Ρυθμός, σύμπαν, κοσμοθεωρία, αναμνήσεις, Νέα Υόρκη, ντίσκο, χριστιανισμός, οικολογία, διασημότητα, ναρκωτικά, σεξ, ηδονισμός, διονυσιασμός, Ζαν Πολ Σαρτρ, Μαντόνα, Μάιλς Ντέιβις, ρέιβ και… ξερό ψωμί από σόγια σαν αυτό που έτρωγε τα χρόνια της αφραγκιάς. Ναι, ο Moby έγραψε ένα συγκλονιστικό βιβλίο - χρονικό μιας εποχής όπου το σύνθημά της εξακολουθεί να ισχύει έως και σήμερα: We are all made of stars!
Ξεκινώντας θαρρείς από εκεί που το άφησε ο Γκαρθ Ρισκ Χάλμπεργκ της «Πόλης στις Φλόγες», ο Moby γράφει την ιστορία της ζωής του, που συνδέεται άμεσα με τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’80, του ’90 αλλά και των νεαρών 00s, χωρίς να υπολογίζει πως είναι ένας ηλεκτρονικός μεγαστέρας, τουναντίον: καταδύεται σε ένα σουπερνόβα φτώχειας και κοινοβιακών αναμνήσεων από το Μήλο των ντραγκ κουίνς, των πρεζονιών, των ηδονιστικών και αχαλίνωτων swing parties, όπου άκουσον άκουσον, παίζει «παρτουζομουσική» για 100 δολάρια!
Το «Porcelain» είναι μια απολαυστική αφήγηση γραμμένη σε τέμπο τέρμα χιουμοριστικό, μα και πικρό συνάμα. Και διαφέρει από τις αντίστοιχες αυτοβιογραφίες, πρώτον γιατί ο ήρωας την έγραψε χωρίς τη συνήθη συνδρομή σε δημοσιογράφο-ghost writer, τακτική δηλαδή που ακολουθεί η κάθε κουτσή σελέμπριτι ποπ Μαρία, και δεύτερον γιατί σε κάθε σχεδόν αράδα και κεφάλαιο ο Moby υπενθυμίζει διαρκώς στον αναγνώστη του, πολλώ δε στον εαυτό του, πως η επιτυχία δεν είναι τίποτα πέρα από μια τυχαία διεστραμμένη ζαριά που τζογάρει το σύμπαν πάνω σου, όταν βαρεθεί ή λυπηθεί να σε βλέπει να ξεροσταλιάζεις σε μια γωνιά, απελπισμένος και φτυσμένος, και από καύσιμα, και από ιδέες.
«Πριν από λίγα χρόνια είχα πάει σε ένα πάρτι στο Μπρούκλιν και έλεγα στους καλεσμένους πώς ήταν η Νέα Υόρκη το 1989. Άδεια φιαλίδια κρακ στις πλατφόρμες του μετρό, μεταμεσονύκτια ρέιβ πάρτι σε έρημα υπόγεια και εγκαταλελειμμένες αποθήκες, πόρνες που περπατούσαν μέσα στο αίμα και τα εντόσθια στη συνοικία των χασάπικων, σοφίτες με 500 δολάρια νοίκι το μήνα...
»Τους εξιστόρησα πώς ξεκίνησα να κάνω δίσκους, πώς επέστρεφα μπουκάλια και αλουμινένια κουτάκια για να βγάλω λεφτά για να φάω, πώς ήταν να ζω σε ένα ετοιμόρροπο εργοστάσιο χωρίς τουαλέτα και τρεχούμενο νερό και πώς πίστευα ότι η καριέρα μου είχε τελειώσει πριν βγει το άλμπουμ “Play”.
»Ένιωθα λίγο σαν παππούς λέγοντας ιστορίες για τις παλιές καλές απροσάρμοστες εποχές της Νέας Υόρκης πριν η πόλη βυθιστεί στο χαοτικό πλούτο. Και αφού διηγήθηκα μερικές ιστορίες, κάποιος είπε “πρέπει να γράψεις βιβλίο εσύ”. Έτσι κι έκανα.
»Το “Porcelain” είναι ένα βιβλίο για τη ζωή μου από το 1989 μέχρι το 1999, αλλά είναι επίσης ένα βιβλίο για τη Νέα Υόρκη και τη μετάλλαξή της από κατακερματισμένη, αμαρτωλή πόλη στην αλλόκοτη και εξωπραγματικά ακριβή πόλη που είναι σήμερα. Το “Porcelain” επίσης περιγράφει την αντεργκράουντ χιπ χοπ και χάουζ σκηνή του τέλους της δεκαετίας του 1980 και τη γέννηση της γενιάς των κλαμπ και του ρέιβ.
