Σοφία Κόκκαλη, τι είναι η ενηλικίωση;

Μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της είναι η Σοφία Κόκκαλη. Από μεγάλες παραγωγές τύπου «Μικρά Αγγλία» μπορεί εύκολα να μεταπηδήσει σε μικρού μήκους φιλμ ή το πέρασμά της από την κωμωδία στο δράμα να γίνει με χαρακτηριστική άνεση. Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ζακλίν Λέντζου «Σελήνη, 66 ερωτήσεις» υποδύεται μια μοναχική κοπέλα που αναλαμβάνει μια σκληρή αποστολή και έρχεται αντιμέτωπη με τα οδυνηρά μυστικά από το παρελθόν της.

Σε τι φάση σε βρίσκω;
Μόλις τελείωσα τους «Ναυαγούς» της Ηρώς Μπέζου οπότε δεν κάνω κάτι αυτές τις μέρες. Ξεκουράζομαι. Για κάνα μήνα ακόμη και μετά θα κάνω ταινία με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη.

Έχεις δέσει με τον Αλέξανδρο κι αν δεν κάνω λάθος η πρώτη σου ταινία ήταν η «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη, σωστά;
Ναι. Είμαστε οικογένεια πια με την οικογένεια Βούλγαρη, όπως και με τη Ζακλίν.

Έχεις κάνει κι αρκετές μικρού μήκους ταινίες. Θυμάμαι σε ένα φεστιβάλ της Δράμας όπου έπαιζες με τον Χάρη Φραγκούλη σε ένα έργο με μια τρομερά κωμική ερωτική σκηνή…
Α, λες το «Όταν ήμουν στο σχολείο ήμουν ερωτευμένος με την Άννα» της Ελένης Μητροπούλου. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η ταινία γιατί είχε καταπληκτικό γέλιο. Και μάλιστα ήταν σπουδαστική ταινία. Πάντως δεν έχω ανέβει ποτέ στο φεστιβάλ της Δράμας, αν κι έχουν προβληθεί εκεί κι άλλες μικρού μήκους ταινίες που έχω κάνει.

Η «Σελήνη, 66 ερωτήσεις» είναι μια ταινία ενηλικίωσης ή περισσότερο μια ταινία για τη σχέση κόρης-πατέρα;
Νομίζω και τα δύο. Σίγουρα στο κέντρο, ο πυρήνας του φιλμ, είναι μια ιστορία ενηλικίωσης. Είναι ένα ταξίδι από μια σχέση φροντίδας όπου η ηρωίδα συναντά τον πατέρα της μετά από πολλά χρόνια και προσπαθεί μέσω της διαδικασίας αυτής να γνωρίσει τον άνθρωπο που δεν γνώρισε ποτέ. Οπότε από τη μια είναι στο επίκεντρο η αρρώστια και ο πόνος του πατέρα που είναι το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί κι από την άλλη η προσέγγιση της κόρης από την πλευρά του φροντιστή, μια ευκαιρία για εκείνη να καλύψει ένα κενό που υπήρχε στην καρδιά και την ψυχή της για πολύ καιρό.

Τι ακριβώς νιώθει η Άρτεμη για όλα αυτά;
Φυσικά και λυπάται για αυτό που συμβαίνει στον πατέρα της όμως από την άλλη βλέπει την ευκαιρία για να πάρει τις απαντήσεις σε όσα την απασχολούσαν όλα αυτά τα χρόνια και να καταφέρει να προσεγγίσει τον άνθρωπο που δεν είχε μάθει ποτέ. Οπότε μέσα από όλο αυτό δημιουργείται η διαδικασία ενηλικίωσής της.

