Φίλιππος Πλιάτσικας

Όνομα που έγινε σύνθημα, Πυξ Λαξ μυθολογία, «Λίγο όνειρο ακόμη», δανεισμένοι στίχοι από την κόρη. Ο Φίλιππος Πλιάτσικας απαντά σε μερικές όχι και τόσο εύκολες ερωτήσεις της ΑΤΗΕΝS VOICE.

Πώς αντιμετωπίζεις τις κατηγοριοποιήσεις για το «όχι άλλο Πλιάτσικα» και την «εντεχνιακή κατατονία»; Γενικά η έννοια της κατηγοριοποίησης με απωθεί. Η έντεχνη σκηνή, ας πούμε, βρίσκεται μάλλον σε αναβρασμό, με πολλές δυνατές νέες παρουσίες, την Ελεονώρα Ζουγανέλη, τη Νατάσα Μποφίλιου, τον Κωστή Μαραβέγια, αρκετά διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, κι όμως όλοι τους έχουν κερδίσει την αγάπη του κόσμου. Οπότε όποιος εφηύρε την ταμπέλα της «εντεχνιακής κατατονίας» μάλλον πρέπει να ξανακοιτάξει την έννοια της λέξης κατατονία στο λεξικό. Όσο για το «όχι άλλο Πλιάτσικα», θα μπορούσα να πω κάτι ανάλογο, αλλά νομίζω ότι αυτό που ταιριάζει περισσότερο είναι: «Ειρήνη σε όλους, αδέλφια».

Mε τι γελάς; Με τις ειδήσεις, με τις ατάκες της κόρης μου, με σκηνικά που βλέπω στα φανάρια, με τα αποτελέσματα του ελληνικού πρωταθλήματος... Προσπαθώ να γελάω όσο μπορώ, ακόμα και με τα πράγματα που «κανονικά» με θυμώνουν. Νομίζω ότι είναι ο πιο υγιής τρόπος να αντιμετωπίσεις τα παράδοξα της ελληνικής πραγματικότητας.

Πώς βλέπεις σήμερα τη ροκ μπαλάντα, που έχει αξιοποιηθεί από τη Eurovision μέχρι τα σκυλάδικα; Με την ίδια ακριβώς αγάπη που την έβλεπα και πριν. Η ροκ μπαλάντα είναι ένα μουσικό είδος που σαν άκουσμα με αγγίζει και σαν μέσο με εκφράζει. Όπως προφανώς και πολύ κόσμο γύρω μου, αλλιώς δεν θα είχε γίνει αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης. Σαφώς αυτού του είδους η «αξιοποίησή» της δεν μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ να ακυρώσω κατι που αγαπάω εξαιτίας αυτού. Είναι σαν να λες ότι δεν θα ξαναφάς το παστίτσιο της μαμάς σου επειδή τώρα το βγάζει κατεψυγμένο ο «Μπαρμπα-Στάθης». 

Ποιο νομίζεις ότι είναι το κοινό σου σήμερα; Ξεχωριστό, ιδιότυπο, έξυπνο, «νεανίζον» (όχι απαραίτητα νεαρό), ρομαντικό αλλα σκεπτόμενο, με χιούμορ (που πραγματικά σε αιφνιδιάζει ώρες ώρες!), ευαίσθητο αλλά και ευαισθητοποιημένο, αισιόδοξο, φωνακλάδικο, όμορφο, που του αρέσει να χορεύει και να τραγουδάει.

Θα έκοβες ποτέ τα μαλλιά σου για να επανεκκινήσεις την καριέρα σου; Αν η πορεία στην τέχνη που εξασκούμε είναι τέτοια που εξαρτάται από το μήκος των μαλλιών, τότε μάλλον δεν φταίνε τα μαλλιά αλλά πρέπει να ψάξουμε κάπου αλλού την ταμπέλα της επανεκκίνησης, γιατί στην κατεύθυνση που βρισκόμαστε η ταμπέλα γράφει «τρίχες».

Πώς ήταν η καλοκαιρινή εμπειρία με τη Sinead O’Connor και τον Gordon Gano; Σαν ένα συναισθηματικό ποτ πουρί! Από τη μία η μυσταγωγία της συνεύρεσης με τη Sinead, από την άλλη η επανένωση με τον Gordon, όπου βιώσαμε το «ήρθε απόψε ένας φίλος απ’ τα παλιά» και όλο αυτό με φόντο την ενέργεια του κόσμου στις κερκίδες... Κατάλαβα τι συνέβη στον Οβελίξ όταν έπεσε στη μαρμίτα τότε που ήταν μικρός.

 

H τελευταία συναυλία που πήγες; Πάνος Κατσιμίχας και Μάνος Ξυδούς.

Κατεβάζεις μουσική; Θέλω ειλικρινή απάντηση. Ειλικρινά, όχι. Για λόγους ιδεολογικούς, αλλά  διαφωνώ και με την απληστία που σηματοδοτεί το να κατεβάζεις τραγούδια που δεν προλαβαίνεις να ακούσεις, απλώς γιατί είναι τζάμπα.

Τα τελευταία πράγματα που ξεχώρισες σε θεατρικό, μουσικό και κινηματογραφικό επίπεδο στην Αθήνα; Μουσικά, ο Γιώργος Rous. Οι «Εξαιρέσεις» είναι ένα κομμάτι απλό αλλά φρέσκο, γεμάτο ενέργεια. Θεατρικά, την παράσταση του Στάθη Λιβαθινού «Βυσσινόκηπος». Κινηματογραφικά, μια παλιά ταινία που είδα για δεύτερη φορά, το “Happy Go Lucky”.

Πώς βλέπεις την ελληνική πραγματικότητα σήμερα; Εγκλωβισμένη. Καλλιεργείται μεθοδικά γύρω μας ένα αίσθημα τρόμου και απειλής, ώστε να συνεχίσουμε να ψάχνουμε για βοήθεια οπουδήποτε αλλού εκτός από τον εαυτό μας. Γιατί κάτι τέτοιο θα είχε ως προϋπόθεση να κοιτάξουμε προς τα μέσα και τότε μάλλον θα ανακαλύπταμε τις πραγματικές μας ανάγκες, πράγμα που προφανώς θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο γι’ αυτούς που καλλιεργούν το φόβο και την απαισιοδοξία.

Υποσχέσου κάτι για τη νέα χρονιά. Ότι θα κλέβω λιγότερους στίχους από την κόρη μου, γιατί θα φτάσει μια ηλικία που θα με μηνύσει.

Πες μας κάτι που δεν ξέρουμε για σένα. Άρχισαν τώρα να μου αρέσουν τα καρό πουκάμισα! Γιατρέ μου, είμαι καλά;