτόν έχει περάσει πακέτο στα χέρια εργολάβων κηδειών. Αυτό νομίζω συμβαίνει γιατί οι κάτοικοι των πόλεων ζουν σε ένα τεχνητό περιβάλλον, έχοντας χάσει κάθε ίχνος εξοικείωσης με την απώλεια. Οι άνθρωποι της υπαίθρου αυτό μπορούν να το διαχειριστούν καλύτερα γιατί βλέπουν τη φύση να πεθαίνει και να ανασταίνεται κάθε χρόνο με τις εποχές, ειδικά όσοι ασχολούνται με αγροτικές εργασίες.
Τεύχος 485, 4.6.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Πιστεύω πως δεν χρειάζεσαι τίποτα για να είσαι ευτυχισμένος παρά μόνο δυο πράγματα: υγεία και αγάπη. Αν τα έχεις αυτά, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται
Τεύχος 492, 23.7.2014, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Ευτυχία είναι να κάθομαι στο τραπέζι με την οικογένειά μου και να μιλάμε για τα πάντα, μία τρυφερή στιγμή με το σύντροφο μου, να είμαι σε μία συναυλία και να συγκινούμαι από αυτό που βλέπω, ακούω και νιώθω, μια βόλτα με το σκύλο μου, η μυρωδιά του δρόμου όταν αλλάζουν οι εποχές.
Τεύχος 518, 18.3.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Οlga Κouklaki: «Όταν άκουσα πρώτη φορά το Bolero του Ravel ήμουν παιδάκι και νομίζω ήταν η πρώτη φορά που συγκινήθηκα τόσο».
Τεύχος 536, 2.9.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Ευθύμης, TXC
Το ωραίο είναι ότι μπορούσες να πας στην άλλη άκρη της πόλης, σε μια εχθρική γειτονιά, και να σε αποδεχτούν μόνο και μόνο επειδή σας ένωνε το ποδήλατο ή το skate. Αυτό έφερε στην Αθήνα των 90s και των 00s και το χιπ-χοπ, την ένωση των γειτονιών και των πιτσιρικάδων. Μέχρι τότε έπεφτε ξύλο.
Τεύχος 519, 25.3.2015, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Έχω συμμετάσχει σε πολλά πράγματα που θεωρούσα πως άξιζαν τον κόπο μιας πιο μαζικής συμμετοχής. Μέχρι και το τελευταίο μου εγχείρημα, που πήγα κι εγώ στο Σύνταγμα να πω Όχι, το οποίο σε 5 μέρες μεταμορφώθηκε ως δια μαγείας σε Ναι. Είμαι απογοητευμένος. Θέλω να απομακρυνθώ απ’ αυτές τις συμμετοχές σε κοινές εκφράσεις της κοινωνίας. Ζαλίστηκα απ’ αυτό που έπαθα, δεν έχω πώς να το πω αλλιώς. Έφαγα μεγάλη πατάτα.
Τεύχος 556, 11.2.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Συμεών Νικολαΐδης aka Simon Bloom: «Από τον πατέρα μου κράτησα το πόσο συγκεντρωμένος ήταν όταν δούλευε. Αυτό ήταν το σημαντικότερο μάθημα... ααα και το... "μη δίνεις σημασία"».
Συμεών Νικολαΐδης aka Simon Bloom: «Από τον πατέρα μου κράτησα το πόσο συγκεντρωμένος ήταν όταν δούλευε. Αυτό ήταν το σημαντικότερο μάθημα... ααα και το... "μη δίνεις σημασία"».
Τεύχος 570, 19.5.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Δάφνη Γερογιάννη
Τα 80s έχουν µια γεύση «Γλυκιάς Συμμορίας» στη μνήμη µου. Το νεοκλασικό που στέγαζε τον «Πήγασο» έγινε ο πυρήνας γύρω από τον οποίο ενώθηκε, εμπνεύστηκε, τσαλακώθηκε, ονειρεύτηκε και έγραψε την live ιστορία της η ακατέργαστη ανεξάρτητη ελληνική μουσική σκηνή. Άλλοι βγήκαμε ζωντανοί, άλλοι όχι.