Τελικά μόνο μία είναι η ενηλικίωση στη ζωή κάθε ατόμου;
Όχι, νομίζω ότι μπορούμε να βιώσουμε πολλές καταστάσεις και μάλιστα με διαφορετικούς τρόπους. Η ενηλικίωσή μας είναι συνεχής και αδιάκοπη. Συναντάς κομμάτια της σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου. Κάποιο κομμάτι προσπερνάς, κάποιο το αγκαλιάζεις. Κι είναι άπειρα αυτά τα κομμάτια. Και δεν πιστεύω ότι γίνεται μόνο μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Μπορεί κάποιο τμήμα της ενηλικίωσης να επιτευχθεί με χαρά ή σε συνθήκες δημιουργικότητας. Όμως κυρίως η ενηλικίωση έχει ταυτιστεί με συνθήκες δυσκολίας ή πόνου. Και πολύ συχνά συνδέεται με την έννοια της συγχώρεσης. Μερικές φορές για να μπορέσεις να προχωρήσεις στη ζωή σου χρειάζεται να συγχωρήσεις κάποιον.

Εσύ πιστεύεις ότι έχεις κάνει τη δική σου ενηλικίωση;
Κάθε φορά έτσι νομίζω, ώσπου σκάει κάτι καινούργιο ξαφνικά και ξεκινώ πάλι από την αρχή. Οπότε λέω τότε πως ακόμη έχω δρόμο να διαβώ. Για αυτό πιστεύω ότι η ενηλικίωση είναι πολλά στάδια κι όχι μόνο ένα. Άλλωστε τι είναι η ενηλικίωση; Σε ποιο κομμάτι της αναφερόμαστε; Στην παιδική ηλικία, στην εφηβεία, στη σχέση με τον μπαμπά ή τη μαμά, στην αθωότητα, στον έρωτα, στο πώς βλέπεις τον κόσμο, αν κατάλαβες την άσχημη πλευρά σου; Είναι πάρα πολλά πράγματα. Ναι, είναι μια συνεχής διαδικασία κι από αυτή την άποψη έχω μπει στη ράγα, όπως και η ηρωίδα του φιλμ. Το βλέπω πιο ζεστά το θέμα αυτό τώρα ενώ παλιότερα δεν ήθελα καν να το σκεφτώ.

Γιατί δεν ήθελες;
Θεωρητικά το ήθελα αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να το κάνω. Δεν ήμουν έτοιμη. Μέχρι πρόσφατα δηλαδή.

Ως έφηβη πώς ήσουν;
Μαζεμένη και εσωστρεφής. Δεν ήμουν αντιδραστική. Είχα τις παρέες μου στο Πολύδροσο που μεγάλωσα, έβγαινα συχνά έξω αλλά περνούσα κι αρκετές ώρες στο σπίτι. Πάντως η εσωστρέφεια που είχα πάντα με χαρακτήριζε, αλλά έξω με τις φιλικές παρέες υπήρχε ενέργεια.

Σε μια σκηνή του φιλμ η Άρτεμη ανακαλεί μια σκηνή έντασης μεταξύ εκείνης και του πατέρα της από την εφηβεία της, που δεν της επιτρέπει να πάει σε ένα πάρτι στη Βάρκιζα…
Ήταν η πιο δύσκολη σκηνή του φιλμ. Αρχικά φοβήθηκα πως δεν ξέρω ακριβώς τι πάω να κάνω. Μου είπε η Ζακλίν θα κάνεις έναν διάλογο πατέρα κόρης με εναλλαγές και δεν ήξερα πώς ακριβώς να το φτιάξω. Και περίμενε το συνεργείο πότε θα το βρω. Η αμηχανία όμως που ένιωθα ήταν εκείνη που με βοήθησε για να κάνω τη σκηνή. Τη χρησιμοποίησα για να δώσω την ένταση της Άρτεμης σε ένα φανταστικό τσακωμό από το παρελθόν.

Έγιναν πολλές λήψεις για τη σκηνή αυτή;
Όχι, εντάξει. Από τη στιγμή που το βρήκα, λύθηκε το πρόβλημα. Όλες οι σκηνές που κάναμε έγιναν με 1-2 λήψεις. Δεν μας πήρε παραπάνω και νομίζω αυτό βγαίνει και στο φιλμ. Βγαίνει αυτή η αμεσότητα και στο δέσιμο των σκηνών.

