Αφοπλιστικά αληθινός. Γνήσια ρομαντικός. Από τη Στέρεο Νόβα τροχιά που φώτισε τα εφηβικά δωμάτια με αγάπη και συναίσθημα μέχρι τις προσωπικές αντηχήσεις του. Πάντα με στίχους που (μας) σκέφτονται μέσα σε ηλεκτρονικά κύματα. Σάββατο βράδυ έχει Κ Βήτα στο Fuzz.
We can’t wait…
Από τότε που ήμουν δεκαοκτώ χρονών γύρω μου υπάρχει κρίση, αφραγκία, ανεργία, πείνα, δυστυχία κ.λπ. Κατά κάποιο τρόπο το έχω πάρει απόφαση πως η ζωή είναι αυτή. Όταν δουλεύαμε με τον πατέρα μου, συνήθιζε κάποιες φορές να μου λέει «είμαστε περαστικοί από αυτή τη ζωή, κοίταξε να χτίσεις θεμέλια μέσα σου». Με αυτή τη φράση έζησα και ζω. Η αγάπη που προσπαθώ να χτίσω μέσα μου, ο αυτοσεβασμός και η αλήθεια είναι η περιουσία μου σε αυτή τη ζωή. Έκανα και πολλά λάθη μέσα στην άγνοιά μου αλλά προσπάθησα να μάθω μέσα από αυτά. Δεν ξέρω κάτι άλλο να πω. Ζω και παρακολουθώ και συνεχίζω να βρίσκω πολύ όμορφα πράγματα γύρω μου και πάντα προσπαθώ να αγαπώ τον εαυτό μου για να μπορέσω να αγαπήσω και να κατανοήσω τους ανθρώπους γύρω μου.
Σήμερα με εμπνέει το σθένος των ανθρώπων, η μακροθυμία, ένα χαμόγελο, η προσπάθεια, ο κόπος, η ροή των κυμάτων, δεν ξέρω, υπάρχουν πολλά γύρω μου που μου αρέσουν. Η ζωή είναι όμορφη παρόλες τις δυσκολίες και τη δυστυχία. Βρίσκομαι εδώ και απλά προσπαθώ να ζω.
Όταν έγραψα το Μοτοκούζι ήμουν έξω από έναν κινηματογράφο που γκρεμιζόταν στο Περιστέρι για να γίνει σούπερ μάρκετ. Όπου κι αν κοιτούσες από τον Κηφισό μέχρι και τη Θηβών υπήρχαν μπάζα και τεράστιες τρύπες στους δρόμους. Ήμουν τόσο συγχυσμένος όσο και το τοπίο γύρω μου. Το έγραψα χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται. Όλο το τραγούδι είναι αποσπασματικό και πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο σαν χαλασμένο δελτίο ειδήσεων. Νομίζω ότι πάντα είναι επίκαιρο γιατί αυτό που συνέβαινε στα περίχωρα και στο αστικό τοπίο είναι όπως είναι σήμερα η εσωτερική γεωγραφία του ανθρώπου. Οτιδήποτε έχει σχέση με την παρακμή, είναι σχεδόν πάντα μοντέρνο.
Χαίρομαι βαθιά και ειλικρινά όταν η μουσική μου μπορεί να αγαπηθεί από κάποιον. Όταν βλέπω τον κόσμο στις συναυλίες είναι σαν να βλέπω κομμάτια από τον εαυτό μου. Κατά βάθος όλοι συνδεόμαστε, η καρδιά μας χτυπά το ίδιο. Έχουμε κοινές ιστορίες. Οι τέχνες έχουν τον τρόπο να συνδέουν τους ανθρώπους. Όλοι είμαστε μία άρθρωση, ένας αρμός, μια σύνδεση, μας παίρνει χρόνια για να κατανοήσουμε κάτι απλό. Ξεκινάς από τον κυβισμό ή τον κυνισμό και καταλήγεις σε μια μικρή ευθεία γραμμή που είναι η ζωή σου.
Δεν δίνω συμβουλές, μπορεί σε κάποιο φίλο ίσως που θα μου το ζητήσει. Μόνο οι πράξεις μας μπορούν να μας διδάξουν. Στραβές, καλές, δεν ξέρω, προσπαθώ να σέβομαι τις επιλογές των ανθρώπων.
Έχω μόλις ολοκληρώσει το νέο μου άλμπουμ αυτές τις μέρες, περιέχει δώδεκα καινούργιες συνθέσεις, τραγούδια, μουσικά θέματα, και είμαι έτοιμος να ξεκινήσω το πρότζεκτ για το «Ρεμπέτικο» στη Στέγη μεταγράφοντας τραγούδια της Παπαγκίκα και της Μπέλλου. Ήταν μια δύσκολη περίοδος από τον Αύγουστο μέχρι και τώρα λόγω των καθημερινών προβών, στούντιο, ηχογραφήσεις, μίξεις. Ετοιμάζω και τις επερχόμενες συναυλίες. Περνάω αρκετό χρόνο σε ένα μικρό στούντιο που έχω και εκεί πειραματίζομαι, παίζοντας με τα συνθεσάιζερ, τους ενισχυτές, ηχογραφώ, περνώ πολλές ώρες ακούγοντας ήχους, δοκιμάζοντας λούπες από μουσικά θέματα, σβήνω, ξαναγράφω. Τρέχω τα απογεύματα και εκεί συνήθως γεννιούνται ιδέες, δουλεύω πολλές ώρες την ημέρα. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τη μουσική σκέψη πώς ακριβώς είναι μέσα μου. Νομίζω δεν έχω μουσική σκέψη, είναι απλά κάτι που έρχεται κάποιες φορές και γεννάει ιδέες.
