Τι Να Δω Σήμερα: "There Is No Evil" του Μοχάμαντ Ρασούλοφ - Η Φωτεινή Αλευρά διαλέγει την ταινία της ημέρας
Μέσα στην απομακρυσμένη από το πολυσύχναστο κέντρο της πόλης κινηματογραφική αίθουσα του Berliner Festspiele, το οποίο φιλοξενεί μέρος του προγράμματος ενός από τα σπουδαιότερα φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο, του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, το βράδυ της 1ης Μαρτίου του περασμένου έτους, σωριάζομαι σε μια βελούδινη κι αναπαυτική πολυθρόνα, κατάκοπη από μια κουραστική ημέρα και εντελώς εν αγνοία δύο σημαντικών γεγονότων. Πρώτον, σε λίγα λεπτά επρόκειτο να δω την καλύτερη ταινία της Μπερλινάλε και δεύτερον και σημαντικότερο, λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα θα ξεκινούσε η πρώτη καραντίνα, τον Μάρτιο του 2020. Η ταινία από χθες προβάλλεται και σε μία και μοναδική αίθουσα του κέντρου της Αθήνας, το διαχρονικό Άστυ. Σήμερα βλέπουμε την ταινία «Δεν Υπάρχει Κακό» του Μοχάμαντ Ρασούλοφ.
Τέσσερις ιστορίες πάνω στο θέμα της θανατικής ποινής στο Ιράν, υπό διαφορετική γωνία η καθεμιά που όμως συνδέονται μεταξύ τους, οι οποίες εξετάζουν τους τρόπους με τους οποίους εμπλέκονται, επηρεάζονται και λειτουργούν οι πρωταγωνιστές, μέσα στον αναπόδραστο εφιάλτη της ανελευθερίας που φτιάχνει για αυτούς ένα αμείλικτο πολιτικό καθεστώς.
Μια σπουδαία και τολμηρή πολιτική ταινία που προκαλεί το σκοτεινό πολιτικό καθεστώς στο Ιράν και την ασφυκτική πίεση που δημιουργεί στην προσωπική ηθική και την ακεραιότητα των πολιτών. Η συγκλονιστικά καθαρή σκέψη του Μοχάμαντ Ρασούλοφ βρίσκεται σε απευθείας διάλογο με τη Χάνα Άρεντ και την «Κοινοτοπία του Κακού», η οποία το 1961 καλύπτοντας τη δίκη του Άντολφ Άιχμαν, αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος για λογαριασμό του περιοδικού The New Yorker, κάνει μια σημαντική ανακάλυψη και βοηθά την κοινή γνώμη -που για πρώτη φορά γίνεται μάρτυρας τόσο απάνθρωπων και στυγερών εγκλημάτων- προς μια συλλογική συνειδητοποίηση. Αποκαλύπτει τον Άιχμαν ως ένα βαρετό γραφειοκράτη - δημόσιο υπάλληλο και όχι σαν έναν διεστραμμένο εγκληματία και προτείνει την ριζοσπαστική τότε ιδέα πως το κακό δε διαπράττεται απαραίτητα από κάποιο κακό άτομο. Πως αυτοί που κοιτούν μονομερώς τη «δουλίτσα» τους, το κομμάτι που τους αναλογεί, το γρανάζι στη μηχανή, χωρίς να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα, χωρίς να αντιλαμβάνονται τον αντίκτυπο των πράξεών τους στο ευρύτερο σύνολο, εκείνοι που στερούνται ενσυναίσθησης και που τελικά αρνούνται να σκεφτούν και που ηθελημένα ακυρώνουν την κριτική τους σκέψη για να συνταχθούν με το πλήθος, αυτοί οι βαρετά κανονικοί άνθρωποι, είναι ικανοί για το πιο ακραίο έγκλημα. Το κακό δεν έρχεται με μανδύα τέρατος, έρχεται με τη μορφή ενός καθημερινού ανθρώπου της διπλανής πόρτας. Ομοίως στο «Δεν Υπάρχει Κακό», μπορεί ο εγκληματίας να είναι ο διπλανός μας, ένα κοντινό μας πρόσωπο ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι που με τις κατάλληλες συνθήκες μπορούμε να μεταμορφωθούμε σε ό,τι φοβόμαστε. Ποιες είναι αυτές; Στο Ιράν είναι η ανάγκη για επιβίωση, όταν η αντίσταση και η ελεύθερη σκέψη και πράξη σημαίνουν την καταδίκη. Δεν υπάρχει Κακό από μόνο του, υπάρχει αυτό που εμείς θα δημιουργήσουμε κι όλοι είμαστε ικανοί να το πράξουμε. Χρυσή Άρκτος στο Βερολίνο, την οποία ο σκηνοθέτης δεν μπόρεσε να παραλάβει δια ζώσης, καθώς βρίσκεται υπό περιορισμό στη χώρα του από την κυβέρνηση του Ιράν.
Η ταινία «Δεν Υπάρχει Κακό» προβάλλεται από 21/10 στο Άστυ από την ΑΜΑ Films.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
