Ζει στο Βερολίνο. Αγαπά την Αθήνα, τη μουσική και τη Λένα Πλάτωνος. H αρπίστρια Σίσσυ Μαρκοπούλου διδάσκει μουσική και μαζί με το μόνιμο συνεργάτη της και παραγωγό Max Trieder κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «Pragma». Λίγο πριν την πρώτη του παρουσίαση στο six d.o.g.s αποκαλύπτεται σε μια απολαυστική συνέντευξη.
Ποια ακριβώς η σχέση σου με την Αθήνα; Πού ζεις; Πώς τη βιώνεις;
Η σχέση μου με την Αθήνα είναι μητρική. Ζω στο Βερολίνο. Βιώνω διδάσκοντας και παίζοντας κλασική άρπα.
Πώς βρέθηκες στο Βερολίνο;
Ήρθα για μεταπτυχιακές σπουδές πριν 6 χρόνια, μετά από τις πτυχιακές μου στην Ολλανδία.
Τι αγαπάς στην Αθήνα που δεν το βρίσκεις στο Βερολίνο;
Πόση ώρα έχω να γράψω; Το ραδιόφωνο στο αμάξι, τα γυαλιά ηλίου, το ανθρακούχο νερό με γεύση μαστίχα, το βιβλιοπωλείο Ευριπίδης, τη βόλτα στη Βουλιαγμένη, τη σοκολάτα υγείας με πορτοκάλι, το σινεμά Δαναός, τις κυριακάτικες εφημερίδες με τα άπειρα ένθετα, τις κόρνες στο δρόμο, τα περίπτερα και οι περιπτεράδες, τα μπαλκόνια, τα σφηνάκια, την παλιακή μουσική στο μετρό, τα Friends στην τηλεόραση τις Κυριακές, την πιθανότητα να παίξει μετά το «Karate Kid», το Σάββατο βράδυ εκεί, το ανθότυρο, το κατίκι Δομοκού, τις μυρωδιές παντού από λουλούδια, σκουπίδια, φαγητό, αέρα με αλάτι θάλασσας. Σταματάω. Νοστάλγησα.
Η γερμανική κουλτούρα επηρεάζει σε κάποιο βαθμό τη δική σου δουλειά;
Η γερμανική κουλτούρα στις επαγγελματικές σχέσεις έχει ένα χαρακτηριστικό που δεν την έχει η ελληνική. Και έχει επηρεάσει σαφώς τη δουλειά μου. Την αξιοκρατία. Ένας πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο δεν γύρισα πίσω μετά τις σπουδές μου στο εξωτερικό, για τις οποίες έφυγα 10 χρόνια πριν. Μου δίνει μεγάλο κίνητρο να ξέρω ότι έχω δύναμη, εάν είμαι πραγματικά καλή στη δουλειά μου κι όχι επειδή κάποιος θα πει έναν καλό λόγο.
Καρμική. Από μικρή άκουγα. Όταν έκλεισε, το πήρα πολύ βαριά. Έγραψα τότε ένα κείμενο για το τι σήμαινε για μένα ο σταθμός και το πόσταρα στον τοίχο ενός από τους παραγωγούς του, έτσι επειδή το ένιωθα πραγματικά. Εκείνος το προώθησε σε όλη την ομάδα του σταθμού. Μετά από λίγα χρόνια όταν ξαναάνοιξε, μου πρότεινε ο διευθυντής του, λόγω εκείνου του κειμένου που τους είχε συγκινήσει, τη δική μου εκπομπή κάθε Κυριακή 8-10 το πρωί. Και από τότε προσπαθώ να τιμήσω το σταθμό με μεγάλη αίσθηση ευθύνης.
Ποιους άλλους σταθμούς ακούς;
Εν Λευκώ, Προκόπη Δούκα τα πρωινά στον Κόσμος FM, Τρίτο Πρόγραμμα και από ξένους κυρίως κλασικής μουσικής (Ö1, Deutschland Radio Kultur, BBC3).