Για το νέο άλμπουμ έχω δύο τίτλους και περιμένω να δω ποιος θα κολλήσει καλύτερα στο τελικό εξώφυλλο. Είναι καθαρά θέμα αισθητικής, δεν με ενδιαφέρουν πια τόσο πολύ οι τίτλοι, όσο το περιεχόμενο. Πρόκειται για ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω σε κάποιον ακροατή τη μουσική μου, προτιμώ να την ακούσει ο ίδιος και να έχει μια δική του άποψη. Κατά βάθος ούτε εγώ ο ίδιος δεν καταλαβαίνω τι κάνω, απλά μοντάρω, κόβω, ενώνω και αν με ικανοποιεί το αποτέλεσμα το αφήνω έτσι. Δεν σκέφτομαι καθόλου αν θα ακουστεί στο ραδιόφωνο, αν μπορεί κάποιο από αυτά να γίνει επιτυχία. Είναι κάτι που δεν με απασχολούσε από τότε που έκανα τους Στέρεο Νόβα. Ηχογράφησα το άλμπουμ σε ένα μικρό στούντιο στο κέντρο της Αθήνας και είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει μέσα στον Δεκέμβρη.
Ποιο προσωπικό μου άλμπουμ θα πρότεινα να ξανακούσετε; Δύσκολη ερώτηση γιατί και να προτείνω κάτι είναι σίγουρο ότι ο κόσμος θα ακούσει αυτό που τελικά θέλει αυτός. Ζούμε σε μια εποχή που το μυαλό χειραγωγείται από παντού, σε μια εποχή που το να εξουσιάζεις τον άλλον με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί διασκέδαση. Προσωπικά δεν θέλω να εξουσιάσω με κανέναν τρόπο κανέναν. Βέβαια είναι τέτοια η θέση μου και η δουλειά μου που κάποιες φορές πρέπει να έχω μια άποψη. Θα προτιμούσα να μην το κάνω και να είμαι κάπως αφανής. Μου αρέσουν οι εσωτερικές αλλαγές, αυτές που δυναμώνουν τον άνθρωπο και τον κάνουν να καταδεικνύει στην πράξη και όχι τόσο στα λόγια.
Ο αγαπημένος μου στίχος από όλη την πορεία μου είναι από τη «Διευθέτηση», ένα τραγούδι από την «Άγρια Χλόη» που λέει…
«Υπάρχει Θεός, υπάρχει κι αυτός
που ανεβαίνει με τ’ ασανσέρ
στον τελευταίο όροφο για να δει τις
απογευματινές διαθλάσεις του φωτός
τα γραφεία πεθαίνουν, οι άνθρωποι
διαλύονται σαν χρώματα απ’ το φως μιας
τηλεόρασης, ανάμεσα σε δύο
κατευθύνσεις, ζωή, εναντιοδρομία
σε μία ευθεία, νοσταλγία απέραντη σιωπή, μουσική του μέλλοντος
σε βλέπω εκεί, διασχίζεις το δρόμο
σταματάς ξανά, διασχίζεις το δρόμο
επειδή είναι αυτό…»
Πάντα μου άρεσε αυτός ο στίχος, αυτό το τραγούδι.
Αυτό τον καιρό λόγω δουλειάς δεν έχω προλάβει να μελετήσω, διαβάζω κυρίως βιβλία που έχουν να κάνουν με την ιστορία. Είδα όμως μια πανέμορφη ταινία, τον «Μάκβεθ» του Αυστραλού Justin Kurzel. Είναι αποκαλυπτική και βαθιά μοντέρνα, επίκαιρη, με εξαιρετικές ερμηνείες. Ένα ποίημα πάνω στον παραλογισμό και τη διανοιακή μεθόδευση, τη λαγνεία της εξουσίας και το νομοτελειακό τρόπο που όλα με μαθηματικό τρόπο οδηγούνται στην καταστροφή γιατί απλά δεν στηρίζονται σε καμία ουσία, σε καμία αγάπη για τίποτε και κανέναν. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε τέτοιους καιρούς που κυκλοφορούν ταινίες τύπου «υψηλή ραπτική» όπου φεύγεις κουρασμένος από την αίθουσα και λες το πολύ απλό… ήθελε να πει κάτι;... Ναι, προτείνω τον «Μάκβεθ».
Στη συναυλία στο Fuzz θα ακουστούν τραγούδια παλιά, καινούργια, μουσικές, ηλεκτρονικές και ενίοτε ακουστικές ως χάδι στα μαλλιά των χίπστερς, μικρών και μεγάλων. Θόρυβος, κόσμος, μπίρες, πορτοκαλάδες, τσιπς, τσιγάρα κ.λπ. Ίσως και σάμαλι, όποιος μείνει στο τέλος.
9°