Τεύχος 586, 13.10.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Προσωπικά σκέφτομαι μόνο τους στίχους. Οι μελωδίες έρχονται κατά λάθος. Όταν είναι η ώρα, απλώς κάθομαι σε κάποια ησυχία και γράφω ό,τι πιο ειλικρινές έχω μέσα μου. Υπάρχουν φορές που ανοίγομαι τόσο πολύ που μετά αισθάνομαι φοβερά εκτεθειμένη.
Τεύχος 587, 13.10.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Εκείνο το βράδυ στις 7 Νοέμβρη 2015 μετά από αυτή τη σπουδαία παρέα και μεγάλη συναυλία μας στο ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ, δεν ήθελα να ξημερώσει… Όσο κι αν το δούλεψα μέσα μου, για μένα δεν είχε ακόμα τελειώσει. Απ’ την άλλη τα τραγούδια των Active Member αποκτούν καινούριο νόημα σε κάθε εποχή κι έτσι παρηγοριέμαι ότι θα υπάρχει η συνέχεια ακόμα και σε παιδιά που δεν θα προλάβουμε να δούμε να γεννιούνται. Ίσως εκείνα δουν πιο καθαρά τα σημάδια που έχουμε αφήσει γιατί έχουμε αφήσει πολλά, που, σημειωτέον, δεν έχουν βρεθεί ακόμα...
Τεύχος 590, 10.11.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Sissi Rada
Τροµερό έτος διανύσαµε. Θα µείνει στην ιστορία. Ήταν η χρονιά που αντί να πε- θάνει ο Τραµπ, να πάρει το Νόµπελ ο Κοέν και να γίνει πλανητάρχης ο Ντίλαν, έγιναν όλα ανάποδα.
Τεύχος 595, 15.12.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Κυβέλη Καστοριάδη: «Θυμάμαι μια φράση που µου έλεγε ο πατέρας µου του Guillaum D’Orange. Ότι δεν είναι αναγκαίο να ελπίζεις για να ξεκινάς, ούτε να επιτυγχάνεις για να επιμένεις».
Κυβέλη Καστοριάδη: «Θυμάμαι μια φράση που µου έλεγε ο πατέρας µου του Guillaum D’Orange. Ότι δεν είναι αναγκαίο να ελπίζεις για να ξεκινάς, ούτε να επιτυγχάνεις για να επιμένεις».
Τεύχος 597, 12.1.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Στέλιος Σαλβαδόρ (Μωρά στη Φωτιά): «Ο στόχος του τραγουδιού δε μπορεί να είναι μόνο η καρδιά, αλλά και η σκέψη».
Στέλιος Σαλβαδόρ (Μωρά στη Φωτιά): «Ο στόχος του τραγουδιού δε μπορεί να είναι μόνο η καρδιά, αλλά και η σκέψη».
Τεύχος 599, 26.1.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Leon of Athens
Η πιο τρελή αθηναϊκή ιστορία που έχω ζήσει... Περπατούσα στο δρόμο φορώντας κουκούλα και στο χέρι μου κρατούσα την κιθάρα μου σε μια μαύρη θήκη. Διέσχισα το δρόμο και κάθισα πίσω από ένα jeep για λίγα λεπτά. Για κακή μου τύχη, χωρίς να το γνωρίζω, το αυτοκίνητο ήταν ενός πολιτικού. Ξαφνικά πετάγεται μπροστά μου ένας ειδικός φρουρός με το πολυβόλο στραμμένο στο κεφάλι μου ουρλιάζοντας «ψηλά τα χέρια, μην κουνηθείς… άνοιξε σιγά-σιγά τη θήκη». Πάγωσα από τον τρόμο, τα δευτερόλεπτα εκείνα μου φάνηκαν αιώνες. Το μόνο που πρόλαβα να σκεφτώ είναι οτι θέλω να ζήσω κι άλλο…
Τεύχος 604, 2.3.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Idra Kayne: «Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός φόβος μου; Νυχτερινή βόλτα στο κέντρο μόνη µου…»
Idra Kayne: «Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός φόβος μου; Νυχτερινή βόλτα στο κέντρο μόνη µου…»
Τεύχος 605, 9.3.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Θεόδωρος Κουρεντζής
Βύρωνας στις αρχές του ’80. Κάναμε πολλές τρέλες. Να σας πω μια ιστορία που τη συνεχίζω ακόμη και τώρα όταν κατεβαίνω. Πήραμε την απόφαση να αλλάξουμε την Πρωτοχρονιά. Να τη γιορτάζουμε όχι την πρώτη Ιανουαρίου, αλλά στις 17 Αύγουστου. Οπότε μαζευόμασταν όλοι οι τρελοί φίλοι, γράφαμε συνθέσεις για εκείνη τη βραδιά, παίζαμε Μπάρτοκ, Ντεμπισί, διάφορα experimental, ηλεκτρονικά, γράφαμε ποιήματα, απαγγέλαμε και κάναμε πίτα. Παίρναμε μια φρατζόλα, βάζαμε ένα φλουρί, τη στολίζαμε και λέγαμε ευτυχισμένο το νέο έτος.
