Ilia Darlin: To cover story του SOUL και η συνέντευξη της ελληνίδας ποπ σταρ που αγαπάμε.
Καθώς η νέα της δουλειά ακούγεται ταυτόχρονα σε 20 χώρες και το όνομά της κυκλοφορεί ανά την υφήλιο, η Ilia Darlin μας περιγράφει τις ωδίνες του να φτιάχνεις ποπ σε μια Ελλάδα χωρίς ποπ κουλτούρα, την αμετάκλητη απόφαση ενός κοριτσιού να ακολουθήσει τα όνειρά του σε όλη τους την έκταση και τη σημασία του να λανσάρεις μηχανόβιο και θρησκευτικό κιτς στα βιντεοκλίπ σου.
«Δε συνηθίζω να το λέω, αλλά ίσως είναι καλή στιγμή να σου αναφέρω πως σε μια από τις πρώτες μου μεγάλες συναυλίες δεν ήμουν ακριβώς προσκεκλημένη! Γνώριζα ένα παιδί που διοργάνωνε πολλά events στο Λονδίνο, σε ένα συγκεκριμένο ήθελα πολύ να εμφανιστώ, μόνο που, όταν έφτασα, οι υπόλοιποι δεν ήταν ενήμεροι. Τελικά τραγούδησα στο gig, και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ήμουν η καλύτερη. Εκείνη τη στιγμή ήταν κωμικοτραγικό, τώρα που το σκέφτομαι, το βρίσκω απλώς κωμικό».
Είναι όντως η Ilia Darlin προϊόν αμετροεπούς φιλοδοξίας σε συνδυασμό με ένα καλώς εννοούμενο θράσος; Το ερώτημα ξεπηδά στο μυαλό μου όταν την παρακολουθώ για πρώτη φορά να μιλά για την επιτυχία της σε μια τηλεοπτική συνέντευξη, («το ήθελα λυσσασμένα. Δε θεώρησα ποτέ ότι μπορεί να μη γίνει»), τώρα μου το επιβεβαιώνει χαρωπά και κατά πρόσωπο, με ένα πηγαίο χαμόγελο, του οποίου η διάρκεια επιτείνεται από τη χρονοκαθυστέρηση του Skype.
Κοσμοπολίτισσα εκ φύσεως και κυβερνοταξιδεύτρια κατ’ επάγγελμα, με πολλές δουλειές της να διεκπεραιώνονται υποχρεωτικά on line, τον τελευταίο χρόνο η Ilia Darlin βρίσκεται σαν φυσική παρουσία στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, το Κονέκτικατ, ενίοτε και στην Αθήνα, όπως σήμερα. Έχει μόλις κυκλοφορήσει ένα καινούργιο σινγκλ, με τίτλο «Hit Me», το οποίο μέσω της νέας εταιρίας της, ΕΜΙ, κυκλοφορεί ταυτόχρονα σε 20 χώρες, στην Ιταλία, την Αυστραλία, την Ιαπωνία, την Ινδία και όπου αλλού βάζει ο νους.
Το «Hit Me» έχει ανακηρυχθεί τραγούδι της εβδομάδας στο πλέον σημαντικό αγγλικό blog Popjustice, απασχολεί όλο τον μουσικό Τύπο και αποτελεί προπομπό ενός άλμπουμ προγραμματισμένου να κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά, σε συνεργασία με τον Billy Mann, που αναλαμβάνει δουλειές ονομάτων του διαμετρήματος της Pink, της Robyn και του David Guetta. Από αυτή την ηλεκτροπόπ φλέβα αντλεί τον ήχο της και η Ilia: ογκώδης παραγωγή, μεγάλα beats, δραματικά synth και γηπεδική ερμηνεία στα όρια του επικού, το «Hit Me» είναι ένα τρίλεπτο διαμάντι που μπορεί να συγκινήσει ακαριαία όσους εμπνέονται από τη Rihanna και την Katy Perry ή δε στέκονται με ποινικοποιητική διάθεση απέναντι στην εμπορική ποπ που θέλει να απευθυνθεί σε όσο το δυνατόν ευρύτερες μάζες.