Ο ήχος του άλμπουμ σου ταιριάζει, πιστεύεις, στο ελληνικό ραδιόφωνο;
Μου το φέρνετε λάου λάου, όπως θα έλεγε και η μαμά μου;! Όχι, το ξέρω, εντάξει;!!!
Kate Bush, Bjork, Λένα Πλάτωνος: Αν είχες να διαλέξεις μία συνεργασία με κάποια από τις τρεις αυτές μουσικούς, ποια θα διάλεγες και γιατί;
Είναι τρομερό το πώς πετύχατε διάνα τις αγαπημένες μου συνθέτριες. Είχα την τύχη να τραγουδήσω και να παίξω πέρυσι Λένα Πλάτωνος, με την ίδια να μου δίνει οδηγίες. Φανταστική ιστορία. Οδηγώ μέσα στο καλοκαίρι ήδη πολλές ώρες από τη Γερμανία για να φτάσω στο λιμάνι της Βενετίας και να πάρω το πλοίο από Ανκόνα. Πολλές ώρες, όπως φαντάζεστε. Και εκεί που είμαι κολλημένη στην κίνηση κάπου στην Αυστρία και θέλω να ουρλιάξω από τα νεύρα και το στρες, να βγω από το αμάξι και να αρχίσω να χοροπηδάω στα παρμπρίζ άλλων, χτυπάει το τηλέφωνό μου. «Σίσσυ; Η Λένα Πλάτωνος είμαι!» Τρελαίνομαι εγώ. «Κυρία Πλάτωνος! Αλήθεια εσείς είστε, σας αναγνωρίζω!» Και μέσα σ’ αυτή τη σουρεάλ σκηνή, που ταιριάζει γάντι στην υπερκόσμια υπόστασή της, μου πρότεινε να τραγουδήσω στο νέο της δίσκο. Μελοποίηση της ποίησης της Έμιλυ Ντίκινσον ήταν ο στόχος. Και το ακόμη πιο τρομερό ήταν ότι στη βαλίτσα μου είχα μαζί με κάτι άλλα βιβλία, και μια συλλογή με ποιήματά της. Ο δίσκος ακόμη ψάχνει δισκογραφική.
Τρία από τα πράγματα που σε ενέπνευσαν για τη δημιουργία του άλμπουμ σου;
Ο έρωτας, τα σμαρτ φόουνς, η σιχαμένη σχέση με αυτά, και τα πουλιά.
Προχθές ξανάκουσα το III των Led Zeppelin. Και στο πρωτοΰπνι να μου το βάλετε το «Immigrant Song», θα σηκωθώ για χορό και σοβαρό air guitar.
Ποια συναυλία σού έμεινε στο μυαλό πιο έντονα; Ως performer και ως θεατής.
Μια φορά είχα μια συναυλία σε έναν κήπο ενός μουσείου κάπου στη Γερμανία. Ήταν η νύχτα των μουσείων, μια ωραία γιορτή κατά την οποία είναι ανοιχτά τα μουσεία όλη νύχτα και οργανώνονται διάφορα δρώμενα. Εγώ έπρεπε να παίξω 2 ώρες κλασική μουσική, καθώς οι άνθρωποι θα κάνουν βόλτα. 20.00-22.00. Στις 20.00 στήνω την άρπα και το αναλόγιό μου και αρχίζω να παίζω ένα κλασικό κομμάτι. Οι άνθρωποι αρχίζουν να μαζεύονται γύρω μου. Ξαφνικά φυσάει ένας αέρας και πέφτει το αναλόγιό μου με όλες τις νότες. Κοκαλώνω και δεν ξέρω τι να κάνω. Αν τις σήκωνα, θα ξανάπεφταν. Και ήμουν στη μέση ενός κήπου για να ψάξω να βρω μανταλάκια ή τέλος πάντων κάτι για να στηρίζει τις νότες μου. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μου εκείνη τη στιγμή έδρασε τρομερά γενναία. Κοιτάω το κοινό και λέω «Δεν πειράζει. Μπορώ και χωρίς βοηθήματα» και αρχίζω να παίζω ένα συνονθύλευμα αυτοσχεδιασμού και κλασικών κομματιών που κράτησε 2 ώρες. Και γω και το κοινό είχαμε μπει σε μια δίνη που αποκρυστάλλωνε το χώρο και το χρόνο. Κοκαλωμένοι. Όταν τελείωσα πονούσε όλο μου το σώμα και το κεφάλι από τη συγκέντρωση. Αυτή ήταν η στιγμή που αισθάνθηκα για πρώτη φορά αληθινός μουσικός.
Ως θεατής δεν θα ξεχάσω τη συναυλία του μαέστρου Θόδωρου Κουρεντζή στο Βερολίνο. Διήυθυνε την 6η συμφωνία του Τσαϊκόφσκι σε ένα στούντιο με κλειστά τα φώτα. Όταν άνοιξαν πάλι, καταλάβαμε όλοι ότι βρισκόμασταν κάπου αλλού πριν.
Πώς πρωτογράφτηκαν και πώς ολοκληρώθηκαν τα κομμάτια του πρώτου άλμπουμ;
Τα κομμάτια αυτά γράφτηκαν σποραδικά. Μερικά 7 χρόνια πριν, στην κρεβατοκάμαρά μου, άλλα τα έγραψα αργότερα μαζί με το άλλο μισό κεφάλι της Sissi Rada, τον Max Trieder, όταν κάναμε μαζί το συγκρότημα. Κι ακόμη και αν έχουν γραφτεί σε διάφορες περιόδους, έχουν ένα δυνατό κοινό σημείο. Γράφτηκαν απολύτως αβίαστα και χωρίς κανένα απώτερο σκοπό, παρά την έκφραση. Και αφού τα γράψαμε, είπαμε «τώρα δεν θα ’πρεπε να τον ακούσουν κι άλλοι;». Ο δίσκος περίμενε σχεδόν 2μισι χρόνια για να βγει εκεί έξω. Ήταν δύσκολο. Και για την ολοκλήρωσή του χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μια ομάδα καλλιτεχνών φίλων μας που συνέδραμαν με μοναδικό αντίτιμο τη δημιουργία.
Ποια άλμπουμ, τραγούδια ή καλλιτέχνες ξεχώρισες το 2016;
Φέτος ανακάλυψα το παιδί θαύμα Jacob Collier, τον Jamie Isaac, ξεχώρισα τον απίστευτα καλό καινούργιο δίσκο του Nicolas Jaar και του Brian Eno, που με έκαναν να σκεφτώ ότι η ανθρωπότητα κάνει τεράστια βήματα στη μουσική. Κι όμως μικρούλικα στην κοινωνικοπολιτική της συμπεριφορά. Τρομερό έτος διανύσαμε. Θα μείνει στην ιστορία. Ήταν η χρονιά που αντί να πεθάνει ο Τραμπ, να πάρει το Νόμπελ ο Κοέν και να γίνει πλανητάρχης ο Ντίλαν, έγιναν όλα ανάποδα.
Ποια είναι μια αγαπημένη σου βόλτα στο Βερολίνο και ποια στην Αθήνα;
Στο Βερολίνο απολαμβάνω τα διάφορα πάρκα για τρέξιμο. Όταν είμαι μελαγχολική, όμως, θα κάνω μια βόλτα στον εμπορικό δρόμο Friedrichstrasse κοιτάζοντας βιτρίνες. Αυτή η πλαστική αίσθηση της ευημερίας κάπως με βοηθάει τεχνητά. Στην Αθήνα θα πάρω το αμάξι και θα οδηγήσω όλη την παραλιακή με ανοιχτά παράθυρα και θα φτάσω μέχρι τη Βουλιαγμένη, εκεί που τελειώνει το χερσαίο μέρος και αρχίζει η θάλασσα. Εκεί θα μείνω μέχρι να νυχτώσει.