Τεύχος 605, 9.3.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Τα πρώτα µαγαζιά που έπαιξαν αυτή τη µουσική στην Αµερική ήταν κυρίως gay, το κοινό που αγκάλιασε αυτή τη µουσική ήταν κυρίως gay και επίσης αν δεν υπήρχαν οι gays, οι λατίνοι και οι µαύροι, δεν θα υπήρχε σήµερα ούτε house, ούτε techno.
Τεύχος 617, 8.6.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Locomondo
Δεν είναι ο δικός µας µόνο κόσμος loco, αποδεικνύεται ότι ολόκληρος ο πλανήτης έχει µία ροπή προς την τρέλα. Εµείς ποντάρουµε στη θετική τρέλα, αυτή που σε ωθεί να κάνεις µεγάλα πράγµατα και ουσιώδη.
Τεύχος 619, 22.6.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Τεύχος 620, 29.6.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Γιώργος Μάγκας
Κάποτε, όποιος έδινε τη χαρτούρα (σ.σ. λεφτά) η μπάντα έπαιζε για αυτόν και αυτός ήταν που έσερνε το χορό. Τώρα δεν έχει τέτοια, γιατί δεν έχει ο κόσμος λεφτά.
Τεύχος 622, 13.7.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Ευαγγελία Χρηστάκου: «Ποιο είναι το πιο τρελό μου όνειρο; Τα όνειρά μου τα μοιράζομαι σε κάθε performance»
Ευαγγελία Χρηστάκου: «Ποιο είναι το πιο τρελό μου όνειρο; Τα όνειρά μου τα μοιράζομαι σε κάθε performance»
Τεύχος 416, 5.12.2012, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Κάτια Πάσχου
Δεκαετία του ’40. Τα γλυκά βράδια του καλοκαιριού η Κάτια ανεβαίνει στην ταράτσα και τραγουδά. Ένας νέος που νοικιάζει ένα από τα δωμάτια ακούει τη φωνή της. Αμέσως την ερωτεύεται. Καρπός του έρωτά τους ο πατέρας μου, που έτρεχε σε αγώνες δρόμου στην οδό Αρριανού από τον Άγιο Σπυρίδωνα ως την άλλη άκρη, όταν ακόμα ήταν χωματόδρομος. Τον έστελνε ο πατέρας του βράδυ να του πάρει τσιγάρα, και φοβόταν, λέει, παιδάκι τότε, γιατί δεν ήξερε τι θα πεταχτεί μπροστά του από τα χορτάρια στα γύρω οικόπεδα.
Τεύχος 652, 28.3.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Θεωρώ πως ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός εάν οι μουσικοί είχαν μια πιο έντονη κοινωνικοπολιτική δράση. Δυστυχώς όμως ζούμε στην εποχή που όλοι μιλούν αλλά κανείς δεν παίρνει θέση.