Αναζητώντας τα χνάρια μιας διαδρομής που ξεκινά από τις πρώτες εμφανίσεις της, ως frontwoman των Stiletto Scag, το 2008, μέχρι τις εμφανίσεις στα θρυλικά υπόγεια πάρτι των Amateur Boyz, τη συμμετοχή στην ταινία «Art Therapy» του Νίκου Περάκη και την επακόλουθη φάση αυτού που μπορούμε σήμερα να χαρακτηρίσουμε με κάθε μετριοπάθεια «απογείωση», η Ilia Darlin ιχνηλατεί τα βήματα ένα ένα: «Αποφάσισα να φύγω από την Ελλάδα χωρίς δεύτερη σκέψη. Είμαι αρκετά παρορμητική, μπορεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου να σκέφτομαι τα πράγματα ασταμάτητα, όμως τα όνειρά μου μού υποδείκνυαν αυτό τον δρόμο, έστω και αν δεν υπήρχε καμία σιγουριά».
Οπότε, Λονδίνο. Πιο συγκεκριμένα, Σόχο. «Χωρίς φίλους, οικογένεια, τις παραμικρές διασυνδέσεις. Πέρασα ένα μεγάλο στάδιο προσαρμογής, χωρίς να επιδίδομαι σε παραγωγικά πράγματα, έπειτα από έναν χρόνο ωστόσο είχα συνδεθεί με έναν πυρήνα μουσικών και παραγωγών, κάποια στιγμή κατάφερα να δείξω τη δουλειά μου σε στελέχη της Konvict, εταιρίας του Akon, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε κάτι, κι έτσι έγινε η πρώτη μετάβαση στο Λος Άντζελες, όπου ηχογραφήσαμε το “Car Crash”. Εκεί ουσιαστικά έμαθα τα πρώτα πράγματα για τη λειτουργία της μουσικής βιομηχανίας, ώς τότε δεν ήξερα τίποτα».
Εκείνο το διάστημα, το οποίο επιγραμματίζει σαν «ψυχοφθόρο, αλλά παράλληλα έντονο, γεμάτο εκπλήξεις, ενθουσιασμό και στιγμές που δε θα ήθελε να εξελιχθούν διαφορετικά», αργότερα την προσγειώνει ή, μάλλον, την απογειώνει, σε μια περφόρμανς στο Fashion Week του Λονδίνου και την επίδειξη του Jean Pierre Braganza, καθώς και στη χριστουγεννιάτικη γιορτή του MTV στο Κάμντεν, το 2010, όπου μοιράστηκε τη σκηνή με τους Katy B, ενώ σε άλλες στιγμές στάθηκε πλάι στους Florence and the Machine και τους Orbital.
Κάπου εδώ, με τα ραντάρ να έχουν πέσει επάνω της, και ενώ έχει επισκεφτεί όλες τις ελληνικές major δισκογραφικές, έρχεται σε επαφή με την ΕΜΙ, για να ανακαλύψει ότι «μοιράζονται κοινά όνειρα». Φροντίζει άλλωστε να ξεκαθαρίσει: «Δεν είμαι καθόλου φιλοχρήματη, με κέρδισε το ειλικρινές ενδιαφέρον της ομάδας». Η εταιρία επενδύει στην Ilia μια από τις ακριβότερες παραγωγές που έχουν πραγματοποιηθεί για έλληνα καλλιτέχνη, τα ντέμο ετοιμάζονται, αποστέλλονται, ακροάζονται και ξεκινά το ψηφιδωτό μιας διαδικασίας που περνά από υποτυπώδη home studio στο Χάκνεϊ μέχρι ηχογραφήσεις εκκλησιαστικών οργάνων στα περιλάλητα Universal Studio του Λος Άντζελες, από συμπράξεις με άγνωστους κονσολιέρηδες του dubstep μέχρι καθοδηγητικές επεμβάσεις πλειάδας προσωπικοτήτων, ανάμεσά τους οι Sunny Berhane, Djahmyne Stewart, David Schuler, Billy Man. «Η ηχογράφηση είναι πάντοτε δύσκολη», σχολιάζει. «Δεν ήξερα καν εάν θα φύγω με κάτι που θα μου αρέσει. Πολλή πίεση να διαχειριστείς, πολλές προσδοκίες να πραγματοποιηθούν σε λίγες μέρες. Ένας μήνας δεν είναι πολύς».
Είναι άραγε τόσο θεμελιώδεις οι διαφορές ανάμεσα σε μια εγχώρια και μια διεθνή παραγωγή; Θα ήταν τόσο υποδεέστερο το αποτέλεσμα αν η Ilia ηχογραφούσε στην Ελλάδα; «Αυτή τη στιγμή επικρατούν ορισμένες τάσεις στους έλληνες παραγωγούς, γίνονται δουλειές με έντονο το στοιχείο του βαλκανικού ήχου, είναι κάτι που το κάνουν καλά, αλλά δε με αντιπροσωπεύει. Παράλληλα, υπάρχουν αλλιώτικες και πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές στο underground, αλλά δεν ήταν αυτό που ζητούσα. Στην Αμερική, η ηχογράφηση είναι μια χρονοβόρα, απαιτητική διαδικασία. Η κάθε γραμμή φωνής έπρεπε να έχει τέσσερα τέλεια κανάλια».
Έχει πολύ ενδιαφέρον επίσης, και είναι ενδεικτικό της ολοκληρωμένης γνώσης που διαθέτει για τη διαδικασία της μουσικοσύνθεσης, ο τρόπος που διαχωρίζει την υπερατλαντική προσέγγιση μιας παραγωγής. «Οι Ευρωπαίοι προκρίνουν διαχρονικά τις πειραματικές τεχνικές, ενώ οι Αμερικάνοι λατρεύουν τον μεγάλο, προσιτό ήχο με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί η μάζα. Οι παραγωγές τους έχουν κάτι το ογκώδες, το επικό. Η Ευρώπη γεννά τις ιδέες, η Αμερική τις βγάζει στην αγορά. Νομίζω πως για αυτό ταξίδεψα τόσο πολύ: χρειαζόμουν το καλύτερο και από τους δύο κόσμους».
How far can too far go?
Όταν όλο αυτό το πηγαινέλα τελειώνει με την κυκλοφορία του «Hit Me», η Ilia τονίζει πως το μονοπάτι της δεν αποτελεί υποχρεωτικά μπούσουλα, «το να φύγεις δεν είναι ο μοναδικός τρόπος. Πιστεύω ότι ακόμη και στην Ελλάδα μπορούν να συμβούν τα πάντα. Πάρε για παράδειγμα τους Acid Baby Jesus, τους Keep Shelly In Athens, οι οποίοι σήμερα κάνουν παγκόσμιες περιοδείες, ενώ όλα ξεκίνησαν από ένα blog». Εδώ έχεις δίκιο, Ilia, τα πάντα μπορούν να συμβούν, για τους Acid Baby Jesus, τους Keep Shelly In Athens, ακόμη και για τους Callas, που αποτελούν σταθερό όνομα πλέον στη Βρετανία, τους κοσμογυρισμένους Rotting Christ, για τις ολοένα περισσότερες μπάντες, οι οποίες χωρίς θόρυβο και θεαματικές προαναγγελίες πραγματοποιούν διεθνή καριέρα. Τα πράγματα όμως είναι δυσκολότερα για εσένα, εφόσον διακονείς έναν ήχο που απευθύνεται σε μεγάλα ακροατήρια, και μάλιστα δίχως την προστατευτική πατίνα του underground, που μπορεί να σε καβαλήσει στο ρεύμα του μέσα από ιστοσελίδες, blogs, στάτους update, και πάντοτε με μια επίστρωση ερασιτεχνικής DIY αθωότητας.
