Κριτική ταινίας: Η γυναίκα που έφυγε (The Woman Who Ran)

Όταν ο σύζυγός της φεύγει για δουλειές, η Γκαμχί στη διάρκεια ενός παράξενου 24ώρου συναντά τρεις φίλες της από τα παλιά, οι οποίες ζουν στα προάστια της Σεούλ.

Ο σκηνοθέτης επιλέγει να εστιάσει στα πρόσωπα και τους διαλόγους και να μη δώσει καμιά εξήγηση για την επιλογή της ηρωίδας να επιστρέψει στο παρελθόν μέσω αυτών των τριών προσώπων. Και στις τρεις περιπτώσεις την ακούμε να λέει ότι, παρότι είναι πέντε χρόνια παντρεμένη, αυτή είναι η πρώτη μέρα που χωρίζουν με τον άντρα της. Πίσω από τις φιλικές συνομιλίες διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν υπόνοιες, αντιθέσεις, μυστικά αλλά και αινίγματα που φανερώνουν την παράξενη τροπή που παίρνει καμιά φορά η ζωή είτε λόγω κάποιων επιλογών είτε λόγω τυχαίων συμβάντων. Η ατμόσφαιρα μυστηρίου συντηρείται σε εντυπωσιακό βαθμό από την αξιοποιήσιμη δραματουργικά περιπλάνηση της ηρωίδας μέχρι και το γεμάτο αμφισημία φινάλε. Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2020.

MUST
Μαζί με την ταινία «Η γυναίκα που έφυγε» προβάλλεται η μικρού μήκους ταινία «À La Carte» των Ταξιάρχη Δεληγιάννη και Βασίλη Τσιουβάρα με τους Χρήστο Στέργιογλου και Αντώνη Μποσκοΐτη. Ο υπουργός Υγείας είναι καλεσμένος σε ραδιοφωνική εκπομπή, με στόχο την απόκρυψη ενός σκανδάλου που τον αφορά. Μαζί με τον δημοσιογράφο ακροβατούν σε ένα σκοινί που τεντώνει επικίνδυνα από τις αποκαλυπτικές αντιδράσεις των ακροατών και τις πιέσεις των φαρμακευτικών και της κυβέρνησης.