Τεύχος 662, 7.6.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Γιώργος Φακίνος: «Ποιο το νόημα να πας διακοπές όταν εκεί που θα πας θα δεις τους ίδιους και τις ίδιες που συναντάς στα στέκια σου στην Αθήνα;»
Γιώργος Φακίνος: «Ποιο το νόημα να πας διακοπές όταν εκεί που θα πας θα δεις τους ίδιους και τις ίδιες που συναντάς στα στέκια σου στην Αθήνα;»
Τεύχος 357, 28.7.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Ελπίδα
Δεν ήμουνα πολύ δικτυωμένη με το pop κύκλωμα. Με τον μόνο άνθρωπο που έχω κρατήσει επαφή και μας συνδέει μία πολύ μεγάλη φιλία, είναι ο Κώστας Τουρνάς. Είμαστε σαν αδέρφια.
Τεύχος 676, 25.10.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Θοδωρής Μανίκας
Βρήκα ένα τραγουδάκι που το ξέρουµε και το αγαπάµε όλοι, αλλά αυτό δεν αλλάζει την αλήθεια, πως ήδη, ως απλά οκτάχρονα τσογλανάκια, στα τέλη των σίξτις, το περιφρονούσαµε ο-µό-φω-να και τώρα θα το διασκευάσω και θα ακούγεται σαν σύγχρονο πανκ έπος! Ξέρεις κάναν κωλοπετσωµένο πιτσιρίκο να πει το νέο «Τζίνι», να σπάσουµε τα κοντέρ; -Κάτσε ρε, εννοείς το... «Με φωνάζουνε τζίνι, το τζίνι, το τζίνι»; -Ακριβώς!
Τεύχος 580, 28.7.2016, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Tonis Sfinos
Στην Αθήνα πια μπορώ να πω ότι μ’ αρέσει η nightlife. Many bars και στέκια και ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Παλιά πηγαίναμε από Νίκαια με τα πόδια στην Πλάκα στις Καρυάτιδες ή στη Μέκκα την ντισκοτέκ να χορέψουμε πίνοντας βερμούτ χύμα και στραγαλάκι. Κατά τα other, τι να πρωτοπώ, κίνηση, ταλαιπωρία, άγχος, φόβος, πολλά κάρα, σκουπίδια, πολλή βαβούρα, ρε γαμώτ’... Δεν ησυχάζεις πια εδώ...
Τεύχος 368, 10.11.2011, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Δεν μπορεί η γενιά μου να δανείζεται για την καλοπέρασή της και να χρεώνει τις δόσεις στα αγέννητα τετρασέγγονά μας. Σε πρόσωπα που δεν θα κοιτάξουμε ποτέ στα μάτια. Είναι και άδικο και ντροπή. Κι όμως συνεχίζουμε να δανειζόμαστε σφυρίζοντας αμέριμνα. Από την άλλη, έχει και μια δόση δικαιοσύνης αυτή η ιστορία. Καλά να πάθουμε, αν είμαστε τόσο ανάξιοι. Εκεί πρέπει να πω μπράβο στους κατακτητές. Δεν πρέπει όμως από κάπου να αρχίσουμε να το μαζεύουμε το μαγαζί;
Τεύχος 316, 23.9.2010, διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Άνταμ Kοέν
Η Ελλάδα έχει σημαδέψει τη ζωή μου. Οι πιο σημαντικές μου αναμνήσεις έχουν χαραχτεί εδώ. Πρώτο φιλί, πρώτο τσιγάρο, πρώτος χορός, πρώτο κορίτσι, πρώτο δράμα. Πολλές, πολλές πρωτιές. Η πιο έντονη επίδραση που μου έχει δώσει η χώρα ή η κουλτούρα είναι αυτή που μου έδωσε η ίδια η Ελλάδα. Σίγουρα. Είμαι μεγάλος υποστηρικτής της Ελλάδας, αισθάνομαι πρεσβευτής της. Όπου και να ταξιδεύω αναζητώ ανθρώπους από την Ελλάδα, ελληνικό φαγητό και οτιδήποτε μου τη θυμίζει. Είμαι πιστός των ελληνικών αξιών και του ήθους.
Τεύχος 532, 23.6.2015, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ
Ρωτήσαμε 10 προσωπικότητες από τους χώρους των τεχνών, των βιβλίων, της πολιτικής και της ακαδημαϊκής ζωής να μας μιλήσουν για τα τρία βιβλία που διάβασαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2024. (Έχουμε κι ένα έξτρα. Κι είναι, φυσικά, ποίηση.)
10°