Πώς προωθείς όμως το μέινστριμ σε μια χώρα που ο όρος δεν υφίσταται; Και πώς αμύνεσαι απέναντι στη διαδικτυακή αστυνομία του γούστου που λυμαίνεται τις προτιμήσεις του κοινού μέσα από γλαφυρά, και συνήθως ανώνυμα, posts στο ίντερνετ; «Έχεις δίκιο, αλλά διαλέγω να είμαι χαζά αισιόδοξη, μπορεί να μην υπάρχει προηγούμενο για αυτό που συμβαίνει, αλλά το κάνω εγώ και ο δρόμος θα ανοίξει τώρα. Υπάρχουν διάφορα παραδείγματα. Η Μόνικα. Γέμισε τον Λυκαβηττό, την ξέρουν ακόμα και οι πέτρες, και δε βγήκε ποτέ στην τηλεόραση».
Απευθύνεσαι τελικά πρωτίστως σε εμάς ή στο εξωτερικό; «Θέλω να επικοινωνήσω με όσους περισσότερους μπορώ. Την ποπ που ψάχνουν στο εξωτερικό μπορώ να τους τη δώσω και εγώ. Στο φινάλε δεν έχω βάλει στόχο να πάρω Grammy, αλλά να ζω από αυτό που κάνω, να εξελίσσομαι και να μην παύω να φτιάχνω μουσική». Θα χρειαστεί να πεις κάποια όχι σε αυτή την πορεία ή θα είσαι δεκτική στους πάντες; «Είμαι της άποψης πως σε αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων, που είναι πολύ συχνά η μουσική βιομηχανία, υπάρχουν τα πάντα για όλους. Εκεί που θα χρειαστεί να πω όχι, θα πρέπει να πάει κάποιος άλλος».
Και δυο λόγια για το βίντεο του «Hit Me», το οποίο μετρά ήδη πολλές χιλιάδες θεάσεις βασισμένο σε ένα σενάριο της Ilia, που φλερτάρει με άφθονα σύμβολα του ελληνικού κιτς, από τους μηχανόβιους που κάνουν σούζες με παπάκια και τα θρησκευτικά παραφερνάλια στο καμαρίνι μέχρι την αναπαράσταση ερμηνείας σε σκηνικό ξενυχτάδικου, πνιγμένου στον καπνό και το κόκκινο νέον. «Ακούω διάφορα σχόλια, πολλοί επιδοκιμάζουν, άλλοι δεν το αντέχουν. Υπάρχει μια σειρά από γοητευτικές υποκουλτούρες, τις οποίες εδώ μπορεί να τις υποτιμάμε, αλλά για εμένα έχουν μεγάλη αίγλη. Δεν είναι 100% Ελλάδα τα παπιά; Ή οι εικόνες; Έχω μεγαλώσει με τη γιαγιά μου, οι εκκλησίες, τα πλαστικά λουλούδια, όλα αυτά απαρτίζουν τις εμπειρίες μου. Πρόκειται για ένα πολύ ειλικρινές βίντεο, το οποίο ήθελα να πηγάζει από εμένα, το ρεπεράζ το έκανα μαζί με τους συνεργάτες μου, κάθε τοποθεσία, κάθε σκηνή, προέρχεται από κάτι που έχω ζήσει. Η Judy Jacob, που έκανε τη σκηνοθεσία, λάτρεψε αυτά τα στιγμιότυπα».
Ο πρώτος δίσκος που αγάπησε ήταν το σάουντρακ του «The Beach» των Orbital. Κρατάει ακόμα το αίσθημα ελευθερίας που της χάριζε το άλμπουμ και την προσμονή του ταξιδιού, «δεν μπορώ να μένω ακίνητη, όσο και αν δεθώ με ένα μέρος». Τα τραγούδια της είναι αποτελέσματα μιας διεργασίας που την ονομάζει «mental pop», μιας και «στο μυαλό μου συμβαίνουν διάφορα, όταν γράφω στίχους. Όσο και αν παρουσιάζονται με ελαφρύ τρόπο, θέλω να διαθέτουν διαχρονικότητα και βάθος». Καταληκτικά, «είμαι αρκετά βαρετή, σκέφτομαι μόνο τη μουσική. Όλες μου οι χαρές και οι λύπες έχουν να κάνουν με αυτή». Και έτσι κύλησαν τριάντα διόλου βαρετά λεπτά στο Skype, ένα απόγευμα Σαββάτου.
14°