Πώς συνεισφέρει η κλασική σου παιδεία στη δομή της μουσικής σου;
Η κλασική μουσική είναι η αρχή. Η βάση μου. Μελετώντας κλασική μουσική στην άρπα μού έρχονται συνήθως όλες οι ιδέες.
Πώς σου φαίνεται ο ψηφιακός τρόπος διακίνησης και ακρόασης της μουσικής;
Αποφάσισα να τον αποδεχτώ τον καινούριο τρόπο. Και όπως όλοι φοβόντουσαν στην αρχή, το φυσικό προϊόν δεν πέθανε. Το cd αποδείχτηκε παροδικό, νικήθηκε, αλλά το βινύλιο όχι. Παρατηρήθηκε μάλιστα αύξηση των πωλήσεών του από τότε που βγήκε το Spotify και τα συναφή. Βλέπω τη μόδα του streaming δε, γενικά σαν ένα δείγμα της γενικής τάσης της εποχής μας για κατάργηση της ιδιοκτησίας. Τείνουμε να τα μοιραζόμαστε όλα. Τα αμάξια μας (βλέπε car sharing), τα σπίτια μας (βλέπε Airbnb), και τώρα τη μουσική μας. Η κριτική ικανότητα είναι μόνο πιο επείγουσα από ποτέ. Και όλα θα πάνε καλά.
Πώς φαντάζεσαι την ιδανική συνθήκη ακρόασης του άλμπουμ σου από την αρχή ως το τέλος;
Η πρώτη πλευρά πρέπει να ακούγεται δυνατά με φίλους, μπαλόνια και σαντουιτσάκια μπόμπες στο τραπέζι. Στη δεύτερη πλευρά πρέπει να διώχνονται οι φίλοι σου και να μπαίνει στο τραπέζι ένα μπουκάλι καλό σκοτσέζικο καπνιστό ουίσκι με ένα ποτήρι.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες όταν όλα ήταν έτοιμα για την κυκλοφορία του άλμπουμ;
Ότι αν είναι να περιμένω κάθε φορά 3 χρόνια για να βγει ο δίσκος μου θα πρέπει να κόψω σύντομα το κρέας, το κόκκινο κρασί και τη γλουτένη. Τη γλουτένη άμα την κόψω σίγουρα θα έχω και περισσότερους φίλους, καθότι εδώ έχει γίνει μόδα, και οι φίλοι μου αυτοί οι καινούργιοι με τη σειρά τους θα αγοράζουν τους δίσκους μου, οπότε με ένα ζμπάρο δυο γλουτένες. Εμ… τριγώνια.
2-3 πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για σένα…
Πάω μόνη μου σινεμά και μ’ αρέσει να βλέπω τις διαφημίσεις πριν αρχίσει η ταινία και εάν σας δω να κοιτάτε το κινητό σας κατά τη διάρκεια θα κάνω σα σπαστικιά γεροντοκόρη και θα σας πω να μην το ξανακάνετε. Α, και μπερδεύω το μήνα Μάιο με τον Μάρτιο.
Τι ετοιμάζεις για την παρουσίαση του άλμπουμ; Visual, guests etc.
Θα ζητήσω έναν προτζέκτορα που θα είναι συνδεδεμένος με skype με όλα τα άλλα κλαμπς της Αθήνας εκείνο το βράδυ για να ξέρετε τι χάνετε. Μέχρι που θα εμφανιστεί ο Φοίβος Δεληβοριάς για 3 τραγούδια και θα ξέρετε γιατί ήρθατε.
Το νέο της hyper άλμπουμ με τίτλο «Pragma» κυκλοφορεί σε βινύλιο, cd και digital album από την Inner Ear. Η live παρουσίαση του δίσκου της θα γίνει στις 17/12 στο six d.o.g.s.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
11°