»Στην αρχή της ιστορίας μου είμαι ένας σοβαρός και μετρημένος χριστιανός που ζει στη μικροσκοπική σοφίτα ενός εγκαταλελειμμένου εργοστασίου. Στο τέλος του βιβλίου έχω αλλάξει πολύ. Προσπάθησα να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Στο “Porcelain” δεν παίζω το ρόλο του φλεγματικού αφηγητή ούτε του επαναστατημένου αντιήρωα, είμαι απλά ένας αφελής και αγχωμένος άνθρωπος που προσπαθεί να κατανοήσει τους παράξενους κόσμους στους οποίους βρέθηκε. Προσπάθησα και πάλι να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Ελπίζω να το απολαύσετε».
Συγκινητικά απλός, ταυτόχρονα όμως σκληρά φιλοσοφημένος, μιας και η φύση, ο νατουραλισμός και ο Κίρκενγκορ, μαζί με την οικολογία και την αγάπη, τα ζώα και τον Σαρτρ, δείχνει να ορίζουν τον τρόπο σκέψης αλλά και βίου, ο «Μομπς», όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, δεν είναι τυχαίος. Δεν είναι ο γκάου μπίου συνθέτης ή περφόρμερ που απλώς πατάει κουμπιά ή κοπανά το Όκταποντ, δεν είναι του συρμού και του κλόπιραϊτ, συνδέεται με τον ήχο και τη μουσική με μια σχέση που την ορίζουν η βαθιά παιδεία και η αγάπη στον Γκέρσουιν ή τον Ντεμπισί, σε ταυτόχρονη διάδραση με την ντίσκο και τα μεγαλειώδη γκόσπελ των αρχών της μαύρης μουσικής του αιώνα.
Αυτή η αγάπη για τη μουσική μετά της φαεινής ιδέας και ψυχανεμίσματος που, καθώς του έρχεται, τον ωθεί στο να φτιάξει μερικές από τις πρώτες μελωδίες που απαρτίζουν τον κολοσσιαίο δίσκο “Play”, μαρτυρούν άνθρωπο με όραμα και πίστη. Μα πάνω από όλα, με ασύλληπτη γνώση και ψάξιμο σε όλο το φάσμα και τα πεδία του ρυθμού. Μελέτη, ενόραση και πίσω πάλι στα ξεκαρδιστικά επεισόδια από εκείνη τη Νέα Υόρκη πριν γίνει πόλη της Κάρι Μπράντσο και της πανάκριβης ζωής του “Sex & The City”: τότε που συγκατοικούσε με τον Ίγκι και τους Sonic Youth στη «Μικρή Ιταλία», τότε που στη Βουλγαρία τοπικοί μαφιόζοι τον έβαλαν να πετά κασέτες του από τη σκηνή κι άντε πες όχι αν θες να βγεις ζωντανός, αναμνήσεις από την πρώτη συναυλία του στην Αθήνα, όπου θυμάται την Ελλάδα νοσταλγικά και με λατρεία, άπειρες σκηνές, άπειρες φάσεις με επώνυμους συναδέλφους και… σεξ!
Να το διαβάσετε. Ειδικά οι μουσικοί, αλλά και όσοι ασχολείστε επαγγελματικά με αυτήν ως djs ή ραδιοφωνικοί παραγωγοί, στο «Porcelain» θα βρείτε μια μικρή Βίβλο. Γραμμένη από ένα παιδί που χωρίς έπαρση και εγωισμό απλώς αναπολεί τις μέρες και τις νύχτες, λίγο πριν το σύμπαν συνωμοτήσει και του χαρίσει πλούτη, φήμη και ελευθερία. Και μπράβο στο θεσσαλονικιώτικο εκδοτικό οίκο «Ροπή» για τη μετάφραση, το σχήμα, το artwork και το ρίσκο, σε παράλληλο χρόνο με την παγκόσμια κυκλοφορία του «Porcelain» από την Penguin books 2016. Α, είμαι πολύ περήφανος για την πόλη μου, ίσως γιατί ακόμα θυμάμαι όλο τον Βορρά μια αγκαλιά, εκείνη τη νύχτα που στο Θέατρο Γης, πριν λίγα χρόνια, ο Moby μας ταξίδεψε στα αστέρια.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
11°