Γιατί δεν ξέρουμε πολλά για τη ζωή της Άρτεμης;
Είχαμε μιλήσει πολύ με τη Ζακλίν για αυτό. Δεν ξέρουμε πού ζει, ποια είναι η δουλειά της, τι αγαπά. Μιλήσαμε λοιπόν και φτιάξαμε ένα πλαίσιο για τον χαρακτήρα της, τη δημιουργήσαμε κι ύστερα την αφήσαμε απροστάτευτη σε ένα αφιλόξενο σπίτι (παρότι είναι το σπίτι της παιδικής της ηλικίας) και μπαίνει ξανά στη διαδικασία του παιδιού που ήταν τότε. Δεν κάναμε πρόβες, ούτε και με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο που υποδύεται τον πατέρα. Τα πάντα στο φιλμ λειτούργησαν γραμμικά, κάτι που μου αρέσει στις μικρές ιστορίες σαν τη δική μας. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί να κάνεις πισωγυρίσματα σε μια απλή ιστορία. Θεωρώ ότι στερείς μέρος από την ομορφιά και την αλήθεια των γυρισμάτων. Η γλύκα, ας πούμε, που υπάρχει στο τέλος διαπότισε και εμάς τους ίδιους. Το πώς αγαπούσαμε όλοι το φιλμ εκείνη τη στιγμή ήταν κάτι μοναδικό. Και θεωρώ μεγάλο κρίμα να χαθεί αυτή η αίσθηση από τον θεατή. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό αλλά το πιστεύω.

Και στη γραφή της Ζακλίν φανερώνεται αυτό που λες;
Ναι, όντως. Δεν κόβει πολύ και παίζει κυρίως με τον πραγματικό χρόνο. Θέλει την πραγματική στιγμή κι όχι κάτι που είναι πιο κατασκευασμένο. Για αυτό και αρκείται στην πρώτη ή δεύτερη λήψη. Επιδιώκει την αλήθεια.

Είναι η «Σελήνη» ενταγμένη στο Greek weird cinema;
Όχι, είναι απλό φιλμ και δεν έχει κώδικες που δύσκολα αποσαφηνίζεις.

Γενικά τι σινεμά σου αρέσει να βλέπεις;
Προτιμώ τα φιλμ που σου αφήνουν κάτι. Η «Σελήνη» το έχει αυτό. Είναι ένα φιλμ εξοικείωσης που απευθύνεται σε κάποιον που ψάχνεται και δεν πάει να δει κάτι μόνο από συνήθεια. Πάντως δεν μου αρέσουν οι κατηγοριοποιήσεις. Βλέπω ταινίες που μου μιλάνε και με συγκινούν. Όπως απόλαυσα το «Dune» που ήταν μεν ένα μπλοκμπάστερ αλλά με φιλοσοφικό χαρακτήρα, έτσι ξετρελάθηκα και με τη «Μικρή μαμά» της Σιαμά που δεν την ήξερα και τώρα ψάχνω να δω ό,τι άλλο έχει φτιάξει.

Ο Λάνθιμος σου αρέσει;
Βέβαια, είναι τρομερός σε αυτό που κάνει και τον «Κυνόδοντα» τον λάτρεψα. Όμως μετά από εκείνο τον χαμό που έγινε, με τα όσκαρ κ.λπ. πολλοί νέοι σκηνοθέτες άρχιζαν να «λανθιμίζουν» αντί να ψάχνουν να βρουν το δικό τους στιλ. Ευτυχώς όλη αυτή η φάση πέρασε και τώρα βλέπουμε κι άλλους ταλαντούχους δημιουργούς που έχουν αξιόλογο έργο να επιδείξουν.

Τηλεοπτικές σειρές παρακολουθείς;
Ναι. Τελευταία έπαθα πλάκα με το «Succession». Φοβερή σειρά και με απίστευτους χαρακτήρες. Όλοι δε οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί.